PROPEDEUTYKA ANDRAGOGIKI

PROPEDEUTYKA ANDRAGOGIKI

Dr Iwona Błaszczak

WYKŁAD 22.02.2011

ANDRAGOGIKA – wprowadzenie, pojęcia podstawowe

Mikołaj Gogol – „Wychowanie zaczyna się w chwili, gdy zdaje nam się, że już się skończyło”.

Andragogika jest samodzielną dyscypliną naukową.

Celem zajęć jest:

Literatura podstawowa:

ANDRAGOGIKA

Andragogika to stosunkowo młoda dyscyplina naukowa, która wyrosła z nauk humanistycznych; pojawiła się około II połowy XX wieku, posiada więc własną strukturę.

Andragogika zajmuje się procesami kształcenia, wychowania, samokształcenia i samowychowania ludzi dorosłych

Dlaczego andragogika a nie pedagogika dorosłych?

Pojęcie andragogika:

Po raz pierwszy o andragogice czyli kształceniu wieku męskim mówi A. Kapp i J. Herbart, którzy krytykują przesadne rozbudowanie pedagogiki do andragogiki, ponieważ przez to powstaje ogólna niepełnoletność.

W Polsce w roku 1932 ukazała się praca Niesiołowskiego pt. Formy i metody pracy oświatowej, w której wymienił on andragogikę, zamiennie z pedagogiką dorosłych, jako dyscyplinę naukową, zajmującą się badaniem problemów oświaty dorosłych. Niestety autor nie podjął analizy problemu andragogiki jako nauki ograniczając się tylko do wymienienia jej.

Dopiero Helena Radlińska określiła wstępnie, w kilka lat później, zadania andragogiki jako nauki w pracy pt: Oświata dorosłych, wydanej w 1947 r. Wspólnie dla andragogiki i polityki społecznej jest zdaniem Radlińskiej, badanie konkretnej twórczości ludzi. Teoria służby społecznej stanowi w mniemaniu autorki część zainteresowań pedagogiki. Zasługą Heleny Radlińskiej jest to, że w 1947 przypomniała i postawiła przed andragogiką zadanie wykrywania w teraźniejszości tych tendencji i procesów, które są typowe dla rodzącej się przyszłości. Radlińska poszerza przedmiot andragogiki i włącza do niego teorię pracy społecznej. Badanie twórczej działalności społeczenje jest – zdaniem tej autorki – ważnym zadaniem poznawczym andragogiki, uzasadnieniem racji jej istnienia. Radlińska przyczyniła się więc do tego, że pojęcie andragogika w znaczeniu nauka o prowadzeniu dorosłych przyjęło się w Polsce na stałe

Struktura andragogiki jako nauki

  1. Dydaktyka dorosłych – zajmuje się kształceniem

  2. Teoria wychowania dorosłych

  3. Historia wychowania i myśli andragogicznej

  4. Andragogiki szczegółowe – subdyscypliny stosowane (andragogika porównawcza, turystyki, szkolnictwa wyższego, życia rodzinnego itp.)

Ryszard Wroczyński – autor prac z zakresu historii oświaty dorosłych w Polsce, w swojej twórczości naukowej posługuje się terminem andragogika. „W szczególności – pisze Wroczyński – szybki postęp nauki i kultury, rozwój technicznych środków upowszechniania kultury, zwiększenie czasu wolnego, wysunęły na czoło zadań oświatowych opracowanie teoretycznych podstaw oświaty dorosłych (andragogiki)” tak więc, zdanim tego przedstawiciela pedagogiki pozaszkolnej (społecznej), używanie pojęcia andragogika w znaczeniu teorii oświaty jest uprawnione.

Franciszek Urbańczyk – „ w miarę rozwoju instytucji oświaty dorosłych coraz wyraźniejsza stała się potrzeba wyodrębnienia teorii oświaty dorosłych jako osobnej dyscypliny naukowej.

W roku 1968 ukazała się pierwsza w Polsce praca pod tytułem „Andragogika”. Autorem jest jej Adam Uziembło. Z uwagi na to, że pedagogika miała długą tradycję, społecznie utrwalony prestiż, wypracowane wzorce, metodologicznie, doświadczenia badawcze, a teoria oświaty i wychowania dorosłych była nauką młodą o niedostatecznie sprecyzowanym przedmiocie badań, przez długi czas te dwie dyscypliny stanowiły całość. Wydawało się zatem, że wystarczy do terminu „pedagogika” pojmowanego powszechnie jako nauka o wychowaniu dodać termin „dorosłych” i sprawa będzie już dostatecznie wyjaśniona. Uprawnienie do refleksji nad wychowaniem dorosłych na gruncie pedagogiki było rezultatem zaawansowania rozwojowego tej nauki i stosunkowo dużego zapóźnienia teorii oświaty dorosłych. A. O. Uziembło Andragogika. Gdynia 1968. Wyższa Szkoła Marynarki Wojennej im. Bohaterów Westerplatte.

W XX wieku oświata dorosłych stała się terenem bogatych działań, doświadczeń, eksperymentów, w dziedzinie kształcenia dorosłych powstało wiele wyspecjalizowanych instytucji. Zakłady produkcyjne, instytucje polityczne oraz wojskowe zaczęły zajmować się szerzej i głębiej kształtowaniem poglądów i postaw ludzi dorosłych. Określenie „pedagogika dorosłych” straciło swoje dotychczasowe znaczenie. Przestało odpowiadać coraz bogatszej praktyce wychowania ludzi dorosłych. Dokonał tego Pierre Furter – szwajcarski pedagog i andragog.

ZADANIA ANDRAGOGIKI JAKO NAUKI

Możliwości rozwoju ludzi dorosłych. Życie składa się z 3 okresów:

Psychologia rozwoju wskazuje na możliwość rozwoju człowieka dorosłego w ciągu całego życia.

Z punktu widzenia socjologii (wg. Zofii Matulki) dorosłość ma 2 wymiary:

W ujęciu andragogicznym dorosłość to okres życia człowieka po osiągnięciu przez niego dojrzałości fizycznej i zdolności pełnienia określonych ról społecznych. Współwystępują tu rozwój i regres biologiczny w okresie starości. Regresu nie można zahamować. Na rozwój zaś wpływają: sterowane przez rozwój genetyczny pozytywne zmiany organizmu np.: dojrzałość płciowa, oddziaływanie środowiska społeczno – kulturalnego, indywidualność i aktywność jednostki.

Z punktu widzenia biologiczno – psychologicznego według Marii Tyszkowej dorosłość to: ta cześć cyklu życia jednostki, która wstępuje po okresie wzrastania i biologicznego dojrzewania organizmu do pełnienia wszystkich istotnych funkcji życiowych. Następuje pomiędzy 12 a 18 rokiem życia i jest to proces dojrzewania do dorosłości. Dorosłość jest kategorią umocowaną w kulturze i cywilizacji ludzkiej, natomiast dojrzałość jest pojęciem przynależnym do świata natury i światy przyrody.

Podział okresu dorosłości według Eriksona:

WYKŁAD 08.03.2011

KONFLIKT – to zjawisko powszechne, nieuniknione dla wszystkich grup społecznych. Wyrasta ona na gruncie nagromadzonych, sprzecznych emocji, a objawia się wybuchem wrogich i niezgodnych postaw.

Istnienie konfliktu jest sprawą percepcji to znaczy:

PERCEPCJA – jest to organizacja i interpretacja wrażeń zmysłowych, w celu zrozumienia otoczenia.

Przyczyny konfliktów:

Podmiot i przedmiot konfliktu:

Z uwagi na uczestników możemy podzielić konflikty na podmiotowe czyli:

Ze względu na przedmiot możemy podzielić konflikty na:

Ze względu na możliwe konsekwencje konflikty możemy podzielić na:

Style rozwiązywania konfliktów:

Kompromis może być osiągnięty przez zastosowanie trzech sposobów dochodzenia do zgody

Negocjacja – sednem negocjacji jest porozumienie się, co może zapewnić większe korzyści niż działanie bez porozumienia. Aby mogły zaistnieć negocjacje musi powstać kompromis, czyli stopniowa rezygnacja ze swoich interesów na rzecz ostatecznego porozumienia. Negocjacje rozgrywać się mogą na rozmaitych poziomach życia społecznego (międzynarodowym, międzyorganizacyjnym, wewnątrzorganizacyjnym, międzyludzkim). Na negocjacje składają się dwa elementy: interes i stanowisko.

Mediacje – to sztuka rozwiązywania konfliktów w której biorą udział 3 strony: dwie strony sporu oraz mediator. Zadaniem mediatora jest doprowadzenie do osiągnięcia porozumienia jednak nie wolno mu podejmować decyzji lub odpowiadać się za żadną stroną konfliktu. Osoba mediatora ma łagodzić napięcia, zadawać pytania pomagające wyjaśnić przyczynę konfliktu. Ma on zapewnić atmosferę, w której strony będą mogły w dogodnych warunkach dogadać się.

Arbitraż – metoda rozwiązywania konfliktów przez zwrócenie się przez obie strony konfliktu do osoby lub instytucji niezależnej z prośbą o rozwiązanie konfliktu. Strony konfliktu zobowiązują się wcześniej do uznania werdyktu arbitra, który może wydawać orzeczenia na mocy prawa. Arbiter to osoba bezstronna

Etapy rozwiązywania konfliktów:

  1. Zdefiniuj problem – należy zdefiniować sytuacj,e , w których zdarzają się przyczt

  2. Rozpoznaj przyczyny

  3. Przedstaw możliwe rozwiązania

  4. Wybierz rozwiązanie korzystne dla obu stron

ZASADY WYSTĄPIEŃ PUBLICZNYCH W PIGUŁCE

„co usłyszę zapomnę, co zobaczę zapamiętam, co zrobię – zrozumiem”

Dziesięć przykazań wystąpień publicznych:

  1. Nie będziesz nieprzygotowany

  2. Nie będziesz miał tylko jednego sposobu wygłaszania mowy

  3. Nie będziesz koncentrował się na sobie

  4. Nie będziesz wygłaszał długich mów

  5. Nie będziesz przejmował się krytyką każdego

  6. Nie będziesz mamrotał

  7. Będziesz sobą

  8. Będziesz mówił delikatnie z wrażliwością

  9. Będziesz zwracał uwagę na język ciała

  10. Będziesz wprowadzał urozmaicenia

(Źródło: Steven Brown)

Podstawowe zasady dobrego wystąpienia

Pierwsze wrażenie jest:


Wyszukiwarka

Podobne podstrony:
propedeutyka5 7
prezentacja propedautyka 3
Propedeutyka Pediatrii wykłady dodatkowe
Propedeutyka medycyny semestr III
Propedeutyka Wzrost Rozwój
czerwona, archeologia, propedeutyka
Problemy edukacyjne, studia, andragogika
Andragogika pojecie, (1), Studia Pedagogika
Andra-and, andragogika
Dorosłość, Pedagogika, Inne, andragogika
propedeutyka słowka I, Fizjoterapia CM UMK, Fizjoterapia ogólna
Andragogika 20-lecie, moje, andragogika
andragogika skrypt, pedagogika wykłady
Andragogika turystyki, Pedagogika, Andragogika
pyt i odp andragogika 1

więcej podobnych podstron