KINO WSPÓŁCZ. 23.04

cd.Giorgos Lanthimos

- 2 rodzaje języka w Grecji w konflikcie

- kwestia poezji (Grecy bardzo chętnie posługują się metaforą - tradycja)

Kinetta - I film autorski, przestrzeń (opuszczona często) odzwierciedleniem uczuć, emocji bohatera (często je zastępują); zimny, chłodny, surowy język - składa się jedynie ze słów, które mają relacjonować sytuację, opisywać wydarzenia

Theo Angelopoulos

- Płacząca łąka i Kurz czasu - część niedokończonej trylogii (ostatnie dwa filmy);

- kręcił właściwie same trylogie (poza Rekonstrukcją [3 różne ścieżki narracyjne - śledztwo prowadzone przez oficerów - dla nich istotny jest behawioryzm, mechaniczność działań, gestów; - dziennikarze - zajmują się emocjami, nie są dla nich ważne fakty - kamera ma uchwycać jedynie interesujące sceny; - rekonstrukcja dokonana przez samego reżysera - zajmuje się obrazami sprzed morderstwa i po nim - rodzaj chaosu obrazów, morderstwo zepchnięte w przestrzeń pozafilmową [widzimy tylko dom w którym odbywa się morderstwo];;; i Megaloksandrosem - anatomia XXwiecznej dyktatury; film powstaje w 1980r. - junty prawicowe oddaly władze w ręce lewicowego rządu, który wygrał wybory - stąd rok ważny dla Gr.)

- trylogia historyczna - historia Grecji od l.30 późnych po późne 70. (I trylogia) - fascynacja grecką histroią!!, ale jego kinem nie jest kinem historycznym tylko historiozoficznym- nie opowiada o zdarzeniach ale o procesach i mechanizmach, które możemy przenieść na inne kraje, np. powtarzające się sposoby kreowania relacji między ludźmi (ważne!)

- jego kino opowiada o XX wieku zawsze

- kwestia mitu - ważny wątek (w ostatniej trylogii najmniej wybrzmiał), czerpanie inspiracji z gr. mitologii (ale bez uwspółcześniania jej); najważniejsze: mit Atrydów [Agamemnon jedzie na wojnę, po powrocie zabija go żona z kochankiem, ich dzieci planują zemstę na matce], mit Odyseusza i Penelopy [postać Telemaha - ważna dla A., kwestia dzieci wyruszających na poszukiwanie ojca]

- taniec istotny dla A. - często się posługuje nim jako środkiem komunikacji; budowanie melancholii poprzez taniec

- charakterystyczny rekwizyt w filmach A. - parasol

niedokończona trylogia:

- rozmach inscenizacyjny (duży budżet - dofinansowanie z innych krajów), wg S. nie są aż tak wybitne jak jego poprzednie filmy

- Płacząca łąka - strasznie dużo się w nim dzieje (zwykle A. minimalizował akcję - spowolnienie tempa, długie ujęcia na przestrzenie), Eleni i Alexis (poznajemy ich, gdy są dziećmi - 1919r., przybywają z uchodźcami z Odessy do Grecji [ważne doświadczenie dla Greków, A. często opowiada o emigracji], dostają od państwa teren do zagospodarowania [zalany potem przez rzekę]; 'udawane' rodzeństwo zakochują się w sobie, Eleni rodzi bliźniaki, które zostają wysłane do rodziny zastępczej żeby 'ojciec' się nie dowiedział; gdy 'ojciec' zostaje wdowcem decyduje że poślubi Eleni (scena z panną młodą prowadzoną przez ojca do ołtarza - częste w filmach A.), zakochani uciekają, ojciec rusza w pogoń; przyłączają się do wędrującej ekipy komediantów - widzimy zmiany w Grecji w międzyczasie; Alexis decyduje się na wyjazd do USA, mówi że pośle po Eleni, ale nie dochodzi do tego. Koniec - wybuch IIWŚ, wojna domowa w Grecji {śmierć miliona osób) - synowie-bliźniacy Eleni walczą po dwóch różnych stronach i giną - nad ich zwłokami płacze matka

- Kurz czasu - Eleni też jest główną bohaterką ale to już nie ta sama Eleni), jej mąż Spyros; akcja rozgrywa się później (mniej więcej tam gdzie kończy się poprzedni film). Eleni po '49 wygnana z Grecji (komunistka) - wygnańcy udali się na wschód i do Uzbekistanu (Taszkient - tam Eleni); Spyros próbuje wydostać stamtąd Eleni (on jest w Stanach); witają się zbyt czule w dzień śmierci Stalina - Spyrosa ratuje ambasada ameryk, ale Eleni trafia na Syberię i żyje w strasznych warunkach, zakochuje się tam w niej nieco straszy mężczyzna. E. jest oddana Spyrosowi, potem poszukuje ukochanego po całym świecie a mężczyzna jej towarzyszy. Końcowo odnajdują Spyrosa, nie ma w nim żadnej zazdrości gdy widzi dwoje kochanków; stają się trójką przyjaciół (połączyło ich wspólne doświadczenie, straszne doświadczenie) - XX wiek był straszny, ale dawał głębokie doświadczenie i ludzi mogli się w sposób bardzo mądry odnosić do siebie - bez żadnych negatywnych uczuć; drugi wątek - reżysera filmowego, który jest synem Spyrosa i Eleni i kręci o nich film (tak jak w Podróży na Cyterę), grany przez W. Dafoe

QUEER CINEMA W POLSCE:

- Dopiero w '67 "Ojciec" Hoffmana - I homoseksualista na polskim ekranie

- wcześniej pokazywany jako ktoś zmanierowany, budzący śmiech albo wstręt

- "Krzyk" B. Sas - straszny gej pielęgniarz :d

- kino homofobiczne przed '89

- "Białe małżeństwo" - dwie bohaterki - biseksualistka i transseksualistka; film o samotności wynikającej z potwornej nietolerancji (tak mówi o filmie sama reżyserka)

- "Egoiści" - elita ówczesnej Warszawy, samotność bohatera, któremu znudziły sie przygody z innymi mężczyznami (grany przez Frycza), nie jest już ukazywany jako dziwak, tylko normalny człowiek

USA

- próby zadowolenia zarówno homoseksualnej jak i heteroseksualnej publiki, pkt wspólne:

- bohater grany przez znanego heteroseksualistę

- postacie gejowskie mocno sfeminizowane

- postacie gejowskie - najpierw zabawiają osoby hetero. a potem je uwodzą (gra, która intryguje widza)

- boh. popełniają wykroczenia polityczne (nielegalne wyrobienie paszportu, kradzież tajemnicy państwowej etc)

["Madame Butterfly", "Pocałunek kobiety pająka", .....?]

-