12. Rodzaje aktów prawnych w RP Akty konstytucyjne zajmują najwyższe miejsce w hierarchii normatywnej i zawier przepisy dające organom państwowym uprawnienia do wydawania aktów niższego szczebla. Zawierają też zasady ustrojowe państwa i ustanawiają jego najważniejsze organy. Akty o randze ustawy akty prawne wydawane przez organy władzy zwierzchniej. Stanowienie ich obwarowane jest przepisami. Przepisy te określają, kto ma prawo do inicjatywy ustawodawcz, w jakim trybie ustawa jest uchwalana i ogłaszana. Rozporządzenia - akty wykonawcze wydawane w celu wykonania ustaw i na pods udzielonych w nich upoważnień. Może je wydawać prezydent, Rada Ministrów, premier i poszczególni ministrowie. Regulują te kwestie, których ujęcie w ustawie byłoby niemożliwe lub niepraktyczn. Zarządzenia - są to akty wykonawcze, które może wydawać prezydent i ministrowie. Wydaje się je dla realizacji konstytuc uprawnień. Prawo ich wydawania płynie z konstytucji, a nie (jak w przypadku rozporządzeń ) z ustawy.
13.Główne zasady Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej
Zasada: suwerenności narodu; niepodległości RP; legalizmu; społecznej gospodarki rynkowej; republikańskiej formy państwa; reprezentacji politycznej; demokratyczneg państwa prawa; podziału i równowagi władzy; pluralizmu społecznego; zrównoważonego rozwoju; sprawiedliwości społecznej.
19.Struktura zużycia nośników en:(2010r)
w.kam – 56(84,3mln ton); w.brun – 38(67,4mln ton);gaz ziemny – 2,5(22mld m3);ropa(20,4mln ton), wodne – 2,5,inne -1 (oze=6Mtoe)
UE=12,14węgiel;39,1 ropa;28,3 gaz; 13,63 atom;6,54 oze
20.Struktura wykorzystanie en w Polsce
Budownictwo-42,1 (bud mieszkalne-29,9); przemysł-26,8; transport-25,3; rolnictwo-5,8
31.Zadan Ministra Gospodarki RP w zakresie polityki enj
Minister Gospodarki jest naczelnym organem administracji rządowej właściwym w sprawach polityki enj. zad obejmują: przygotowyw, w porozumieniu z właściwymi ministrami, założ polityki enj oraz koordynowanie jej realizacji, określan szczeg war planowania i funkcjonow syst zaopatrzenia w paliwa i en, w trybie i zakresie ustalonych w ustawie, nadzór nad funkcjon krajowych systemów en w zakresie określony ustawą, współd z wojewodami i samorządami terytorialn w sprawach planow i realizacji syst zaopatrzenia w paliwa i en, koordyn współprac z międzynar organiz rządow w zakresie określon ustawą.
32. Narzędzia realizacji polityki enj RP
Regulacje prawne określające zasady działania sektora paliwowo-engo oraz ustanawiające standardy techniczne,
Efektywne wykorzystanie przez Skarb Państwa, w ramach posiadanych kompetencji, nadzoru właścicielskiego do realizacji celów polityki enj,; Bieżące działania regulacyjne Prezesa URE, polegające na weryfikacji i zatwierdzaniu wysok taryf oraz zastos analizy typu benchmarking w zakresie en rynków regul; Systemowe mechanizmy wsparcia realizacji działań zmierzających do osiągnięcia podstawowych celów polityki enj, które w chwili obecnej nie są komercyjnie opłacal (np. rynek „certyfikatów”, ulgi i zwolnienia podatkowe),; bieżące monitorowanie sytuacji na rynkach paliw i en przez Prezesa Urzędu Ochrony Konkurencji i Konsumentów i Prezesa URE oraz podejmowanie działań interwencyjnych zgodnie z posiadanymi kompetencjami,; Działania na forum UE, w szczególności prowadzące do tworzenia polityki enj UE oraz wspólnotowych wymogów w zakresie ochrony środowi, tak aby uwzględniały one uwarunkowania polskiej en i prowadziły do wzrostu bezpieczeństwa engo Polski; Aktywne członkostwo Polski w organizacjach międzynarodowych, takich jak Międzynarodowa Agencja En; Ustawowe działania jednostek samorządu terytorialnego, uwzględ priorytety polityki enj państwa, w tym poprzez zastosowanie partnerstwa publiczno – prywatnego (PPP); Zhierarchizowane planowanie przestrzenne, zapewniające realizację priorytetów polityki enj, planów zaopatrzenia w en el, ciepło i paliwa gazowe gmin oraz planów rozwoju przedsiębiorstw en; Działania informacyjne, prowadzone poprzez organy rządowe i współpracujące instytucje badawczo-rozwojowe; Wsparcie ze środków publicznych, w tym funduszy europ, realizacji istotnych dla kraju projektów w zakresie en (np. projekty inwestycyjne, prace badawczo-rozwojowe).
33. Podmioty zaangażowane w realizację polityki enj w RP
+ Urzędy państwowe odp. Za bezp. En;+ firmy en krajowe i międzynarodowe odp. Za rozwój konkurencyjnego rynku en;+ zakłady en cieplnej;+ spółki obrotu en;+ spółki gazownicze;+ władze samorządowe;+ firmy wykonawcze;+ firmy i instytucje promujące ekologiczne rozwiązani;+ stowarzyszenia, fundacje
34.zadania i odpowiedzialność administracji rządowej
- prowadzenie prac analitycznych i planistycznych
-tworzenie warunków do dywersyfikacji, utrzymania zapasów, i rezerw mocy wytwórczej;- zapewnienie zdolności przesył;- kreowanie mechanizmów rynkowych;- analiza wpływu polityki enj na bezpieczeństwo narodowe;- koordynacje i nadzór nad działaln operatorów systemów przesyłowych w zakresie współpracy z innymi krajami - redukowanie ryzyka politycznego +raporty, współpraca z Komisją Europejską
35.zad i odpowied wojewodów i samorządów wojewódzkich
- zapewnienie warunków do rozwoju infrastruktury połączeń międzynarodowych i wewnątrzregionalnych
- koordynowanie rozwoju en w gminach
36. zadania i odpow gminnej administracji samorządowej
- zapewnienie engo bezpieczeństwa lokalnego (zapewnienie zaopatrzenia na en el cieplną i paliwa gazowe),
- wykorzystanie lokalnego potencjału OŹE,
37. zadania i odpowiedzialność operatorów systemu engo
- zapewnienie dostaw do infrastruktury sieciowej,- utrzymanie infrastruktury sieciowej i międzysystemowej,- planowanie rozwoju infrastruktury sieciowej i międzysyst,- realizowanie procedur na wypadek kryzysu,- monitorowanie dyspozycyjności i niezawodności podsystemów,
39.Horyzonty czasowe zapewnienia bezpieczeństwa engo
Krótkoterminowe – zbilansowanie systemu engo, odpowiedzialni za to są operatorzy systemów,
Średnioterminowe – zapewnienie dostaw en, odpowiedzialni odbiorcy (transakcje rynkowe) i dostawcy z urzędu (taryfy)
Długoterminowe – zapewnienie zdolności wytwórczych i przesyłowych – odpowiedzialne administracja
65. Urząd Regulacji En Podst zadania: kontroluje obowiązek zakupu en wytworzonej w źródłach odnawialnych oraz udział uczestników rynku w kosztach jej pozyskania (poprzez obowiązek przedstawienia do umorzenia świadectw pochodzenia) współdziała także w konstruowaniu i propagowaniu rynku en elj pochodzącej z kogeneracji (tzw. czerwone certyfikaty). zajmuje się restrukturyzacją i modernizacją przedsiębiorstw en (z uwzględnieniem okresu dostosowawczego do przepisów europejskich) realizuje działania przyczyniające się do zmniejszania strat en, zwłaszcza en cieplnej. Urząd Regulacji En powstał w grudniu 1997r. jako pomoc w realizacji zadań Prezesa URE. Prezes URE jest centralnym organem administracji rządowej. Podst misją Prezesa URE jest równoważenie interesów odbiorców paliw i en oraz przedsiębiorstw en, co odbywa się z wykorzyst takich narzędzi regulacyjnych jak koncesje, taryfy oraz innych kompetencji nadanych Prezesowi URE ustawą Prawo en.
66. Zadania Ministra Gospodarki RP w zakresie polityki enj
Minister Gospodarki jest naczelnym organem administracji rządowej właściwym w sprawach polityki enj. Zad Ministra Gospodarki w zakresie polityki enj obejmują: przygotowyw, w porozumieniu z właściwymi ministrami, założenia polityki enj oraz koordynowanie jej realizacji, określanie szczegółowych warunków planowania i funkcjonow systemów zaopatrzenia w paliwa i en, w trybie i zakresie ustalonych w ustawie, nadzór nad funkcjonowaniem krajowych systemów en w zakresie określonym ustawą, współdziałanie z wojewodami i samorządami terytorialnymi w sprawach planowania i realizacji systemów zaopatrzenia w paliwa i en, koordynow współpracy z międzynarodowymi organizacjami rządowymi w zakresie określonym ustawą.
17.Wspólne polityki w Unii Europejskiej polityka handlowa; polityka konkurencji; Wspólna Polityka Rolna; polityka walutowa; polityka regionalna (i strukturalna); polit społeczna i wspomagania; polityka transportowa; polityka ochrony środowiska; polityka ochrony konsumentów i zdrowia publicznego; polityka w dziedzinie badań i rozwoju; polity przemysłowa. Zrównoważony rozwój, Konkurencyjność – zapewnienie, że otwarcie rynku będzie korzystne dla koniunktury oraz gospodarki w całości Jednocześnie zachęcając do inwestycji w produkcje czystej en., Liberalizacja rynku en. elektr. i gazu, En odnawialna w UE, Utrwalenie tendencji zrównoważonego rozwoju, Bezpieczne zaopatrze w en.Geopolityka UE w zakresie zaopatrzenia w en
21.Gazociągi: Blue stream; Jamał-Eropa obecnie 30 mld m3/rok, docelowo 67 mld m3/rok, w Polsce 2 nitki (1 w planach ) 5 tłoczni. Ustiług-Zosin-Moroczyn planowane 0,8 mld m3/rok, Gazociąg Północny (Rosja – Bałtyk-Niemcy) 27,5 mld m3/rok docelowo 55, w tym 5-8 mld m3/rok dla Polski, Gazociąg norweski PGNiG + Statoil 8 mldm3/rok
Gazociąg Nabuco Turcja – Austria 20mld m3rok Gazociąg Sarmacja Morze Czarne-Ukraina-Polska 25 mld m3/rok
14.Prawo Unii Europejskiej – prawo pierwotne traktaty założycielskie Wspólnot Europejskich i Unii Europejskiej Traktat paryski z 1951 (obowiązywał w latach 1952 - 2002), Traktaty rzymskie z 1957 (weszły w życie w 1958) Traktat ustanawiający Wspólnotę Europejską, Traktat ustanawiający Europejską Wspólnotę En Atomowej, Traktat z Maastricht z 1992 (wszedł w życie w 1993), Konstytucja dla Europy z 2004; umowy zaw między państwami członkowskimi zmieniające i uzupełniające traktaty założycielskie Konwencja o niektórych instytucjach wspólnych dla EWG i EWEA z 1957 (weszła w życie w 1958) Protokół dotyczący Antyli Holenderskich z 1962 Traktat fuzyjny z 1965 (wszedł w życie w 1967) Luksemburski traktat budżetowy z 1970 Brukselski traktat budżetowy z 1975 Traktat zmieniający niektóre postanowienia Protokołu w sprawie Statutu EBI z 1975 Traktat grenlandzki z 1984. Jednolity Akt Europejski z 1986 (wszedł w życie w 1987) Traktat amsterdamski z 1997 (wszedł w życie w 1999) Traktat nicejski z 2001 (wszedł w życie w 2003), Traktat lizboński – 2007; traktaty akcesyjne Traktat o przystąpieniu Danii, Irlandii i Wielkiej Brytanii z 1971 r. (wszedł w życie w 1972 r.) Traktat o przystąpieniu Grecji z 1979 r. (wszedł w życie w 1981 r.) Traktat o przystąpieniu Hiszpanii i Portugalii z 1985 r. (wszedł w życie w 1986 r.) Traktat o przystąpieniu Austrii, Finlandii i Szwecji z 1994 r. (wszedł w życie w 1995 r.) Traktat ateński z 2003 r. (wszedł w życie w 2004 r.) Traktat o przystąpieniu Bułgarii i Rumunii z 2005 r. (wszedł w życie 1 stycznia 2007) postanowienia Rady, gdy jej członkowie działają jako przedstawiciele państw członkowskich Akt dotyczący wyboru przedstawicieli Parlamentu Europejskiego w drodze powszechnych wyborów bezpośrednich z 1976 r.
58.akty prawne (UE, RP) dotyczące efektywności enj
- Eko-etykietowanie – 1992r. (zastąpiona dyrektywą z 2010),
- promowania kogeneracji w oparciu o zapotrzebowanie na ciepło użytkowe na rynku wewnętrznym en – 2004- ekoprojektow – 2005,- zapewnienie wyższej efektywności końcowego wykorzystania en i usług en – 2006,- charakterystyka en budynków – 2010,
W Polsce:- prawo budowlane – 1994,- prawo en – 1997,
- 2000 - ustawa o ratyfikacji Traktatu Karty Enj oraz Protokołu Karty Enj dotyczącego efektywności enj i odnośnych aspektów ochrony środowiska, - 2007 - Krajowy Plan Działań dotyczący efektywności enj dla Polski - wspieranie termomodernizacji i remontów – 2008, - polityka en do 2030 – 2010,- ustawa o efektywności enj – 2011,- 2011 - Drugi Krajowy Plan Działań dotyczący efektywności enj dla Polski
15.Prawo Unii Europejskiej - prawo wtórne jest tworzone przez organy Wspólnot na podstawie prawa pierwotnego. Składa się ono z ogromnej liczby aktów prawnych, z których każdy należy do jednej z pięciu kategorii: rozporządzenia - mają zasięg ogólny i nie mają sprecyzowanego adresata; nie można ich zmieniać ani uchylać się od ich stosowania. dyrektywy - są wiążące co do rezultatu - zobowiązują wszystkie państwa członkowskie do wydania odpowiednich aktów prawnych; pozostawiając jednak owym państwom wybór środków decyzje - mają charakter indywidualny, w całości są wiążące dla adresata; mogą być kierowane do instytucji, jak też osoby fizycznej opinie - nie mają mocy wiążącej, zawierają określone oceny, często stosowane w postępowaniu między organami wspólnot; zalecenia - nie mają mocy wiążącej, sugerują podjęcie określonych działań.
16.Główne instytucje Unii Europejskiej
Rada Europejska Tworzą ją szefowie państw i rządów krajów członkowskich Unii Europejskiej. Zbiera się co najmniej dwa razy w roku. Zadaniem RE jest określanie strategicznych celów rozwoju Unii, rozstrzyganie kwestii spornych, zajmuje się również bieżącymi problemami międzynarodowymi. Rada Europejska jest najważniejszą instytucją Unii w sprawach polityki zagranicznej i bezpieczeństwa.
Rada Unii Europejskiej Główny organ decyzyjny Wspólnot. Jej skład tworzą, w zależności od omawianej problematyki, ministrowie spraw zagranicznych bądź resortowi państw członkowskich. RUE wydaje akty prawne, sprawuje kontrolę nad budżetem, uchwala wynegocjowane przez Komisję układy międzynarodowe. Rada koordynuje ogólną politykę gospodarczą. Ma prawo podejmow decyzji i przekazywania Komisji kompetencji do wprowadzania ich w życie.
Komisja Europejska Organ wykonawczy Wspólnot Europejskich. W skład Komisji wchodzi 20 członków-komisarzy (po dwóch z większych i po jednym z mniejszych krajów członkowskich Unii) na czele z Przewodniczącym. Komisja posiada szereg zadań i uprawnień, wśród których znajdują się m.in. prawo inicjatywy ustawodawczej, realizacja postanowień traktatowych oraz koordynacja działań Wspólnot. KE czuwa nad przestrzeganiem przez państwa członkowskie prawa wspólnotowego. Parlament Europejski Jedyna instytucja wspólnotowa, której skład jest wyłaniany w wyborach powszechnych i bezpośrednich. W Parlamencie Europejskim zasiada 754 posłów. Na poszczególne państwa członkowskie przypada różna - zależna od liczby ludności - liczba mandatów. Do najważniejszych uprawnień należy zatwierdzanie budżetu Unii oraz wyrażanie zgody na umowy zawierane z krajami nie będącymi członkami UE. Parlament sprawuje kontrolę nad Komisją Europejską, zatwierdza również wybór jej przewodniczącego jak i członków. Trybunał Sprawiedliwości Tworzy go 15 sędziów wspomaganych przez dziewięciu rzeczników generalnych. Zadaniem Trybunału jest zapewnienie przestrzegania prawa wspólnotowego. Wydaje on ostateczne orzeczenia w sporach dotyczących stosowania i interpretacji Traktatów Wspólnot Europejskich oraz wydawanych na ich podstawie norm prawnych. Trybunał Obrachunkowy Składa się z 15 członków mianowanych przez Radę Unii Europejskiej w porozumieniu z Parlamentem Europejskim. Kontroluje budżet Wspólnot, badając prawidłowość wszystkich dochodów i wydatków oraz ich zgodność z prawem. Trybunał Obrachunkowy publikuje doroczny raport ze swej działalności, przedstawiany organom wspólnotowym. Komitet Regionów Organ doradczy, tworzony przez 222 przedstawicieli wspólnot lokalnych oraz regionalnych. Rada Unii Europejskiej oraz Komisja konsultują się z przedstawicielami Komitetu w sprawach dotyczących polityki regionalnej, jak również w innych sprawach bezpośrednio ich dotyczących. Komitet Ekonomiczno-Społeczny W jego skład wchodzi 222 osoby reprezentujące poszczególne dziedziny życia gospodarczego i społecznego. Komitet jest organem doradczym Rady Unii Europejskiej oraz Komisji. Wydaje opinie w sprawach przepisów dotyczących gospodarki i polityki społecznej Wspólnot. Komitet Stałych Przedstawicieli Organ pomocniczy Rady Unii Europejskiej, działający na szczeblu ambasadorów państw członkowskich, akredytowanych przy Wspólnotach. Zadaniem Komitetu Stałych Przedstawicieli, wspomaganego przez ekspertów z poszczególnych państw, jest wypracowanie wspólnego stanowiska krajów członkowskich w sprawie propozycji Komisji Europejskiej. Komitet jest odpowiedzialny za przygotowanie prac Rady UE, wykonuje również przydzielone mu przez nią zadania. Europejski Bank Inwestycyjny Utworzony na podstawie Traktatu o Europejskiej Wspólnocie Gospodarczej. Tworzą go wszystkie kraje członkowskie. Europejski Bank Inwestycyjny, którego zadaniem jest wspomaganie stałego i zrównoważonego rozwoju Wspólnego Rynku, udziela pożyczek oraz gwarancji kredytowych umożliwiających finansowanie projektów we wszystkich dziedzinach gospodarki. EBI wspiera również gospodarki m.in. państw Europy Środkowo-Wschodniej i Ameryki Łacińskiej. Europejski Bank Centralny Główne zadania: emisja euro, polityka pieniężna, polityka kursowa walut, wysokość stóp procentowych.
26. Instytucje UE realizujące politykę energetyczną
- Rada Europejska; - Komisja Unii Europejska
- Rada Unii Europejskiej; - Parlament Europejski
- Minister Spraw Zagranicznych Unii; - ombudsman
67. Wyjaśnij pojęcia: norma, normalizacja
Normalizacja – działalność mająca na celu uzyskanie optymalnego stopnia uporządkowania w określonej dziedzinie poprzez ustanowienie porozumień przeznaczonych do powszechnego wielokrotnego stosowani dotyczących istniejących lub możliwych do zaistnienia problemów technicznych.
Norma – przyjęty na zasadzie konsensusu i zatwierdzony przez upoważnioną jednostkę organizacyjną dokument zasady, wytyczne lub charakterystyki odnoszące się do różnych rodzajów działalności lub ich wyników i zmierzający do uzyskania optymalnego stopnia uporządkowania w określonej dziedzinie.
Konsensus – porozumienie ogólne charakteryzujące się brakiem stałego sprzeciwu
68. Podstawowe zasady normalizacji
- jawność i powszechna dostępność,
- uwzględnienie interesu publicznego,
- dobrowolność uczestnika w procesie przygotowania i stosowania norm,
- niezależność od administracji państwowej i grup interesów,
- jednolitość i spójność postanowień,
- wykorzystywanie sprawdzonych osiągnięć nauki i techniki,
69. Typy norm technicznych
Normy techniczne stanowią element normy prawnej.
Podstawowa - zawiera ogólne postanowienia dotyczące jednej określonej dziedziny
Technologiczna – oprócz definicji odpowiednio objaśnienia
Badań – dotycząca metody badań np.: pobieranie próbek, kolejność badań, metody statystyczne
Wyrobu – wymagania, które powinny być spełnione przez wyrób w celu zapewnienia ich funkcjonalności
Procesu – wymagania, które powinny być spełnione przez proces w celu zapewnienia ich funkcjonalności
Usługi - - // - usługi
Kompatybilność – pasowanie elemen, produktów do siebie
Danych – sposób, w jaki należy przygotować dane, pomiary, zestawienia etc.
PN – EN, PN – ISO, PN-EN-ISO
70. Europejskie organizacje normalizacyjne
CEN - Europejski Komitet Normalizacyjny
CENELEC - Europejski Komitet Normalizacyjny Elektrotech
ETSI - Europejski Instytut Norm Telekomunikacyjnych Europejski Komitet Normalizacyjny (fr. Comité Européen de Normalisation, CEN) – organizacja utworzona w 1961 roku w Paryżu pod nazwą Europejski Komitet Koordynacji Normalizacji (zmiana nazwy nastąpiła w 1971). Głównym zadaniem CEN jest promowanie i wprowadzanie w życie jednolitych norm w zakresie surowców, półfabrykatów i produktów gotowych, w celu ułatwienia wymiany towarowej i usług. Wprowadzenie norm oznacza stosowanie takiej samej miary i zasad produkowania określonego wytworu oraz używania takich samych pojęć i terminów w tym zakresie. Poza kompetencjami CEN pozostawała elektrotechnika i elektronika, dla której normy opracowywał Europejski Komitet Normalizacyjny ds. Elektrotechniki, połączony w 1985 z CEN we Wspólną Europejską Instytucję Normalizacyjną (Joint European Standard Institution).Europejski Instytut Norm Telekomunikacyjnych (ang. European Telecommunications Standards Institute, ETSI) – niezależny instytut standaryzacyjny. Podstawowym zadaniem ETSI jest opracowywanie norm niezbędnych do stworzenia europejskiego rynku telekomunikacyjnego.
71. Międzynarodowe Organizacje Normalizacyjne
ITU - Międzynarodowa Unia Telekomunikacyjna (Międzynarodowy Związek Telekomunikacyjny)
ITU-T - Sektor Normalizacji Telekomunikacji
ITU-R - Sektor Radiokomunikacji
ITU-D - Sektor Rozwoju Telekomunikacji
ISO - Międzynarodowa Organizacja Normalizacyjna, to sieć krajowych organizacji normalizacyjnych. Wszyscy członkowie ISO są równi, w głosow każdy dyspon tylko jednym głosem
IEC - Międzynarodowa Komisja Elektrochemiczna, to globalna organizacja opracowująca i publikująca międzynarodowe normy z zakresu technik el i elektronicznych oraz dziedzin z nimi związanych. Służy to za podstawę norm krajowych oraz jako odniesienie dla przetargów i kontraktów międzynarodowych.
72. Cele prowadzenia krajowej normalizacji
Ustawa o normalizacji
Likwiduje się dotychczasowy „PKN” kolegialny organ decyzyjny w jego miejsce powołuje się Radę Normalizującą nie mającą charakteru decyzyjnego.
Stosowanie polskich norma jest dobrowolne Polska norma jest zatwierdzona przez Polski komitet Normalizacyjny
NORMALIZACJE KRAJOWE PROWADZONE SĄ W CELU:
Racjonalizacja produkcji i usług poprzez stosowanie uznanych reguł technicznych lub rozwiązań organizacyjnych
Usuwanie barier technicznych w handlu i zapobieganie ich powstawaniu; Zapewnienie ochrony życia, zdrowia, środowiska i interesu konsumentów; Zapewnienie jakości i niezawodności wyrobów, procesów i usług; Poprawy funkcjonalności kompatybilności i zamienności wyrobów procesów i usług oraz regulowanie ich różnorodności; Działania na rzecz uwzględnienia interesów i krajowych w normalizacji europejskiej i międzynarodowej; Ułatwienie porozumiewania się przez określanie terminów definicji i oznaczeń i symboli do powszechnego stosowania
Wprow norm euro i międzynar do norm krajowych
Opracowanie PN identycznej z normą wprowadzaną (metoda: tłumaczenie)
Zastąpienie oryginalnej okładki (metoda okładkowa)
Uznanie wprowadzonej normy przez PN (metoda uznania)
Oznaczenia
PN – EN, PN – ISO, PN-EN-ISO