Stymulowanie dzieci w zakresie przygotowania do nauki pisania i czytania.
Pisanie i czytanie należą do podstawowych umiejętności umysłowych. Opanowanie ich stanowi fundament procesu uczenia się we wszystkich kolejnych etapach edukacji i uczenia w ogóle. Nauka pisania i czytania musi tworzyć jedność i rozwijać się harmonijnie. Stymulacja dzieci przygotowująca do nauki pisania i czytania musi przejawiać się w bogactwie technik, metod i sposobów zachęcających do nauki, bawiących i przede wszystkim budzących zainteresowanie najmłodszych.
Pobudzanie dążące do nauki pisania opiera się na sposobach opisywanych m.in. przez Edytę Gruszczyk-Kolczyńską, Martę Bogdanowicz, Dennisona. Priorytetowymi zadaniami są wszelkie ćwiczenia prowadzące do usprawniania dłoni, aby ta podczas pisania przede wszystkim nie męczyła się, a dzięki temu dziecko nie zniechęcało się. Należy wymienić tutaj malowanie farbami, pisakami, rysowanie kredkami, lepienie z plasteliny, masy solnej, modeliny a także tworzenie obrazów sposobem „wydzieranek” z papieru, bibuły, krepy, wydzieranie prostych wzorów, i zgniatanie np. stron gazet, co będzie doskonałym ćwiczeniem na siłę dłoni. Istotne jest również odwzorowywanie np. kształtów czy liter z wyobraźni, zabawy z orientacją w przestrzeni. Zasadniczą częścią, na jakiej opierają się takie zabawy jest poznanie schematu własnego ciała. Następnie dziecko powinno opanować podstawowe kierunki typu „ lewo, prawo, góra, dół”. Ostatecznie doskonali umiejętności przestrzenne odnajdując wyjście w labiryntach. Ważna i znaczącą kwestią jest kreślenie linii. Najpierw dziecko uczy się kreślenia linii nieregularnych, które mogą się wzajemnie nakładać, kolejno linie proste, potem próbuje i doskonali rysowanie znaków podobnych do liter w układzie liniowym. Linie pionowe rysowane prawidłowo kreśli się z góry do dołu a poziome od strony lewej do prawej. Koła zaś przeciwnie do ruchu wskazówek zegara. Naukę pisania prowadzi się przy użyciu dużych pól podążając z postępem do tych mniejszych, pole pisania zmniejszać należy zgodnie z postępem i tak samo malcy powinni uczyć się tworzenia znaków graficznych dużych a potem dopiero małych. Metoda Dobrego Startu stymuluje dzieci do nauki pisania poprzez zabawę edukacyjną „Piosenki na literki”. Polega ona na ćwiczeniach ruchowych, ruchowo-słuchowych oraz ruchowo-słuchowo-wzrokowych. W istocie jest to zespół czynności polegający na ilustrowaniu ruchem tekstów piosenki, następnie dokładają do tego śpiew. Po pierwsze w ćwiczeniach ruchowo-słuchowo-wzrokowych omawiana zostaje konkretna literka, sposób pisania jej (duża i mała), po drugie nauczyciel przedstawia instruktaż pisania danej literki. Po tym następuje polisensoryczna nauka literki, czyli odbieranie dotykowo-kinestetyczne i wzrokowe. Dzieci mogą wodzić palcami po literkach zapamiętując jej kształt jednocześnie śpiewając piosenkę. Ostatnim etapem jest reprodukcja literki polegająca na odtwarzanie literki po śladach, kropkach a nawet po wodzie. Sposób P. Dennisona to nowatorska metoda kinezjologii edukacyjnej, czyli gimnastyka mózgu. Polega ona na punktach na myśleniu, ruchach na przemiennych, pozycji Cook'a i wybranym ćwiczeniu spośród „Kapturek myśliciela”, „Sowa”, „Słoń”, „Leniwe ósemki”, „Rysowanie oburącz”. Gimnastyka mózgu powoduje poprawę umiejętności grafomotorycznych, sprzyja gibkości ciała, odpręża, podwyższa gotowość do uczenia się oraz pewność we własne siły, wyprowadza z dysleksji i kłopotów wzrokowych. Ciekawa jest także metoda Bon Depart. Jej elementami składowymi są demonstracje wzorów, wodzenie palcem po wzorze, kolejno w powietrzu i wykonanie danego ruchu z pamięci. Odtwarzanie może być prowadzone przy użyciu powierzchni płaskich z wysypanym np. piaskiem, na arkuszu papieru o dużym formacie oraz odwzorowywanie w liniaturze zeszytu.
Przygotowanie do nauki czytania rozpoczyna się od stymulowania wymowy na poszczególnych etapach rozwojowych. Dziecko powinno mieć sprawnie wykształconą artykulację. Wprowadzeniem do nauki czytania są gry i zabawy ortofoniczne, czyli ćwiczenia oddechowe, słuchowe, fonacyjne, logorytmiczne, oraz usprawniające narządy mowy i ćwiczenia artykulacyjne, czyli takie, które związane są z samym procesem mówienia. Kryją się za tym wszystkim ćwiczenia, dzięki którym dziecko potrafi zróżnicować fazę wdechu i wydechu; kształtujące oddychanie przeponowe; ćwiczenia emisji głosu i wymawianiu samogłosek i spółgłosek; kształcenie ruchu ciała i poczucia rytmu; ćwiczenia słuchu fonematycznego. Usprawnianie aparatu mowy opiera się na ćwiczeniach żuchwy, podniebienia, warg, języka łączących się z innymi ćwiczeniami artykulacyjnymi. Wymienione jako ostatnie maja szczególne znaczenie, ponieważ odgrywają kluczową rolę w procesie komunikacji, na który składa się odbieranie mowy i przekaz informacji. Ważny jest słuch muzyczne, gdyż uwrażliwia na różnorodność dźwięków, słuch fizyczny pozwala jedynie odbierać określone fale dźwiękowe. Po opanowaniu szeregu tych ćwiczeń przystąpi można dopiero do ćwiczeń artykulacyjnych. Składają się na nie treningi wymowy głosek i różnicowaniu głosek opozycyjnych. Ćwiczenia gramatyczne stanowią zagadki, opowiadania dotyczące ilustracji, obrazów, wypowiedzi na temat przeżyć, wrażeń, uwag. Dzięki nim dziecko potrafi poprawnie budować składnie gramatyczne, stosować przyimki i spójniki. W konkluzji, dziecko o rozwiniętym aparacie mowy , w szerokim znaczeniu słowa, potrafi poprawnie się wypowiadać, odwzorowywać mimiką czyjeś odczucia oraz ukazywać własne, samodzielnie wymyślać i opowiedzieć zakończenia bajek i opowieści, bierze udział w inscenizacjach, teatrzykach.