Po zajęciu w 1939 roku Czechosłowacji, w ręce Wehrmachtu wpadły także nowe typy czołgów.
Szybko okazało się, że pewne konstrukcje były bardzo postępowe. Z jednej strony spełniały stawiane im wymagania, z drugiej strony stanowiły świetną bazę do ich dalszego rozwoju i modyfikacji. Sprawiło to, że zakłady Praga CKD (w 1940 roku nazwę zmieniono na B'o'hmisch-M'a'hrische Maschinenfabrik -BMM) miały tak duże znaczenie. Do 1942 roku produkowano tam czołgi PzKpfw 38(t), potem lawety samobieżne i inne pojazdy używane jako niszczyciele czołgów.
Poszukiwania niszczyciela czołgów
Zupełnie nowym wymaganiom musiał sprostać PzKpfw 38(t) w 1941 roku po
niemieckiej napaści na ZSRR. W konfrontacji z rosyjskim T-34 wyszły na jaw wszystkie słabości niemieckiej broni pancernej. Stało SJĘ jasne, że PzKpfw 38(t) jest już konstrukcja nie spełniająca wymagań pola walki. Trudnej sytuacji próbowano zaradzić, montując na podwoziach czołgów PzKpfw 38(t) całą rodzinę niszczycieli czołgów Marder, a od 1943 roku Hetzer. Hetzery produkowano w zakładach BMM w Pradze oraz Skoda-Werke w K'o'niggratz. Uzbrojeniem głównym Hetzera było 7,5 cm działo PaK 39 L/48, zamontowane na przedzie pojazdu z powodu rezygnacji z wieży. Działo strzelało pociskami przeciwpancernymi i burzącymi. W zapasie przewożono 40 sztuk amunicji. Do obrony okrężnej używano, zamontowanego na zewnątrz nadbudówki, karabinu maszynowego MG 34 kalibru 7,92 mm, dla którego zabierano zapas 600 sztuk amunicji. W zakładach BMM wyprodukowano do 1944 roku łącznie 1577 Hetzerów, w zakładach Skoda od września 1944 do maja 1945 roku kolejnych 750 pojazdów.
Hetzer ostania odwrót
W 1944 roku w nowe niszczyciele czołgów Hetzer wyposażono 731 Batalion Niszczycieli Czołgów. Od razu wzięły udział w ciężkich walkach odwrotowych. Dzięki
niewielkiej wysokości (210 cm), łatwo było je zamaskować lub ukryć w ruinach zburzonych domów. Dzięki temu Hetzery miały na swym koncie duża liczbę celnych trafień.
Obecny do lat 70-tych
W latach 1944/45 powstały dwa dodatkowe warianty Hetzera. Flammenwerferpanzer 38(t) - samobieżny miotacz płomieni, w którym zdemontowane działo zastąpiono stalowa rura miotacza ognia oraz Bergepanzer 38 wóz zabezpieczenia technicznego z niską nadbudówka i bez uzbrojenia, Dba te warianty tylko nieznacznie różniły się w budowie od wersji seryjnej. Po II wojnie światowej postanowiono kontynuować produkcję sprawdzonych w walkach niszczycieli czołgów z zakładów Skoda-Werke dla armii czechosłowackiej. Także neutralna Szwajcaria kupiła 158 pojazdów w latach 1946/47. Jako niszczyciele czołgów G 13 służyły w Szwajcarskich Brygadach Zmotoryzowanych do lat 70-tych.