Taniec w średniowieczu. Muzykoterapia.
Średniowiecze to epoka trwająca aż 10 wieków, dzięki czemu jest ona zróżnicowana. Kultura taneczna tego okresu była niejednolita, pełna sprzeczności, połączeń różnych wpływów kulturowych. We wczesnym średniowieczu najazdy barbarzyńskie zniszczyły niemal całkowicie hellenistyczną kulturę taneczną. Podstawą tańców stały się obrzędy barbarzyńskich najeźdźców, przeplatane później elementami grecko-rzymskiej kultury, chrześcijaństwa i kultur wschodnich.
W Europie we wczesnym średniowieczu żyły liczne plemiona: celtyckie, germanie, Słowianie. Celtowie tańczyli podczas obrzędów związanych z kultem przyrody. Z początkiem lata kapłanie, zwani druidami, prowadzili po polach i łąkach korowody na cześć słońca. Wiosennym obrzędom towarzyszyły płonące na wzgórzach ogniska, dookoła których odbywały się tańce, często prowadzące do ekstazy.
Słowianie, podobnie jak Celtowie czcili bóstwa natury. Pieśnią i tańcem witali nowy rok, a na przykład na wiosnę składano „duchowi ziemi” ofiary w postaci dziewcząt. Podstawą zbiorowych tańców była pieśń taneczna, która towarzyszyła wszystkim słowiańskim obrzędom, opisywała akcję, była uzupełnieniem gestów i ruchów, podkreślała magiczną moc obrzędu. Do akompaniamentu używano instrumentów podobnych do piszczałek.
We wczesnym średniowieczu, tam, gdzie szerzyło się chrześcijaństwo, a gdzie jeszcze świeżo porzucone pogańskie bóstwa nie dawały o sobie zapomnieć, łączono elementy taneczne z liturgią. Początkowo nawet ojcowie kościoła uważali, że taniec jest zajęciem aniołów w niebie i zachęcali do niego lud. Również muzyka kościelna miała wtedy charakter taneczny. Kościół zapożyczał ludowe melodie do tworzenia hymnów. Tańczono na placach przykościelnych, cmentarzach z okazji świąt, chrzcin, ślubów etc. Wkrótce jednak ze względu na niską moralność i ogólną ciemnotę zaczęto mieszać pobożność z pogańskimi zabobonami i rozpustą, dlatego też Kościół wprowadził szereg dekretów zakazujących surowo tego typu praktyk. Zaczęto propagować ascetyczne ideały życia. Święty Augustyn twierdził, że taniec jest kołem, którego środkiem jest szatan.
Po wprowadzeniu ustroju feudalnego na terenie Europy głównymi przedstawicielami świeckiej kultury stali się waganci. Byli to wędrowni artyści, głoszący swobodę i radość życia. Źródłem ich sztuki były obyczaje ludowe. W tym czasie na wsiach tańce obrzędowe zostawały wymieniane na tańce ludowe. Ślady obrzędów magicznych pozostały w zwyczajach i zabawach. Pozostały więc zwyczaje tańczenia na weselach, chrzcinach, na powitanie wiosny. Tańczono w kole lub w szeregu, za przewodnikiem.
Pieśń i taniec były popularną rozrywką, jedynym wytchnieniem po ciężkiej pracy, dawały złudzenie wolności. Pod koniec X wieku podjęto pierwsze próby kształtowania i ustalania form tanecznych., dających podwaliny tańcom świeckim.
Wiek XI i początek XII to okres przejściowy średniowiecza, okres upadku kultury, zabobonów i epidemii, okres fanatyzmu religijnego. W tym czasie zrodziło się wiele obyczajów będących wynaturzeniem dawnych tańców religijnych i nawracających do dawnych zwyczajów pogańskich. Od XI wieku aż do wieku XVI całą zachodnia i środkową Europę ogarnęły tzw. obłędy taneczne, wynikające z ekstazy, do których doprowadzano się tańcząc na cmentarzach i w przedsionkach kościelnych. W związku z grasującą epidemią dżumy pojawiły się obłędne masowe tańce, zwane tańcami św. Wita. Miały one przeciwdziałać chorobie. Kilka osób rozpoczynało konwulsyjne ruchy taneczne, trwające nawet kilka godzin, a widzowie wciągani magiczną siła tańca przyłączali się do nich. Te pląsające, na wpół przytomne grupy mieszkańców włóczyły się po całym kraju siejąc zgrozę wśród mieszkańców odwiedzanych terenów ( okolice Uterechtu i Kolonii)
W tym samych czasie we Włoszech powstała inna mania taneczna, zwana tarantyzmem. Wynikała ona z ludowych wierzeń w działanie jadu pająka tarantuli. Wierzono, że jedyną skuteczną terapią jest wykonywanie podniecającego i męczącego tańca- taranteli.
Ponury średniowieczny fanatyzm, zabierający radość życia, przesłaniał również realne spojrzenie na świat. Wizerunki tańców śmierci powstały w związku ze zwyczajem przedstwiania w kościołach misteriów, gdzie występowały postacie śmierci. Danse macabre przedstawiały tańce szkieletów z żywymi osobami. Kościół w ten sposób starał się przypomnieć ludziom o nieuchronnej śmierci, która nikogo nie omija. Miało to na celu rozbudzenie żarliwej wiary i pobożności.
W kręgach rycerskich taniec stał się upiększoną formą stosunków towarzyskich. Taniec w parze, mający na celu „służenie damie serca”, przypominać miał pantomimę miłosną. Tańce stały się niebawem ulubioną rozrywką feudalnych seniorów i rycerzy, a także były nieodzowną częścią składową wszysykich uroczystości w zamku: wesel, chrzcin, przyjęć gości oraz zabaw kończących turnieje rycerskie.
W późnym średnioweiczu, od roku 1400, znany jest najstarszy taniec toarzyski basse-danse- powolny posuwisty taniec, który rozpoczyna epokę tańców dworskch.