Opera w Sydney

Budynek opery to fantastyka architektoniczna dostosowana do współczesnej ery podróży kosmicznych. Jest, więc on jednym z najsłynniejszych symboli Australii.
Zwycięzcą ogłoszonego konkursu na najlepszy projekt został Duńczyk Jörn Utson, jego projekt został wybrany spośród 222 projektów z 32 krajów świata.
 Budowa opery trwała 10 lat dłużej niż przypuszczano początkowo.
Szkielet dachu waży 161000 ton i podtrzymuje go 350 km kabla. Na "żaglach" ułożono ponad milion szwedzkich antygrzybiczych płytek ceramicznych, które lśnią w słońcu i nie wymagają czyszczenia.
W gmachu jest pięć sal, w których odbywają się przedstawienia teatralne i baletowe oraz koncerty, znajdują się tu również kino i dwie restauracje. W sali operowej mieści się 1550 osób, w koncertowej 2700, w teatralnej 550, a w sali muzyki kameralnej 420.
W gmachu są betonowe sklepienia wachlarzowe wsparte na stalowych żebrach i 6225 m^² barwionego szkła. Znajdują się tam też największe kurtyny świata, oraz największe organy mechaniczne.
Gdy koszty budowli wzrosły do 100 milionów dolarów Utzon wycofał się, a dokończeniem budowy zajęli się: Peter Hall, Lionel Todd i David Littlemore Cytaty: "Budynek opery miasta Sydney jest budowlą, którą oglądać się będzie z góry. To sedno sprawy. Nie można zaprojektować budowli tego typu bez podkreślenia konstrukcji dachu. Dlatego stworzyłem rzecz, która z funkcjonalnego punktu widzenia spełnia wszelkie wymagania. Wielkość pomieszczeń może być zmieniona. Gdy myśli się przy tym o kościele gotyckim można zrozumieć, co w rzeczywistości zamierzałem. Formę budowli wzorowałem na kuli. Połówki kuli harmonizują ze sobą, budowla jest więc zrównoważona." - Jörn Utzon

 

Tunel Pod Kanałem La Manche

Od początku XIX wieku budowa tunelu łączącego Francję z Wielką Brytanią była wymarzonym projektem inżynieryjnym. Pierwsza próba wydrążenia kanału pod dnem morza miała miejsce w 1880 roku, ale szybko ją zarzucono i prace stanęły na ponad 100 lat.   W 1988 roku podpisano międzynarodowe umowy, załatwiono wszystkie formalności i ponownie rozpoczęto roboty ziemne.  Tunel pod kanałem la Manche jest najdłuższą budowlą pod dnem morskim. Ta podwodna trasa łącząca Normandię z hrabstwem Kent ma długość 50 km, z czego 39 biegnie po stronie brytyjskiej na głębokości 40 metrów pod dnem.  Tunel jest najambitniejszym i najkosztowniejszym projektem inżynieryjnym naszych czasów. Na jego budowę wydano 9 miliardów funtów szterlingów – suma 700 razy wyższa niż koszty konstrukcji mostu Golden Gate w San Francisco.  Firma inżynieryjna, Transmanche Link, zastosowała w projekcie technologię profilowania sejsmicznego, pierwotnie opracowaną do celów poszukiwania ropy naftowej pod dnem morskim i dokładnych badań geologicznych. Pozwoliła ona na ominięcie warstw miękkiej gliny i budowę fundamentów wyłącznie w twardej i solidnej skale. Ogromne horyzontalne maszyny wiertnicze, które równocześnie rozpoczęły odwierty z dwóch stron spotkały się po środku tunelu po trzech latach. Tunel składa się z trzech rur: dwóch o średnicy 7,6 metra dla pociągów oraz jednej serwisowej o średnicy 5-metrów, przeznaczonej dla ekip remontowych i ewakuacji pasażerów w razie awarii.   Podczas pierwszych 6 lat istnienia tunelu skorzystało z niego 112 milionów pasażerów.

Fakty:

Rok budowy: 1994
Wysokość: 7,6 m
Długość: 50,45 km
Głębokość: 40-75 m pod dnem morza
Siła robocza: 13 000 osób
Czas powstawania: 6 lat
Materiał konstrukcyjny: beton i stalIlość okien: nie ma
Kubatura: po angielskiej stronie wykopano 4 miliony metrów sześciennych kred

Port Lotniczy w Kansai

Międzynarodowy port lotniczy Kansai jest największym na świecie lotniskiem wzniesionym na morzu. Jego budowę ukończono w 1994 roku.
Wykonane ze stali i szkła budynki portu lotniczego mają bardzo nowoczesne kształty i stoją na platformie wzniesionej na dnie morskim. Lotnisko Kansai ma 1700 metrów długości i jest jedną z największych budowli na świecie. Inżynierowie projektujący sztuczną wyspę i lotnisko korzystali z najnowocześniejszych technologii.Po co budować lotnisko na morzu? Jedna z przyczyn to brak dostatecznej ilości miejsca w pobliżu wielkich miast. Inna - dążenie do odsunięcia hałaśliwych lotnisk od miejsc, gdzie mieszkają ludzie. Lotnisko Kansai leży 5 kilometrów od brzegów Honsiu, największej wyspy Japonii. Startujące samoloty wznoszą się nad morzem, dzięki czemu lotnisko może funkcjonować w dzień, i w nocy, nikomu nie przeszkadzając.

Concorde

 

Concorde to ponaddźwiękowy samolot pasażerski, jedyny obok radzieckiego Tu 144.
Konstrukcja była efektem współpracy przedsiębiorstw lotniczych Sud Aviation z Francji i BAC z Wlk. Brytanii - stąd także nazwa Concorde (fr./ang.: zgoda). Umowę o wspólnym projekcie podpisano w 1956 roku. Prototyp pokazano w Tuluzie w 1967 a pierwszy lot prototypowej maszyny miał miejsce 2 marca 1969, 1 października tego samego roku odbył się pierwszy próbny lot ponaddźwiękowy. 17 czerwca 1974 Concorde wykonał pierwszy pasażerski lot transatlantycki tam i z powrotem w ciągu jednego dnia. Do użytku w liniach lotniczych wszedł w 1976 roku.
Był to dolnopłat ze stałymi skrzydłami typu delta o profilu ostrołukowym i charakterystyczną zmienną geometrią dzioba, który prostował się w czasie lotu i opuszczał przy starcie i lądowaniu, aby poszerzyć pole widzenia pilotów.
Długość kadłuba wynosi 61,66 metrów i zwiększała się w czasie lotu o 15 do 25 cm ze względu na rozgrzanie kadłuba wywołane tarciem. Rozpiętość skrzydeł 25,6 metrów, zaś rozpiętość wynosi 358,25 m³. Wysokość samolotu wynosi 37 stóp i jeden cal. Samolot napędzały cztery silniki odrzutowe z dopalaniem o mocy 38 000 lbs każdy. Maksymalna waga przy starcie 185 ton, przy lądowaniu około 111 ton. Prędkość maksymalna sięgała 2,04 Mach, to jest około 2170 km/h przy maksymalnym pułapie lotu 18 kilometrów. Temperatura nosa kadłuba przy prędkości 2 Mach: 127 °C.
Samoloty te latały głównie na dalekich, uciążliwych ze względu na czas lotu trasach - np. Londyn-Sydney, Londyn-Nowy Jork, Paryż-Nowy Jork, Paryż-Rio de Janeiro. Prędkość przelotowa na poziomie 2 Mach (dwukrotna prędkość dźwieku) pozwoliła skrócić podróż przez Atlantyk do zaledwie 3,5 godziny. Rekord na trasie transatlantyckiej wynosi 2 godziny 52 minuty i 59 sekund.
Główne problemy z jakimi borykały się Concordy to olbrzymie zużycie paliwa i związany z tym niski zasięg (7250 km) bez międzylądowania, a także ogromny hałas generowany w czasie startu i lądowania. Pierwszy czynnik w połączeniu z małą liczbą miejsc na pokładzie przyczynił się do rynkowej porażki tej konstrukcji. Wyprodukowano jedynie 21 maszyn. Concordy stały się w pewnym momencie de facto maskotkami dwóch wykorzystujących je linii lotniczych - Air France oraz British Airways. Kłopotliwy był także wymóg bardzo długich pasów startowych, co powodowało, że ograniczona liczba lotnisk mogła przyjmować te samoloty. Problemy z przekraczaniem limitów hałasu wywoływały protesty mieszkańców terenów wokół lotnisk - spowodowało to m.in. wprowadzenie zakazu lotów do Australii.
25 lipca 2000 w czasie startu francuskiego Concorde z lotniska de Gaulla pod Paryżem doszło do katastrofy - samolot runął 2 minuty po oderwaniu się od płyty na hotel Hôtelissimo w miejscowości Gonesse. Zginęły wszystkie 113 osoby na pokładzie oraz goście i pracownicy hotelu. Do czasu tej katastrofy Concorde uchodził za najbezpieczniejszy samolot pasażerski w przeliczeniu na wylatane pasażeromile bez wypadku. Paryska katastrofa spowodowała zawieszenie lotów wszystkich będących jeszcze w użyciu maszyn i przyczyniła się do ostatecznej z nich rezygnacji, mimo że bezpośrednią przyczyną katastrofy były części z innego samolotu leżące na pasie startowym. Loty wznowiono dopiero po półtora roku.
Ostatni uroczysty lot miał miejsce na trasie Nowy Jork - Londyn 24 października 2003 w ramach British Airways. Natomiast ostatni lot w historii odbył się 26 listopada 2003 roku. Air France wycofała Concordy ze służby wiosną tego samego roku. Pozostałe egzemplarze przekazano do muzeów lotnictwa.

Wielka Tama w Asuanie

Ta ogromna zapora wodna wzniesiona została w celu zatrzymania wód najdłuższej rzeki na świecie - Nilu. Tama miała zapewniać równomierny przepływ wody przez cały rok i dostarczać prąd do fabryk i miast całego kraju. Od najdawniejszych czasów Nil wylewał co roku, pokrywając położone wokół pola żyznym mułem. Zdarzało się jednak, że wezbrane wody rzeki niszczyły domy i pola uprawne. Kiedy natomiast wody opadły, zaczynała się susza. W 1902 roku inżynierowie wybudowali tuż na południe od Asuanu tamę. Podwyższono ją w 1912, a późni.ej jeszcze raz w 1933 roku. Jednak ta pierwsza tama w Asuanie nie mogła zapewnić dostatecznej kontroli nad wielką rzeką. Prace przy budowie Wielkiej Tamy w Asuanie zaczęły się w 1960 roku. Tama usypana została z ziemi i gruzu skalnego, wokół rdzenia z gliny i cementu. Wielka Tama w Asuanie ma ponad 3,6 kilometra szerokości, 111 metrów wysokości i 40 metrów grubości na szczycie. U podstawy tama ma aż 925 metrów grubości. Jej budowa trwała dziesięć lat.

Budynek Sears Tower

Przy budowie drapacza chmur brało udział 2400 robotników.
 Konstrukcja tego, 443 metrowego wieżowca, składającego się z 110 pięter, składa się z dziewięciu rur o kwadratowym przekroju. Wznoszą się one do 50 piętra, następnie budynek się zwęża. Dwie anteny telewizyjne wznoszą się na wysokość 527 metrów.
Na budowę wieżowca zużyto 76000 ton stali, wystarczyłoby to na wyprodukowanie 52 000 samochodów. Zainstalowane tu kable telefoniczne owinęłyby dwukrotnie kulę ziemską.
Budynek obsługują 104 błyskawiczne windy i 18 ruchomych schodów. Sears Tower pokryty jest barwionym na czarno aluminium i posiada ponad 16 100 okien. 1,5 miliona turystów co roku odwiedza Sears Tower, dwie ekspresowe windy zawożą ich w czasie mniejszym niż minuta na taras widokowy na 103 piętrze, co daje prędkość 1600 stóp na minutę.
 Najwyższy budynek świata w latach 1974 - 1996.
 Sears Tower utrzymuje 3 z 4 rekordów wysokości: najwyższy budynek wykluczając antenę, najwyższy budynek do szczytu dachu, budynek z najwyższym zamieszkałym piętrem.

Ośrodek Lotów Kosmicznych im. Johna Kennedy’ego

 

Ośrodek lotów kosmicznych im. Kennedy'ego znany jest przede wszystkim jako miejsce startu statków kosmicznych Apollo, na których w latach sześćdziesiątych i siedemdziesiątych astronauci amerykańscy odbywali loty na Księżyc. Dziś ośrodek pozostaje miejscem prac badawczych i zarazem atrakcją turystyczną. Zwiedzający mogą obejrzeć hale montażowei wyrzutnie promów kosmicznych na przylądku Canaveral. Przylądek ten, od 1963 roku przemianowany na Przylądek Kennedy'ego
znajduje się na atlantyckim wybrzeżu Florydy i jest miejscem, z którego wyruszały najśmielsze wyprawy odkrywcze XX wieku.