Umowa przedwstępna umowa, przez którą 1 lub 2 strony zobowiązują się do zawarcia oznaczonej umowy, powinna zawierać istotne postanowienia u. przyrzeczonej. Terminy zawarcia: Jeżeli termin, w ciągu którego ma być zawarta u. przyrzeczona, nie został oznaczony, powinna ona być zawarta w odpowiednim terminie wyznaczonym przez stronę uprawnioną do żądania zawarcia u. przyrzeczonej. Jeżeli obie strony są uprawnione do żądania zawarcia umowy przyrzeczonej i każda z nich wyznaczyła inny termin, to strony obowiązuje termin wyznaczony przez stronę, która wcześniej złożyła oświadczenie. Jeżeli w ciągu roku od zawarcia u. przedwstępnej nie został wyznaczony termin do zawarcia umowy przyrzeczonej, nie można żądać jej zawarcia. Jeśli przed upływem terminu okaże się, że nie nastąpi zawarcie u. przyrzeczonej z przyczyn niezależnych od stron nie ma przeszkód, by zmienić u. przedwstępną i wyznaczyć nowy termin, za zgodą obu stron .Forma umowy: Przepisy prawa cyw. nie wymagają dla u. przyrzeczonej wymogu sporządzania jej w szczególnej formie: wystarczy zwykła forma pisemna. Jeżeli natomiast u. przedwstępna została sporządzona w formie aktu notarialnego to strona uprawniona może dochodzić zawarcia u. przyrzeczonej przed sądem. Roszczenia z u. przedwstępnej przedawniają się z upływem roku od dnia, w którym umowa przyrzeczenia miała być zawarta. W takim wypadku jeżeli sąd oddali żądanie zawarcia u. przyrzeczonej to roszczenia z umowy przedwstępnej przedawniają się z upływem roku od dnia, w którym orzeczenie stało się prawomocne. Jeżeli natomiast u. przedwstępna została zawarta w formie zwykłej pisemnej, a mianowicie wtedy, gdy strona zobowiązana do zawarcia u. przyrzeczonej uchyla się od jej zawarcia, druga strona może wtedy żądać naprawienia szkody (czyli odszkodowania), którą poniosła przez to, że liczyła na zawarcie u. przyrzeczonej. Warto zaznaczyć, że umowa przyrzeczona wymaga dla swojej ważności zachowania formy aktu notarialnego. Zawarcie innej formy niż akt notarialny, skutkować będzie nieważnością takiej u.. Co istotne, przez umowę sprzedaży sprzedawca zobowiązuje się przenieść na kupującego własność nieruchomości i wydać mu tę nieruchomość, a kupujący zobowiązuje się nieruchomość odebrać i zapłacić sprzedawcy cenę. Umowa przedwstępna przygotowuje zawarcie właściwej u. między stronami. Za jej pomocą 1 lub 2 strony zobowiązują się do zawarcia w przyszłości konkretnej u. (umowy przyrzeczonej, właściwej). Jeżeli przyrzeczenie złożyła tylko 1 ze stron to zawarcia u. przyrzeczonej może zażądać tylko strona 2 (uprawniona). Jeżeli zaś u.przedwstępna jest 2-stronnie wiążąca (przyrzeczenie zawarcia umowy właściwej złożyły obie strony), to zawarcia u. przyrzeczonej może żądać każda ze stron. Przeszkody zawarcia umowy:-w postaci braku odpowedniego zezwolenia organu władzy państwowej na zawarcie u. (strony spodziewają się uzyskać takie zezwolenie w przyszłości, zatem zawierają umowę przedwstępną).Kodeks cywilny wymaga by w u. przedwstępnej określić istotne postanowienia umowy właściwej, np.: data, do której, albo w której ma być zawarta umowa przyrzeczona.Skutki prawne zawarcia u. przedwstępnej 1.Osoba uprawniona (wierzyciel) na mocy u.przedwstępnej może żądać zawarcia umowy przyrzeczonej nawet wbrew woli strony zobowiązanej (dłużnika).2.Strona uprawniona może może żądać naprawienia szkody, jaką poniosła przez dłużnika.3.Wierzyciel może żądać zawarcia u. przyrzeczonej tylko pod warunkiem, iż u. przedwstępna czyni zadość wymaganiom, od których zależy ważność u. przyrzeczonej, szczególnie wymaganiom co do formy tej umowy. Jeżeli powyższe przesłanki są spełnione, strona uprawniona może dochodzić zawarcia u. właściwej przed sądem w trybie przewidzianym przez przepisy postępowania cywilnego, zaś wyrok sądowy będzie równoznaczny ze złożeniem przez stronę, która nie wywiązała się z u. przedwstępnej, oświadczenia o zawarciu u. przyrzeczonej. Kwestia ujemnego interesu związanego z umową: Zakres ujemnego interesu obejmuje przede wszystkim koszty, które strona poniosła w związku z u., koszty negocjacji, koszty wycen, a także koszty pomocy prawnej Kary umowne Dopuszczalne jest również zastrzeżenie kar umownych. Zastrzeżenie kary umownej ma na celu wyłącznie zrekompensowanie nienależytego wykonania świadczenia głównego. Kara umowna natomiast uznawana jest za zryczałtowane odszkodowanie za niewywiązanie się jednej ze stron z umowy

Umowa nienazwana to umowa nieuregulowana przepisami prawa. Umowami nienazwanymi są te umowy, które nie zostały uregulowane ani w kodeksie cywilnym, ani w innych aktach prawnych porządku krajowego Jako przykład można wskazać umowy: factoringu, consultingu, forfaitingu, merchandaisingu, timesharingu, sponsoringu itd. Źródłem umów nienazwanych jest wywodząca się z przepisów prawa cywilnego swoboda kontraktowania (swoboda zawierania umów). W świetle tych przepisów strony zawierające umowę mogą ułożyć stosunek prawny według swego uznania, byleby jego treść lub cel nie sprzeciwiały się właściwości (naturze) stosunku, ustawie ani zasadom współżycia społecznego.  Reżim prawny wobec umowy nienazwanej:Reżim ten jest wyznaczony przez przepisy szczególne, ustanowione albo wyłącznie dla danych typów umów nienazwanych (albo dla danych typów umów nazwanych i nienazwanych). W tym drugim przypadku zastosowanie mają przepisy prawa zobowiązań, które dotyczą niewykonania lub nienależytego wykonania zobowiązania. Stosuje się wtedy również przepisy ogólne prawa cywilnego (np. dotyczące przedawnienia roszczeń, biegu terminu, warunku itp.). Pierwszym etapem jest właściwa kwalifikacja takiej umowy przez sąd. Zgodnie z przepisami prawa cywilnego, umowa sprzeczna z ustawą albo mająca na celu obejście ustawy, jest nieważna. Nieważna jest także umowa sprzeczna z zasadami współżycia społecznego. Kolejny etap stosowania norm prawnych polega na ustaleniu przez organ stosujący prawo, do jakiej grupy umów podobna jest konkretna umowa (cechy jakiej grupy umów posiada umowa nienazwana).Przesłanki prawne umowy nienazwanej: 1.Dwustronna czynność prawna 2.Brak jej nazwania, choć to nazwanie nie musi wystąpić wrost poprzez tytuł, pojęcie itp., może wynikać z kontekstu lub opisania, 3.Brak określenia essentialia negotii (istotna treści danej czynności prawnej, która powodowała, że zaliczno daną czynność do tego a nie innego typu) takiej umowy w Kodeksie Cywilnym lub w innej ustawie. 4.Brak tożsamości umowy z umową nazwaną, albo takiego podobieństwa, które wskazuje na rodzaj umowy nazwanej, albo istotny wyjątek od zasad konkretnej umowy nazwanej. 5.Określenie stron umowy, jej przedmiotu i treści, w tym zwłaszcza praw i obowiązków stron, 6.Pozostawanie w zgodzie z porządkiem prawnym, tzn. w zgodności treści i cech stosunku prawnego z jego naturą, ustawami i zasadami słuszności, jak i dobrymi obyczajami.Relatywność umów nienazwanych – konieczność odwołania się przy ich określaniu do definicji oznaczonych typów umów nazwanych. Poszukuje się umów najbliższych cechami do badanej umowy i aby sąd mógł uznać, że ona jest nienazwana to musi się ona istotnie różnić od pokrewnych typów umowu.Przejściowość występowania umów nienazwanych – wiąże się z przekonaniem, że powtarzalność określonych relacji prawnych w umowach między stronami i ich standaryzacja musi doprowadzić do wykształcenia się chociaż minimalnego jej początkowego uregulowania ustawowego.Jest 5 kategorii umów nienazwanych:1.Umowy nienazwane czyste 2.Takie, które mają odniesienie do umów nazwanych 3.Umowy eksperymentalne 4.Umowy tworzone indywidualnie na jednorazową potrzebę stron 5.Umowy mieszane konstruowane z różnych umów nazwanych i nienazwanych

Umowy nienazwane Factoringu: Umowa factoringu  należy do tzw. umów nienazwanych (nieuregulowanych w kodeksie cywilnym), której treść może być ostatecznie ukształtowana przez strony umowy.  Factoring jest to rodzaj pośrednictwa handlowego. Wyspecjalizowana instytucja finansowa (co do zasady – spółka z udziałem banku) nabywa w drodze cesji od przedsiębiorstw (handlowych lub przemysłowych) roszczenie o zapłatę należnych im kwot, które przysługują tym przedsiębiorstwom z różnego rodzaju zobowiązań. Umowa factoringowa jest ściśle powiązana z umową sprzedaży (dostawy). Na jej mocy sprzedawca (dostawca) dokonuje przelewu swoich wierzytelności przysługujących mu wobec odbiorcy (kupującego) na wyspecjalizowaną instytucję za odpowiednią prowizją. Faktor może zapłacić cenę towaru sam, a następnie dochodzić jej zapłaty od odbiorcy towaru albo jest gwarantem zapłaty tej ceny przez kupującego. Stronami umowy factoringowej są: faktorant – przedsiębiorca trudniący się sprzedażą, dostawą towarów lub świadczeniem usług oraz faktor – cesjonariusz wierzytelności, przeważnie wyspecjalizowana spółka factoringowa lub instytucja bankowa.

Consultingu: Umowa konsultingowa przybiera różne formy, typy i zakresy działalności doradczej, stąd trudno ją sklasyfikować. Można powiedzieć, że umowa consultingowa polega na świadczeniu usług doradczych, świadczonych przez niezależną i wykwalifikowaną osobę lub osoby (doradcy).Usługi takie mogą dotyczyć m.in. polityki, organizacji, procedur, metod, zaleceń określonego działania przez przedsiębiorcę, jak również pomocy we wdrażaniu takich zaleceń. Umowa consultingowa jest więc umową o świadczenie usług. Doradca jest podmiotem niezależnym od zlecającego usługę, posiada także odpowiednie kwalifikacje (jest to profesjonalista). Działalność doradcy ma charakter stały, zawodowy oraz odpłatny.Consulting jest umową dwustronną. Stronami umowy consultingowej są: zlecający dokonanie czynności consultingowej oraz wykonujący te czynności doradca (jednostka consultingowa). Przedmiot umowy consultingowej nie jest jednolity. To osoba zlecająca usługę decyduje o przedmiocie takiej umowy (jest to obowiązek strony zlecającej). Przedmiotem umowy consultingowej mogą być np.: specjalistyczne informacje na temat wskazany przez zlecającego usługę, analizy, diagnozy, zalecenia, rady, opinie itp. Zlecający ma obowiązek dostarczenia instytucji consultingowej dokumentacji, która jest potrzebna do prawidłowego wywiązania się z zobowiązań. Ma również obowiązek współdziałania z jednostką consultingową. Na zlecającym usługę spoczywa również obowiązek zapłaty wynagrodzenia za wykonanie usługi. Sposób ustalenia wynagrodzenia może być dowolny (np. może to być wynagrodzenie kosztorysowe, ryczałtowe). Dodatkowo, zlecający nie może udostępnić osobom trzecim wyników pracy jednostki consultingowej (jest to intelektualna własność jednostki).

 Forfaitingu: Istotną rolę odgrywa w forfaitingu zaufanie między kontrahentami. Forfaiting jest jedną z technik służących do finansowania handlu zagranicznego (dotyczy on wyłącznie należności eksportowych). Polega on na zakupie przez instytucję forfaitingową należności terminowych jej klientów, które powstały w wyniku realizacji kontraktu eksportowego, bez regresu w stosunku do sprzedawcy wierzytelności. Natomiast omawiane wierzytelności powinny przyjąć postać akceptowanego przez instytucję finansową instrumentu finansowego. Forfaiting nie jest zatem ani pożyczką, ani cesją wierzytelności, nie jest to także dyskonto czy wykup weksli. Istota forfaitingu polega głównie na finansowaniu, zaś wszelkie czynności dokonywane przez forfaitera są podporządkowane przede wszystkim tej funkcji. 

Merchandaisingu: Merchandising polega na wykorzystaniu przez danego przedsiębiorcę dobra niematerialnego, co prowadzi do zwiększenia obrotów jego firmy. W umowie merchandisingu stosuje się dwa rodzaje dóbr niematerialnych. Są to: dobra obrazkowe (wizerunki rzeczywiste lub wymyślone) oraz hasła (np. nazwiska osób, hasła reklamowe itp.). Oczywiście, aby wypromować dany produkt, dobro niematerialne powinno być akceptowane i rozpoznawalne przez jak największą liczbę klientów. Dlatego też przy wyborze niematerialnego dobra promującego uwzględnia się krąg podstawowych nabywców danego produktu (np. chybionym pomysłem byłoby promowanie odzieży dla nastolatków za pomocą wizerunku zapomnianego piosenkarza sprzed kilkunastu lat). Dodać należy, iż jednym ze szczególnych rodzajów merchandisingu jest merchandising reklamowy. Polega on na wykorzystywaniu odpowiedniej symboliki w działalności reklamowej przedsiębiorstwa (np. wykorzystanie wizerunku danego aktora przy produkcji własnej reklamy).

Sponsoringu: Umowa sponsoringu nie jest uregulowana bezpośrednio w przepisach o prawie cywilnym. Jest ona umową nienazwaną. Jej istnienie w obrocie prawnym jest możliwe dzięki obowiązywaniu zasady swobody zawierania i kształtowania umów. Sponsoring zaliczany jest do umów zobowiązaniowych dwustronnych- umowa ta łączy węzłem zobowiązaniowym dwa podmioty tj. sponsora oraz sponsorowanego. Zarówno sponsorem jak i sponsorowanym może być praktycznie każdy podmiot prawa- osoby fizyczne, osoby prawne oraz tzw. niezupełne osoby prawne. Nie ma znaczenia rodzaj oraz forma prawna działalności w przypadku przedsiębiorców. Przedmiotem każdego stosunku cywilnoprawnego, a więc również umowy sponsoringu, powinno być oznaczone zachowanie się wszystkich stron tego stosunku polegające na określonym świadczeniu. Może ono polegać zarówno na działaniu jak i zaniechaniu, które są wynikiem realizacji praw oraz obowiązków wynikających z umowy. Jeżeli chodzi o sponsora należy zauważyć, iż jego świadczenie ma najczęściej postać czynną. Może być zarówno pieniężne (jednorazowe bądź okresowe) lub też rzeczowe. Może mieć także charakter usługowy. Nie istnieją przeszkody do tego aby przedmiot umowy sponsoringu miał również charakter mieszany np. pieniężno-rzeczowy. 

Umowa zobowiązaniowa Minimalna treść umowy zobowiązaniowej: Trzeba wskazać te elementy, które są niezbędne do uzyskania przez nią skuteczności. Co musi zawierać treść w oświadczeniach woli stron by powstało zobowiązanie?? Jedynym koniecznym składnikiem zobowiązania jest elementarny stosunek prawny dwustronnie zindywidualizowany, gdzie jeden podmiot jest zobowiązany do podjęcia określonego działania lub zaniechania na rzecz drugiego, to dla stworzenia zobowiązania niezbędne jest ustanowienie kompletnej normy postępowania wyznaczającej taki stosunek. By stworzyć zobowiązanie trzeba określić: *podmiot zobowiązany (adresata normy), *nakazane mu zachowanie wraz z podmiotem uprawnionym, *sytuację, po której wystąpieniu adresat normy powinien realizować wyznaczone mu zachowanie. Uprawnienia i obowiązki stron są współwyznaczane przez ustawę, która zawiera przepisy ogólne i formułuje pewne typy stosunków zobowiązaniowych .Dwie strony mogą dążyć do zawarcia zobowiązania o określonym kształcie. Wtedy trzeba ustalić pewną wzorcową konstrukcję zobowiązania. Tę wzorcową konstrukcję wskazują przepisy określające tzw. Essentialia negotii - cechy konstruktywne danego typu czynności prawnej, czyli: *Cechy zachowania nakazanego dłużnikowi, *Określenie jego podmiotu, *Określenie czy jest jakiś związek między świadczeniami *Określenie jakie cechy powinny mieć strony zobowiązania WAŻNE jest by ustalić jak muszą być w umowie opisane poszczególne składniki norm postępowania mających wyznaczać stosunek zobowiązaniowy. Treść umowy powinna być taka by w razie zdarzeń opisanych w jej zakresie można było ustalić osobę zobowiązaną, nakazane jej zachowanie i osobę, na rzecz której to zachowanie ma być podjęte. Można dojść do wniosku, że ani świadczenie, ani strony zobowiązania nie muszą być ściśle oznaczone w umowie, a tylko – oznaczalne! Zasadą jest, że umowa wywiera skutki między osobami, które ją zawierają (osobiście lub poprzez reprezentanta) Umowa zobowiązaniowa nie może nakładać obowiązków na osoby trzecie. Może być problem ale wtedy, gdy podmiotem uprawnionym miała być inna osoba niż ta, która jest jedną ze stron umowy czyli w przypadku umowy na rzecz osoby trzeciej!

Umowa zmieniająca Minimalna treść umowy: określenie istniejącego stosunku zobowiązaniowego, którego zmiana może dotyczyć. Oraz: Dokonanie jakiejkolwiek regulacji, a więc zniesienie lub zmiana jakiegokolwiek obowiązku w sferze jego stosunku bądź ustanowienie nowego obowiązku zamiast czy obok już istniejących.

Umowa rozwiązująca Minimalna treść Jeżeli zobowiązanie nie było jeszcze wykonane: Trzeba w treści wskazać stosunek zobowiązaniowy, do którego się ona odnosi oraz wyrażenie woli jego rozwiązania. Klasyczna umowa rozwiązująca (mająca „moc wsteczną”) musi formułować nowe normy postępowania, wyrażające nakazy zwrotu spełnionych świadczeń.Nie jest konieczne ścisłe określenie w treści umowy podmiotów ani treści ustanawiających obowiązków. Użycie przez strony sformułowania mówiącego o „rozwiązaniu umowy” może być podstawą do ustalenia w drodze wykładni zamiaru wywołania skutków.

Odpowiedzialność kontraktowa jest odpowiedzialnością cywilnoprawną. Wynika z niewykonania lub nienależytego wykonania przez dłużnika obowiązku (zobowiązania), który powstał na podstawie czynności prawnej. Przesłanki odpowiedzialności kontraktowej:- zdarzenie, z którym prawo wiąże czyjąś odpowiedzialność, szkoda (przy czym chodzi tu wyłącznie o szkodę majątkową, jaką poniósł sam poszkodowany) oraz związek przyczynowy między zdarzeniem a szkodą. Dłużnik odpowiada zarówno za stratę, jak i za utracone korzyści. Za stratę uważa się wartość świadczenia utraconego przez wierzyciela (przy niewykonaniu zobowiązania) lub zmniejszoną wartość umówionego świadczenia (przy nienależytym wykonaniu zobowiązania). Do szkody zaliczyć można ponadto wydatki, jakie wierzyciel poniósł celem zrekompensowania szkody (np. zapłata odszkodowania lub kary umownej za niewykonanie własnego zobowiązania), a także tzw. szkody następcze, czyli takie, które są rezultatem nienależytego wykonania zobowiązania (np. powstawanie zacieków na ścianach z powodu złej jakości materiałów budowlanych). Odpowiedzialność kontraktowa oparta została na zasadzie winy, można więc ją przypisać jedynie osobie poczytalnej. Dłużnik z reguły odpowiada za każdy stopień winy (inaczej niż w prawie karnym). Najwyższym stopniem winy jest wina umyślna, która polega na tym, że dłużnik chce naruszyć ciążące na nim obowiązki (w tzw. zamiarze bezpośrednim łac. dolus directus), albo na tym, że dłużnik przewiduje możliwość naruszenia swoich obowiązków i na to się godzi (w zamiarze ewentualnym, łac. dolus eventualis). Wina nieumyślna w prawie cywilnym jest natomiast nazywana niedbalstwem i obejmuje sytuacje, gdy dłużnik nie dochowuje należytej staranności, mimo że powinien i mógł się zachować zgodnie ze swoim obowiązkiem. Same strony mogą w drodze umowy rozszerzyć lub złagodzić odpowiedzialność dłużnika, z zastrzeżeniem, że niedopuszczalne jest wyłączenie odpowiedzialności za winę umyślną. Wyjątkowo dłużnik może odpowiadać nie tylko za własne działania lub zaniechania (swoją winę), ale także za inne osoby, z pomocą których wykonuje zobowiązanie, albo które wykonują je samodzielnie w całości lub części z jego polecenia, jak również za swoich przedstawicieli ustawowych. Dłużnik odpowiada za działania i zaniechania tych osób jak za własne, gdy można im przypisać winę polegającą na niezachowaniu należytej staranności. Taka odpowiedzialność dłużnika opiera się na zasadzie ryzyka, choć jej przesłanką jest wina innej osoby.

Przetarg – Jest to swoista mutacja ofertowego trybu zawierania umowy. Przetarg to nic innego jak konkurs ofert stosowany jest najczęściej w zamówieniach publicznych gdyż minimalizuje ryzyko wystąpienia korupcji. Występuje tutaj organizator przetargu np.: miasto Poznań, który zaprasza do składania ofert na budowę obwodnicy. Podmioty, które odpowiadają na zaproszenie składają oferty z reguły wg wzoru opracowanego przez organizatora (specyfikacja istotnych warunków zamówienia). Organizator staje się, więc oblatem wybiera ofertę dla siebie najkorzystniejszą i z tym oferentem zawiera umowę. Klasyczny przetarg jest pisemny gdyż oferty składane są na piśmie, klasyczny przetarg jest też nie jawny (w tym sensie, że do momentu oficjalnego otwarcia kopert z umowami i nikt nie ma prawa znać treści ofert innych uczestników) Przetarg nieograniczony – forma przetargu charakteryzująca się zaproszeniem do składania ofert nieograniczonego kręgu osób, zwykle poprzez publiczne ogłoszenie. W przypadkach dotyczących gospodarki podmiotów sektora publicznego często sposób jego przeprowadzenia jest szczegółowo uregulowany prawem, np. w zakresie zamówień publicznych, zbywania nieruchomości, zbywania mienia czy sprzedaży wierzytelności.Przetarg ograniczony -||- do ograniczonego kręgu podmiotów. Ograniczenie to może być dokonywane np. poprzez wskazanie w publicznym ogłoszeniu przesłanek, których spełnienie dopuszcza do złożenia oferty, czy też poprzez kierowanie indywidualnych zaproszeń do określonych podmiotów. W przypadkach dotyczących …-||-

Rokowania (Negocjacje) – jest to sposób zawierania umów, które się cechują dużą złożonością treści. Rokowania tym się miedzy, innymi różnią od oferty, że poszczególne oświadczenia stron s ą wiążące a umowa zostaje zawarta dopiero w momencie, gdy strony uzgodniły wszystkie punkty, które były przedmiotem negocjacji. Obowiązuje, wiec tutaj zasada, która głosi, że jeżeli wszystko nie zostało jeszcze uzgodnione to tak jakby nic nie zostało jeszcze uzgodnione. Rokowaniami wiązie się ryzyko nielojalności kontrahenta. Nie lojalność ta polega na tym, że: -Strona wykorzysta nieuczciwie poufne informacje podjęte podczas rokowań. -Strona zerwie bez uzasadnienia zaawansowane już negocjacje.Kontrahenci starają się przed tym uchronić podpisaniem na początku rokowań tzw. „listów intencyjnych” zobowiązują się w nich, że będą lojalnie prowadzić rokowania.

Aukcja – forma przetargu, licytacja czasami nazywana, przetargiem ustnym. Jest również mutacją ofertowego sposobu zawierania umów. Gdyż jest to konkurs ofert.W przeciwieństwie do przetargu ma ona charakter ustny i jawny. Oferty są składane ustnie a ich treść jest znana konkurencji. W polskim prawie cywilnym aukcja stanowi odrębną od przetargu formę zawarcia umowy. Poszczególni uczestnicy sami dokonują, tzw. postąpień, czyli podbijają cenę. Aukcje wygrywa ten oferent, który zaoferuje najwyższą cenę. Po zaoferowaniu najwyższej ceny prowadzący aukcje dokonuje tzw. Przybicia i wypowiada formułę „Sprzedane’ dochodzi wówczas do zawarcia umowy.Słowo licytacja używane jest głównie do aukcji urzędowych np.: „Licytacja komornicza egzekucji sądowej”Aukcja wykorzystywana jest w przeciwieństwie do przetargu do zawierania umów o prostej treści, czyli takich, gdy jedynym kryterium wyboru oferty jest CENA. Formę ciągłej aukcji ma także handel papierami wartościowymi i walutami na giełdach.

SPOSOBY ZAWIERANIA UMÓW

Oferta jest to oświadczenie woli jednej strony, kierowane do strony drugiej, które zwiera propozycję zawarcia umowy i okresla istotne jej postanowienia. Ofertą jest wystawienie rzeczy w miejscu sprzedaży, na widok publiczny z oznaczeniem ceny. Jest ona propozycją stanowczą. Umowa jest zawierana w chwili otrzymania przez składającego ofertę oświadczenia o jej przyjęciu. Oferent jest ofertą związany. Oferta złożona w postaci elektronicznej wiąże składającego, jeżeli druga strona niezwłocznie potwierdzi jej przyjęcie.

Negocjacje art.72 KC- Jeżeli strony prowadzą negocjacje w celu zawarcia oznaczonej umowy, umowa zostaje zawarta gdy strony dojdą do porozumienia co do jej wszystkich postanowień, które były przedmiotem negocjacji. Strony mogą przejść do negocjacji również w wyniku złożenia oferty przez jedną z nich. Art. 71 KC zaproszenie do zawarcia umowy. Porozumienia przedkontraktowe – XIX- wieczny model negocjacji okazała się niewystarczający obecnie, dlatego tez zaczęła kształtować się praktyka ustalania ich w formie negocjacji. Rodzaje (typy) porozumień: -porozumienia dotyczące sposobu prowadzenia negocjacji -porozumienia dotyczące treści umowy -porozumienia dotyczące wykonania wynegocjonowanej umowy list intencyjny (zaproszenie do negocjacji)- jest on trochę podobny do oferty. Potwierdzenie listu przez adresata stanowi rozpoczęcie negocjacji.

Przetarg Istotą jest specjalna procedura poszukiwania najkorzystniejszej z punktu widzenia strony pragnącej zawarcia umowy oferty i jej wyboru. Różni się od aukcji tym, że oferty uczestników nie są składane w toku równoczesnego i bezpośredniego komunikowania się. Złożenie oferty przez oferenta powoduje związanie go tą ofertą. Organizator może nie wybierać żadnej oferty, wtedy przetarg zostaje zamknięty. Przetarg inaczej aukcja nie kończy się w obecności uczestników, dlatego organizator musi na piśmie powiadomić uczestników o wynikach przetargu. Umowa zostaje zawarta w momencie otrzymania przez oferenta oświadczenia o przyjęciu jego oferty. Gdy umowa wymaga formy szczególnej to jest tak samo jak przy aukcji (organizator i uczestnik mają roszczenie do zawarcia umowy). Tak jak przy aukcji może wystąpić wadium i można tak samo unieważnić umowę.

Aukcja – czyli dawniej przetarg ustny polega na tym, że licytanci obecni w miejscu aukcji lub komunikując się za pomocą środków bezpośredniego porozumiewania się na odległość składają oferty słowne lub równorzędnymi znakami.

Organizator musi zrobić ogłoszenie aukcji, w którym określi czas, miejsce, przedmiot oraz warunki aukcji.

Oferent jest związany ofertą od chwili jej złożenia. Oferta licytanta przestaje wiązać, gdy inny licytant złoży ofertę korzystniejszą. Do zawarcia umowy dochodzi z chwilą udzielenia przybicia, to znaczy z chwilą zamknięcia aukcji, po sprawdzeniu że dany licytant zaoferował najlepsze warunki umowy. Organizator aukcji jest związany wynikiem aukcji, chyba że co innego wynika z warunków aukcji (zastrzeżonych). Wyjątkiem jest przypadek, gdy ważność umowy zależy od spełnienia szczególnych wymagań co do formy umowy (akt notarialny). W tym przypadku umowa nie zostaje zawarta w wyniku przybicia, a zarówno organizatorowi i zwycięskiemu licytantowi przysługuje roszczenie o zawarcie umowy określonej w ofercie. Gdy zastrzeżono wadium, wyłącznie jest roszczenie z zawarcie umowy. Wadium jest to kwota, którą licytanta musi wpłacić, aby być dopuszczonym do aukcji . gdy dochodzi do zawarcia umowy wadium stanowi część ceny. Licytantom przegranym wadium należy zwrócić. Jeżeli strony nie chcą zawrzeć umowy (forma szczególna umowy)to: -z winy wpłacającego wadium, traci on wadium, -z winy organizatora, licytant może żądać dwukrotnej wysokości wadium. Praktyczna sfera zastosowania aukcji: -do umów prostych, gdzie przedmiot i jego właściwości są już jednoznacznie określone. W zasadzie tylko jeden element umowy podlega konkurencyjności – jest to cena.

Można unieważnić umowę, gdy strona umowy, inny uczestnik lub osoba działająca w porozumieniu z nią, wpłynęły na wynik aukcji sprzeczny z prawem lub dobrymi obyczajami. W tym celu należy wytoczyć powództwo o unieważnienie umowy w terminie 1 m-ca od dowiedzenia się o przyczynach unieważnienia, nie później niż w ciągu roku od zawarcia umowy.

Umowa przedwstępna – jej treścią jest zobowiązanie się do zawarcia w przyszłości umowy przyrzeczonej. Umowa przedwstępna musi określać istotne elementy umowy przyrzeczonej. Gdy nie oznaczono terminu umowy przyrzeczonej to każda ze stron w ciągu roku może wyznaczyć termin. Gdy umowa przyrzeczona zostaje zawarta to umowa przedwstępna wygasa. Gdy strona nie chce zawrzeć umowy przyrzeczonej druga strona może żądać naprawienie szkody, którą poniosła przez to, że liczyła na zawarcie umowy. Nazywa się to odszkodowaniem w granicach negatywnego interesu szkody. Gdy umowa przedwstępna czyni zadość wymaganiom, od której ważność umowy przyrzeczonej, strona uprawniona może dochodzić zawarcia umowy przyrzeczonej.

Odwołanie oferty. Oferta cofnięta i odwołana Możliwość odwołania oferty (novum) została przewidziana przez ustawodawcę tylko dla obrotu gospodarczego, czyli między przedsiębiorcami (art. 66^2 KC). Ratio przepisu leży w dodatkowym umożliwieniu przedsiębiorcy, składającemu ofertę drugiemu przedsiębiorcy wycofania się z pierwotnego zamiaru zawarcia umowy określonej treści. Nowy przepis poszerza swobody umów o nowy element: dodatkowy czas na zastanowienie się, czy chce się zawrzeć umowę z tym właśnie kontrahentem, czy w tym terminie i czy o treści zaproponowanej w ofercie. Była i nadal występuje możliwość odwołania każdej oferty jako oświadczenia woli. Zgodnie z art. 61 1 zd. 2 KC odwołanie to dojdzie jednocześnie z ofertą lub wcześniej od niej. Oznacza to cofnięcie oświadczenia woli, które nie skutkuje prawnie, tak jakby nie było składane. Art. 67 KC wg którego jeżeli oświadczenie o przyjęciu oferty nie nadeszło w oczekiwanym czasie składający ofertę może powiadomić druga stronę, że wskutek opóźnienia odpowiedzi na oferte poczytuje umowę za niezawartą. Nie znaczy to tego samego, co odwołanie oferty i wymaga spełnienia dodatkowych przesłanek zawartych w art. 67 KC ale prowadzi do tego samego: umowa nie zostaje zawarta, a oferta przestaje wiązać. Rozszerzenie Możliwości przedsiębiorców w art. 66^2 1 KC, polega na tym,ze przedsiebiorca (oferent) sklada oświadczenie woli i jest ono skutecznie zlozone adresatowi. Spelnione są zatem przesłanki złożenia oświadczenia woli po myśli art. 61 1 zd. 1 KC. Od teraz oferent jest związany oferta, ale tak długo, jak skutecznie jej nie odwoła. W tym sensie jest to oferta odwołalna, co probuje się tak okreslac w odróżnieniu od odwolalnosci oświadczenia woli (mowa o nim w art. 61 1 zd. 2 KC). Składający ofertę może uczynić to na co pozwala mu art. 66^2 1 KC wraz z oczekiwanymi skutkami prawnymi. Jeżeli oświadczenie o odwołaniu zloży drugiej stronie, zanim ona wysle własne oświadczenie o przyjęciu oferty. Jeśli adresat firmy (oblat) zdąży je wysłać, a więc złożyć, to będzie to odstępstwo od reguły ogólnej odnośnie do chwili zlozenia oświadczenia woli ( art. 61 1 KC) to odwołanie oferty przez oferenta nie ma mocy prawnej, a umowa zostaje skutecznie zawarta. Jeśli wolę przyjęcia oferty oblat poweźmie, ale oświadczenia nie wysle, podobnie- gdyby je miał i mogl od razu wyrazić, a nie wyrazić to odwołanie będzie skuteczne. Odwolalnosc jest zatem możliwa do zastosowania we wszystkich sytuacjach, gdy skladajacy oferte nie okreslil terminu do jej przyjęcia (wynika to z art. 66. ^2 2 in fine KC) Przepis wprowadza wyjątek od możliwości odwołania oferty, ale jeśli z jej treści wynika rezygnacja oferenta, bedacego przedsiebiorca z możliwości skorzystania z odwołania. Wprowadzenie odwołalności oferty jako złożonego już drugiej stronie skutecznego prawnie oświadczenia woli jest korzystane dla stosunkow gospodarczych, jednakże ogarniczone tylko do obrotu gospodarczego miedzy przedsiębiorcami. Samo ograniczenie podmiotowe nowej regulacji prawnej o możliwości odwołania oferty pokazuje iż nie może mieć ono wpływu na sama budowę oferty i nie może stanowić żadnego powodu za występowaniem cechy związania lub niezwiązania oferenta złożonym oświadczeniem woli będącym ofertą w rozumieniu art. 66 KC.

3. Przyjęcie oferty ze zmianami i uzupełnieniami. Milczące przyjęcie oferty i jej przyjęcie przez przystąpienie do wykonania umowy. Warto pomyśleć na 3 kwestiami, które ułatwiają odpowiedź na pytanie o istotę i charakter prawny oferty, następnie jej przyjęcia, doprowadzającego do zawarcia umowy. Art. 68^1 KC, dot. Możliwości zawarcia umowy w stosunkach między przedsiębiorcami, nawet jeśli adresat oferty poczyni w odpowiedzi na nią zastrzeżenie zmian lub uzupełnień. Ważne jest aby ingerencja oblata nie zmieniała treści oferty. Jeżeli tak jest, to umowa jest zawarta o treści określonej w ofercie uwzględniając zmiany i/lub uzupełnienia uczynione w oświadczeniu o przyjęciu oferty. Poza sferą zainteresowań są wyjątki od zasady, wyrażonej powyżej (art. 68 2 KC). Nie mają one wpływu na istotę kwestii w początkowym pytaniu. W doktrynie prawa od dawna wskazywano na nieżyciowe podejście KC do obrotu między przedsiębiorcami, wymagającego w ofertowym trybie zawierania umów ścisłego respektowania zasady tzw. Lustrzanego odbicia (art. 68 KC, stanowiący o tym, że przyjęcie oferty dokonane z zastrzeżeniem zmiany lub uzupełnienia jej treści poczytuje się za nową ofertę). Zatem w tym przypadku strony zamieniają się rolami i oblat staje się oferentem, czyniąc te zamiany aż do stwierdzenia przez jedną ze stron, że zgadza się na propozycję zawarcia umowy w brzmieniu zgłoszonym przez składającego oświadczenie, jako ostatni.

Dodanie art. 68^1 KC w stosunkach między przedsiębiorcami potwierdza ogólną zasadę art. 68 KC, stanowiąc wyjątek ułatwiający zawarcie umowy, gdy np. oczywiste zmiany lub uzupełnienia, poprawiając ofertę i treść umowy ze strony oblata pozwolą na jej zawarcie. Odsuwa się sytuacje, gdy jeden z kontrahentów ,,gra nieczysto” usiłując sztucznie przedłużać procedurę dochodzenia do umowy i wymyśla nieistotne poprawki. Nowy przepis umacnia stanowisko o wiążącym charakterze oferty, jako że dokonywanie nieistotnych zmian lub uzupełnień w ofercie wiąże składającego te poprawki do czasu wypowiedzenia się ich adresata. W przeciwnym przypadku przepis ten nie ma praktycznego zastosowania, bo ofertę można kierować do innych podmiotów niż te, które są zaangażowane we wszczęte zmianami negocjacje (art. 72 KC). Poprzez analizę oferty z art. 70, 70^2, 70^3 KC dochodzi się do podobnych wniosków co do związania ofertą i braku w tej mierze zmian spowodowanych nowelą Kodeksu Cywilnego. Brak zmian dotrzega się rozważając milczące przyjęcie oferty, wyrażające się złożeniem oferty konkretnemu adresatowi, bedacemu przedsiebiorca, z którym skladajacy ofertę pozostaje w stalych stosunkach gospodarczych, a propozycja dotyczy umowy mieszczącej się w ramach dzialanlnosci gospodarczej przedsiębiorcy. Brak odpowiedzi rozumie się jako przyjęcie oferty, ponieważ jej złożenie wiąże ofernta, który sam nie oczekuje odpowiedzi pozytywnej, ale też bierze na siebie zobowiązanie zawarcia umowy, a potem jej wykonania już w chwili składania oferty. Inaczej przepis nie ma prawnego znaczenia i wartości ekonomicznej.

Charakter prawny oferty i oświadczenia o jej przyjęciu – dominujące stanowisko w doktrynie prawa

Wcześniej sprawa ta nie wywoływała takiego zainteresowania. Powszechnie było przyjęte na gruncie prawa polskiego, że oferta stanowi jednostronne oświadczenie woli skierowane do adresata. Trescia oświadczenia jest stanowcza propozycja zawarcia umowy, które składniki muszą znaleźć się w treści oferty. Toteż przyjęcie oferty ma, co do zasady stanowić o zawarciu oferowanej umowy to po stronie adresata oferty (oblata) też musi być oświadczenie woli. Zakwalifikowanie stwierdzeń oferenta i oblata do oświadczeń woli pozwala na ich wspólne złożenie w umowę. Nie należy podejmować dyskusji, czy oblat ma kompetencje do swojego oświadczenia o przyjęciu oferty i co to ma oznaczać, czy też jest to wynik przysługującego mu prawa podmiotowego. Jeżeli nie podejmuje się rozważań nad charakterem tego prawa to jeżeli je akceptujemy w szczególności co do zakwalifikowania go do praw podmiotowych kształtujących, a jak niektórzy chcą do praw tymczasowych. Wydaję się, że dyskusja jest doktrynalnie jałowa a jej skutki niejasne. Trudno aprobować ponawiane propozycje traktowania oferty i odpowiedzi na nią jedynie za elementy kształtowania czynności prawnej, jaka jest zawarta umowa. Decydujące dla występowania czynności prawnej jako zdarzenia prawnego jest oświadczenie woli, a takimi oświadczeniami musza być, bo tak stanowi KC oferta, i oświadczenie o jej przyjęciu. Zmiany brzmienia pojedynczych przepisów, jak w ostatniej nowelizacji KC nie są w stanie zrewidować tego dość oczywistego kanonu normatywnego. Ugruntowane stanowisko o jednostronnym charakterze , oferty jak i jej przyjęcia jest przekonujące. Dla prawnego umocowania musza to być oświadczenia woli. Adresat oferty wydaje się przyjąć, ze ma on prawo podmiotowe, ksztaltujace jako że od wykorzystania jego uprawnienia zależy ostateczne uksztaltowanie stosunku prawnego w postaci zawarcia umowy. Adresat oferty ma uprawnienie czasowe z którego albo korzysta pozytywnie i prowadzi do zawarcia umowy lub negatywnie i wtedy stosunek prawny ukształtowany nie zostanie. Nie wiadomo, co miałoby być tymczasowe w treści prawa podmiotowego oblata od chwili dowiedzenia się o ofercie do chwili zlozenia oświadczenia o jej przyjęciu? Czy szukanie w tym tymczasowego stanu związania oferenta? Wydaję się być sztuczne. Jakie to rodzi konsekwencje i ewent. dodatkowe uprawnienia wynikające z espektatywy dla oblata oraz ewent. dla samej umowy ostatecznej? Nie podziela się tej argumentacji, jeżeli nie ma się wiązać z prawem podmiotowym kształtującym oblata, a tzw. Jego kompetencjami.

Prawo gospodarcze prywatne – gałąź prawa prywatnego, regulująca stosunki prawne pomiędzy uczestnikami obrotu gospodarczego (majątkowe stosunki gospodarcze). Normy tej gałęzi prawa opierają się na zasadzie wzajemnej autonomiczności i równorzędności podmiotów. Charakterystyka: Prawo gosp. prywatne opiera się na dwóch zasadniczych kryteriach: -podmiotowym - reguluje stosunki prawne z udziałem przedsiębiorców; -przedmiotowo-funkcjonalnym - reguluje stosunki majątkowe w obrocie gospodarczym za pomocą metody cywilno-prawnej. Działalność gospodarcza, polegająca na produkcji dóbr i świadczeniu usług, aby być przedmiotem prawa gospodarczego prywatnego powinna odznaczać się następującymi cechami:-zaspokajać potrzeby osób trzecich (a nie osoby prowadzącej działalność); -być prowadzona w sposób zawodowy, profesjonalny; -być prowadzona w sposób stały (a nie okazjonalny ani uboczny); -być prowadzona w jednej z przewidzianych w tym celu form organizacyjno-prawnych (np. spółki komandytowej); -mieć charakter zarobkowy (a nie charytatywny). Dyscypliny wyspecjalizowane: Głównymi kwestiami regulowanymi przez prawo gospodarcze prywatne są: -ustrój i organizacja przedsiębiorców; -czynności handlowe; -prawo papierów wartościowych. W skład prawa gospodarczego prywatnego wchodzi wiele dyscyplin wyspecjalizowanych, m.in. prawo spółek, prawo umów gospodarczych, prawo transportowe, prawo ubezpieczeniowe, prawo papierów wartościowych (w tym prawo wekslowe i czekowe), prawo bankowe prywatne, prawo spółdzielcze, międzynarodowe prawo handlowe i inne. Pojęcie: Prawo gospodarcze prywatne pod względem treści jest niemal tożsame z prawem handlowym, a używane określenie wynika zazwyczaj z tradycji przyjętej w danym ośrodku naukowym. Zdaniem zwolenników tego określenia, prawo handlowe jest pojęciem historycznym, coraz mniej przystającym do rzeczywistości. Wskazują oni na fakt, iż gałąź ta obejmuje swym zakresem także inne niż działalność handlowa dziedziny działalności gospodarczej (np. prawo papierów wartościowych). Ponadto, nazwa wprowadza wyraźny kontrast w stosunku do prawa gospodarczego publicznego, zachowując tradycyjny podział na prawo publiczne i prawo prywatne.Pojęcie "prawo gospodarcze prywatne" należy do przedwojennej tradycji ośrodka krakowskiego, używane jest m.in. na Uniwersytecie Jagiellońskim, Uniwersytecie w Białymstoku orazUniwersytecie Kardynała Stefana Wyszyńskiego w Warszawie.

Publiczne prawo gospodarcze – prawo regulujące funkcje państwa w gospodarce. Określa, przez normy prawne, władztwo państwa w dziedzinie gospodarki i jego granice. Adresatami norm prawnych prawa gospodarczego publicznego są podmioty gospodarcze. Prawo gospodarcze publiczne określa:-funkcje państwa w gospodarce; -zadania i kompetencje organów państwowych w gospodarce; -mechanizm podejmowania decyzji przez organy państwowe w gospodarce; -prawa i obowiązki adresatów (podmiotów gospodarczych). Publiczne prawo gospodarcze obejmuje m.in. zasady podejmowania działalności gospodarczej, koncesjonowanie działalności gospodarczej, zasady podejmowania działalności gospodarczej przez przedsiębiorców zagranicznych, podejmowanie i prowadzenie działalności gospodarczej przez Skarb Państwa oraz jednostki samorządu terytorialnego, nadzór organów państwa nad przedsiębiorcami, komercjalizację i prywatyzację, a także tak wyspecjalizowane dziedziny jak prawo ochrony konkurencji, prawo pomocy publicznej, prawo energetyczne, prawo telekomunikacyjne, prawo obrotu instrumentami finansowymi, a nawet nadzór bankowy.

Konwencja wiedeńska (Konwencja Narodów Zjednoczonych o umowach międzynarodowej sprzedaży towarów) Jest prawem właściwym dla umowy sprzedaży zawieranej pomiędzy przedsiębiorcami. Powyższy akt normatywny zaczął obowiązywać w Polsce 1 czerwca 1996 r. Konwencja jest wielostronną umową międzynarodową, która ma na celu ujednolicenie międzynarodowego prawa handlowego. Jest ona prawem powszechnie obowiązującym i w przypadku gdy strony umowy nie wyłączą w treści mowy jej zastosowania, to będzie ona dla nich prawem wiążącym. 1. Umowa sprzedaży Zawierana umowa musi być umową sprzedaży. Konwencja nie definiuje jej pojęcia. W doktrynie oraz orzecznictwie podkreśla się, że umowa sprzedaży na gruncie konwencji oznacza zobowiązanie sprzedawcy do dostarczenia towarów i przeniesienia ich własności na kupującego, ten zaś zobligowany jest do odebrania towarów i zapłacenia ceny. Z samych zapisów konwencji wynika także, iż znajdzie ona zastosowanie do różnych rodzajów umowy sprzedaży tj. sprzedaży według wzoru lub próbki (art. 35 ust.2 lit. c), sprzedaży specyfikacyjnej (art. 65), sprzedaży towarów partiami (art. 73).

Zakres zastosowania konwencji został poszerzony także o umowę dostawy. Art. 3 ust. 1 CISG stanowi, iż za kontrakt sprzedaży uważa się także umowę dostawy towarów przewidzianych do wytworzenia lub wyprodukowania, chyba że strona zamawiająca towary zobowiązała się do dostawy zasadniczej części materiałów niezbędnych do ich wykonania lub wyprodukowania. Na podstawie art. 3 ust. 2 CISG za kontrakt sprzedaży będzie uważana także tzw. umowa mieszana, która zawierać będzie w sobie zobowiązanie do dostarczenia towaru oraz świadczenia usług. Zgodnie z treścią konwencji, umowa ta będzie podlegać jej unormowaniom jedynie w przypadku, jeżeli przeważająca część zobowiązań strony dostarczającej towar nie polega na zapewnieniu siły roboczej lub świadczeniu innych usług. 2. Towar Zgodnie z art. 1 ust. 1 konwencji należy wskazać, iż znajdzie ona zastosowanie do umów przedsiębiorcami, jeżeli jej przedmiotem jest towar. W doktrynie przyjęto, iż towar w rozumieniu konwencji oznacza materialne przedmioty ruchome. Dlatego też, konwencja nie znajdzie zastosowania w przypadku np. sprzedaży nieruchomości czy praw autorskich. Konwencja zawiera również katalog wskazujący listę rodzajów sprzedaży, które są wyłączone z zakresu zastosowania wskazanego aktu normatywnego. Wyliczenie dotyczy wyłączeń co do sposobu albo charakteru przedmiotu sprzedaży. Do pierwszej grupy zaliczamy: sprzedaż licytacyjną oraz sprzedaż prowadzona w drodze egzekucji lub w inny urzędowy sposób. Zgodnie zaś z art. 2 lit. d, e, f CISG przepisów konwencji nie stosuje się do następujących towarów: papierów wartościowych, akcji, obligacji, weksli, czeków, pieniędzy, energii elektrycznej oraz statków, okrętów, poduszkowców, samolotów. Konwencja wskazuje, iż wyłączone jest także jej zastosowanie w stosunku do przedmiotów zakupionych do użytku osobistego, rodzinnego (tzw. personal and consumer goods) lub w gospodarstwie domowym, chyba że sprzedawca w jakimkolwiek czasie przed zawarciem umowy lub w chwili jej zawarcia nie wiedział i nie powinien był wiedzieć, że towary te zostały zakupione w celu takiego użytku. W powyższych przypadkach umowa zawierana pomiędzy przedsiębiorcami nie będzie regulowana przez konwencję. 3. Zakres regulacji Konwencja reguluje wyłącznie kwestie zawarcia kontraktu oraz praw i obowiązków sprzedawcy i kupującego, wynikających z umowy sprzedaży. Co do zasady nie obejmuje swoim zakresem między innymi: kwestii ważności umowy lub jej poszczególnych postanowień bądź też zwyczajów, a także skutków w sferze własności. Wyłączenie wskazanych instytucji prawnych jest uzasadnione odmiennością, dotyczącą wyżej wymienionych kwestii, w różnych systemach prawnych odmiennie uregulowanych. Zakresem konwencji nie będą objęte także takie zagadnienia jak np.: zdolność stron do zawarcia umowy sprzedaży, wady oświadczenia woli, czy chociażby pełnomocnictwo. Z zakresu konwencji zostały wyłączone sprawy z tytułu odpowiedzialności sprzedającego za śmierć lub utratę zdrowia jakiejkolwiek osoby, spowodowane przez towar. Dlatego też, ważne jest aby w umowach zawieranych pomiędzy przedsiębiorcami strony uregulowały kwestie, które nie zostały zawarte w konwencji.