Formatem zasadniczym arkusza jest format A4 o wymiarach 210 ´ 297 mm. Podwajając arkusz formatu A4 otrzyma się format A3 i dalej przez podwajanie A2, A1, A0. Pomniejszając format A4 o połowę otrzymamy format A5.

Formaty podstawowe- to formaty od A4 do A0.

Formaty pochodne- tworzone przez zwielokrotnienie krótszych boków formatów podstawowych. Oznaczenie formatu pochodnego składa się z oznaczenia formatu podstawowego i jego wielokrotności np. A4 x 6 (297 x 1892 mm)

Rodzaje linii: ciągła, kreskowa, punktowa, dwupunktowa, falista, zygzakowata. Poza tym rozróżnia się jeszcze linie bardzo grube, grube i cienkie.

Zastosowanie linii- Grubość linii należy dobierać w zależności od wielkości rysowanego przedmiotu i stopnia złożoności jego budowy. Wybrana grupa grubości linii (grubych i cienkich) powinna być jednakowa dla wszystkich rysunków wykonanych na jednym arkuszu.
Linia ciągła bardzo gruba- połączenia lutowane i klejone, linie wykresowe
Linia ciągła gruba- widoczne krawędzie i wyraźne zarysy przedmiotów w widokach i przekrojach, linie obramowania arkusza, zewnętrzny zarys tabliczki rysunkowej, krótkie kreski oznaczające końce płaszczyzny przekroju, linie wykresowe
Linia ciągła cienka- linie wymiarowe, pomocnicze linie wymiarowe, kreskowanie przekrojów, znaków chropowatości, linii wykresowych
Linia punktowa gruba- linie zaznaczające powierzchnie podlegające obróbce cieplnej lub powierzchniowej, linie wykresowe
Linia punktowa cienka- osie symetrii, ślady płaszczyzn symetrii, linii wykresowych
Linia dwupunktowa cienka- skrajne położenia części ruchomych, zarysy przedmiotów przyległych, pierwotne i ostateczne kształty przedmiotu, linia osi ciężkości, linia gięcia przedmiotów przedstawionych w rozwinięciu
Linia kreskowa - niewidoczne krawędzie i zarysy przedmiotów, linie wykresowe
Linia falista- linie urwania i przerwania przedmiotów, linie ograniczające przekroje cząstkowe
Linia zygzakowa- to samo co falista, ale stosuje się ją gdy te linie rysowane są maszynowo.

Podziałka- stosunek liczbowy wymiarów liniowych przedstawionych na rysunku do odpowiednich rzeczywistych wymiarów liniowych rysowanego przedmiotu. Podziałki zwiększające- 50:1, 20:1, 10:1, 5:1, 2:1. Podziałka naturalna- 1:1. Podziałki zmniejszające:- 1:2, 1:10, 1:20, 1:50, 1:100, 1:200, 1:500, 1:1000, 1:2000, 1:5000, 1:10000.

Podziałka główna- większość rzutów na rysunku, wpisujemy w pole w tabliczce rysunkowej.

Podziałka pomocnicza- wykonujemy pewne szczegóły rysunku- zwykle w pomieszczeniu. Wpisujemy nad danym rzutem

Tabliczka rysunkowa – rodzaj tabeli, w której zamieszczone są podstawowe informacje o rysunku: tytuł, numer podziałki; o projekcie, osobach projektujących i kreślących, o zmianach dokonanych na rysunku itp. Rozróżnia się tabliczki: podstawowe (min. 185 × 55 mm)- zawierające najwięcej informacji i przeznaczone do rysunków wykonawczych części oraz do rysunków złożeniowych, montażowych i ogólnowymiarowych, zmniejszone (min. 185 × 40 mm)- o mniejszej ilości informacji, umieszczane na schematach i na pierwszych arkuszach dokumentów tekstowych (nie rysunków), uproszczone (min. 185 × 15 mm)- o jeszcze mniejszej ilości informacji, umieszczane na drugich i dalszych arkuszach dokumentów tekstowych;tabliczki te wolno również umieszczać na drugich i dalszych arkuszach rysunków i schematów kilkuarkuszowych. Tabliczki należy umieszczać w dolnym prawym rogu arkusza.

Rzutowanie wg metody europejskiej – E polega na wyznaczaniu rzutów prostokątnych przedmiotu we wzajemnie prostopadłych rzutniach przy założeniu, że przedmiot rzutowany znajduje się pomiędzy obserwatorem i rzutnią.

Rzutowanie metodą amerykańską – A cechuje się tym, że rzutnia znajduje się pomiędzy obserwatorem a przedmiotem rzutowanym co powoduje przestawienie niektórych rzutów w stosunku do metody E .

Rozróżnia się przekroje: proste – przedmiot przecięty jest jedną płaszczyzną, złożone: łamane i stopniowe – przedmiot przecięty jest dwiema lub więcej płaszczyznami, łamany- ślady tworzą linię łamaną o kątach rozwartych; stopniowy- na rzucie takiego przekroju przedstawia się tylko części przedmiotu leżące w tych płaszczyznach równoległych. Poza tym: przekroje pionowe-prostopadłe do płaszczyzny rzutów z góry; poziome- równoległe do płaszczyzny rzutów z góry.

Wymiarowanie w układzie równoległym polega na podawaniu wszystkich wymiarów równoległych do jednej bazy (powierzchni lub linii). W płaskim prostokątnym układzie współrzędnych są dwie, wzajemnie prostopadłe bazy. Natomiast w ukłądzie przestrzennym występują trzy wzajemnie prostopadłe bazy. Wymiarowanie równoległe ma tę zaletę, że dowolny wymiar przedmiotu nie podany na rysunku można obliczyć jako wypadkowy tylko dwóch podanych wymiarów.

Wymiarowanie w układzie szeregowym- polega na wpisywaniu wymiarów równoległych jeden za drugim. Ten sposób wymiarowania stosuje się gdy zależy na dokładności wzajemnego położenia sąsiednich elementów przedmiotu, a nie dokładnym ich położeniu względem jednej bazy. W ten sposób wymiaruje się często przedmioty, które mają być obrabiane zespołem narzędzi pracujących jednocześnie.

Wymiarowanie w układzie mieszanym jest połączeniem wymiarowania w układzie równoległym i szeregowym i jednoczy zalety obu tych sposobów. Dzięki takiemu wymiarowaniu, wszystkie ważne wymiary przedmiotu mogą być na rysunku bezpośrednio podane, a zatem i bezpośrednio sprawdzone.

Tolerowanie w głąb materiału- Tolerowanie asymetryczne, przy którym odchyłka dopuszcza tylko zmniejszenie ilości materiału przedmiotu. Przy tolerowaniu w głąb materiału wymiary nominalne określają jego największą objętość, odchyłki wymiarów zewnętrznych są ujemne, a odchyłki wymiarów wewnętrznych oraz mieszanych i pośrednich typu wewnętrznego są dodatnie. Pozostałe wymiary mieszane i pośrednie toleruje się symetrycznie.

Tolerowanie na zewnątrz materiału- Tolerowanie asymetryczne, przy którym odchyłka dopuszcza tylko zwiększenie ilości materiału przedmiotu. Przy tolerowaniu na zewnątrz materiału wymiaru nominalne przedmiotu określają jego najmniejszą objętość, odchyłki wymiarów zewnętrznych są dodatnie, a odchyłki wymiarów wewnętrznych ujemne.

Tolerowanie normalne jest to tolerowanie wymiarów przez dobranie odpowiednich odchyłek. Przy tolerowaniu normalnym pisze się na rysunku tuż za wymiarem nominalnym:

• Tolerowanie symbolowe- Symbol umowny literowo - cyfrowy, odpowiadający odchyłkom dobranym dla danego wymiaru. Pisze się go literami i cyframi tej samej wysokości co cyfry liczby wymiarowej. Jeżeli wymiar nominalny jest określony literą, to symbol umowny tolerancji oddziela się od wymiaru nominalnego poziomą kreską.

• Tolerowanie liczbowe- Odchyłki dobrane z normy, w postaci wartości liczbowych poprzedzonych znakiem + lub -. odchyłki pisze się nieco mniejszymi cyframi niż liczby wymiarowe. W szczególnych przypadkach dopuszcza się jednakową wysokość cyfr liczby wymiarowej i odchyłek. Tolerowanie za pomocą odchyłek granicznych, stosuje się je, gdy przewidziane jest mierzenie tolerowanych wymiarów uniwersalnymi przyrządami pomiarowymi.

• Tolerowanie mieszane- Symbol umowny i odchyłki, umieszczone, umieszczone w nawiasie za symbolem. Stosuje się je, gdy wymiary stolerowane mogą być zarówno sprawdzane sprawdzianami różnicowymi, jak i mierzone uniwersalnymi narzędziami pomiarowymi.

Tolerowanie swobodne jest to tolerowanie wymiarów przez dobranie wartości odchyłek wg uznania konstruktora. Tolerowanie swobodne jest zawsze tolerowaniem liczbowym.

Odchyłka górna (ES –dla wymiaru wewnętrznego, es dla wymiaru zewnętrznego) nazywa sie algebraiczna różnice miedzy górnym wymiarem granicznym B i wymiarem nominalnym N.

Odchyłka dolna (EI –dla wymiaru wewnętrznego, ei –dla wymiaru zewnętrznego) nazywa sie różnice miedzy dolnym wymiarem granicznym A i wymiarem nominalnym N.

Zasady dotyczące oznaczeń chropowatości

• Symbol graficzny wraz z zapisami wymagań powinie być tak umieszczony, aby można go było czytać od dolnej lub prawej strony rysunku.

• Jeżeli jest to konieczne, symbol graficzny lub linia odniesienia może się stykać z powierzchnią za pomocą linii odniesienia zakończonej strzałką.

• Wymagania dotyczące chropowatości powierzchni można podać w powiązaniu z wymiarami.

• Symbol graficzny powinien być stosowany tylko jeden raz dla danej powierzchni, najlepiej na tym rzucie, na którym podawane są wielkości charakteryzujące tę powierzchnię.