Obraz miłość i źródła wyobrażeń o niej. Analizując i interpretując podany fragment utworu, zwróć uwagę na kreację narratora oraz funkcję języka w kreowaniu świata przedstawionego.

Miłość, temat poruszany na miliony sposobów, mający tysiące odsłon, wiele subiektywnych spostrzeżeń, zakończeń. Choć ludzie często wyróżniają dwa zakończenia: negatywne i pozytywne, miłość do końca życia, taką Tadeusza i Zosi, i miłość pełną nieszczęścia, werterowską. Społeczeństwo szuka ideałów, skądś musi przecież czerpać wyobrażenie o miłości. Romantycy czerpali je z książek zbójeckich, wierzyli w miłość silniejszą od śmierci, w bratnie dusze. A w co wierzymy teraz? Sylwia Chutnik w swoi „Kieszonkowym atlasie kobiet” prezentuje nam wyobrażenia młodej dziewczynki, które z upływem lat rozbijają się o bruk codzienności.

Maria od małego pracowała na bazarze, narrator nazywają ją nawet królową targowiska na Banacha. Mieszkała przy ubogiej, nieciekawej, wręcz patologicznej ulicy Opaczewskiej. Brakowała jej poczucia bezpieczeństwa, szczęścia. Ojciec pił, matka ciągle krzyczała. Tego czego nie mogła zaznać z domu rodzinnym, szukała w marzeniach. Pragnęła miłości, tej prawdziwej, która opanowuje całkowicie, zabiera trzeźwość myślenia, jest jedyna i niepowtarzalna. Jednak miłość widziała tylko w telewizji, i słyszała w niestosownych piosenkach taty, które opowiadały o pięknej ladacznicy, o którą zabijali się mężczyźni. Dziewczyna właśnie takiego uczucia pragnęła, chciałaby zabijano się i o nią. Nawet, gdy zabroniono jej słuchać, robiła wszystko, by zanotować choć wers. Maria nie miała łatwo w życiu, w domu nie było miłości, matka była ciągle zła i kłótliwa, a dziewczyna nie widziała nigdy realnego uczucia, wszędzie panowała tylko nienawiść, złość, samotność, którą odczuwała i ona. Przepełniała ją egzystencjalna pustka. Z upływem czasu przestała wierzyć w miłość, myślała, że ta istnieje tylko w serialach i filmach. Z wiekiem zrozumiała czym jest to dzisiejsze „kochanie”. Z gazet i rozmów na bazarze nauczyła się porad seksualnych, zauważyła, że wszystko tym kipi, że to jest ta „dzisiejsza” miłość. Nasłuchała się potocznych pioseneczek, gdzie kobieta traktowana jest jak niewolnica, obiekt pożądania, gdzie nie ma kochania, są tylko akty seksualne. Jednak Maria, choć nie znająca stanu zakochania, nawet nie potrafiąca zachować się w czasie pocałunku, ciągle o nim myślała. Śniła o miłości romantycznej, którą znała jedynie z gry aktorów. Zaczęła się zastanawiać, czy to należy się wszystkim, czy wszyscy mogą doświadczyć tych uniesień. Sama jest przecież zakompleksioną szarą myszką, bez zainteresowań, własnego zdania, wszystko robi stereotypowo, a w jej zachowaniu brak samej siebie. „Moda na sukces” i inne brazylijskie, amerykańskie seriale dawały jej zarys miłości, życia, gdzie wszystko jest idealne, pełne pasji, namiętności, unosi się w powietrzu i wszystkich wypełnia. Jednak ludzi z Opaczewskiej wypełniał tylko wszechobecny smutek. Uczucie jakie w końcu poznała sprzedawczyni z Banacha nie miała nic wspólnego z tym z komedii romantycznych, można powiedzie, że było raczej tragikomedią, niezbyt udanym żartem. Kiedy poznała wreszcie mężczyznę, który zaprosi ją na festiwal, nie był on księciem na białym koniu. Darek, wywodził się ze środowiska dresiarzy, pracujących na bazarze. Cechował się wielką wulgarnością, kradł i nie miał skrupułów. Lecz bohaterka tak pragnęła uczucia, że zakochała się od razu. Narrator nazywa ją nawet „naszą Mańką” jak tą ladacznice z piosenki ojca. Z czasem zmieniła zachowanie, zaczęła nosić ostry makijaż i chodzić na imprezy. Miłość, jeśli tak możemy ją nazwać, jakiej zaznała Maria była wyniszczająca, paląca i patologiczna. Wszystkie marzenia o romantycznej miłości, rodem z telewizji odeszły w mgnieniu oka. Książe, z pieniędzmi okazał jest zwykłym chamem i nieudacznikiem. Pozostał tylko realizm dnia dzisiejszego, który zniszczył w drobny pył marzenia lat dziecięcych. Teraz czekały ją kłótnie z narzeczonym, walka by przeżyć kolejny dzień i mieć, co włożyć do garnka. Nawet ślub nic nie zmienił, ciągle powtarza się ten sam schemat. Marzenia z seriali, miłość która miała wszystko zmienić, sprawić, że nawet kawa nabiera nowego, lepszego smaku, nigdy nie nadeszły. Rzeczywistość okazała się zbyt okrutna, a świat nie pokazał swojej różowej strony.

Narrator opowiadający historię Marii jest wszechwiedzący, doskonale zna cały życie dziewczyny. Demaskuje przed odbiorcą życie patologicznej części Warszawy, wydawało by się stolicy biznesu i luksusu w Polsce. Opisuje świat bardzo sugestywnie, nie boi się poruszać ciężkich tematów. Możemy zobaczyć tu rozbudowany opis przeżyć wewnętrznych bohaterki. Język dopasowany jest do środowiska z jakiego wywodzi się dziewczyna. Zastosowano tu język potoczny, który ubarwia tekst, ale i szokuje. Natomiast zdania pojedyncze dynamizują akcję. Autorka tekstu zastosowała też gorzką ironię i humor sytuacyjny, by ubarwić i wyolbrzymić szare, smutne środowisko bohaterki. Liczne pytania retoryczne pozwalają na chwilę refleksji nad dzisiejszym życiem. Wszystkie opisy są bardzo sugestywne oraz dokładne, co pozwala lepiej odnaleźć się w tym tragicznym życiu bohaterki.

Sylwia Chutnik w swojej książce ukazuje miłość , nie w tym najczęstszym romantycznym wydaniu, lecz w tej dramatycznej odsłonie. Za pomocą głównej bohaterki chce ukazać charakterystyczne, typowe postawy kobiet żyjących na granicy ubóstwa. Maria nigdy nie zaznała prawdziwego uczucia, musiała się opierać na tym, co zobaczyła w telewizji, przeczytała w gazecie, usłyszała w piosenkach. Brak bezpieczeństwa i dobrych wzorców w młodości stał się powodem chowania się w świat marzeń, gdzie wszystko jest idealne, jak w komediach romantycznych i brazylijskich serialach. A rzeczywistość tak ironicznie przedstawiona była bardzo brutalna dla bohaterki. Okazało się, że nigdy nie będzie księżniczką z wielkiego zamku, że miłość boli i uziemia zamiast uskrzydlać. Dziewczyna chciała być szczęśliwa, a stała się ofiarą, którą zdradził mąż. Prozaiczne marzenia stały się zbyt odległe, bo jak mówią „w domach z betonu nie ma wolnej miłości”.