N4. Omów metody fizjoterapeutyczne stosowane w neurologii dorosłych.

Bobath

Metoda o charakterze rozwojowym opiera się na dwóch głównych zasadach:
1. Można poprawić funkcje ruchowe u osób z problemami neurologicznymi
2. Traktujemy pacjenta całościowo
Podstawy metody Bobath opierają się na ciągłej pracy z pacjentem. Fizjoterapeuta pomaga ułatwia wykonanie czynności, rozciąga skrócone mięśnie, mobilizuje sztywne stawy, wzmacnia słabe mięśnie, poprawia symetrię ciała.

Metoda umożliwia pacjentom poruszanie się w najbardziej efektywny sposób. Zużywając mniej energii, oszczędzają tkanki i zmniejszają uczucie zmęczenia.

Jest to metoda o charakterze neurorozwojowym, Podstawą stosowania metody jest doskonała znajomość rozwoju neurofizjologicznego człowieka. Koncepcja Bobath stosowana u dorosłych opiera się na pracy pacjentem ukierunkowanej na konkretne, celowe zadania ruchowe. Podczas pracy obserwuje się zdolność reorganizacji układu nerwowego i mięśniowego, dokonywana jest analiza jakości ruchów, przygląda się kontroli postawy chorego oraz ruchom ukierunkowanym na zadania. Wszystko zostaje zebrane, zapisane i udokumentowane i na tej podstawie buduje się strategię postępowania z pacjentem.

Vojta

Jest to neurofizjologiczna metoda stosowana w terapii wielu chorób o podłożu neurologicznym. Metoda Vojty, nazywana również systemem torowania odruchowej lokomocji, umożliwia dotarcie do zablokowanego przez uszkodzenie wzorca podstawowego. Celem terapii metodą Vojty jest  wzmożona stymulacja ośrodkowego układu nerwowego w celu odruchowego uaktywnienia wrodzonych, zapisanych w genotypie, w pełni poprawnych kompleksów neuroruchowych (pełzania i obrotu). Wyzwalanie tych kompleksów ruchowych wpływa nie tylko na motorykę ciała, lecz również na funkcje całego organizmu. U dorosłych jest ona stosowana w celu odbudowania w OUN zakodowanych wzorców podstawowych, zniszczonych np. w przebiegu udaru mózgu, stwardnienia rozsianego czy uszkodzeń traumatycznych.

PNF nerwowo-mięśniowe torowanie.

Podstawowym celem terapii jest praca nad funkcją, której chory potrzebuje. W koncepcji tej zaleca wykorzystywanie silnych stron pacjenta w celu uzyskania efektu. Efektem jednak nie ma być tu uzyskanie zwiększonej siły czy poprawa ROM’u, a odzyskanie funkcji.

Integracja sensoryczna SI

Poprzez zmysły (przedsionkowy – odpowiada za równowagę i rejestrację ruchu ciała, propriocepcji – czucia własnego ciała, dotyku, wzroku, słuchu, węchu, smaku) docierają do nas informacje odbierane ze świata. Integracja sensoryczna jest to proces, w którym następuje organizacja dostarczanych do naszego mózgu wrażeń sensorycznych. Jeśli występują zaburzenia w odbiorze i integrowaniu bodźców zmysłowych mogą się wówczas pojawiać dysfunkcje w rozwoju poznawczym, motorycznym oraz w zachowaniu. T erapia SI ma na celu poprawę jakości przesyłania i organizacji informacji odbieranych przez jego zmysły: (przedsionkowy, propriocepcji, dotyku, wzroku, słuchu, węchu i smaku).

Terapia kranio-sakralna

Praca na oponie twardej rdzenia kręgowego. Terapeuta poprzez odpowiednie techniki może wyczuć rytm cranio – sakralny i wpłynąć na jego normalizacji. Dodatkowo terapia obejmuje pracę nad napięciem tkanek miękkich nie tylko w okolicach kręgosłupa ale w całym ciele.
Podstawowe założenie terapii : OUN i struktury z nim sprzężone podlegają rytmicznemu ruchowi, który jest niezbędny dla codziennego funkcjonowania.

Metoda Brunkow

Metoda wykorzystuje zjawisko globalnych synergizmów wstępujących i zstępujących. Wszystkie ćwiczenia uczą przyjmowania skorygowanej postawy ciała. Większość z nich oparta jest na skurczu izometrycznym. Kluczowym elementem metody jest ustawienie kątowe nadgarstka oraz stopy - zawierają najbogatszą reprezentację korową receptorów. Zaczyna się od pozycji najprostszych - leżenia tyłem z jednoczesnym zgięciem kończyn dolnych w stawach kolanowych i biodrowych. W kolejnych etapach nauczania przechodzi się do pozycji leżenia bokiem, leżenia przodem, klęku podpartego, klęku prostego, klęku jednonóż, aż w końcu przechodzi się do pozycji stojącej. Wykonanie ćwiczenia składa się z trzech głównych faz :

1. Ustabilizowanie oddechu

   • przyjęcie pozycji wyjściowej ( odpowiednie ustawienie kątowe w stawach kończyn )

2. Zaczerpnięcie powietrza ( wdech )

   • zgięcie w stawie skokowo-goleniowym oraz zgięcie grzbietowe nadgarstka

   • maksymalne oporowanie

3. Wypuszczenie powietrza ( wydech )

   • powolny powrót do pozycji wyjściowej

   • rozluźnienie całego ciała