Technika korekcyjna:

1. Nieprawidłowe ułożenie główki

1. Zaparcie główki i opadnięcie główki na przedpiersie

• chwytamy dłonią za gałąź żuchwy, spychamy płód do macicy, prostujemy główkę i wprowadzamy do miednicy

• przy zaparciu nosowym może wystarczyć podłożenie płaskiej dłoni pod żuchwę, by wyprostować głowę

• chwyt kleszczowy – palcem wskazującym i kciukiem chwytamy za oczodoły, spychamy płód do macicy, prostujemy główkę i wprowadzamy do kanału miednicy

• pętla szczękowa – pętlę zakładamy za szczękę i podciągamy za główkę jednocześnie spychając płód do macicy

• szczudło porodowe Kina – pętlę zakładamy do jamy ustnej płodu, a ramiona opieramy o kość czołową; spychamy płód do macicy jednocześnie podnosząc główkę

• jeśli główka opadła na przedpiersie, należy zepchnąć płód do macicy i doprowadzić do zaparcia nadgarstkowego

• u źrebiąt przy zawinięciu główki czy opadnięciu często dochodzi do śmierci płodu; ankiloza = zesztywnienie→fetotomia; jeśli płód żyje→cesarka

1. zawinięcie główki na bok

• chwyt za gałąź żuchwy z boku – uciskając na główkę spychamy płód do macicy jednocześnie prostując główkę

• chwyt za nozdrza – spychamy płód do macicy, prostujemy główkę i wprowadzamy do kanału miednicy

• chwyt za oczodoły – cofamy płód do macicy i prostujemy

• podkładamy płaską dłoń pod gardło, drugą ręką spychamy płód do macicy i prostujemy główkę

małe przeżuwacze:

• repozycje samą ręką

• kleszcze Albrechtsena – chwytamy za skórę szyi

świnie:

• nie da się wprowadzić dłoni

• haki porodowe – drut lekko zakrzywiony na końcu

1. zawinięcie główki na grzbiet

u dużych zwierząt wiąże się to zwykle z obumarciem płodu:

• obciąć głowę

• zepchnąć do macicy, zawinąć na bok główkę i reponować j.w.

u owcy udaje się samą ręką;

1. skręt główki wzdłuż długiej osi

• chwyt za nozdrza lub oczodoły i skręcenie wzdłuż długiej osi

1. Kończyny przednie

1. zaparcie nadgarstkowe

• repozycja po maksymalnym zepchnięciu płodu do macicy; najlepiej przy bocznej postawie płodu

• samą ręką – chwytamy za śródręcze kończyny i unosimy ku górze i ku tyłowi, maksymalnie zginając w stawach; podchodzimy pod raciczkę/kopytko płaską dłonią i spychając płód do macicy ruchem ślizgowym wyprostowujemy kończynę

cielęta:

• pętla Jonka – pętlę końcową zakłada się powyżej pęcinowego, koniec linki przez szparę raciczną; pociągając za łańcuszek wyprostowujemy kończynę; ale nie jest chroniona ściana macicy przed urazami

• szczudło porodowe Kina – pętlę wiążemy w okolicy śródręcza, ramiona opieramy o staw nadgarstkowy, spychamy kończynę do góry i do tyłu, rękę podkładamy pod racicę i prostujemy kończynę

1. zaparcie łokciowe

(nozdrza prawie na wysokości śródręcza)

• założenie linek porodowych powyżej śródręcza (dłoń na kształt stożka na pętli, linka napięta); na wolny koniec linki zakładamy kołek (pętla bieżąca-nie zaciska się); pociągamy za kończynę jednocześnie spychamy staw barkowy do macicy

1. zaparcie barkowe – kończyny podwinięte pod brzuch

• samą ręką – chwyt za przedramię, drugą ręką spychamy płód, by doprowadzić doza parcia nadgarstkowego i postępujemy jak przy zaparciu nadgarstkowym

• repozytor Kina - pętlę wiążemy wokół stawu nadgarstkowego, spychamy płód i jednocześnie podciągamy kończynę do tyłu i do góry, by doprowadzić do zaparcia nadgarstkowego

u szczeniąt i prosiąt zaparcie barkowe można uznać jako sytuację fizjologiczną – płody rodzą się bez większych problemów;

1. skrzyżowanie kończyn nad główką

• spotykane gł. u klaczy

• może dojść do przebicia kopytkami górnego odcinka przedsionka pochwy i prostnicy

• najpierw należy rozciąć krocze, by dostać się do kończyn

• zakładamy pętle na kończyny – kończyny pociągamy w dół i na boki; główkę staramy się dłonią wprowadzić między kończyny

1. Kończyny tylne

1. zaparcie skokowe

• samą ręką – podchodzimy pod kończynę, unosimy kończynę spychając jednocześnie w głąb macicy i wyprostowujemy

• szczudło porodowe Kina – linkę zakładamy na śródstopie, ramiona opieramy o guz piętowy, unosimy kończynę i spychamy płód do macicy; wyprostowujemy kończynę

cielęta:

• pętla Jonka – pętla końcowa powyżej stawu pęcinowego, przez szparę raciczną przewlekamy koniec linki; prostujemy kończynę jednocześnie spychając płód do macicy

1. zaparcie biodrowe

zabieg repozycji przeprowadza się na zw. stojącym, a najlepiej na leżącym w pozycji grzbietowej; należy ocenić jak przebiega pępowina, bo może dojść do zapętlenia, przerwania lub uciśnięcia co może doprowadzić do śmierci płodu;

są 2 etapy repozycji:

• chwyt za powrózek Achillesa lub guz piętowy; spychając zad płodu podciągamy kończynę do zaparcia skokowego i reponujemy zaparcie skokowe

• szczudło porodowe Kina – pętla wokół stawu skokowego; kończynę podciągamy doogonowo i ku górze doprowadzając do zaparcia skokowego

• u klaczy przy obustronnym zaparciu biodrowym jest możliwość wydobycia płodu bez repozycji – przy dużych klaczach i małych płodach:

• pętla Saakego (końcowa) – opasuje tułów płodu przed wpustem do miednicy; oczko pętli znajduje się no kości krzyżowej płodu; u dołu przebiega druga linka

• pętla Wejmana (końcowa) – przebiega przez pachwiny płodu-jedna linka przez jedną pachwinę, druga linka przez drugą pachwinę

1. Nieprawidłowe postawy płodu

1. boczna

• płody żywe i przodowanie główkowe – chwyt za nozdrza lub oczodoły i skręcenie główki→płód sam się przekręca

• płody martwe – założenie linki na wyżej leżącą kończynę i pociągnięcie za nią, jednocześnie układamy dłoń pod niżej leżącą kończynę i podnosimy→chwyt Kamera

• skrzyżowanie kończyn i za pomocą linek porodowych ściągnięcie kończyny w dół i na boki

• przodowanie pośladkowe:

• pociąganie za wyżej leżącą kończynę

• skrzyżowanie kończyn i ciągnięcie w dół i na boki

1. dolna

• płody żywe – chwyt za nozdrza i oczodoły i skręcenie główki

• skrzyżowanie kończyn i obrócenie płodu wykorzystując zasadę dźwigni

• można też założyć pętlę ósemkową, między nią włożyć kołek i obrócić płód

• stara metoda: mankiety Benesza zakładało się na przednie kończyny, w taki mankiet wkładało się „widelec” i przekręcało

• przodowanie pośladkowe – skrzyżowanie kończyn i zasada dźwigni

1. Nieprawidłowe położenia

1. poziome = poprzeczne

• przodowanie brzuszne – 4 kończyny wklinowują się w drogi rodne

• zniesienie silnych bólów

• uzupełnienie wód płodowych

• ustalenie, które kończyny są przednie, a które tylne i czy są to kończyny tego samego płodu (zaczynamy od jednej kończyny, idziemy do tułowia, potem do drugiej kończyny, znów do tułowia itd. aż do czwartej kończyny); kończyna przednia – 1 i 2 staw zgina się w tą samą stronę, kończyna tylna – 1 i 2 staw zginają się w różne strony

• wynicowiec zgięty (potworkowatość płodu) – należy sprawdzić czy nie ma na zewnątrz trzewi→fetotomia

• repozycja – łańcuszki na kończyny tylne; przód spychamy do macicy, doprowadzając do postawy bocznej z przodowaniem pośladkowym

• przodowanie grzbietowe – trudne do repozycji

• chwyt za ogon lub palec do odbytu – spychamy płód do macicy, tylną część ciała podciągamy doprowadzając do obustronnego zaparcia biodrowego i to reponujemy

1. pionowe

• przodowanie brzuszne

• 4 kończyny – określić, które są przednie, a które tylne

• zakładamy na tylne kończyny łańcuszki, podciągamy zad i spychamy przód doprowadzając do postawy dolnej z przodowaniem pośladkowym, następnie doprowadzamy do postawy górnej

• przodowanie grzbietowe

• jeśli bliżej przód, chwytamy za szyję i podciągamy a zad spychamy

• jeśli bliżej zad, spychamy przód a podciągamy zad