Na zajęciach poruszane były zagadnienia z :

Artykuł M.Bujnowska-Fedak, M. Domański, A. Steciwko „sztuka przekazywania złych wiadomości. Psychologiczne aspekty śmierci i umierania”

Psycholodzy wyróżniają następujące fazy przekazywania złych informacji :

Zaprzeczenie

-najczęstsza i początkowa reakcja zarówno osób, które dowiadują się o chorobie znienacka, jak i tych, którzy uświadomili sobie ją sami

-funkcjonuje jako bufor, pozwalający zebrać się pacjentowi i z czasem mobilizować

-na początku choroby ujawnia się najczęściej, odrzucenie złej wiadomości występuje u prawie wszystkich pacjentów

Gniew i złość

-stan gniewu, złości i rozżalenia

-szczególnie trudny do ogarnięcia dla rodziny: „lekarz nie jest dobry, bo…”, „rodzina jest zła, bo…”

-aby rozwiązać problem należy postawić się na miejscu pacjenta i zastanowić się nad prawdziwą przyczyną wściekłości

-pacjenci starają się za wszelką cenę zwrócić na siebie uwagę innych, pokazać, że nadal są „ w grze”. Boją się bycia niepotrzebnymi i zapomnianymi

-odczucie szacunku i rozumienia ze strony rodziny , lekarza niweluje problem

Targowanie się

-pozorna akceptacja tego, co nieuniknione, składanie obietnic, aby odsunąć zły los

-składanie Bogu najróżniejszych obietnic i próśb o przedłużenie życia, możliwość dokończenia rozpoczętych zadań, szansa uczestnictwa w ważnych wydarzeniach w rodzinie

-forma „oferty” za dobre sprawowanie się, zawierająca konkretne ramy czasowe

-należy mieć świadomość, że pacjenci nigdy nie dotrzymują obietnic i jeżeli ich prośba zostanie wysłuchana poproszą o kolejną-ostatnią.

Depresja

-kiedy chory traci już siły, staje się coraz chudszy i posiada coraz więcej dolegliwości

-gniew, złość, rozgoryczenie zostają zastąpione poczuciem wielkiej straty- dobrej pracy, finansów, brakiem zapewnienia dzieciom opieki

-etap konieczny, nie należy na siłę uszczęśliwiać chorego, wytykać mu smutku czy poczucia beznadziejności

Akceptacja i reorganizacja

-jeżeli pacjent miał odpowiednią ilość czas, odpowiednie wsparcie rodziny osiąga pożądany stan równowagi i akceptacji

-jeżeli jest to pacjent umierający często komunikacja odbywa się niewerbalnie

-wspólne trwanie z chorym ma go utwierdzać o gotowości opiekującego się nim lekarza i rodziny oraz przejścia z nim do ostatniego etapu życia

-chory przestaje się interesować światem zewnętrznym, izoluje się od trosk i kłopotów

-chętnie przebywa sam lub w obecności najbliższych, niewiele się odzywa

Informowanie pacjenta o niekorzystnych wynikach badań jest dla lekarzy trudną sztuką, stanowiącą swojego rodzaju wyznawanie. Ci, którzy nie potrafią sobie z tą rolą poradzić stosują często mechanizmy uniku, takie jak:

- zasypywanie pacjentów medycznymi szczegółami.

- wielomówstwo w celu uniknięcia ciszy.

- wykonywanie wielu nieuzasadnionych badań

-wysyłanie do lekarzy specjalistów

-postawa obronna

-oskarżanie pacjenta

-obwinianie siebie

- uniemożliwianie pacjentowi jego reakcji

-brak empatii i zrozumienia

-stwarzanie nierealnych nadziei

Podstawowym zadaniem lekarzy jest cierpliwe trwanie wraz z pacjentem, okazanie mu zrozumienia, stałe sygnalizowanie gotowości do pracy

-przekazanie złej wiadomości

-stawianie czoła reakcji pacjenta

-ujawnienie uczuć pacjenta

-okazanie mu zrozumienia/empatii

- sygnalizowanie gotowości do pracy

-ujawnianie własnych emocji

- zmierzenie się z problemem, szukanie lepszych rozwiązań, ujawnienie płynących z zaistniałej sytuacji konsekwencji

Jeżeli pacjent przestaje wyrażać swoją nadzieję, to jest to oznaka zbliżającej się śmierci. Żaden lekarz nie powinien dzielić chorych na uleczalnie i nieuleczalnie chorych.

Podczas tych zajęć nie odbywało się kolokwium. Grupa analizowała prezentowane obrazy który malowane były w różnych stadiach choroby nowotworowej Pana Andrzeja. Grupa na podstawie malunków miała za zadanie określić w jakim stadium choroby był Pan Andrzej.