Psychologia zbrodni na przestrzeni wieków nie uległa zmianie. Zmianie uległo otoczenie i ludzie, wykonujący zbrodnie, ale na pewno nie cała psychologia tego czynu. Zbrodnia jest wszechobecna. Otacza nas zawsze i wszędzie, pomimo tego nie jesteśmy nawet jej świadomi. Dla niektórych jest to czyn niewyobrażalny, ciągnący za sobą wielkie konsekwencje i konkurujący z Boską wolą. Dla niektórych jest to czyn niebudzący najmniejszych obaw, czy wyrzutów sumienia.

Aby odpowiedzieć na pytanie zawarte w temacie muszę zagłębić się w samą istotę zbrodni. Czym w takim razie jest zbrodnia? Wykonywaniem poleceń zła? Walki o dobro własne i innych? Walki o przetrwanie? Żądzą osiągnięcia czegoś wielkiego? Każdy morderca ma swój indywidualny powód. Powód może być błahy i nic nieznaczący, ale także może być bardzo ważny. Według mnie żaden powód nie daje pozwolenia dopuszczenia się tego czynu.

Makbet to tytułowy bohater dramatu W. Szekspira. Jest to wasal króla Dukana , który zna zasady moralne i według nich postępuje. Jest przykładem do naśladowania. Pewnego razu po wygranej bitwie wracał z przyjacielem Bankiem przez polany, na których spotkał 3 Czarownice. One powitał Makbeta tytułem tana Glamis, Kawdor i króla. Makbet był w szoku, bowiem nosił tylko tytuł tana Glamis. Chwilę później, po zniknięciu czarownic, na polanie pojawiają się posłańcy króla Ducana, oznajmiając i za zasługi Makbet otrzymuje tytuł tana Kawdoru. Główny bohater zaczął wierzyć w przepowiednie. Wysłał list do Lady Makbet, w którym jej wszystko dokładnie opisał. Lady Makbet jak się dowiedziała ze król Ducan przybywa wieczorem do ich zamku zaczęła planować wielką zbrodnię. Jak Makbet z królem przybyli na miejsce, Lady Makbet zmanipulowała tytułowym bohaterem i namowiła go do królobójstwa. Makbet zabił króla Ducana i zmienił się niewyobrażalnie. Dla niego następne zbrodnie stają się codziennością. Staje się żądnym władzy, bezwzględnym tyranem, który za wszelką cenę dąży do wyznaczonego przez siebie celu. Już parę godzin po zabiciu króla Dukana dopuszcza się kolejnej zbrodni na niewinnych strażnikach króla. W tym wypadku już bez najmniejszych skrupułów. Zmienił się diametralnie, do tego stopnia, że zamordowanie jego najlepszego przyjaciela Banka jest nic nieznaczącym czynem . Głowny bohater odkleja się od rzeczywistości. Samobójstwo jego żony nawet go nie wzruszyło. Zabójstwo żony i dzieci Makdufa jest już czynem wyrachowanego zabójcy. Zbrodnia, podejrzliwość i oszustwo, którego się dopuścił, zniszczyła jego człowieczeństwo.

Głównym motywem zbrodni Makbeta jest rządza władzy podsycana przez żonę i obawa przed wydaniem się królobójstwa. Zatracił się w swoich czynach, obawiając się wydania jego grzechu i utraty władzy. Za każdą zbrodnie czeka nas kara. Bohaterowie dramatu zostali ukarani w sposób nienaturalny. „Czyny przeciwne naturze rodzą przeciwny naturze niepokój”- mówi lekarz, widząć stan, do jakiego została doprowadzona Lady Makbet. Jej Psychika uległa totalnemu zniszczeniu, odczuwa omamy, urojenia. Popada w głęboką depresję, która doprowadza ją do samobójstwa. Natomiast Makbet ma wielkie wyrzuty sumienia, które występują jako różnego rodzaju zjawy i przywidzenia. Nie może spać, ciągle odczuwa wielki wewnętrzny strach.

Według mnie, współcześnie zbrodnia jest codziennością, nawet nie zdajemy sobie sprawy z tego ilu ludzi dziennie ginie z powodu tego strasznego czynu. Niestety zabójstwo towarzyszy nam od zawsze. Ludzie od zalania dziejów musieli walczyć o wolność, wyznawane przez siebie wartości czy tak jak niegdyś rodacy mojego kraju, o granice swojego państwa. Na polach bitw zawsze dochodziło do makabrycznych zbrodni. Zbiorowe ludobójstwo o którym mowa kompletnie nie różniło się od zbrodni zawartej w dramacie Szekspirowskim. Była to bowiem zbrodnia popełniona z ogromną premedytacją w imię wyższych celów. Zamiarem naszych rodaków była obrona przed przeciwnikiem dążącym do objęcia władzy.

Wiliam Szekspir w swoim dramacie przedstawił ponadczasowy algorytm zbrodni, w którego skład wchodzą motyw i cel wywierające na nas bardzo silne emocje. Następnie pojawia się czyn uśmiercenia który kładzie duży nacisk na naszą psychikę. Ostatnim elementem schematu są konsekwencje. Jednak według mnie i tak największą karę za popełnione zbrodnie wymierza sam Pan Bóg.

Wiele sytuacji z życia codziennego pokazuje nam że dla ludzi powodów do popełnienia okrutnych zbrodni nigdy nie braknie. Jako przykład do poparcia mojej tezy mogę podać straszne czyny których dopuszczają się mężowie na swoich żonach w krajach arabskich. Mąż ma pełne prawo do zabicia swojej kobiety jeśli ta zdradzi go lub będzie mu nieposłuszna. Innym przykładem są zbrodnie które były wykonywane w Oświęcimiu a jeszcze innym krwawe walki gladiatorów na arenie z których Starożytni Rzymianie mieli ogromną radość i rozrywkę. W imię czego człowiek dopuszczał się takich zbrodni? W imię zazdrości, rozrywki i nienawiści ?

Przedstawione przeze mnie przykłady świetnie ukazują to że zbrodnia w pojawia się na wszystkich frontach w ludzkiej psychice. Należy jednak pamiętać że każda zbrodnia pociąga za sobą następne i że absolutnie każda niesie za sobą ogromne konsekwencje.