W dobie powszechnego dostępu do Internetu nie tylko pisać może każdy, ale również każdy może ze swoją twórczością dotrzeć do szerokiego grona odbiorców. Skwapliwie z tej możliwości korzystają nastolatki marzące o karierze literackiej. Co drzemie w umysłach gimnazjalistek?

Idole

Miażdżąca większość blogów z opowiadaniami jest niczym innym, jak zapisem marzeń autorek o spotkaniu idola i zostaniu jego dziewczyną. Odwiedzając blogi można bez trudu zorientować się, co jest teraz modne. Kiedyś był to zespół Tokio Hotel, dziś panuje Justin Biber i wiecznie nieśmiertelny Harry Potter.

Młodociane autorki nie dbają o zgodność z rzeczywistością i w ten sposób chłopaki z Tokio Hotel mówią po polsku, Britney Spears uczęszcza do Hogwartu, a Harry Potter jest… kobietą! Nie wspominając już o tym, że ponad połowa polskich nastolatek jest blisko spokrewniona z Hanną Montaną.

Miłość

O czym innym mogłyby pisać spragnione miłości nastolatki, jak nie o chłopakach? W ich wyimaginowanym świecie wszystko zazwyczaj jest bardzo proste. On spotyka ją i się kochają. Tak po prostu. Chyba, że autorka opowiadania zdobywa popularność i za wszelką cenę chce kontynuować to wiekopomne dzieło.

Wtedy sprawy się komplikują i bohaterka zostaje na przykład zgwałcona przez najlepszego przyjaciela ukochanego i zachodzi w ciążę. Albo zostaje zwiedziona przez tabloidy fałszywą informacją o rzekomej zdradzie partnera. Ewentualnie nie może zdecydować się, którego z bliźniaków Kaulitz woli.

Seks

Jak pisać o miłości nie zahaczając o temat seksu? Współczesnym nastolatkom nie mieści się to w głowie, więc odważnie poruszają ten temat posiadając w tej kwestii zazwyczaj zerowe doświadczenie. Jak czternasto-piętnastolatki opisują stosunek?

Są dwie szkoły: albo opis jest pełen wulgaryzmów i anatomicznej dosadności, albo kompletnie dziecinny, naiwny, mówiący o "dotykaniu tego tym". Dodatkowo bohaterowie są tak rozciągnięci, że chyba tylko bezkręgowce umieją się wyginać w podobnie dowolny sposób. Ręka na plecach, jedna noga na głowie, druga głaszcze stopy partnerki, a głowa… A głowy nie ma.

Po co bohaterowi opowiadania głowa? Jeszcze by myśleć zaczął i by mu zaszkodziło… Zastanawia mnie skąd  czternastolatek taka wielka, rozbudowana potrzeba opisywania seksu?

Ciąża

Ciąża w opowiadaniach zazwyczaj trwa krótko. Tak jeden rozdział powiedzmy, gdy przeciętny stosunek trwa ze trzy. W ciążę można zajść zawsze, wszędzie i w każdy sposób. Niektóre bohaterki są nawet wiatropylne. A testy ciążowe – istny cud! Już godzinę po stosunku dają miarodajny wynik. Jedynym utrudnieniem dla młodej matki są rodzice i poranne mdłości (występujące już następnego dnia po stosunku oczywiście).

Bohaterka ani trochę nie tyje, nogi jej nie puchną – żyć, nie umierać! I oczywiście ciąża nie przeszkadza jej w piciu alkoholu ani imprezowaniu. A dziecko rodzi się zdrowe. Zawsze.

Cierpienie

Współczesna nastolatka musi być nieszczęśliwa, bo bycie emo jest takie… modne. A jeżeli nastolatka musi być nieszczęśliwa, to bohaterka opowiadania też. Lekarstwem na każdy kłopot jest żyletka. Każde szanujące się "opko" zawiera opis przynajmniej jednej próby samobójczej bohaterki. Najlepiej, jeśli bohaterka próbuje popełnić samobójstwo, bo (mylnie) została poinformowana, że jej ukochany nie żyje.

Pokolenie Szekspirów nam rośnie. Nie mogę się powstrzymać i do zobrazowania cierpień współczesnych nastolatek posłużę się fragmentem wiersza napisanym przez jedną z nich:

"Cóż biedna robić miała.
Wzieła do ręki nóż.
Raz... dwa i po kłopocie no cóż.
Teraz leży w wannie w ręku zakrwawiony nóż.
A ostatnie jej słowa
KOCHAM CIE I JUż!!"

Ortografia

Ortografia? Chyba kpicie! Tak wielcy, cenieni autorzy nie będą sobie zaprzątać głowy rzeczą tak marginalną jak poprawność gramatyczna i ortograficzna. To, że pewien bohater zobowiązywał się milczeć jak "grup", a w pewnym tasiemcu widniało przynajmniej pięć wersji zapisu słowa "różdżka" i wszystkie błędne to jeszcze nic. A gdy zwrócić autorce uwagę… Zaraz się krzyk podniesie, bo ona ma dysleksję, jest sierotą, znaną autorką, ona wie lepiej, a tak w ogóle, to zwracający uwagę jest głupi i bezczelny.

Samoocena

Gdy styl leży, interpunkcji brak, ortografia woła o pomstę do nieba, a fabuła przeraża, samoocena autorek ma się bardzo dobrze. Podsycana komentarzami o wyjątkowości opowiadania rośnie, rośnie, aż dziewczę uwierzy, że jest nadczłowiekiem, że może wszystko, umie wszystko i ktoś jej wypociny na pewno wyda.

Niektóre nawet swoje "dzieła" próbują wysyłać do wydawnictw. Z marnym skutkiem, chociażby z tego prostego powodu, że tak namiętnie tworzone przez nie fanfiction narusza prawa autorskie.