Koproducent - Rodzaje oraz usługi techniczno– inscenizacyjne
Koproducent – podmiot który współfinansuje produkcje filmu oraz nabywa z tego tytułu współudział w autorskich prawach majątkowych do filmu a poprzez to praw do czerpania korzyści majątkowych z rozpowszechniania filmu na różnych polach eksploatacji określonych w umowie koprodukcyjnej
Koproducenci:
producent wiodący
nadawcy TV (TVP, TV prywatne)
dystrybutorzy
wytwórnie filmowe i inne jednostki obsługi techniczno inscenizacyjne produkcji filmowej
kredyty bankowe
kredytowane koszty usług i dostaw materiałowych (ze strony jednostek usług techniczno inscenizacyjnych filmu)
sponsoring
darowizny
przedsprzedaż praw w Polsce i zagranicą
finansowanie samodzielne/pokrywanie w 100% dochodem, kosztów
Inscenizacja – w sensie technologicznym – to zespół działań realizatorów i pracowników pomocniczo-twórczych, którzy w oparciu o pozyskane materiały i przy pomocy wyspecjalizowanego sprzętu i pomieszczeń tworzą „atmosferę” filmu, jego „niedoskonałe odbicie” scenariuszowe – w sumie specyficzny obraz, niepowtarzalny w swym kształcie. Środki inscenizacyjne służą oprawie plastycznej filmu, jako m.in. wyposażenie aktorów i odtwórców oraz elementy obiektów zdjęciowych i ich otoczenia.
W sensie technicznym, do inscenizacji zaliczamy oryginalne prace scenograficzne, jak: dekoracje i ich ew. transformacje (obiekty budowane do filmu w halach zdjęciowych lub w plenerze), adaptacje wnętrz naturalnych (czyli uzupełnienia lub przeróbki istniejących wnętrz), adaptacje plenerowe (analogicznie jak dla wnętrz: scenograficzne prace w obiektach plenerowych), oraz rekwizyty, kostiumy, charakteryzację, pirotechnikę, efekty specjalne uzyskiwane na planie zdjęciowym. Pojęcie inscenizacji w szerszym zakresie dotyczy także gry aktorów, ruchu wewnątrz kadru, efektów cyfrowych czy wręcz scenografii komputerowej, ale także sposobu filmowania i parunastu innych elementów składających się na treść ujęcia, sceny, sekwencji, aktu i całego filmu.
FUNKCJE PRODUCENTA – RODZAJE
Producent – Ustawa o kinematografii z dnia 30.06.2005r. Mówi iż producent to osoba fizyczna, prawna lub jednostka organizacyjna o której mowa w artykule 331 paragraf 1 kodeksu cywilnego, która podejmuje inicjatywę i fizycznie realizuje. Prowadzi i ponosi odpowiedzialność za kreatywny, organizacyjny i filmowy proces produkcji filmowej. Wyznacznikiem jego jest prawo autorskie do wytworzonego dzieła.
Producent filmowy:
To ktoś, kto finansuje realizację, ale nie do końca ze swoich własnych środków. Z reguły właśnie nie angażują własnym kapitałem, ale innych. Skupia się głównie na pozyskiwaniu środków finansowych na realizację produkcji. Powodzenie filmu powinno być centrum zainteresowania wielu podmiotów. Podmioty zabiegające o sukces mają nadzieję na udział w zyskach. Producent czuwa nad optymalnym wydawaniem tych pieniędzy.
Rodzaje producentów:
Leading producer- (najbardziej zaangażowany) wiodący producent, posiada prawa autorskie do tego filmu na ogół ma najwyższy udział w zyskach, wnosi największy wkład do filmu, stoi na czele;
Associate producer- towarzyszący, współproducent; (z mniejszym wkładem w produkcję);
Co-producer- koproducent, wnosi środki; (dzielą się zyskami i prawami);
Delegate producer- producent delegowany; ( towarzystwo filmowe postanawia produkować film i deleguje od siebie producenta)
Executive producer- producent wykonawczy, pełnomocnik głównego producenta, nie ma praw autorskich; (zajmuje się realizacją zlecenia producenta wiodącego [np. tp sa zleca Torowi produkcję filmu]);
Line producer- odpowiednik kierownika produkcji
Do obowiązków producenta należy zaliczyć:
Najbardziej pożądany model twórczy
Współautor filmu, wie skąd wsiąść pieniądze i jak nabyć prawa autorskie.
Ustala trójkę realizatorską
Dobiera obsadę i reżysera
Prowadzi pracę literackie, zamawia scenariusz
Ustala budżet, gromadzi środki finansowe
Określa zasady sprzedaży tego filmu
Koncepcje wstępne należą do jego zadań
Podpisuje umowy z dystrybutorami
Prowadzi ogólny nadzór nad produkcją
Producent niezależny – jedna grupa. Działa poza oficjalnymi strukturami państwowymi, czasami działają poza wielkimi wytwórniami. Synonim produkcji nisko-budżetowej. Producent filmowy działający samodzielnie, jest poza oficjalnymi strukturami produkcji filmowej (a w szczególności kinematografii państwowej i Telewizji Polskiej) w ramach własnego przedsiębiorstwa i w warunkach produkcji niezależnej pod względem twórczym, organizacyjnym i finansowym.
Producent koncepcyjny – twórczy, która zna rynek i jego potrzeby
Producent organizacyjny – odpowiadające za organizację zgodnie z głównym planem przedsięwzięcia. Dla producentów koncepcyjnych liczy się pomysł i jego realizacja. Działają nawet przez parę lat dopóki nie sfinalizują swojego zamierzenia.
Producent wykonawczy – funkcje producenta wykonawczego może pełnić producent wiodący, stając się wtedy na raz producentem wykonawczym. W takim przypadku przeprowadza proces produkcji filmu w ramach własnego przedsiębiorstwa. Funkcje te może zlecić innemu podmiotowi, który wtedy staje się wykonawcą filmu i on przeprowadza proces produkcji filmu w ramach własnego przedsiębiorstwa. Funkcję może też pełnić jeden z współproducentów.
Producent inicjujący (wiodący) – to ostatnie wyszczególnienie ma znaczenie organizacyjne, ponieważ producent inicjujący film, faktycznie zarządza całym procesem jego produkcji i nie wiąże się z większościowym udziałem finansowym w produkcji filmu. Udziały finansowe z jego strony mogą być: większościowe, mniejszościowe, o procentowej wysokości równej z innymi czy któregokolwiek z pozostałych koproducentów. Koproducenci współ finansujący produkcję
Funkcje Kierownika Produkcji
-przygotowanie materiałów
-kompletnowanie ludzi – ekipy i obrady
-planuje przebieg realizacji
-załatwienie obiektów zdjęciowych
-ustalenie podziału prac
-zapewnienie łączności informacyjnej
-likwidacja obiektu
-dokumentacja finansowa
-dzienne raporty z planu zdjęciowego
ZAWODY FILMOWE - KIEROWNIK PLANU - SEKRETARKA PLANU - KONSULTANT MUZYCZNY
Sekretarka Planu
-Polega zwierzchnictwu drugiego reżysera
-Pojawia się w okresie przygotowawczym, pomaga przy opracowaniu scenopisu
-Sporządza wyciągi dla aktorów
-Bierze udział w próbnych zdjęciach
-Prowadzi książkę zdjęć
-Rejestruje wszystkie okoliczności i fazy istotne dla realizacji filmu. Jak są ubrani? W jakie rekwizyty aktor został wyposażony
-Sprawdza czy dialogi są zgodne ze scenopisem. Kwestia akcentu
-Notuje szczególne elementy dekoracji wnętrza. Elementy techniczne związane z elementami sceny.
-Szczegóły oświetlenia.
-W scenach dialogowych stoperuje czas. Notuje, które double zakwalifikowano do kopiowania. Metraż powtórzeń
-Raporty montażowe, wykonuje klapsy
-Będzie prowadzić szczegółowe notatki w sprawach dźwięku
Kierownik Planu
-Odpowiada za sprawny przebieg zdjęć, podpisuje z nią umowę dużo wcześniej
-Przygotowanie, dekoracje, uczestniczy w zdjęciach próbnych
-Prawidłowe wykorzystanie statystów
-Nadzór nad bezpieczeństwem planu
-Organizacja dnia pracy
-Transport aktorów do teatru
-Prowadzi prace związane z likwidacją obiektu
-Zebranie dekoracji, prowadzi dokumentację finansową
-Gdy dekoracje giną wypisuje raport zniszczeń
-Musi zająć się wszystkim tym, co wiąże się ze sprawnym przebiegiem zdjęć.
Konsultant muzyczny - jest od nagrań muzyki. Współpracuje z operatorem dźwięku, montażystą i kompozytorem.
SKŁAD GRUPY ZDJĘCIOWEJ
Główna organizacja, którą producent powołuje na czas realizacji filmu.
Dzieli się na pracowników stałych i dodatkowych
Stali to:
- realizatorzy
-pracownicy pomocniczo-twórczy
-pracownicy techniczno produkcjyjni
Dodatkowi:
-pracownicy współdziałający: autorzy scenariuszów, kompozytorzy, konsultanci, dyrygenci, choreografowie
-pracownicy artystyczni: aktorzy, styliści, epizodyści, soliści, statyści, dublerzy, kaskaderzy
-grupa pracowników doraźnych, zatrudnionych na umowę o dzieło
Piony grupy zdjęciowej:
-pion reżysera – 2 reżyser, asystenci, sekretarka planu, konsultant muzyczny
-pion kierownika produkcji – 2 kierownik produkcji, kierownik planu, asystenci kierownika produkcji, administrator, kasjer, sekretarka, kierowcy
-pion operatora obrazu- operator kamery, asystent techniczny operatora, główny oświetlacz, oświetlacze, obsługa agregatu, wózkarze
-pion scenografa – inscenizator, 2 scenograf, asystenci, charakteryzatorzy, kostiumograf, dekorator, kierownik budowy dekoracji, dyżurni na planie, rekwizytorzy, garderobiani, pirotechnicy
-pion operatora dźwięku i montażysty – asystenci, mikrofoniarze, imitatorzy dźwięku
Pion scenografa
Scenograf
-Autor koncepcji oprawy plastycznej filmu.
-Ikonografia filmu
-Jest przy wyborze obiektów zdjęciowych
-Projektant dekoracji
-Wybór rekwizytów
-Określa kosztorys
-Nadzór nad dekoracjami
Kostiumograf
-Projektowanie kostiumów
-Poszukiwanie elementów i materiałów
-Przygotowywanie aktorów do zdjęć
Dekorator wnętrz
-Jest pod kierownictwem scenografa i reżysera
-Wykonuje dekoracje
-Wyposaża wnętrze w rekwizyty
-Przegląda magazyny wytwórni
-Zleca przeróbki
-Projektuje rekwizyty
Charakteryzator
-Określa środki charakteryzacji, przeprowadza charakteryzację
Kierownik budowy dekoracji
-Kosztorysuje projekt złożony przez scenografa. Kieruje nad pracami budowy i rozbiórki dekoracji.
rekwizytorzy
-Współpracują z dekoratorem zdjęć. Są odpowiedzialni za to, aby dane rekwizyty znalazły się na planie zdjęciowym.
Garderobiani
-Współpracują z kostiumografem. Są odpowiedzialni za kostiumy, ich konserwację, ubierają i rozbierają.
CO ROBI GRUPA ZDJĘCIOWA W POSTPRODUKCJI
Kopia robocza z dziennej produkcji - jaka jest jej wędrówka
Dokumentacja na bieżąco:
- raport montażowy sporządza sekretarka planu. Przekazuje wskazany przez reżysera materiał montażowy do laboratorium. Zawiera informacje, które duble kopiować- i czy potrzebne są efekty specjalne z wykorzystaniem laboratorium.
naświetlony negatyw dziennej produkcji
laboratorium
dziennej prod. z raportem
montażownia
zmontowany negatyw
dziennej produkcji
laboratorium – teraz możemy kopiować
Kopia robocza dziennej produkcji
Wędrówka materiału:
-materiał negatywowy z raportem
laboratorium – wszystkie materiały
montaż – wybieranie tylko tych ujęć, które mają byś skopiowane
- negatyw
laboratorium – kopiuje tylko materiały z montażu
kopia dziennej produkcji pozytywowej
grupa zdjęciowa – przegląd materiału
KOPIA ROBOCZA – to pierwsza pozytywowa kopia wykonywana z oryginalnego negatywu. Kopia ta służy do klasycznego montażu całego filmu. Otrzymujemy z niej kopię korekcyjną (pierwsza pozytywowa kopia filmu z wkopiowanym optycznie dźwiękiem), jeśli jednak konieczne jest wykonanie kolejnej korekcji, to następna kopia to kopia pozytywowa nazwana jako kopia korekcyjna II, a po niej kopia wzorcowa, kopia ta, jest najlepszym w ocenie subiektywnej kształtem zaplanowanego dzieła filmowego. Kopię tę zatwierdza się komisyjnie. Protokół przyjęcia kopii wzorcowej podpisuje reżyser, operator obrazu, operator dźwięku i kierownik produkcji. Kopia ta nie powinna być wyświetlana, gdyż każda projekcja powoduje jej minimalne zużycie.
Intermediate - Kopia bezpieczeństwa
– (intermediate) – materiał na którym można zrobić duplikat, przypomina oryginalny negatyw, ma niższą czułość, większy kontarast, drobnoziarnisty, większa rozdzielczość; może być negatywowy lub pozytywowy, w zależności czy kopiujemy negatyw, czy pozytyw
CRI – color rewelsal intermediete – taśma odwracalna, pozwala uniknąć procesu pośredniego, oryginalny negatyw można od razu zrobić dupnegatyw.
Co to jest kopia bezpieczeństwa?
Intermediate – kopia bezpieczeństwa
Co to jest kopia bezpieczeństwa?
Kopia bezpieczeństwa
– (intermediete) – materiał na którym można zrobić duplikat, przypomina oryginalny negatyw, ma niższą czułość, większy kontarast, drobnoziarnisty, większa rozdzielczość; może być negatywowy lub pozytywowy, w zależności czy kopiujemy negatyw, czy pozytyw
CRI – color rewelsal intermediete – taśma odwracalna, pozwala uniknąć procesu pośredniego, oryginalny negatyw można od razu zrobić dupnegatyw.
KOPIĘ BEZPIECZEŃSTWA - czyli wysokiej jakości kopia duppozytywową tworzona na intermediate, może służyć jako zabezpieczenie przed utratą oryginalnego negatywu w wypadku jego wypożyczenia za granicę lub w razie groźby uszkodzenia tego negatywu. Z takiej kopii można wykonać kopię dupnegatywową, czyli praktycznie replikę oryginalnego negatywu. W wypadku koprodukcji zagranicznych oraz w wypadku filmów o szczególnych walorach artystycznych, wykonuje się ją na dodatkowe zamówienie producenta
Kopia bezpieczeństwa i kopia wzorcowa – różnice
kopię filmu stanowiącą wzorzec przy produkcji kopii eksploatacyjnych
kopię filmu stanowiącą wzorzec przy produkcji kopii eksploatacyjnych
Kopia wzorcowa - kopię filmu stanowiącą wzorzec przy produkcji kopii eksploatacyjnych
Kopia bezpieczeństwa – (intermediete) – materiał, na którym można zrobić duplikat, przypomina oryginalny negatyw, obniżona czułość, wyższy kontrast, drobnoziarnisty, większa rozdzielczość; może być negatywowy lub pozytywowy, w zależności czy kopiujemy negatyw, czy pozytyw; służy do wykonywania kopii eksploatacyjnej
Kopia bezpieczeństwa a dupnegatyw – różnice
Kopia bezpieczeństwa tworzona jest po to aby nie zniszczyć negatywu przy wykonywaniu kopii, zamienia się ją w tzw. Dupnegatyw-jest zastępczym negatywem i z niego wykonuje się dalsze kopie(do kin)
Kopia bezpieczeństwa tworzona jest po to aby nie zniszczyć negatywu przy wykonywaniu kopii, zamienia się ją w tzw. Dupnegatyw-jest zastępczym negatywem i z niego wykonuje się dalsze kopie(do kin)
Kopia bezpieczeństwa – (intermediete) – materiał na którym można zrobić duplikat, przypomina oryginalny negatyw, ma niższą czułość, większy kontarast, drobnoziarnisty, większa rozdzielczość; może być negatywowy lub pozytywowy, w zależności czy kopiujemy negatyw, czy pozytyw;
CRI – color rewelsal intermediete – taśma odwracalna, pozwala uniknąć procesu pośredniego, oryginalny negatyw można od razu zrobić dupnegatyw.
Po co się sporządza kopię bezpieczeństwa?
Po to aby nie zniszczyć negatywu przy wykonywaniu kopii, zamienia się ją w tzw. Dupnegatyw -jest zastępczym negatywem i z niego wykonuje się dalsze kopie(do kin)
Negatyw tonu
Negatyw taśmy filmowej z naświetloną ścieżką dźwiękową.
Negatyw taśmy filmowej z naświetloną ścieżką dźwiękową.
NEGATYW TONU - taśma światłoczuła o charakterze negatywowym, o bardzo dużej kontrastowości służy do zapisania dźwięku metodą optyczną. Zapis dźwięku na tym negatywie następuje w okresie prac końcowych – po akceptacji filmu po tzw. kolaudacji.
Negatyw - odwrotność pozytywu, czyli oryginału.
W kopiowaniu brył negatyw jest symetrycznym odciśnięciem oryginału, czyli matrycą.
W fotografii monochromatycznej jest przeciwieństwem jasności tonów z uwzględnieniem pełnej skali dynamiki nośnika (np. dla jasnego obrazu negatyw będzie ciemny, a nie tylko "odwrócony").
W fotografii kolorowej to samo, co w monochromatrycznej, ale dodatkowo barwy są zamienione na barwy dopełniające.
Popularna nazwa błony fotograficznej negatywowej.
Negatyw to także nazwa naświetlonej taśmy filmowej po nakręceniu na niej obrazów filmowych w kamerze. Negatyw jest najważniejszym spośród wszystkich tzw. materiałów wyjściowych filmu, służących do wyprodukowania kopii pokazowych filmu. Obok niego jest jeszcze negatyw tonu z naświetloną ścieżką dźwiękową. Oryginalne negatywy przechowuje się w archiwach a kopie eksploatacyjne do kin są wykonywane z duplikatów tzw. dupnegatywów. W przypadku zniszczenia oryginału wykonuje się tzw. kontrnegatyw z zachowanej kopii pozytywowej.
Droga taśmy - podczas obróbki
-materiał negatywowy z rap
-laboratorium – wszystkie materiały
-montaż – wybieranie tylko tych ujęć, które mają byś skopiowane
- negatyw
-laboratorium – kopiuje tylko materiały z montażu
-kopia dziennej produkcji pozytywowej
-grupa zdjęciowa – przegląd materiału
Raport montażowy - definicja przetłumaczona ze strony Kodaka
Standardowy dokument w profesjonalnej kinematografii. Dostarcza pełny zapis aktywności kamer, nagranych rolek taśmy, ujęć, filtrów, ujęć scen i innych elementów ważnych dla późniejszego montażu. Raport może też zawierać informacje dla laboratorium, w którym wywołuje się filmy. Ułatwia edytowanie materiału zwłaszcza przy filmowaniu wielu ujeć w różnych ustawieniach. Bez niego będziemy zmuszeni do ręcznego poszukiwania najlepszych ujęć, albo tych bez defektów dźwiękowych.
raporty montażowe – dołączone do dziennej partii negatywu; które ujęcia kopiować (sporządzony przez Sekretarza planu współpracująca bezpośrednio z reżyserem)
RAPORT MONTAŻOWY – w uproszczony sposób – wpisuje się: opis początku ujęcia, zaznacza ilość dubli każdego numerowanego ujęcia, ich numerację, i oznaczenie dubli przewidzianych do kopiowania. Raport montażowy wypełnia się w 3-4 egzemplarzach. Jeden egzemplarz przekazywany do laboratorium, drugi przekazuje się montażyście, jeden zachowuje sekretarka. Każdej rolce materiału musi towarzyszyć raport montażowy, jest to ważne,
w sytuacji gdyby w negatywie stwierdzono defekt po obróbce. W takim wypadku prześledzenie miejsca powstania defektu będzie ułatwione
Czym zajmuje się zakład obróbki taśmy?
dysponuje pomieszczeniami, np.. sale projekcyjne, montażownie, maszyny obróbki taśmy; laboratoria - wywołanie negatywów, sporządzenie kopii różnego rodzaju, np. robocze, korekcyjne, pokazowe; obróbki taśmy: zwiastuny; przygotowanie czołówek filmowych; wywołanie negatywu dźwięku; tło pod napisy, wywoływanie fotosów
Co to jest teczka zdjęciowa?
teczka obiektów zdjęciowych i karty zdjęć (breakdown sheet) - opis potrzeb poszczególnych scen, co jest potrzebne do realizacji zdjęć rozstrzygających się w danym obiekcie ( jacy aktorzy, statyści środki inscenizacyjne, szczegóły z filmu)
Materiały reklamowo - promocyjne filmu
-zestawy fotosów (prod);
-zestawy przeźroczy
-projekty plakatów
-czołówka (prod) teledysk na taśmie magnetycznej, krótszy
-zwiastuny dla TV i dla dystrybutora na materiale światłoczułym powstają z niewykorzystanych ujęć przeznaczony dla kin ( montowane przez II reżysera)
Metryka filmu
dokument przedstawiający podstawowe informacje – tytuł, reżysera, producenta – wymienione wszystkie utwory filmu, wraz z ich twórcami, czas trwania (metraż i minuty)
Bilans okresu zdjęciowego
podział okresu zdjęciowego na elementy składowe, wyodrębnia się dni zdjęciowe, przerzuty, święta, oswojenia i rezerwę plenerową
bilans okresu zdjęciowego – wyodrębnia się ilość dni przeznaczonych na poszczególne działania:
- dni zdjęciowe
- dni prób i oswojeń
- przerzuty
- dni oczekiwania na wyniki przeglądów materiałów
- dni świąteczne
- rezerwa plenerowa – doliczenie do dni zdjęciowych w plenerze 20%
+ załącznik: kalendarzowy plan zdjęć
Synchronizacja dialogów - na czym polega
Scalanie obrazu z dźwiękiem
Scalanie obrazu z dźwiękiem
Odbywa się podczas postprodukcji
dysponujemy tylko dźwiękiem roboczym
proces post synchronizacji dialogów
spisanie wszystkich dialogów, podzielenie na krótkie fragmenty, ponumerować, stosownie do tego pociąć kopie roboczą – podział na tzw. sklejki, kółka (sklejony w pętle – możliwość powtarzania w kółko)
asystenci kierownika produkcji – doprowadzają aktorów;
drugi reżyser – ma scenopis, przygotowuje aktorów;
operator dźwięku – odtwarza fragmenty nagrań
obsługa techniczna – np. mikrofoniarze
aktorzy
sala do prowadzenia post synchronów
- ekran wyświetlający kółka
- kabina operatora
aktor musi wypowiadać swoje kwestie w takich samych warunkach, stara się dostosować kwestię wypowiadaną do ruchu swoich ust.
Postsynchronizacja dialogów
spisanie wszystkich dialogów, podzielenie na krótkie fragmenty, ponumerować, stosownie do tego pociąć kopie roboczą – podział na tzw. sklejki, kółka (sklejony w pętle – możliwość powtarzania w kółko)
Fazy produkcji filmu
1) Faza preprodukcji
2) Faza produkcji:
-okres przygotowawczy
-okres zdjęciowy
3) Faza postprodukcji:
-montaż i udźwiękowienie
-prace końcowe i likwidacyjne
Faza preprodukcji
Faza produkcji:
- okres przygotowawczy
- okres zdjęciowy
Faza postprodukcji:
- montaż i udźwiękowienie
- prace końcowe i likwidacyjne
Ad 1. Faza preprodukcji
- sprawy literackiego opracowania filmu:
- pomysł
- scenariusz; akcja, charakterystyka postaci, okoliczności...
- inne prace literackie: temat filmu, szkic scenariusza (synopis), treatment – nowela filmowa-wątki postacie, sceneria
- poszukiwanie inwestorów, środków finansowych
- wstępne prace dokumentacyjne, wystąpienie o środki budżetowe
- umowy z koproducentami
- wstępne koszty
- czasami umowy z dystrybutorami
- zatwierdzenie scenariusza
Ad 2. Faza produkcji
Okres przygotowawczy - skierowanie filmu do produkcji; warunki skierowania:
- tytuł roboczy
- trójka realizatorska
- czarno-biały / kolor
- format filmu – 16/35mm
- terminy rozpoczęcia i ukończenia produkcji
- limit kosztów;
Okres przygotowawczy:
- skład grupy zdjęciowej
- dokumentacja plenerowa i wybór obiektów zdjęciowych, uzyskanie zezwoleń na zdjęcia
- scenopis; partytura dla operatora
- wybór obsady aktorskiej, próbne zdjęcia
- projekty dekoracji, kostiumów, rekwizytów + dokumentacja techniczna
- kosztorys; plan kosztów, budżet
- przygotowanie zleceń na sprzęt dla różnych firm
- próby sprzętu, playback’i, itp...
- plan kampanii reklamowej
- przygotowanie pierwszego obiektu; uzbrojenie – światło, prąd, baza produkcyjna.
Okres zdjęciowy: rozpoczyna się z 1 dniem zdjęciowym, a kończy z ostatnim.
Dzień zdjęciowy – kiedy zarejestrowano partię filmu, pada klaps. Około 40 dni = zdjęcia + przerzuty.
Co ważne:
- wcześniejsze załatwienie zezwoleń na zdjęcia
- jaki dojazd, droga, środki transportu
- układy telekomunikacyjne
- operator decyduje kiedy zdjęcia – jakie oświetlenie, czas ekspozycji
- jaka akustyka, hałas, zakłócenia
- wnętrze rezerwowe w razie niepogody (gdzieś blisko)
Ad 3. Faza postprodukcji
Okres montażu i udźwiękowienia: 3 miesiące, proporcjonalnie do dł ok. zdjęciowego; po ostatnim dniu zdjęciowym do dnia kolaudacji.
Kolaudacja – przyjęciu filmu na 2 taśmach – dźwięk + film; oglądanie filmu do zatwierdzenia.
- ostateczny montaż obrazu – I kopia
- postsynchronizacja dialogów
- nagranie ilustracji muzycznej – ścieżka dźwiękowa
- nagranie gwarów
- nagranie efektów synchronicznych i niesynchronicznych
- przygotowanie czołówki filmu – napisy
- miksowanie dźwięku: re-recording
- kolaudacja – kopia reżyserska + taśma magnetyczna
Prace końcowe: od kolaudacji do skompletowania wszystkich materiałów;
- wykonanie poprawek pokolaudacyjnych (potem oddanie śr inscenizacyjnych)
- wykonanie materiałów informacyjno-reklamowych
- wykonanie kopii i materiałów wyjściowych
- zwiastuny filmu, np. z niewykorzystanych dubli (dla TV, teledyski)
- metryki filmu (tytuł, 3 realizatorska, rok, metraż...) – dla wypłaty tantiem
- listy montażowe i dialogowe
- negatyw tonu – taśma magnetyczna – taśma światłoczuła
Funkcje i budowa scenopisu
Scenopis to dokument natury technicznej, rodzaj partytury dla operatora i reżysera. Nie planuje kolejności ujęć, wskazuje na rytm filmu, styl inscenizacji. Jest podstawą do określenia potrzeb filmu (metrażu taśmy, liczby aktorów, środków inscenizacyjnych, efektów specjalnych)
Budowa:
Na górze jest nagłówek zawierający numer sceny wraz z metrażem, nazwą obiektu. Wymienione są warunki w jakich będzie przebiegała realizacja – pora roku, dnia lub nocy, specjalne warunki naturalne (np. deszcz, zadymienie)
Lewa strona:
Wymienienie poszczególnych ujęć, treść ujęcia, informacje dotyczące planu zdjęciowego, ruchu kamery, nagrywania dźwięku
Prawa strona:
dialogi, monologi, kolejne role w ujęciu
Scenopis – podstawowy dokument produkcyjny, który jest techniczną konkretyzacją scenariusza. Zbiór informacji pozwalający np. zaprojektować inscenizację, jest podstawową do stworzenia przez grupę zdjęciową pewnych działań. Ze scenopisu można wyczytać jak mają być inscenizowane zdjęcia, jaki jest metraż użytkowy, gra aktorów. W oparciu o scenopis powstaje teczka obiektów zdjęciowych, kalendarzowy plan zdjęć, plany bhp.
BUDOWA:
- numer sceny,
- metraż sceny,
- nazwa obiektu,
- pora roku,
- pora dnia lub nocy,
- specjalne warunki zdjęć
LEWA STRONA PRAWA STRONA
1. opis co się dzieje w danej scenie, nazwa obiektu, 1. role aktorskie,
2. informacje techniczne, sposoby ich wykonywania, 2. dialogi,
plan zdjęciowy, 3. monologi
ruch kamery,,
sposób nagrania dźwięku.
Co wpiszesz w rubrykę koszty dzierżawy i najmu?
REKWIZYT – osobiste wyposażenie aktora, np. szklanka, długopis, itd.; to co służy wyposażeniu filmowego, np. samochody, zwierzęta, meble;
Rekwizyty grające- (samoistne) – odgrywają jakąś role, coś wskazują, np. ujęcie porzuconej broni;
Rekwizyty jednorazowego użytku- zjadane, spalone, kwiaty;
Gospodarka:
Formy: - wynajem przede wszystkim;
- wykonanie eksplikatorów; ( w przypadku organizacji rzeczy?);
- zakup;
Plan zaopatrzenia – np. skąd źródło, sposób pozyskiwania, ceny
* wyszczególnione jest w planach:
1). Źródło pochodzenia (wytwórnie, agencje produkcji filmowej, zasoby teatrów, oper)
2). Sposób pozyskiwania ( wynajem, zakup, pomoc prywatnych firm)
3). Ceny
[ Pokromski Studio – charakteryzator]
Osoby z grupy zdjęciowej odpowiedzialne materialnie: rekwizytorzy, garderobiane;
W wytwórni są gotowe cenniki, od firm prywatnych i osób prywatnych:
- stawki zwyczajowe – opłata za wynajem nie powinna przekraczać- 10 –50% wartości rekwizytu; wyceny dokonują: scenograf, dekorator wnętrz, rzeczoznawca (meble, zestawy);
UMOWA NAJMU REKWIZYTU:
data zawarcia
precyzyjne określenie nazwy stron
nazwa i oszacowana wartość przedmiotu
stawka za wynajem
okres wynajmu
zasady płatności ( moment płatności)
szczegółowe warunki wynajmu ( co w wyniku uszkodzenia, zaginięcia przedmiotu)
miejsce rozstrzygania sporów
podpisy
Szczegółowe warunki wynajmu:
1). Oświadczenie właściciela, że np. samochód jest sprawny;
2). Moment płatności – uściślić
3). Co będzie w wyniku uszkodzenia lub zaginięcia przedmiotu, zużycie w stopniu poza normowanym,
4). Kto dostarcza rekwizyt na plan,
5). Kto zaopatruje, np. w benzynę, olej
6) koszt napraw i konserwacji, kto będzie wykonywał te naprawy i konserwacje,
7). Przeróbki ( wygląd zewnętrzny, zgoda wynajmującego na zmiany wyglądu),
8). Kto będzie prowadził ten samochód; rekwizyt,
9). Zasady płatności:
stawki za dni zdjęciowe, czy każdy dzień wynajmu,
co z rekwizytami, w dni, gdy zdjęcia zostaną przerwane ( płatności)
system płatności ( ryczałt lub za dni);
10 – 15 % wartości rekwizytu
80% - wartości garderoby tyle się zazwyczaj płaci
im bardziej szczegółowo sporządzona umowa tym lepiej (rozstrzyganie sporów);
są organizowane skupy: garderób, rekwizytów charakterystycznych – poinformowanie odpowiednich władz i urzędów o rozpoczynaniu działalności handlowej;
[ Terenowe Wydziały ...... i handlu]. Albo np. przez media się informuje o skupie. [ „Lista Shindlera” - dużo walizek i ciuchów].
Ubezpieczenia: wykonanie środków inscenizacyjnych, które ulegną zniszczeniu ( są robione z gorszego materiału) sprzętu, materiałów zdjęciowych;
Prawidłowa gospodarka środków inscenizacyjnych:
- zabezpieczenie przed kradzieżą;
- nie dokonywać- nie dozwolonych zmian;
Fakty zaginięcia lub zniszczenia trzeba dokumentować na bieżąco protokołem zniszczenia. Sporządza ten protokół kierownik planu, a zatwierdza kierownik produkcji. Sporządza się też wykaz rekwizytów z tańszych materiałów, gdy przewiduje się że są zniszczenia. Pewne elementy najbardziej charakterystyczne trzeba trzymać aż do procesu kolaudacji.
Tytuły polskich lektur zrealizowanych po 90 roku wraz z autorami.
I „Zemsta” – reż. A. Wajda, na podst. A. Fredry, 2002
II „Pan Tadeusz” – reż. A. Wajda, na podst. A. Mickiewicza, 1999
III „Ferdyrurke” – reż. J. Skolimowski, na podst. W. Gombrowicza, 1991
IV „ Śluby panieńskie” – reż. Filip Bajon, na podst. A. Fredry, 2010
V „Quo Vadis” – reż. J. Kawalerowicz, na podst. H. Sienkiewicza, 2001
VI „Ogniem i mieczem” – reż. J. Hoffman, na podst. H. Sienkiewicza, 1999
VII „Syzyfowe prace” – reż. Paweł Komorowski, na podst. S. Żeromskiego – 2000
VIII „W pustyni i w puszczy” –reż. Maciej Dutkiewicz, Gavin Hood, na podst. H.Sienkiewicz – 2001
IX „Przedwiośnie” – reż. F. Bajon, na podst. S. Żeromskiego – 2001
X „Pornografia” – reż. J.J. Kolski, na podst. W. Gombrowicza – 2003
Scenopis, a scenariusz.
Scenariusz zawiera dialogi, opis akcji, postaci, miejsc i czasu
Scenopis to zbiór podstawowych informacji, który pozwala na przygotowanie środków inscenizacyjnych do dalszych działań. Przybiera formę rozszerzonego scenariusza – zawiera podział na sceny, obiekty i ujęcia. Określa potrzeby techniczne, materialne i ludzkie.
Zamiana scenariusza na scenopis to breakdown
. SCENOPIS:
- forma rozszerzonego scenariusza; wyodrębnione sceny, obiekty i ujęcia
- obiekt – miejsce zdjęć;
- scena – fragment filmu, który cechuje jedność miejsca, akcji i czasu;
- ujęcie - fragment zamierzonego filmu przewidziany realizacji z jednego ustawienia kamery;
scenopis – dzieli się na dwie części ( kolumny ), z lewej strony opisy od strony (uwagi) technicznej, z drugiej strony dialogi. U góry musi być numer sceny, jaki obiekt (rodzaj), jak się ma odbywać ( dzień, zima, śnieg).
Środki inscenizacyjne.
-dekoracje –to co je tworzy, np. ściana z otworem okiennym ( elementy funduszowe, zastawki)
-elementy wyposażenia aktora – kostium, rekwizyty, środki charakteryzatorski
-środki uzupełniające:
- środki pirotechniczne
-materiały i urządzenia imitujące zjawiska naturalne (efekt śniegu, deszczu, pajęczyny, mgły [efekty sceno techniczne])
Product placement
jedno z narzędzi marketingowych służące promocji produktów i usług.
Mechanizm polega na umieszczeniu produktu w środku przekazu w taki sposób żeby przemawiał on do podświadomości odbiorcy i zachęcał go do używania bez przekazywania oczywistej i otwartej reklamy.
Technika używana jest też w przekazach telewizyjnych, video, książkach, przedstawieniach teatralnych, grach komputerowych itp.
Taka forma promocji odbywa się poprzez:
-pokazywanie wyrobów lub ich znaków towarowych w wybranych scenach filmu (np. bohater leci samolotem British Airways – odbiorca ma skojarzyć logo linii lotniczej jako wartościowego usługodawcy, widniejący bilbord w ujęciu miasta)
-używanie lub konsumowanie produktów przez bohaterów (np. bohater pali Marlboro – odbiorca ma skojarzyć bohatera z konkretną marką papierosów, używa konkretnej marki odtwarzacza mp3, telefonu komórkowego)
-rozmowa o produkcie (np. często spotykane pytanie o rodzaj używanych perfum przez bohatera albo rozmowa o konkretnej marce samochodów)
-pokazywanie znaku towarowego jako tła innych wydarzeń (np. wśród wyborców witających polityka jest osoba ubrana w kurtkę kojarząca się z konkretną marką, ujęcie gdzie widać sklep odpowiedniej sieci)
-namówienie aktorów, aby poza planem używali produktów konkretnych marek.
PRODUCT PLACEMENT – reklama osadzona
Odpłatne, wizualne, werbalne ulokowanie produktów (usług) w programie radiowym, TV, filmie, itp. Jest to forma ukrytej reklamy - widz nie wie, że jest poddawany reklamie. Niby produkt dostaje się do filmu przypadkowo, ale... :) Subtelna komunikacja z widzem, bo widz nie ogląda filmu dla reklam. Logo, znak towarowy, opakowanie – technika promocji.
Nośnikiem reklamy – film.
- aktorzy dają prestiż towarom, których używają; rzadko biorą udział w reklamie tradycyjnej
- ominięcie zakazów związanych z reklamą np.: alkoholu, tytoniu
- brak limitu czasu reklamy
- niższy koszt takiej reklamy w porównaniu do formy tradycyjnej
- długo żyje reklama, bo długo żyje film – VHS, DVD, TV, kino.
Inne formy wzajemnej promocji – formy pokrewne do zjawiska product placement; inne związki pomiędzy producentem filmu a producentem dóbr.
Montaż dźwięku
Prace na planie
Postprodukcja dźwięku
- zakończenie montażu obrazu zorganizowanie etapów nagrań studyjnych:
Dialogi
Efekty (synchroniczne i nie synchroniczne)
Muzyka
Międzyzgrania poszczególnych rodzajów taśm,
Zgranie całości dźwięku + ew. kodowanie
Przepisanie na negatyw tonu
Wykonanie kopii pozytywowej.
Co zawiera plan produkcji filmu?
-harmonogram produkcji (przedstawienie produkcji w czasie)
-bilans okresu zdjęciowego (podział okresu zdjęciowego na elementy składowe, wyodrębnia się dni zdjęciowe, przerzuty, święta, oswojenia i rezerwę plenerową)
-harmonogram i bilans zajęcia hal zdjęciowych (od przygotowań do rozbiórki dekoracji)
-wykorzystanie obiektów zdjęciowych
-podstawowe wskaźniki produkcyjne filmu (np. wydajność pracy w dni zdjęciowym, zużycie negatywów, ilość dubli)
długość- filmu wg scenopisu;
- okres realizacji filmu;
- wydajność- pracy w okresie zdjęciowym (ile metrów ze scenopisu przypada na 1 dzień zdjęciowy);
- wskaźniki zużycia negatywu;
Jakie usługi świadczy wytwórnia filmów fabularnych??
-budowa dekoracji filmowych ( nie tylko w wytwórni); adaptacja transformacja;
-wynajem hal zdjęciowych;
-wynajem pomieszczeń produkcyjnych ( np. garderoby, stanowiska charakteryzatorskie, składy podręczne);
-wykonanie środków inscenizacyjnych, kostiumów, wynajem z magazynów;
-usługi związane z charakteryzacją;
-techniczna obsługa zdjęć i oświetlenia (światła, agregaty, dostawa energii elektrycznej);
-techniczna obsługa związana z udźwiękowieniem i montażem;
-usługi związane z montażem obróbki fototechnicznej (obróbka materiałów filmowych);
-wykonanie zdjęć specjalnych (napisy końcowe, czołowe);
-usługi związane z pirotechniką;
-oddelegowanie pracowników do grup zdjęciowych;
-produkcja fotosów;
-opracowanie polskiej wersji językowej
Formy pozyskiwania rekwizytów
Plany zaopatrzenia w rekwizyty i w kostiumy- dokument który, jest dołączony do załączników szczegółowego planu filmu.
środki inscenizacyjne – ogół plastycznego i scenograficznego wyposażenia filmu; wynajem – dominująca forma;
grające (bardzo ważna funkcja, samoistny obiekt zdjęć)
jednorazowego użycia (np.: papierosy)
dekoracje,
kostiumy i rekwizyty (aktorów),
środki charakteryzatorskie,
rekwizyty obiektów zdjęciowych (obrazy, kwiaty, zwierzęta),
środki pirotechniczne, sztuczny śnieg...
broń (strzelająca, nie strzelająca, atrapy)
Środki z muzeum = duże ryzyko – wykonuje się duplikaty.
Skąd brać: magazyny wytwórni, zasoby Zakładu Inscenizacji APF, prywatne firmy
Odpowiedzialność za rekwizyty: pion scenografa – dekorator, kostiumograf, rekwizytor, garderobiana. Ważne jest oświadczenie o odpowiedzialności.
Wycena przedmiotu, wypożyczenie za 10-15% wartości rekwizytu. Kostiumy: wynajem < 80% wartości
Dekoracje: najdroższy element inscenizacyjny; najczęściej obiekt, wzniesiony na potrzeby filmu, potem rozbierany lub sprzedawany na inne potrzeby; przeważnie nie ulegają zniszczeniu; nie w pełni wyodrębnione przestrzennie (bez sufitu), budowane pod kątem akustyki, sprzętu.
Kryteria wyboru obiektu zdjęciowego poza wytwórnią
zezwolenie na zdjęcia – na jakich warunkach obiekt może być wynajęty, za ile?
zakres koniecznych adaptacji:
operator musi zwrócić uwagę na oświetlenie (pora dnia czy własne oświetlenie)
scenograf przystosowanie do zdjęć
jak daleko obiekt od wytwórni, teatru,
układ komunikacyjny, telekomunikacyjny,
czy na miejscu jest lokalna baza odtwórcza,
czy jest możliwość zatrudnienia wykwalifikowanych rzemieślników,
jak przedstawia się stosunek do filmu miejscowych władz,
czy jest dostęp do źródeł energii, sieci,
przejezdność dróg dojazdowych,
statystyka pogody,
na jakim poziomie można stworzyć zaplecze socjalno-bytowe dla ekipy,
na ile zdjęcia mogą się stać uciążliwe dla otoczenia,
czy jesteśmy w stanie zapewnić ochronę obiektu,
czy w pobliżu naszego obiektu jest jakiś inny rezerwowy,
na ile atrakcyjność tego obiektu może mieć dobry wpływ na film.
Na co zwraca się uwagę przy planie zdjęciowym plenerowym
- koszty wynajem obiektu,
- adaptacja obiektu ( zmiany, poprawki)
- dojazd, transport,
- odszkodowania za zniszczenia,
- post synchrony, (dźwięk)
- mniejsza wydajność ekipy,
- awarie, przestoje,
- dowóz aktorów
Koszty w szczegółowym planie zdjęciowym
Arkusze wstępnej kalkulacji kosztów filmu:
-materiały
-płace
-transport obcy
-czynsze i dzierżawy
-delegacje
-usługi innych przedsiębiorstw
-inne koszty bezpośrednie
-usługi techniczne (wytwórni)
usługi technologiczne:
wynajem hal zdjęciowych,
usługi wydziału budowy dekoracji,
wydziału inscenizacji,
wydziału techniki zdjęciowej,
wydziału techniki oświeceniowej,
wydziału montażu i udźwiękowienia,
wydziału zdjęć specjalnych,
wydziału transportu,
wydziału energetycznego,
j) wydziału obróbki taśmy.
Rodzaje umów przy wypożyczaniu rekwizytów
UMOWA NAJMU REKWIZYTU:
-data zawarcia
-precyzyjne określenie nazwy stron
-nazwa i oszacowana wartość przedmiotu
-stawka za wynajem
-okres wynajmu
-zasady płatności ( moment płatności)
-szczegółowe warunki wynajmu ( co w wyniku uszkodzenia, zaginięcia przedmiotu)
-miejsce rozstrzygania sporów
-podpisy
Szczegółowe warunki wynajmu:
1). Oświadczenie właściciela, że np. samochód jest sprawny;
2). Moment płatności – uściślić
3). Co będzie w wyniku uszkodzenia lub zaginięcia przedmiotu, zużycie w stopniu poza normowanym,
4). Kto dostarcza rekwizyt na plan,
5). Kto zaopatruje, np. w benzynę, olej
6) koszt napraw i konserwacji, kto będzie wykonywał te naprawy i konserwacje,
7). Przeróbki ( wygląd zewnętrzny, zgoda wynajmującego na zmiany wyglądu),
8). Kto będzie prowadził ten samochód; rekwizyt,
9). Zasady płatności: stawki za dni zdjęciowe, czy każdy dzień wynajmu,
co z rekwizytami, w dni, gdy zdjęcia zostaną przerwane ( płatności)
system płatności ( ryczałt lub za dni);
10 – 15 % wartości rekwizytu
80% - wartości garderoby - tyle się zazwyczaj płaci
- im bardziej szczegółowo sporządzona umowa tym lepiej (rozstrzyganie sporów);
- są organizowane skupy: garderób, rekwizytów charakterystycznych – poinformowanie odpowiednich władz i urzędów o rozpoczynaniu działalności handlowej;
[ Terenowe Wydziały ...... i handlu]. Albo np. przez media się informuje o skupie. [ „Lista Shindlera” - dużo walizek i ciuchów].
- Ubezpieczenia: wykonanie środków inscenizacyjnych, które ulegną zniszczeniu ( są robione z gorszego materiału) sprzętu, materiałów zdjęciowych;
Prawidłowa gospodarka środków inscenizacyjnych:
- zabezpieczenie przed kradzieżą;
- nie dokonywać- nie dozwolonych zmian;
Fakty zaginięcia lub zniszczenia trzeba dokumentować na bieżąco protokołem zniszczenia. Sporządza ten protokół kierownik planu, a zatwierdza kierownik produkcji. Sporządza się też wykaz rekwizytów z tańszych materiałów, gdy przewiduje się że są zniszczenia. Pewne elementy najbardziej charakterystyczne trzeba trzymać aż do procesu kolaudacji.
Multipleksy i inne rodzaje kin, jakie istnieją w Polsce
Multipleks to budynek w którym znajduje się wiele sal kinowych, zwykle więcej niż 6.
Większe od multipleksów są megapleksy, które zawierają dużo więcej sal, zwykle więcej niż 20.
Sieci multipleksów w Polsce:
-Cinema City
-Helios
-Kinoplex (1995 - 2007)
-Multikino
-Silver Screen (do 2008)
-Novekino
Rodzaje kin:
-studyjne
-samochodowe
-arthous’e –kina które stawiają na kino artystyczne, często pomijane w multipleksach
-kino domowe (nie w znaczeniu sprzętu tylko coraz więcej ludzi ma małe salki kinowe jak w MTV Cribs)
Ile jest kin i ile ludzi chodzi rocznie do kina
„Prezes Stowarzyszenia Kina Polskie, Zbigniew Żmigrodzki twierdzi, że w kraju działa około 750 kin i liczba ta jest płynna: część placówek działa okresowo, inne nie mają stałej siedziby, jeszcze inne są likwidowane, by po krótkiej przerwie otworzyć się na nowo. Tymczasem zdaniem firmy Expert-Monitor, monitorującej polski rynek kinowy, liczba kin sięga 700, z czego 37 to kina wielosalowe (liczące ponad 4 sale), gdzie wyświetla się filmy na 347 ekranach (stan na 2004rok)
„Ponad trzydzieści dwa i pół miliona widzów odwiedziło w ubiegłym roku polskie kina - pisze "Rzeczpospolita". Gazeta podkreśla, że tak wielkiej frekwencji jeszcze w naszym kraju nie notowano”
Studia filmowe (czynnie działające)
Grupa 1 studia filmowe produkcyjne (produkcja, świadczenie usług produkcyjnych na zamówienie zewnętrznych podmiotów):
-TOR – Krzysztof Zanussi
-Zebra – Juliusz Machulski
-Oko – Taeusz Chmielewski
-Perspektywa – Janusz Morgenstern
-Kadr – Jerzy Kapuściński
-Kronika – filmy dokumentalne
Grupa2 – wytwórnie filmowe „duże” –wyspecjalizowane jednostki organizacyjne kinematografii państwowej, które po 89 roku stanowiły zasadniczą jej bazę techniczno produkcyjną. Zadania- świadczenie usług filmowych, produkcja (w tym koprodukcja) filmów i opracowanie filmów o ile taki mają zakres działań wpisany w statut, inna działalność
-WFDiF w Warszawie – jako jedyni świadczą komplet usług filmowych z wyjątkiem pirotechniki
-WFF we Wrocławiu – w złej kondycji m.in. przez zakup przestarzałego sprzętu ze Szwajcarii
-ŁCF- pomimo restrukturyzacji w 98 roku wprowadzone w stan likwidacji w celach naprawczych. Świadczą usługi w zakresie inscenizacji i pirotechniki. Jest tam też oddział Filmoteki Narodowej
Grupa3 –„małe” wytwórnie filmowe –prowadzą działalność w zakresie produkcji filmowej oraz świadczą usługi filmowe
-Wytwórnia Filmowa Czołówka w Warszawie – nowoczesna technologia postprodukcji, produkują filmy o tematyce wojennej
-WFOiPE w Łodzi- dysponują zasobami archiwalnymi dawnej wytwórni oświatowej, jako jedyni dysponują wydziałem zdjęć przyrodniczych
Grupa 4- Studia Filmów Animowanych
-Studio Miniatur Filmowych w Warszawie, 1958r
-Studio Filmów Rysunkowych w B-B, 47r
-Wcześniej Semafor (Oskar za „Tango” Ryczyńskiego- obecnie Se-Ma-For Produkcja Filmowa („Piotruś i Wilk” – oskar)
Wytwórnie i firmy z Warszawy produkujące filmy animowane i fabularne
-WFDiF w Warszawie – jako jedyni świadczą komplet usług filmowych z wyjątkiem pirotechniki
-Studio Miniatur Filmowych w Warszawie, 1958r
Warszawskie studia, które nie maja sprzętu?
Wytwórnie zajmujące się animacją i lalkami
Studio Miniatur Filmowych w Warszawie, 1958r
Studio Filmów Rysunkowych w B-B, 47r
Wcześniej Semafor (Oskar za „Tango” Ryczyńskiego- obecnie Se-Ma-For Produkcja Filmowa („Piotruś i Wilk” – oskar)
Polscy producenci filmowi - prywatni
Heritage Films
Akson Studio
Apple Film Production
Film Kontrakt
ITI
MTL Max Film
Scorpion Art.
Państwowi i prywatni producenci filmowi
Państwowi:
TVP SA
Prywatni:
TOR – Krzysztof Zanussi
Zebra – Juliusz Machulski
Oko – Taeusz Chmielewski
Perspektywa – Janusz Morgenstern
Kadr – Jerzy Kapuściński
Kronika – filmy dokumentalne
FIRMY PRODUKCYJNE PAŃSTWOWE:
1. STUDIA FILMOWE np.:
DOM – w likwidacji (dyr. Filip Bajon)
KADR – (Jerzy Kawalerowicz)
OKO – (Tadeusz Chmielewski)
PERSPEKTYWA – (Janusz Morgenstern)
TOR – (Krzysztof Zannusi)
ZEBRA (Juliusz Machulski)
ZODIAK – w likwidacji (Jerzy Hoffman)
PROFIL – w likwidacji (Bogdan Poręba)
Studio Karola Iżykowskiego (dokumenty artystyczne, fabularne).
2. MAŁE WYTWÓRNIE I STUDIA FILMOWE np.:
Studio Filmów Animowanych w Krakowie – w likwidacji,
Studio Filmów Rysunkowych w Bielsku-Białej,
Studio Miniatur filmowych w Warszawie,
Studio filmowe SEMAFOR w Łodzi – zlikwidowane (studio lalkowe),
Wytwórnia Filmów Czołówka w Warszawie,
Wytwórnia Filmów Oświatowych i Programów Edukacyjnych w Łodzi.
3. DUŻE WYTWÓRNIE FILMOWE np.:
Łódzkie Centrum Filmowe – w likwidacji,
Wytwórnia Filmów Dokumentalnych i Fabularnych (WFDIF) w Warszawie,
Wytwórnia Filmów Fabularnych we Wrocławiu.
Prowadzą samodzielne produkcje, podejmują koprodukcje i produkcje na zamówienie. Mają prawo do prowadzenia produkcji filmowej gdyż taki rodzaj działalności mają wpisany do aktu o ich utworzeniu, czyli status nadany przez Ministra ds. Kultury (Andrzej Celiński).
FIRMY PRODUKCYJNE PRYWATNE:
Są to firmy, które w okresie od lipca 1997 r. do grudnia 2000 r. mogły podejmować i prowadzić działalność na podstawie upoważnienia wydawanego przez Przewodniczącego Komitetu Kinematografii (zlikwidowany urząd 01.04.02 r.) od 01 stycznia 02 r. wymóg uzyskiwania upoważnień został zlikwidowany mocą ustawy prawo działalności gospodarczej. Która wprowadziła zmianę do ustawy o Kinematografii
Dystrybucja - w myśl ustawy
nabycie prawa do eksploatacji filmu, w tym prawa do wykonywania kopii filmu i przystosowania filmu do eksploatacji w wersji językowej innej niż ta, w której został wytworzony, oraz przekazanie tego prawa innym podmiotom w celu rozpowszechniania filmu;
Polscy dystrybutorzy
- BestFilm
- Gutek Film
- Spinka
- ITI
- Silesia FILM (PIF)
- Vision Film
- SoloPAm
- CineFix
Kredyty bankowe - na czym polegają
BANK
- kredyt, przekazanie środków do dyspozycji kredytobiorcy na czas użytkowania na warunkach zwrotu
równowartości oraz z odsetkami w terminie późniejszym.
Warunki podpisania umowy z bankiem:
umowy z koproducentami – gwarancja innych źródeł pokrycia kosztów,
gwarancje ukończenia filmu (Competoin Bond),
CV reżysera, aktorów, scenarzysty – dokumentacja; czy reżyser ma prawo do scenariusza,
zabezpieczenia kredytu.
POLSKA
(system kredytowania na przykładzie Ogniem i mieczem)
I kredyt – Ogniem i mieczem – kredytu udzielił KREDYT BANK PBI S.A.
charakterystyka producenta, dystrybutora,
harmonogram produkcji,
strategie marketingowe (promocja firmy, rentowność projektu – ceny biletów, rozliczenia z inwestorami),
umowy zawarte z innymi inwestorami, sponsorami,
bank zastrzegł sobie, że ma pierwszeństwo do wpływów(zwykle dystrybutor ma te prawa),
kredyt wyniósł 14 mln zł,
jedynym źródłem spłaty miał być dochód z wpływów,
majątek powstał podczas produkcji filmowej (nabycie praw majątkowych przez producenta, miały być zabezpieczeniem),
zabezpieczenie miały być też gadżety filmu, kopie filmowe, środki inscenizacyjne.
raporty z każdego dnia.
Kredyty to przekazanie środków bankowych do dyspozycji kredytobiorcy na czas użytkowania, na warunkach zwrotu równowartości wraz z odsetkami w terminie późniejszym
USA – gap financing – bank wypełnia lukę między zgromadzonymi środkami a budżetem. W przypadku wtopy bank przejmuje zgromadzone środki
Włochy – Bank Naodowy pożycza nawet do 50% kosztów filmu, w przypadku nie zwrócenia pożyczki prawa do filmu przejmuje Narodowy Instytut Filmowy
Francja – państwo kredytuje 20%, Bank Państwowy 20%, państwowa instytucja kredytowa Cempe 20% a pozostałe 40 % pochodzi z 13 banków komercyjnych
Polska – do 89 roku działalności kredytowej nie było. Przełom przy „ogniem i mieczem” kiedy to bank BPI SA udzielił kredytu na produkcję
Europa – EIB (European Investment Bank), powstał w 1958 roku. Wspierał przemysł a obecnie wspiera projekty związane z integracja europejską, w tym kinematografię. Z inicjatywy banku powstał program The i2i Audiovisual (wśród podprogramów m.in. Media 2007)
Przedsięwzięcia finansowanie przez PISF
Wybrane filmy, dofinansowane przez PISF, których prawa do dystrybucji zostały sprzedane za granicę:
· VINCI (rok produkcji 2004) - prawa kinowe: Japonia, Rosja, Czechy, Słowacja, Niemcy i kraje niemieckojęzyczne, Tajwan, Francja, Chiny, prawa telewizyjne, TV, nośniki video i DVD: USA, Kanada, Ukraina, Finlandia, Australia, Izrael, Węgry, Słowenia, Macedonia, Rumunia, Turcja, Nowa Zelandia, Serbia, Bośnia.
· Mój Nikifor (rok produkcji 2004) - prawa kinowe - Wielka Brytania, Irlandia, prawa TV - w toku ustalania z dystrybutorami
· Sztuczki (rok produkcji 2007) - wszystkie kraje europejskie poza Finlandią, Szwecją, Danią, Włochami oraz krajami byłej Jugosławii, oraz Izrael i Tajwan
· Z odzysku (rok produkcji 2005) - prawa kinowe - USA, prawa telewizyjne: Australia. Trwają negocjacje z Francją oraz Niemcami
· Katyń (rok produkcji 2007) - prawa kinowe, TV, video i DVD: Ukraina, Węgry, Iran, Tajwan, Bułgaria, Litwa, Brazylia, Izrael, USA, Francja i francuskojęzyczna część Europy, Szwecja, Grecja, Japonia, Estonia, Niemcy i Ameryka Południowa
Trwają negocjacje z dystrybutorami w sprawie sprzedaży praw do dystrybucji w takich krajach, jak: Wielka Brytania i Irlandia, Słowenia i kraje byłej Jugosławii, Kanada, Australia i Nowa Zelandia, Hong Kong, Liban i Bliski Wschód z wyłączeniem Iranu i Turcji, Włochy, Malezja.
6. Filmy dofinansowane przez PISF, które osiągnęły zysk z przedsięwzięcia · Katyń (producent AKSON STUDIO Michał Kwieciński),
· Rezerwat (producent PAISA FILMS),
· Ranczo Wilkowyje (producent STUDIO A),
· Plac Zbawiciela (producent STUDIO FILMOWE "ZEBRA"),
· Palimpsest (STUDIO FILMOWE "ZEBRA")
· Ogród Luizy (WFFiD - w trakcie rozliczenia)
· "Francuski numer" (ITI - w trakcie rozliczania)
Którym dystrybutorom PISF przyznał dotację i na co w czasie swojej działalności
PISF udziela dotacji dystrybutorom w dwojaki sposób: poprzez dofinansowanie produkcji kopii filmowych (do 50% kosztów kopii, nie więcej niż 200 tys.), bądź transferu z nośnika cyfrowego na taśmę 35mm i refinansowanie promocji filmu (nie więcej niż 1 zł. za widza) Dotacje na te cele udzielane są w ramach priorytetu III - Dystrybucja i promocja filmów, należącego do programu operacyjnego - Rozwój kin i dystrybucja filmów.
Dofinansowanie działalności dystrybutorów w tych sferach ma poprawić dostępność i promocję polskich filmów, filmów realizowanych przez polskich twórców i filmów w polskiej koprodukcji. Szczególne znaczenie mają tu filmy posiadające wysokie walory artystyczne i humanistyczne, ważne dla kultury narodowej i europejskiej.
Bardzo istotnym warunkiem, który musi spełnić dystrybutor korzystający z dotacji Instytutu jest ten, mówiący o przekazaniu co najmniej 15% kopii filmowych do wyłącznej dyspozycji Sieci Kin Studyjnych i Lokalnych oraz Dyskusyjnych Klubów Filmowych. W ten sposób filmy niekomercyjne mają szansę utrzymania się w szerokiej dystrybucji. Program "kopii dedykowanych", bo tak nazywa się tę część kopii filmowych, koordynuje Filmoteka Śląska.
Druga forma dotowania działalności dystrybutorów filmowych to refundacja kosztów promocji filmu, gdzie podstawą obliczeń jest 1 zł od każdego biletu kinowego sprzedanego widzom na terenie kraju. Dofinansowanie nie może przekroczyć 50% budżetu promocyjnego oraz kwoty 200 tys. złotych. To rozwiązanie zachęca dystrybutorów do intensywnej promocji filmów, a co za tym idzie pobudza zainteresowanie polskim filmem i zwiększa widownię w kinach. Wniosek musi być złożony przed datą premiery filmu. Wysokość dotacji, popularnie zwanej "złotówka od widza" liczona jest na podstawie frekwencji kinowej.
PISF nie uczestniczył finansowo w produkcji kilku filmów komercyjnych (np. Testosteron), głównie komedii romantycznych (producenci nie wnioskowali o pomoc w produkcji), ale wspierał je promocyjnie. Stąd PISF ma swój udział w sukcesach frekwencyjnych tych tytułów.
· "U Pana Boga w ogródku" (SF OKO - w trakcie rozliczania)
Programy operacyjne PISF
1. Produkcja filmowa – filmy autorskie, filmy o tematyce historycznej, filmy dla młodego widza i widowni familijnej, filmy o znaczącym potencjale frekwencyjnym)
2. Promocja polskiego filmu za granicą
3. Edukacja i upowszechnienie kultury filmowej (edukacja filmowa i kształcenie profesjonalne, wydarzenia filmowe, rozpowszechnianie i promocja filmów o wysokich walorach artystycznych, digitalizacja i zachowanie archiwów filmowych, badania i rozwój)
4. Rozwój kin (budowa i modernizacja kin, cyfryzacja)
Programy Operacyjne określają:
- priorytety państwa w poszczególnych grupach przedsięwzięć z zakresu kinematografii (1-5) i w podgrupach na dany rok kalendarzowy
- Priorytet I – filmy autorskie
- Priorytet II – film o tematyce historycznej
- Priorytet III – film dla młodego widza i widowni familijnej
- Priorytet IV – filmy o znacznym potencjale frekwencyjnym
- alokację (rozdział) środków finansowych na poszczególne przedsięwzięcia w danym roku kalendarzowym. Alokacje finansowe uzależnione są od środków zapisanych na ten cel w budżecie państwa oraz od wysokości podstawy obliczania i ściągalności wpłat zapisanych w ustawie o kinematografii.
- szczegółowe warunki i wysokości dofinansowania pojedynczych projektów z danego programu operacyjnego i z danego priorytetu.
Przedsięwzięcia dofinansowywane przez PISF
Dofinansowanie przedsięwzięć z zakresu kinematografii:
Przygotowania projektów filmowych (development)
Produkcja filmów
Dystrybucja i rozpowszechnianie filmów
Promocja polskiej twórczości filmowej
Upowszechnianie kultury filmowej
Z wnioskiem o dofinansowanie wyżej wymienionych przedsięwzięć (1-5) może wystąpić każdy podmiot prowadzący działalność z zakresu kinematografii zarówno z Polski, jak również z państw członkowskich UE, a także państw członkowskich EFTA (Europejskie stowarzyszenie wolnego handlu) bez względu na formę organizacyjno-prawną podmiotu oraz strukturę własności.
Na dofinansowanie przedsięwzięć produkcji filmowych (pkt. 2) przeznacza się co najmniej 60% środków przeznaczonych na działalność finansową instytutu w danym roku.
Dofinansowanie przedsięwzięć z zakresu kinematografii (1-5) udziela się wyłącznie w przypadku gdy dotyczą one filmów przeznaczonych w pierwszej kolejności do publicznego wyświetlania w kinie. Zasada ta nie dotyczy filmów dokumentalnych i animowanych, chyba że mają formę artystyczną to mogą uzyskać także dofinansowanie, ale w pierwszej kolejności będą kierowane na inne pola eksploatacji (nadawane w TV, najem, użyczenie).
Niepubliczne źródła finansowania produkcji filmowej
-TV komercyjne
-koprodukcje
-kredyty bankowe
-umowy przedsprzedaży z dystrybutorami
-sponsoring
-product placement
-aporty np. Wytwórnie Filmowe (układy rzeczowe)
-inne źródła międzynarodowe
Pakietowy system finansowania produkcji
Zarówno państwowi, jak i prywatni producenci, mogą ubiegać się o dofinansowanie swego projektu, i to na różnych etapach realizacji filmu: podczas pracy nad scenariuszem, w trakcie przygotowania produkcji, w trakcie realizacji zdjęć, wreszcie przy promocji gotowego już filmu.
Ten, kto ubiega się o dofinansowanie, przedstawia tzw. pakiet. Składa się na niego kilka elementów: scenariusz filmu, jego reżyser, aktorzy, producent i dystrybutor. Pakiet oceniają eksperci pochodzący ze środowiska filmowego: reżyserzy, operatorzy, producenci, dziennikarze. W przypadku filmu fabularnego jest to dziewięć osób, w przypadku filmów dokumentalnych, animowanych i oświatowych - pięć. Ostateczną decyzję o dofinansowaniu (lub odmowie) podejmuje Przewodniczący Komitetu Kinematografii. Dofinansowanie ma charakter zwrotny, zwrot następuje z wpływów z rozpowszechniania
Koprodukcja – to film zrealizowany jako wspólne przedsięwzięcie produkcyjne, w którym udział biorą co najmniej 2 podmioty gospodarcze – krajowa lub międzynarodowa, dwustronna (bilateralna) lub wielostronna.
Wady i zalety koprodukcji:
wysokie koszty utrzymania ekipy filmowej
wysokie koszty transportu
różny system pracy filmowców z różnych państw – trzeba się dopasować
bariera językowa
filmy są droższe
wpływy z filmu są większe
wpływy z państwa koprodukcyjnego są tylko dla niego
wpływy z państw nie koprodukcyjnych są do podziału
KOPRODUKCJA – najczęściej międzynarodowa, kilku producentów łączy swe środki. W Polsce
zjawisko staje się coraz popularniejsze, w okresie socjalistycznym nie używano słowa koprodukcja, ale współprodukcja. Koszty produkcji filmu rozkłada się na kilku partnerów, wpływy uzyskane w danym kraju nie ulegają podziałowi. Polska ma dochód z kina polskiego a np. Francja z kina francuskiego. Produkcja jest droższa ze względu na kilku producentów – rośnie ilość środków decydujących, są wyższe koszty pracy, przejazdy oraz bariera językowa gdyż trzeba zrobić wtedy film w tylu językach ile jest krajów.
Np.: udziałowiec zachodni pokrywa koszty: negatywu, wynagrodzenia aktorów, reżysera oraz koszty postprodukcji.
Polska daje: atelier (studia), statystów, hotele.
Complition Bond - to instytucja poręczająca wykonanie filmu. Udziela gwarancji inwestorom, że film zostanie ukończony w określonym czasie i za określone pieniądze. (instytucja ubezpieczeniowa)
CB chroni wkłady inwestorów. Jest pełnomocnikiem inwestora.
Morfing – morfowanie postaci – płynna zamiana jednego obiektu w drugi (np. teledysk Michael Jackson) zamiana ludzi w przedmioty, zwierzęta, innych ludzi.
Dlaczego koprodukcja międzynarodowa jest popularna?
Ponieważ produkcja filmów w niewielu państwach osiąga zyski – USA, Indie, kiedyś ZSRR, znacznie mniejsze ryzyko oraz większe szanse powodzenia filmu daje koprodukcja. Film realizowany w koprodukcji korzysta z przywilejów państw, co do ochrony. Koszt jego produkcji rozkłada się na kilku producentów. Ponadto osiąga on większe wpływy, ponieważ płyną one z kilku państw.
Przyczyny popularności koprodukcji
-artystyczne
-ekonomiczne
-organizacyjno techniczne
-ideologiczne
Artystyczne – obsadzenie gwiazd, lokalizacja, obiekty
Ekonomiczne – rynki europejskie są słabe i każdy rząd stara się wspierać kinematografię. Nawet film zrealizowany w koprodukcji jest traktowany jako produkcja narodowa. Współpraca otwiera dostęp do rozszerzenia rynków zbytu i nowych dystrybutorów
Org-tech – dostęp do nowoczesnego sprzętu, obserwacja i poznawanie nowych trendów
Ieologiczne- związane z realizacją zadań unijnych- wzmacnianie rynku przed amerykańskim najeźdźcą
Program MEDIA
PROGRAM MEDIA – Measures to Encourage the Development of the European Audiovisual
To najpotężniejszy europejski program stworzony w celu wzmacniania przemysłu kinematografii europejskiej.
Programy:
Media Plus Development Distribution and Promotion – oferuje środki na wspieranie wysokiej jakości produkcji programów telewizyjnych i ich promocję oraz rozwój sieci kin europejskich w stolicach państw europejskich.
Media Training – kształcenie fachowców w zakresie kinematografii. Szkolenia te dotyczą zastosowania nowych technik, dystrybucji, promocji. Kształci się profesjonalistów w dziedzinie kinematografii ekonomicznie, technicznie, scenicznie.
Zasady Udzielania kredytu w USA na produkcję filmowe
W USA i producenci i banki widzą w filmie cel komercyjny. Bank nie da kredytu tylko na podstawie prognoz z zysków i żeby zmniejszyć swoje ryzyko wymaga od producenta szeregu zabezpieczeń:
1. kontrakty koprodukcyjne (coproduction contracts) – umowy, które potwierdzają bankowi inne źródła finansowania inwestorów
2. umowy z dystrybutorami (pre-sale contracts) – umowy przedsprzedaży. Zwabia się więc przyszłych dystrybutorów i media. Sprzedaje się im film i otrzymuje zaliczkę, choć ten jeszcze nie powstał
3. gwarancja ukończenia produkcji filmu -promesa gwarancyjna wystawiana przez ubezpieczyciela– sposób ubezpieczenia filmu przez firmy ubezpieczające film ( Completion Bond). Oceniane jest ryzyko powstania filmu w założonym terminie i przy założonych kosztach. Przed otrzymaniem gwarancji wymagane jest dodatkowe ubezpieczenie negatywu, środków inscenizacyjnych, sprzętu i aktorów. Firma w razie problemów może sugerować wymianę producenta lub reżysera lub sugerować korekty w planie produkcji. W przypadku przerwania produkcji wypłaca koszty dystrybutorom.
Te 3 punkty gwarantują rzetelny budżet. Przedsprzedaż jest zabezpieczeniem dla banku, który otwiera dystrybutorom specjalne konto. Na bieżąco finansowana jest z niego produkcja a w razie niepowodzenia bank przywłaszcza pieniądze z konta.
Pod uwagę brane będą też:
-umowy potwierdzające prawa autorskie
-Cash flow – sprawozdania finansowe, które wykonuje się w celu oceny przepływu gotówki w firmie
-opisy zabezpieczeń pożyczki bankowej – dom, samochód, kopia filmu, sprzedaż licencji
-strategia marketingowa
Gap financing – finansowanie brakującej kwoty między budżetem a środkami z innych źródeł
BONUSY:
Wytwórnie filmowe jako element bazy techniczno-produkcyjnej kinematografii: rodzaje wytworni, typowe zakłady i usługi
-Wytwórnia Filmów Dokumentalnych i Fabularnych w Warszawie
Zajmuje się produkcją filmów, świadczy usługi produkcyjne. Obsługuje większość polskich produkcji filmów fabularnych. Posiada pełne zaplecze techniczne. Opracowuje, kopiuje filmy dokumentalne i fabularne (także archiwalne) i rozpowszechnia je na kasetach wideo.
W swoich zbiorach archiwalnych posiada 4174 tytuły, wszystkie PKF, kroniki wojenne z I i II wojny światowej, ponad 42 000 metrów dokumentalnych materiałów filmowych o Polsce (tzw. dokumentacja czasu), ponad 1000 filmów fabularnych w depozycie.
-Wytwórnia Filmów Fabularnych we Wrocławiu
Zajmuje się produkcją i postprodukcją, świadczy usługi filmowo-telewizyjne. W ostatnich latach specjalizuje się w świadczeniu usług dla filmów zagranicznych. Atutami wytwórni są m.in. bogactwo plenerów i architektury Wrocławia, dogodne położenie i komunikacja, bogata baza hotelowa.
-Wytwórnia Filmów Oświatowych i Programów Edukacyjnych w Łodzi
Posiada archiwum z ponad 5000 filmów przyrodniczych, oświatowych i dokumentalnych. Zdobyła 1200 nagród na festiwalach krajowych i zagranicznych.
-Wytwórnia Filmowa Czołówka
Jedna z największych w Polsce wytwórni filmowych, zajmujących się produkcją i postprodukcją, istnieje od 1958 r. Świadczy usługi filmowo-telewizyjne, gromadzi materiały archiwalne, posiada zbiory filmów dokumentalnych o tematyce historycznej i wojskowej.
-Łódzkie Centrum Filmowe
Dwie hale zdjęciowe o łącznej powierzchni ponad 1000 metrów kwadratowych. Bogate zbiory kostiumów, rekwizytów, środki do charakteryzacji. Jedyny w Polsce oddział pirotechniczny dysponujący dużym zasobem broni.
Źródło : www.pisf.pl
Typowe usługi techniczno –produkcyjne:
- budowa dekoracji filmowych ( w róznych miejscach)
- adaptacja istniejących obiektów
- wynajem hal zdjęciowych
- wynajem pomieszczeń produkcyjnych (np. garderoby, charakteryzatornie tylko dla grup zdjęciowych)
- wykonawstwo i dostawa kostiumów, rekwizytów
- charakteryzacja aktorów, statystów- dostawa wyrobów charakteryzatorskich
- techniczna obsługa zdjęc i oświetlenia, ewentualnie dostawa energii
- udźwiękowienie i montaż filmów, wynajem sprzętu i pomieszczen
- obróbka fotochemiczna materiałow filmowych
- wykonanie zdjęc trikowych
- wynajem wyspecjalizowanych środków transportu
- wykorzystanie prac w zakresie pirotechnicznym
- delegowanie pracowników do grup zdjęciowych
- produkcja napisów, czołówek
- opracowanie wersji obcojęzycznej (tłumaczenie napisów, dubbing )
Zakłady Wytwórni Filmowych:
Zakład budowy dekoracji –deleguje kier. Budowy dekoracji, dyżurni na planie
Zakład inscenizacji i kostiumów- wynajem pomieszczen (garderoby,charakteryzatornie)
Zakład obróbki taśmy- wykorzystanie kopii przybliżający do ostatecznej już wersji, wywoływanie fotosów
Zakład techniki dźwięku i montażu- montażownie, sale synchronizacyjne, pomieszczenia do mieszania ścieżek dźwiękowych, fonoteka
Zakład techniki zdjęciowej i oświetleniowej- wynajem kamer, obiektywów, światłomierzy, wózków itd.
Elementy inscenizacyjne:
Wypisać
Zdobywanie rekwizytów:
- Plan zaopatrzenia w rekwizyty
- Plan zaopatrzenia w kostiumy
Są załącznikami podstawowego dokumentu filmu, plan generalny filmu.
SPF – posiada załączniki min. plan zaopatrzenia w rekwizyty i kostiumy.
Księga złożona z przebiegu produkcji kosztów w tych planach zaopatrzenia nazywa się szczegółowo. Kostiumy opisuje się, ich pochodzenie cenę jednostkową itd.
Źródła zaopatrzenia:
- Sięgamy do składów rekwizytowych i składów kostiumów
- Zasoby osób prywatnych
Sposób poszukiwań:
- Można cos kupić
- Można coś wykonać
- Można coś wynająć
Wykonanie lub zakup może mieć miejsce wtedy, gdy nie ma danego rekwizytu lub kostiumu w wytwórni lub, gdy wartość muzealna danego rekwizytu ma wielką wartość, wtedy wykonuje się duplikaty. W grupie zdjęciowej są za to odpowiedzialne osoby: kostiumograf, dekorator wnętrz, dekorator, scenograf, osoby pomocniczo-twórcze, garderobiane, rekwizytorzy.
Od tych poszczególnych osób zbiera się oświadczenia o tym, iż w razie uszkodzenia, zaginięcia danego rekwizytu bądź kostiumu ponoszą za to odpowiedzialność. Każdy rekwizyt ma swój numer ewidencyjny itd. Grupy zdjęciowe posiadają ewidencję rekwizytów, które wypożyczyły bądź wynajęły. Oprawa inscenizacyjna musi być pod kontrolą. Rekwizyty są ewidencjonowane, a także każdy z nich ma swoją cenę. Można się zorientować ile kosztuje dzień wynajmu takiego rekwizytu. Przy wypożyczaniu rekwizytów od innych prywatnych podmiotów obowiązują stawki ogólne. Jeśli stawek ustalonych nie ma to się je negocjuje. Opłata za taki przedmiot nie powinna przekroczyć 10-15% wartości tego przedmiotu. Ktoś przedmiot musi wycenić, w takich przypadkach zostaje zawarta umowa wynajmu. Wynika z kodeksu cywilnego.
Co powinno być w takiej umowie?
- Data
- Określenie stron
- Wartość przedmiotu
- Stawka za wynajem
- Okres wynajmu
- Zasady płatności
- Szczegółowe warunki wynajmu
- Przygotowanie pokwitować, odebrania i zdania przedmiotu
Pewne rzeczy należy doprecyzować Np. moment płatności, chodzi tutaj o to czy będziemy płacić na początku, w trakcie trwania czy może dopiero po wykorzystaniu danego rekwizytu. Trzeba ustalić, co się dzieje w przypadku zaginięcia, uszkodzenia Np. samochodu.
Oświadczenie, iż oddaje się pojazd w stanie do eksploatacji
Kto będzie wykonywał naprawę, wlewał olej czy benzynę?
Czy właściciel zgadza się na przemalowanie tego samochodu?
Kto będzie prowadził ten pojazd w trakcie zdjęć?
Wynagrodzenie tylko za dni, kiedy ten samochód występuje? Lub za cały okres wynajmu? Co w przypadku odwołania zdjęć? Czy również w te dni za rekwizyt płacimy?
Bardzo często aktorzy mają swoje kostiumy, ale za to też im trzeba zapłacić. Cena nie powinna przekroczyć 80% tej wartości.
Są dwa sposoby płatności:
W sposób ryczałtowy
Płatność za każdy dzień zdjęć
Wynajem do 3 dni to z reguły kwota ryczałtowana, jeśli dłużej to normalna stawka. Jeśli chodzi o epoki Np. średniowiecze, potrzeba dużo elementów z tej epoki. Organizuje się skupy takich charakterystycznych przedmiotów. Zajmuje się tym kierownik produkcji, trzeba wynająć lokal i załatwić wszelkie formalności z miejskim instytutem kultury oraz zezwolenie handlowe. W skupie uczestniczą kostiumografowie, scenograf, charakteryzator itp.
Środki inscenizacyjne trzeba ubezpieczać. Ubezpiecza się negatyw, sprzęt, rekwizyty, osobowe ubezpieczenie aktorów itd. Zabezpieczamy te środki przed kradzieżą, zniszczeniem itd. Trzeba znaleźć pomieszczenia, tym się zajmują garderobiarze i kostiumografowie.
Prawidłowa gospodarka elementarna inscenizacji:
Wynajem
Użytkowanie zgodnie z przeznaczenie
Nie wykonywanie niedozwolonych przeróbek, wolno przystosować do miary aktora, ale kostium taki trzeba doprowadzić do stanu pierwotnego.
Najważniejsze środki inscenizacyjne, przechowywane do momentu przyjęcia filmu przez producenta (Kolaudacja – okres ukończenia montażu i dźwięku)
Mimo takich zabezpieczeń środki inscenizacyjne ulegają zniszczeniu, niektóre muszą ulec zniszczeniu, wtedy wykonuje się je z tańszych materiałów. Takie fakty muszą być komisyjnie, zatwierdzane są w postaci protokołu zniszczeń. Mieszczą się tam informacje o tym, jaki przedmiot został zniszczony, jego numer, okoliczności, w jakich uległ zniszczeniu, w jakiej scenie? Później następują rozmowy na temat kosztów.
Dekoracje to najbardziej kosztowny element. Można je budować w hali lub w plenerze. Czym się charakteryzują? Jeżeli były odpowiednio używane mogę służyć wielokrotnie. Jednak w przypadku dekoracji zdjęć to tylko w wyjątkowych przypadkach służą do czegoś, z reguły się je rozbiera. Dekoracja musi spełniać określone zasady pod kontem akustyki, oświetlenia, ustawienia kamery kadru. Dekoracje przybierają wtedy zaskakujący wygląd.
Dekoracje to fragment przestrzenny, muszą być tak konstruowane, aby można było po nich chodzić i przemieszczać się swobodnie, Np. ruchome ściany, praktykable, podesty.
Często dekoracje nie mają sufitów, aby zainstalować pomosty oświetleniowe, dla oświetleniowców i mikrofoniarzy. Głównie chodzi o to, aby je budować z jak najtańszych materiałów, łatwo podających się obróbce. Np. do odlewów gips lub styropian, który idealnie nadaje się do kamiennych bloków. Konstrukcje mają być lekkie i spełniać minimum bezpieczeństwa. W plenerze wymagania są większe, konstrukcja musi być bardziej wytrzymała, obiekt sztuczny może się z tego terenu wybijać, a jego zadaniem jest wtopić się w otoczenie.
Po filmie dekoracje się rozbiera, a czasami ponownie się je wykorzystuje. W jakich więc sytuacjach warto dekoracje budować? Kiedy czegoś nie ma w przyrodzie, trzeba to wybudować. Federico Fellini tworzył repliki miast min. Wenecji, kawałku Rzymu. Jemu właśnie chodziło o sztuczność i taki efekt chciał uzyskać. Względy praktyczne trzeba powiązać z rachunkami ekonomicznymi.
Budowa dekoracji może być racjonalna, kiedy:
- Miasto, lub miejsce akcji jest zbyt daleko, co się wiąże z transportem.
- Ulica jest zbyt zatłoczona, zbyt duży ruch uliczny
- Nie ma odpowiedniej pory roku
- W Obiekcie, w którym ma się rozgrywać akcja, jest zakaz robienia zdjęć.
- Oświetlenie, nieodpowiednia akustyka, pomieszczenie zbyt wysokie, lub zbyt małe
- Dokumentacja obiektów zdjęciowych:
- Trzeba zapłacić za wynajem hali
- Ewentualna rozbiórka, jeśli obiekty budowane są w plenerach
- Dużo większe koszty związane z wynajmem
- Koszty adaptacji obiektów do zdjęć, wyposażenie tego obiektu do zdjęć Np. W kawiarni, w której coś trzeba zmienić.
- Obiekty naturalne Np. pole, pociągają za sobą koszty wykupienia plonów
- A jeżeli następuje wynajem Np. mieszkania, to trzeba lokatorom znaleźć nowe lokum
- Koszty transportu i organizacji całej bazy
- Zapewnienie warunków lokalnych całej ekipie
- Doprowadzenie pomieszczeń i biur do stanu pierwotnego
- Strata czasu roboczego na dojazdy ekipy
- Terminarz aktorski
- harmonogram ich pory roku, prognozy
- Możliwość wszelkiego rodzaju zakłóceń
Z reguły, jeżeli zdjęcia trwają do trzech dni to kręci się w plenerze, jeśli jednak dłużej to warto w halach. Opłaca się budować inscenizację, gdy liczba dni roboczych budowy jest mniejsza niż dni zdjęciowych.