Max Weber- krytyka parlamentaryzmu.

Rządy parlamentarne są istotne:

Podtrzymują otwartość w rządzeniu jako forum wymiany politycznych treści pozwalają na publiczną debatę, wyrażanie różnorodnych treści myśli i interesów. Ten sprawnie funkcjonujący parlament funkcjonuje sprawnie bo nie pochodzi z wyboru- Rzeczpospolita Szlachecka. Najpierw jest Koteria arystokratyczna potem jest partia Notabli a następnie powstają partie masowe. Kiedy pojawia się Partia masowa czy 1860-1880, wtedy robotnicy dostają prawa głosu , nie dwie a trzy klasy decydują o tym co dzieje się w państwie. Liberalny parlamentaryzm to moment gdzie ważne są losy państwa. Interesy ogólnopaństwowe są najważniejsze,

Struktura dyskusji parlamentarnej natura tej debaty i wysokie standardy oratorskie sprawiają że jest to miejsce gdzie można wyłonić liderów i sprawdzić ich w działaniu. Debata publiczna ma wysoka jakość.

Parlament ot miejsce przestrzeni do negocjacji wcześniej przyjętych pozycji, interesów. Miejsce do debaty merytorycznej. Dobro wspólne najważniejsze, i poprzez debatę dążymy do tego dobra najważniejszego.

-Rozszerzenie praw wyborczych, podminowuje parlament. Rozszerzenie praw wyborczych i rozwój polityki partyjnej podminowało klasyczna liberalna koncepcje parlamentu jako miejsca gdzie polityka narodowa jest ustalana na bazie racjonalnej refleksji.

W praktyce polityka partyjna jest tu nadrzędna.

- partie opierają się na strategiach osiągania wyborczego sukcesu

- partie zmieniają się w środki do walki i zwycięstwa w wyborach.

- to zmienia naturę polityki parlamentarnej.

a) rozwój masowego prawa wyborczego- demokracja elektoralna.

b) partie wyłaniają się by organizować reprezentację grup i klas

c) władza w partiach leży w rękach tych, którzy stale dla nich pracują, wyłania się klasa zawodowych polityków.

d) partie przyjmują „ jedność kierunku” i „ ścisła dyscyplinę” – stają się organizacjami biurokratycznymi, to się im opłaci, ludzie są tym zainteresowani, by ta partia trwała.

e) Machina partyjna ustanawia mechanizmy, by kontrolować swych popleczników.

f) erozja idei parlamentu jako centrum debat i rozwiązania problemów.

g) partie dominują parlament, a liderzy dominują partie –„ dyktatura z wyboru”

II. Gospodarcza Teoria demokracji

Joseph Schumpeter – Gospodarcza teorii demokracji- demokracja jako konkurencja.

-„Metoda demokratyczna jest tym rozwiązaniem instytucjonalnym dochodzenia do decyzji politycznych w którym jednostki uzyskują moc decydowania poprzez konkurencyjną walkę o głosy”. Aby tak było musi być pluralizm, musi być przestrzeń Dio rywalizacji czyli rynek i grupa osób która chce wybrać czyli sfera związana z wyborcami, prawa wyborcze, kampania.

- demokracja stanowi produkt uboczny konkurencyjnej metody rekrutowania przywództwa.

- Władza wybierana powoduje także- zwrotnie wzięcie pod uwagę przez wybranych swoich wyborców. Najlepiej byłoby gdyby były tylko elity, nie byłoby ludzie, gdyby politycy sami załatwiali swoje rzeczy, a nie spełniali zachcianki wyborców,

- konkurencja wyborcza stwarza demokrację.

-powtarzalność wyborów implikuje otwartość- następuje wymiana elit.

-demokracja na dużą skalę jest procedurą i/ lub mechanizmem który:

a) wytwarza otwartą poliarchię, w ramach której istnieje konkurencja na rynku wyborczym

b) nadaje ludowi władzę,

c) zapewnia uwrażliwcie przywódców na władzę.

-Nie uczestnictwo jest ważne ale współzawodnictwo pomiędzy elitami:

„ograniczyliśmy ten rodzaj konkurencji o przywództwo, który ma definiować demokracje do wolnej konkurencji o głosy oddane w wolnych wyborach.”

-„ typowy obywatel, skoro tylko wkracza w sferę polityki, spada na niższy poziom sprawności umysłowej, Argumentuje on i analizuje w sposób, który w zastosowaniu do sfery swoich realnych interesów sam bez trudu uznałby za infantylny. Staje się na powrót prymitywem, Jego myślenie nabiera cech emocjonalnych i asocjacyjnych. To zaś pociąga za sobą dalsze konsekwencje o złowieszczym znaczeniu”

- rola obywateli ogranicza się do wybierania przedstawicieli elit.

Rober Dahl

Poliarchia to

„Proceduralne minimum” współczesnej demokracji, władza nie ewolucje w dół w górę, lecz w lewo prawo, społeczeństwo feudalne w europie. To nie jest tak że elity SA niereformowalne.

Prowadzi to Dahla zdyb pokazach jak funkcjonuje demokracja, kontrola nad politycznymi decyzjami rządu gwarantuje politykom przychodzącym z wyboru

Urzędy obieralne obsadzone SA w ramach regularnych i uczciwie przeprowadzonych wyborów w których niedopuszczlane jest przymus

Praktycznie wszyscy dorośli obywatele mogą brać udział w wyborach powszechnych

Praktycznie wszystkim dorosłym obywatelom przysługuję prawo kandydowania na obieralne urzędy.

Obywatele maja prawo wypowiadania się w szeroko rozumianych kwestiach politycznych bez groźby poniesienia za to kary

Obywatele mają prawo szukania alternatywnych źródeł informacji które SA faktycznie istnieją i są chronione przez prawo

Obywatele maja prawo tworzenia względnie niezależnych stowarzyszeń czy organizacji włączania w to partii polityczne i grupy interesu.

Teoria racjonalnego wyboru

Przy pomocy teorii racjonalnego wyboru można analizować wielorakie aspekty życia społecznego i politycznego : życie rodzinne, zjawiska ekonomiczne, kulturowe, decyzje polityczne władzy i elektoratu.

Człowiek jest istota racjonalną bo kieruje się zyskami i stratami.

Anthony Downs- Model TRW w Economic Theory of Democracy 1957: wyjaśnia zjawiska zachodzące w polityce odwołując się do modelu ekonomicznego.

Model Downsa:

- przekonanie o racjonalności zachowań jednostek

-przekonanie o racjonalnej kalkulacji relacji kosztów i korzyści

- ludzie są racjonalni w swym postępowaniu kierują się kalkulacją zysków i strat gdy podejmują działanie. Wybierają taki wariant działania który maksymalizuje użyteczność : analizujemy możliwości i porządkujemy je. Wybieramy zawsze najwyżej stojącą w rankingu możliwości.

- założenia o demokratycznym rządzie :

a) rząd tworzy partia wybrana w powszechnych wyborach by kierować rządem

b) wybory odbywają się w określonych cyklach

c) prawa wyborcze przysługują prawie wszystkim dorosłym obywatelom

d) wybory są równe

e) zwycięzca wyborów przejmuje władzę do następnych wyborów

f) przegrywający nie stara się siła lub podstępem przeciwdziałać decyzji wyborców

g) rządzący nie próbują ograniczyć aktywności politycznej obywateli lub partii

h) w wyborach współzawodniczą przynajmniej dwie partie

Podstawowa logika głosowania :

- sposób zachowania racjonalnej jednostki na arenie wyborczej. Obywatel glosując wybiera tę partię która zapewni mu najwyższy „ przyrost użyteczności”

- by stwierdzić która to partia, obywatel porównuje przyrost użyteczności dla każdej ze współzawodniczących partii które obywatel miałby gdyby ta partia utworzyła rząd.

- model downa ma wymiar przestrzenny- użyteczność danej partii dla wyborcy jest funkcja odległości między punktem, w którym znajduje się wyborca, a punktem w którym znajduje się partia. Użyteczność ta decyduje o głosie wyborcy, Głosuje on na partię która jest mu najbliższa.

- dla partii także stosujemy regułę racjonalnego zachowania- motywacją jest nie maksymalizacja społecznego dobrobytu i społecznej użyteczności ale zdobywanie wyborczego poparcia które zapewnia im realizację własnych interesów i maksymalizację użyteczności.

- partie chcą przyciągnąć jak największą liczbę wyborców

- partie będą umieszczać swe stanowiska programowe tam gdzie jest najwięcej wyborców- większość wyborców lokuje się w centrum politycznego spektrum

KRYTYKA MODELU DOWNSA

-Krytyka modelu Downsa, alternatywna teoria zachowań wyborczych: podważają regułę bliskości odrzuca się tu twierdzenie, że wyborca głosuje na najbliższą swemu stanowisku partię

Modele Kierunkowe : (wyjaśnienie błędu modelu Downsa)

Mac Donald i Rabinowitz:

„ W teorii kierunkowej społecznie istotne kwestie postrzega się jako wybór między dwom konkurencyjnymi rozwiązaniami. Ludzie są za jednym albo za drugim rozwiązaniem”

- racjonalny wyborca pragnie poprzez głosowanie maksymalizować użyteczność ale partią która mu zapewni maksymalizację użyteczności nie jest ta najbliższa- jest nią ta z którą zgadza się In co do kierunku i wagi proponowanych rozwiązań.

- zgodność wyborcy i partii co do kierunku polityki oraz intensywności stanowiska partii w tym wymiarze

-wybieramy te partię z która zgadzamy się co do kierunku i intensywności stanowisk w jak największej ilości społecznie istotnych kwestii.

-partie SA postrzegane jako racjonalni gracze ich celem jest maksymalizacja zysku wyborczego a więc w przestrzeni lokują się apozycjach umożliwiających im pozyskanie jak największej ilości wyborców

- najwięcej zyskujemy nie na pozycji centrowej ale ważna jest wyrazista intensywna pozycja zajmowania po stronie danego wymiaru po której lokuje się większości wyborców.

Na decyzje wyborcza wpływają czynniki:

- kierunek proponowanych rozwiązań

- waga intensywności rozwiązań

Paradoks głosowania:

- wyborca ponosi koszta w celu zdobycia niezbędnej informacji do podjęcia racjonalnej decyzji- czas nakład intelektualny

- może być tak że koszta przewyższają spodziewane zyski- czyli przyrost użyteczności .

-wyborca widzi że 1 glos ma nikły wpływ na ostateczny wynik glosowania, wie że jego oddziaływanie na całość systemu może być nikłe,

- wyborcy nie głosują gdy :

a) przyrost użyteczności dla każdej ze współzawodniczących partii SA równe- nie glosujemy, gdy wszystkie partie są programowo tak samo odległe,

b) w naszych kalkulacjach ponoszone koszta zdobycia niezbędnej informacji i wzięcia udziału w głosowaniu przewyższają ewentualny przyrost użyteczności .

Czynnik B) prowadzi Do paradoksu głosowania: paradoksalnie jest to że w większości demokracji, mimo minimalnego wpływu pojedynczego głosu i wysokich kosztów związanych z dostępem do informacji, duża część uprawnionych do głosowania obywateli bierze udział w procedurach demokratycznych.

- wprowadzamy tu pojęcie „ obywatelskiego zachowania”- wyjaśniając paradoks głosowania

Korzyści z głosowania:

- instrumentalna- wynika z konkretnego wyniku wyborów( oddanie głosu decydującego o wyniku wyborów)

-Konsumpcyjna- wynika z wypełnienia obywatelskiego obowiązku ( postępowania zgodnie z wartościami i normami)

TRW Atrakcyjna:

- ze względu na stopień sformalizowania- odwołuje się do dorobku ekonomii człowieka egoistycznego, zorientowanego na realizację własnych interesów

- formalizacja i zastosowanie matematycznych modeli pozwala politologom wykorzystywać narzędzia analityczne formalnych nauk.

- odpowiada dobrze potrzebom współczesnej polityki – w coraz większym stopniu staję się częścią światowego układu interesów stała się domeną profesjonalistów i technokratów.

Konsekwencje TRW:

Upowszechnienie przestrzennej metafory

- upowszechnienie uprawiania politologii jako nauk formalnych

- Zmiana języka politologicznego wprowadzono pojęcia koszt zysk kalkulacja

- zwrócono większą uwagę na programowy aspekt polityki

Marketing polityczny a marketing komercyjny

Początek czegoś związanego z marketingiem datuje się na 1650 rok, poświadczony fakt, związany z materią handlową- chińczycy. Indywidualne podejście do klienta.

Marketing zaczął się tak naprawdę w drugiej połowie XIX wieku,

Cyrus McCormick- International Harvester Company.

Wynalazł żniwiarkę, wyprodukował ją, pomyślał sobie w ten sposób by przeprowadzić badania i połączyć wszystko w jedną całość, Badania rynku, analiza rynku, dbanie o markę dostawa części, serwis po sprzedaży, taktyka cenowa, kredyty ratalne- tak zwane długofalowe działania mające na celu przyciągnięcie klienta i pozostawienie go u siebie. W 1910 Marketing zaczyna być kierunkiem na uniwersytetach,

Marketing to sposób działania i zarządzania w firmie.

Dziś na 2 płaszczyznach interpretujemy :

-Tradycyjna- to czynność wspierająca sprzedaż wyrobów i usług polegająca na oddziaływaniu na potencjalnego nabywcę.

-Współczesna- Głowna zasada postępowania marketingowego to dążenie do usatysfakcjonowania partnera wymiany. Nacisk na istotę wymiany, co ma prowadzić do zaspakajania potrzeb. Marketing odnosi się do satysfakcji klienta.

Definicja Amerykańskiego Stowarzyszenia Marketingu

Marketing to proces planowania i realizacji pomysłów urzeczywistniania koncepcji, ustalania cen promocji, dystrybucji idei towarów i usług do kreowania wymiany, która realizuje cele jednostki i przedsiębiorców.

Rola Marketingu

-Philip Kotler: Jest to nauka i sztuka badania, tworzenia i oferowania z zyskiem produktów posiadających wartość dla klienta w celu zaspokojenia potrzeb rynku docelowego. Określa które segmenty rynku, przedsiębiorstwo może najlepiej zaspokoić oraz projektuje i promuje produkty i usługi. (Marketing społeczny- pij mleko będziesz wielki)

-Podstawowa rola marketingu to rozpoznawanie niezaspokojonych potrzeb i w odniesieniu do nich tworzenia nowych atrakcyjnych rozwiązań

Istota marketingu :

- podporządkowanie wszystkich działań w sferze produkcji i obrotu towarowego życzeniom nabywcy.

-pobudzenie i rozwijanie potrzeb nabywcy.

Marketing polityczny

- Serge Albouy: marketing polityczny jest zbiorem teorii metod technik i praktyk społecznych, inspirowanych technikami używanymi w marketingu komercyjnym, przeznaczonych do wywierania wpływu na obywateli, aby wspierali kandydata, grupę lub projekt polityczny. Celem jest tu wzmocnienie lub zmiana postaw.

Marketing polityczny to proces długofalowy obejmujący nie tylko kampanię wyborczą ale także działania między kampaniami relacji z elektoratem i mediami, public relations, publicity, zarządzanie wizerunkiem, upowszechnienie programu , ideologii .

Marketing polityczny NIE RÓWNA SIĘ marketing wyborczy

Podstawowe kategorie ekonomiczne :

- produkt -asortyment produktów, jakość, wzór, cechy, marka, opakowanie, rozmiary, serwis, gwarancja,

- cena – cena katalogowa, rabaty zniżki ulgi, terminy płatności, warunki kredytowe.

- dystrybucja – kanały zasięg terytorialny, oferowany asortyment, lokalizacjami zapasy, transport

- promocja- promocja sprzedaży, reklama, public relations, marketing bezpośredni,

Kategorie ekonomiczne w polityce

- Produkt – osoba publiczna, politycy, partie, ideologie, idee, projekty polityczne

- cena- udzielona poparcie społeczne

- dystrybucja- dotarcie do wyborców podczas prowadzenia kampanii politycznej

-promocja- techniki promocyjne i prezentacyjne

Marketing mix 4P :

Formuła 4P – produkt, cena, promocja, miejsce

Nastawienie na produkt- to obiekt sprzedaży jest najważniejszy.! Sprzedajemy klientowi proszek.

Marketing MIX 4C

Formuła 4C- Nowoczesny marketing mix C- wartość dla klienta, koszt, wygoda nabycia, komunikacja i dialog

Nastawienie na klienta! Sprzedajemy klientowi szczęście.

Podstawowe pytania dotyczące potrzeb klienta:

-Co kupuje ?

-Dlaczego kupuje?

-Kim jest kupujący ?

-Jak kupuje ?

-Kiedy kupuje?

-Jak często kupuje ?

-Ile kupuje ?

-Gdzie kupuje ?

Segmentacja rynku :

Jest procesem zmierzającym do podziału rynku na grupy konsumentów wyraźnie wzajemnie się odróżniające. Podział może być dokonany w oparciu o jedno lub o wiele kryteriów.

Kryteria segmentacyjne rynku – P. Kotler :

- Geograficzne : klimat, miasto, wieś, dzielnica, położeniem środowisko naturalne, przemysł

- Demograficzne : wiek, płeć wielkość rodziny i jej cykl rozwoju, wykształceniem zawód, dochody, narodowość, religia, pochodzenie tradycja, cechy fizyczne,

-psychologiczne – klasa społeczna, osobowość, styl życia , wrażliwość na wpływy środowiska

Analiza SWOT:

Pierwszy etap w procesie formułowania strategii marketingowej, zmierza do określenia silnych stron i słabości na tle konkurencji oraz zdefiniowania szans – okazji i zagrożeń związanych ze zmianami dokonującymi się w otoczeniu.

-Atuty – użyć

- Słabości – ukryć

Okazje wykorzystać

Zagrożenia – zminimalizować

Analiza SWOT- polityka

S- silne strony

-spójny programy,

-silni liderzy

- znane osobistości

- duża ilość członków

- Jednolitość ugrupowania

-różnorodność środowisk członkowskich

- rozwinięte struktury

-DUŻE ZASOBY FINANSOWE

W- słabości

- brak spójnego programu,

- brak liderów

-Skłóceni liderzy

-Nadmiernie autorytarny lider

- niefachowa kadra,

- szczupłość bazy członkowskiej

- niejednolitość

- słabe struktury

-MAŁE ZASOBY FINANSOWE,

O – Okazje

- rozbita opozycja

-sprzyjająca ordynacja

- utożsamienie z nośnymi kwestiami

- dobre kontakty z mediami

- poparcie w środowisku gospodarczych

-poparcie autorytetów

- udział w sprawowaniu władzy

-efekt nowego ugrupowania

T- zagrożenia

-silna opozycja

- niesprzyjająca ordynacja

- niepopularność programu

-nieprzychylne media

-duża konkurencja

-brak poparcia autorytetów

-udział w sprawowaniu władzy

- efekt nowego ugrupowania

Konkurencja

-wyróżniamy poziomy za względu na stopień skonkretyzowania :

1. Bezpośrednia- firmy oferują te same wyroby 5 różnych past do zębów

2. Substytucyjna- produkty oferowane są różne , ale zaspokajają tę samą potrzebę – golarki, masło/margaryna

3. Potencjalna- zależy od rozwoju techniki i dywersyfikacji rynku, nie znany jest w danym momencie, może się ona pojawiać w trakcie działania na rynku – jeszcze jej nie ma ale może być.

Konkurencja w polityce

- bezpośrednia- partie oferują bardzo podobny program, odnosząc się do tego samego segmentu elektoratu PiS i LPR

- substytucyjna- partie różnią się programowo czasem znacząco np.- centro – prawica, a prawica, ale zaspakajają tę potrzebę która będzie tu zagłosowanie na partie prawicową PO I PIS

- potencjalna – zależy od rozwoju rynku politycznego np., podział frakcji jednej partii na osobne ugrupowywania które apelować będą do tego samego segmentu elektoratu SLD I SDPL

Rynek polityczny :

-To przestrzeń rywalizacji pomiędzy podmiotami politycznymi

- M Cichosz : „ stanowi część przestrzeni społecznej, w której dokonuje się wymiana dóbr politycznych pomiędzy aktorami życia politycznego”

Rynek zasadza się na :

- konkurencyjność pomiędzy podmiotami (co najmniej dwoma)

- możliwość przedstawienia ofert politycznych

- możliwość dokonywania wyboru spośród tych ofert

Rynek polityczny :

- oferenci i klienci

-transakcja i przetarg

Płaszczyzna rozumienia rynku :

J. Muszyński :

a) zjawisko dostosowane do transakcji politycznej

b) arena rywalizacji pomiędzy partiami/ podmiotami

c) realizacja aktu prawnego określającego w czasie i przestrzeni zasady rywalizacji, kampanii, podmioty aktu transakcji.

Na rynku politycznym mamy do czynienia z trzema grupami aktorów:

- oferenci sprzedający dobra polityczne: instytucje, partie, organizacje

-klienci/kupujący : elektorat stowarzyszenia, podmioty niepolityczne, media

-pośrednicy – kanały dystrybucyjne: media

Ograniczenia rynku :

- to bariery ograniczające mobilność podmiotów rynkowych

- bariery wejścia i wyjścia z rynku

- zamiana struktury rynkowej powoduje zawsze zmiany w relacji między podmiotami, które na rynku się utrzymują.

Rynek polityczny

- homeostaza – rynek dostosowuje się do aktualnego stanu na nim panującego oferenci media – klienci

- podmioty muszą się adaptować kreować, dostosowywać strategię

Rodzaje rynku :

Stopień zorganizowania :wysoki i niski

Wysoki – trwale reguły postępowania w obrębie rynku

- skupienie nabywców i sprzedawców w jednym miejscu

- podaż i popyt regulowane są zewnętrznie wobec nabywców i sprzedawców

Stopień otwartości :

-otwarte

-zamknięte

Decydują tu różnorodne ograniczenia w dostępie do rynku

- próg wyborczy

- określanie ilości podpisów

-Podziały socjopolityczne

- ustabilizowanie poparcia wyborczego,

Marka produktu :

Decyduje o tym że wyrób to nie tylko fizyczny wytwór , artefakt oferowany odbiorcy, lecz także wartość wykraczająca poza fizyczny produkt. Marka to nazwa symbol, wzór lub kombinacja powyższych coś co wyróżnia dany produkt spośród konkurencji. Ma ona cechę Differential Advantage – to co sprawia że klient ma powód do preferowania danej marki nad inna markę konkurencyjną

Marka produktu związana z marka wartość symboliczna prowadzi do tego że artefakt nabiera dodatkowych cech związanych z jego otoczeniem kulturowym i jego użytkownikami. Nie jest Ti jedyna pochodna ceny wyrobu lecz ma także odniesie do środowiska społeczne które używa danego produktu- grupy odniesienia.

- Segmentacja rynku – konkretne wyroby danej marki przeznaczone SA dla konkretnego odbiorcy, w zależności od płci wieku, miejsca zamieszkania, poziomu dochodów – symboliczne wyznaczniki statusu

- Marka dotyczy społecznej recepcji wyrobu, a także związana jest z reakcjami jakie wyrób jest w stanie wywołać na rynku lub jego segmencie,

- źródłem marki jest oddziaływania psychologiczne na odbiorcę

-paradoks Pepsi-Coli- dali kubki ale ludzie nie widzieli co pija i okazało się że jedne i drugie dają tyle samo szczęścia i taks Amo dobrze smakują, zaś kiedy dano im już kubeczki z napisami i ludzie wiedzieli co piją, to wtedy jeden napój okazał się lepszy a drugi groszy. Chodziło o markę- kiedy pijemy napój markowy czujemy się lepsi

-Marka związana jest z mechanizmem samooceny

Źródłem wartości marki SA zazwyczaj – wybór marki która w przeszłości spełniała nasze oczekiwania

- zakorzeniona i długotrwała percepcja marki

Ludzie maja preferencje marek – zależą one od wizerunku warunków społecznych, kulturowych osobistych cech jednostki używającej i czynników komercyjnych i reklamowych

Preferencje te dotyczą także osób które Nigdy nie miały okazji kupienia u używania produktu.

Czynniki zwiększające akceptacje marki :

-Doświadczenia używających jej jednostek – osobiste bliscy, znajomi

- reklama

- wykorzystanie produktu przez znane osoby- irradiacja cech autorytetu efekt aureoli

MARKA POLITYCZNA

Marka to nazwisko lidera osoby publicznej , autorytetu nazwa partii.

Człowiek – instytucja użycza swego nazwiska do firmowania oferty politycznej działających w interesie własnym oraz popieranej przez siebie organizacji,

Lech Wałęsa- jako marka: Ruch Solidarności

Tendencje do wybierania znanych osób ugrupowań – daje poczucie zakorzenienia pożądania przez wyborcę przewidywalności a więc polityczna satysfakcję.

Marka w polityce nigdy nie jest dana raz na zawsze- trzeba nią zarządzać dbać utrzymywać w świadomości wyborcy jako pozytywną wartość.

Cykl życia produktu :

Produkt Life Cycle : etapy funkcjonowania danego wyrobu na rynku

- Kady z etapów rządzi się własnymi prawami w zakresie reklamy, wyceny dystrybucji, promocji, relacji do innych produktów,

PLC dzielimy na:

Stadium koncepcyjne

-wprowadzenia na rynek

-Rozwój

-Wzrost

-Dojrzałość

-schyłek

- wycofanie produktu z rynku

Cykl życia produktu

Reklama

Kotler – typy reklamy

Reklama informacyjna

- informuje o nowym produkcie na rynku

-opisuje dostępne usługi

-sugeruje nowe użycie produktu

-koryguje fałszywe wyobrażenia i produkcie

-redukuje lęk kupujących

-buduje wizerunek producenta

-informuje o zmianie cen

-wyjaśnia jak produkt działa

Reklama Perswazyjna

- przekonuje nabywcę do natychmiastowego zakupu produktu

- buduje preferencje dotyczące marki

- zachęca do zmiany preferencji dotyczących marki

-zmienia postrzeganie atrybutów produktu przez nabywcę

Reklama przypominająca

--przypomina że dany produkt może być potrzeby w przyszłości

-przypomina gdzie można nabyć dany produkt

-utrzymuje w świadomości nabywcy wizerunek produktu poza sezonem

-podtrzymuje w świadomości nabywcy przekonane o ważności produktu

STARTEGIE W POLITYCE

Strategia w działaniach politycznych

-poziom instytucjonalny- funkcjonowanie partii politycznych

-poziom strukturalny- funkcjonowanie systemu politycznego

-poziom behawioralny – działania podejmowane przez aktorów

Strategia :

-Strategia jako nieodłączny i konieczny element każdej kampanii politycznej

- ma służyć przede wszystkim zdobyciu władzy

- bez strategii nie można funkcjonować we współczesnej polityce.

Strategia to skoordynowany wysiłek podmiotu politycznego podejmowany dla realizacji założonych krótkoterminowych lub długofalowych celów politycznych związanych na ogół z oddziaływaniem na władze polityczną( sprawowanie władzy ubieganie się o władzę, oddziaływanie na procesy decyzyjne podejmowane przez osoby sprawujące władzę)

Najważniejsze elementy strategii politycznej:

- podmiot polityczny-

*ludzie zrzeszeni w partii,

*kandydaci jako przedstawiciele ugrupowań oraz sztabów,

*podmiot realizujący strategie ma charakter zbiorowy;

*nawet jeśli w strategii promowana jest jednostka to za nią kryje się cały zespół ludzi konceptualizujących, realizujących i wdrażających strategie mającą przynieść sukces jednostce.

*To że jest to aktor zbiorowy bierze się to z a) charakteru współczesnej polityki- Weber- Partia a władza, Sartori- partia w procesie politycznym b) koniecznością kompleksowych działań przyjętych w strategii politycznej- co sprawia że nie jest w stanie realizować strategii w pojedynkę.

*Partie jako główni zbiorowi aktorzy którzy reprezentują i agregują interesy polityczne mas.

*Te organizacje stanowią podmioty rywalizujące o głosy wyborców, SA tymi aktorami którzy wdrażają strategie

*konkurencyjność rynkowa jest wymogiem funkcjonowania demokratycznej systemu *w demokracji partie stają do rywalizacji wyborczej

- charakter założonych celów-

* aktor uwzględnia :

a)kontekst w jakim gra rolę:

** obecny kształt sceny politycznej

**bieżące doświadczenia związane z walka polityczną

**system polityczny jako określona historyczna całość

**prawo wyborcze

**typ kultury politycznej społeczeństwa

**postępowanie aktorów konkurencyjnych

** konkurencja zawsze wymusza elastyczność i zmusza do czynności adaptacyjnych: gospodarowanie zasobami ludzkimi, finansowymi, logistycznymi i organizacyjnymi

** kampania musi mieć formułę dynamiczną

**konkurencja zawsze wywiera wpływ na działające partie i kandydatów.

b) własne działania:

** to główny wyznacznik sensy w cel strategii

** w tym celu strategia jest opracowana i wdrażana – stanowi to sens działań politycznych

** produkt rozumiany jest szeroko jako wszelkie dobra polityczne oferowane na rynku przez aktora konkurującego o poparcie elektoratu

** produktem jest kandydat, program, idea polityczna

** działania długofalowe

** nie ograniczane do czasu trwania kampanii wyborczej

** to oddziaływanie na wyborców i konkurencję polityczną podejmowane również pomiędzy wyborami

** teza o kampanii permanentnej zakłada ciągłą koncentrację działań zogniskowaną wokół podmiotu politycznego

-Koordynacja działań

* chaotyczny postępowanie elit, brak koordynacji działań politycznych brak koherencji w wymiarze ponadjednostkowym- to podstawowe błędy w planowaniu strategii na poziomie strukturalnym

* partia dążyć musi do kreowania wizerunku siły dobrze zorganizowanej co wzmacniane jest przez media i przekłada się na wyniki sondażowe i wyborcze

* startego wymaga kompetencyjnego podziału ról w sztabie ze szczególnym uwzględnieniem przywódcy

* zasoby ludzkie: - lider sztab konceptualizujący strategię dział implementacji działań

* zasoby logistyczne: - skoordynowana struktura organizacyjna ugrupowania

* zasoby finansowe – a) zasoby własne partii, b) zasoby pozyskiwane na potrzeby kampanii zewnętrznej źródła finansowania – darowizny pożyczki kredyty

* zasoby technologiczne: powielacze, drukarki, komputery, oprogramowania, transport

* lider- wokół niego organizowana jest strategia jest on twarzą kampanii to on ma zwyciężyć, wg Margaret Hermann: lider polityczny przyjąć może kilka strategii prowadzenia własnego ugrupowania będąc – pstrokatym kobziarzem- czaruje zwolenników, kupcem – rozpoznaje potrzeby ludzi i reaguje na nie zapewniając że on jedynie jest je w stanie zaspokoić,- marionetką w tej wizji to zwolennicy kierują manipulują liderem, on jest odbiciem ich potrzeb, - frontowym dowódcą – reagującym na zmiany kontekstowe środowiska społecznego i politycznego, podejmującym szybkie i zdecydowane decyzje

Rosemery Stewart

Najważniejsze uwarunkowania kontekstowe w działaniu lidera:

*rozpoznawanie potrzeb

* narzucanie własnego zdania

* dokonywanie wyboru

*podejmowanie decyzji

Władza polityczna – możliwości substancjalnego (znaczącego) i regularnego (wielokrotnie w określonych interwałach czasowych) wpływania na innych w stopniu zaplanowanym przez jednego z aktorów stosunku władzy, niezależnie od tego czy stopień tego wpływu będzie satysfakcjonujący dla aktora stosunku władzy wykonującego próbę wpływania na innych aktorów.

- władza w polityce jest elementem nadrzędnym, jednocześnie celem działań aktora politycznego i środkiem wiodącym do realizacji innych celów, takich jak trwałe, regularne i substancjalne modelowanie ludzkich zachowań

- stosunek władzy :

* ma w przypadku polityki zazwyczaj charakter niesymetryczny

* ma postać wpływania na zachowania innych i kontrolowania ich poczynań

- regulacyjny charakter procesu władczego to :

* możliwość egzekwowania czynności władczych

* możliwość skutecznego modelowania działań innych ludzi (a więc znaczącego i trwałego redefiniowania sytuacji społecznej, w jakiej znalazłby się osoby w stosunku władzy)

- w okresie między-wyborczym najistotniejszym ze strategicznego i marketingowego punktu widzenia jest problem utrzymania w świadomości wyborcy danej marki politycznej

- Partia i jej politycy muszą działać jak przedsiębiorstwo , oferując na rynku politycznym określone usługi(służenie elektoratowi) i produkty (opcja ideologiczna , kandydat ubiegający się o urząd w wyborach ) przez cały czas funkcjonowania na rynku a więc także w okresie poza kampaniami

- elity partyjne musza opracować strategie w której najważniejszą kwestią jest utrzymywanie w świadomości odbiorcy przekonania w istotności danej oferty politycznej i w momencie wystąpienia określonej potrzeby (realizacja interesu i zaspokojenie potrzeb politycznych) zaoferowanego konkretnego produktu politycznego spełniającego potrzeby klienta

- stąd upolitycznianie problemów społecznych przez partie polityczne oraz o zawłaszczanie dyskursu publicznego przez elity ugrupowań, głównie parlamentarnych

- pojawiające się w społeczeństwie problem ( nowa lub powracająca kwestia) podejmowany jest przez kandydatów i polityków i włączany w spektrum ich politycznej oferty:

* znajduje się w programie politycznym

* staje się tematem wypowiedzi elit partyjnych w mediach i na forum parlamentarnych

-oprogramowanie strategii politycznej, która przyniesie sukces to podstawowe zadanie elit ugrupowania

- stąd wynika oportunistyczne zachowanie partii politycznych – to konsekwencja demokracji

- konieczność pozyskania jak największej ilości głosów przekłada się na próbę przedstawienia strawnego dla większości programu politycznego oraz atrakcyjnych , skutecznych i znajdujących odbicie w mediach działań

Typy strategii politycznej :

- strategie funkcjonalne:

* zapewnianie „właściwych warunków funkcjonowania partii, zapewnienie wysokiego poziomu kontroli wewnętrznej”( Skrzypiński)

* obejmują działania a) kadrowe- energii aktywnych członków i sympatyków b) działania zawiązane z uprawianie marketingu politycznego czyli komunikacyjno marketingowe, różnorodne formy propagandy politycznej- marketing polityczny, public relations, c) Finansowe- zaplanowanie takich środków pieniężnych na cele kampanijne które wystarcza na upowszechnienie programu

- strategie sektorowe:

* oferta z jaką wychodzi partia do politycznej publiczności

* celem jest „uzyskiwanie poparcia niezbędnego dla maksymalizacji wyniku wyborczego poprzez przekonanie odbiorców takiej oferty, że odpowiada ona ich żywotnym potrzebom” (Skrzypiński)

*pozyskanie zasobów politycznych

* znalezienie partnerów, z którymi zasoby można pozyskać

Reguły planowania strategii (P. Maarek):

1. Reguła koherencji, czyli a) dbanie i to by podstawowemu celowi kampanii podporządkowane były wszystkie działania strategiczne przedsiębrane w danej kampanii oraz b) dbanie o spójność wizerunkową ugrupowania w odniesieniu do wcześniejszych kampanii ( że jesteśmy stabilnym graczem, ciągłość wizerunkowa)

2. Reguła innowacyjności, czyli uwzględnianie w trakcie prowadzenia kampanii nowych idei i interesujących pomysłów w reklamie politycznej , co oznacza że każda kampania powinna różnić się od poprzednich i bazować na nowych pomysłach uwzględniających kontekst, w jakim rozgrywa się działania polityczne

3. Reguła różnicowania, czyli nakreślenie znaczących różnic pomiędzy nadawcą przekazu politycznego a konkurencją, wskazujących na unikalność i wyjątkowość danej propozycji w wyborczym wysięgu.

4. Reguła bezpieczeństwa- oznaczająca zasadę minimalizacji skutków negatywnych działania ze strony politycznej konkurencji, co pociąga za sobą konieczność dokładnej analizy propozycji przeciwników politycznych oraz pozycjonowanie własnej oferty politycznej na rynku

- zasady te pokazują że każda strategia polityczna to proces dynamiczny i samo korygujący

- podstawową kwestia w działaniach strategicznych jest uwzględnianie uwarunkowań kontekstowych przy wyborze strategii i implementacji działań oraz reagowania na zamieniająca się dynamicznie sytuację na rynku i korygowanie strategii

- każda kampania przebiega w unikalnych i niepowtarzalnych warunkach

Brać pod uwagę należy :

- wszelkie konteksty polityczne

- działania konkurencji

-strukturę rynku politycznego (w danym momencie historycznym)

- zmiany w prawie wyborczym

- zmiany w rynku pracy

-koniunkturę ekonomiczną

- sytuację polityczną i ekonomiczną w globalnym wymiarze

Etapy implementacji strategii politycznej:

- konceptualizacji strategii/ określanie: a) celu, jaki sztab chce osiągnąć, b) wyznaczenie głównych punktów w działaniach strategicznych plan wstępny określający sub-cele danej strategii c) wskazanie wykonawców działań strategicznych

- analiza SWOT, czyli wyrastające z koncepcji ekonomicznych określenie a) mocnych stron b) słabych stron c) szans rynkowych d) zagrożeń ze strony środowiska i konkurencji podmiotu działającego na rynku

- segmentacja rynki i wyznaczanie grupy docelowej działań podjętych w danej strategii działania strategiczne i ich charakter zależeć będą od celu i założonego typu aktywności politycznej

- podsumowanie efektów działań- raporty dotyczące osiągniętych działań, zwłaszcza to co nam się nie udało

Funkcje strategii w polityce :

- realizacja celów politycznych: najważniejsza i prymarna funkcja każdej strategii podejmowanie przez podmiot polityczny, to punkt docelowy do którego dążą elity partii politycznej i kandydaci wystawiania w wyborach, kanalizacja aktywności polityków biorących udział w realizacji strategii: aktorzy muszą działać : *zespołowo, *podporządkowywać się celowi wyznaczonemu przez elity partyjne

- funkcja integracyjno-mobilizacyjna: odnosi się do poziomu relacji polityków sztabu wdrażającego strategie, członków partii oraz osób bezpartyjnych popierających program, Strategia w polityce to nieustanny proces kreowania postaw , rozpoznawanie politycznych idei i ich wykonawców. ( integracja ze społeczeństwem, kształtowanie postaw- wyjście z domu w niedziele i pójście na wybory). Strategia ta ma:* integrować elektorat wokół ważnej kwestii społecznej programu politycznego, wizerunku kandydata na urząd publiczny, *dawać jasny przesłanie kto jest godzien zaufania a kto jest przeciwko planom danego polityka , *jest elementem mobilizującym elektorat do działań.

- funkcja regulacyjno-kontrolna: wpływanie w substancjalny sposób na zachowania innych ludzi. Oddziaływanie na : elementy stosunku władzy ( relacje przełożony- podwładny w sztabie wyborczym i w trakcie implementacji działań strategicznych), relacje na linii nadawca politycznego komunikatu- wyborca, * reguluje zachowania grupy docelowej są celem strategii politycznej w wymiarze mikro ( kampanie lokalne- samorządy) jak i makro( wybory prezydenckie/parlamentarne),

- funkcja agitacyjna: spełnianie funkcji agitacyjnej jest głównym środkiem wiodącym do politycznego celu. Propagowanie programu politycznego partii, wizerunku kandydatów, zamierzeń i planów składa się na propagandowy wymiar działań danego podmiotu na forum publicznym.

Wszystkie funkcje podporządkowane są realizacji celów politycznych. Traktować je należy kompleksowo: są one komplementarnym, wobec siebie i uzupełniają się w procesie rozwoju wdrażania przyjętych działań strategicznych ( kampania polityczna) przez partię operującą na rynku politycznym

Kampania negatywna

Rozpatrując kampanie negatywne w kontekście marketingu politycznego i teorii komunikowania masowego skupiamy się na :

- relacjach nadawca odbiorca

-Komunikowaniu werbalnym bezpośrednim i pośrednim

-Dwukierunkowości przekazu( zwłaszcza sprzężenie zwrotne

-Percepcji i dekodowaniu komunikatów ( programu politycznego) oraz

-Reakcja na komunikaty negatywne

Przekaz telewizyjny składa się z 3 komponentów

- Rozrywka – pobudzenie ciekawości odbiorcy i zatrzymanie jego uwagi

- przekaz istotniej treści – przedstawienie głównych cech nadawcy i programu

-wywołanie reakcji – wykorzystuje się prowokację, zaskoczenie, elementy emocjonalne, by wyborca zapamiętał dany spot i zajął odpowiednią postawę

Reklamówki wyborcze działają stymulująco na wyborców niezdecydowanych i niezainteresowanych wyborami.

Ostanie stadium kampanii TV ma wpływ na 10-20% wyborców

Wyborcy o jasno określonych preferencjach nie SA mobilizowani dzięki kampanii TV – zazwyczaj osiąga się to przez reklamę bezpośrednią, kierunkową( poczta tradycyjna i elektroniczna)

Reklama TV ma Duzy wpływ ba niezdecydowanych – podatnych na perswazję

Reklamy pozytywne – koncentrują się na cnotach zasługach „ dobrych” cechach . To reklamy zwolennicze albo adwokackie ( advocacy ads)

Reklamy negatywne – ich przesłaniem jest krytyka przeciwnika politycznego i pokazanie jego niższości. Ma na celu wzbudzenie u wyborców negatywnych emocji wobec kandydata.

Cele reklamy negatywnej :

-zniechęcanie wyborców do głosowania na kontrkandydata

- możliwość porównania kandydatów

- polaryzowanie postaw wyborczych / politycznych w elektoracie

Rodzaje reklam negatywnych :

-Reklama negatywna sensu stricte – ma przedstawić konkurenta w możliwie niekorzystnym świetle, tworzy nieatrakcyjny i niepożądany wizerunek przeciwnika są jej dwie formy :

1. Problemowa – issue ads – ukazuje stanowisko programowe kontrkandydatów niekorzystnym świetle, jego dokonania polityczne

2. Wizerunkowa – image ads- ukazuje cechy charakteru przeciwnika politycznego i jego życia osobistego, wizerunku, fizyczności zdrowia stosunku do religii życia seksualnego, obyczajowości, także dotyka informacji dotyczących członków rodziny kontrkandydata

- Reklama negatywna atakująca/ napastnicza- to jednostronny atak o charakterze agresywnym, by przyciągnąć uwagę wyborców i skupić ją słabych stronach przeciwnika – tak wizerunkowo, jak programowo. Często termin ten utożsamiany jest z terminem reklama negatywna.

- reklama negatywna porównawcza – kontrastuje cechy 2 kandydatów i wskazuje że przeciwnik polityczny jest gorszy od nadawcy reklamy pokazywane są dokonania, stanowiska konkurenta. Są 2 formy :

1. Porównawcza bezpośrednia – przekaz dwustronny kontrastujący program, dokonania doświadczenia, stanowiska, przeciwnika, politycznego i nadawcę, ma zaprezentować nadawcę jako lepszego

2. Porównawcza sugerująca – przekaz jednostronny nie pokazuje wprost, konkretnego przeciwnika, odwołuje się do wiedzy wyborców o kandydatach i problemach przez nich podejmowanych,

Kto stosuje kampanie negatywne :

Michaela Young :

Wyborcy zwracają więcej uwagi na przekaz negatywny, spoty tego typu przypominają sobie dokładniej i dużej je pamiętają.

-Stosują je kandydaci tracący w sondażach poparcie wyborcze.

-Stosują je kandydacie dysponujący skromnym budżetem na kampanię

-Stosują je kandydaci ubiegający się o władzę, a nie ci którzy starają się u władzy pozostać.

Efektywność negatywna na odbiorców ale kwestią sporną pozostaje jej skuteczność – L.Sabato M.Younga

Nasycenie przekazu politycznego reklama negatywną

Stosunek spotów negatywnych do pozytywnych w kampaniach w USA w latach 60 jest to 1:5 zaś w latach 80 było to 1:1.

L. Sabato : polityka ataku staje się oraz bardziej popularna ponieważ u profesjonalistów zyskała reputacje skutecznej.

Funkcje reklamy negatywnej :

-Stygmatyzacja przeciwnika politycznego

-kanalizacja konfliktu

- kanalizacja zachowań elektoratu

- kreowanie tematów zastępczych

- Kreowanie figury wroga – ekskluzja polityczna

-integracja

- identyfikacja

Zasady stosowania kampanii negatywnej

- kierować ja do wyborców niezdecydowanych

- ryzykowne jest stosowanie reklamy negatywnej w wyborach w których startuje więcej niż 2 kandydatów ( zyskać może ktoś trzeci)

-ryzykowne jest stosowanie w sytuacji raptownego spadku poparcia,

- reklama negatywna winna zwracać uwagę na kwestie programowe a nie na wizerunkowe,

- powinno się reklamę negatywna produkować przy użyciu zaawansowanych technik elektronicznych, telewizyjnych komputerowych, graficznych, zatrudniają profesjonalistów

- należy emitować je pod logo niezależnej organizacji, nie kojarzonej z kontekstem partyjnym

-Należy emitować je w kontekście telewizyjnych programów informacyjnych- to wpływa na lepszy ich odbiór

Wizerunek polityczny :

-Kreowanie wizerunku i zarządzanie nim to elementy strategii – mają przynieść konkretny wynik polityczny .

- Wizerunek to cecha produktu politycznego z którą stykamy się w pierwszej kolejności dlatego zwracamy na niego szczególną uwagę

-P. Kotler „ wizerunek powinien zawierać szczególne przesłanie podkreślające główną cechę produktu i jego pozycjonowanie Musi przekazać tę informacją w wyróżniający się sposób tak aby nie był mylony z podobnymi informacjami przekazywanymi przez konkurentów. Powinien zawierać siłę emocjonalną aby „poruszać serca i umysły kupujących”

J. Bradshow : „ niezrozumieniem koncepcji wizerunku w kampanii jest fakt że ludzie uważają ze wizerunek odnosi się do fryzury makijażu i sposobu ubierania. Na wizerunek kandydata składa się wiek płeć wygląd styl mówienia język ciała osiągnięcia. Wizerunek dotyczy osoby jako która kandydat jest postrzegany w wyborach, szczególnie przez media”

B. Newman : „ Wizerunek tworzony jest za pośrednictwem mediów rzez podkreślenie pewnych cech osobowości kandydata jak i nacisk na pewne kwestie poruszane w programie.

Największa role w procesie tworzenia wizerunku maja media a przede wszystkim telewizja. Wykorzystując najlepsze cechy osobowość kandydata tworzymy osobowość telewizyjną- stanowi ona całość będącą inną jakością niż osobowość naturalna kandydata, niespełniająca wymagań kampanii. Osobowość telewizyjna składa się z tego jak kandydata prezentuje się w mediach jaka jest jego rola polityczna i jakie są jego osobiste cechy.

A Wildawsky: „ wizerunek osobowy stworzony na potrzeby kandydata w trakcie kampanii wyborczej ma przedstawić w umysłach wyborców pożądany obraz kandydata. Działania związane z budowaniem wizerunku mają pomóc kandydatowi by uważano go za godnego zaufania niezawodnego dojrzałego uprzejmego lecz stanowczego oddanego rodzinie w każdy sposób normalnego i dobrze się prezentującego”

Efekt Ottingera:

- Kreacja przedstawiająca niewłaściwe cechy kandydata fałszywy jego obraz może zakończy ć się odmową poparcia przez elektorat

- Richard Ottinger wybory do kongresu Partia Demokratyczna

-W mediach funkcjonował wizerunek inny niż ten który kandydat prezentował w reklamówkach wyborczych

D Nimmo i R Savage- na wizerunek polityczny składają się aspekty :

- poznawczy – wiedza na temat podmiotu politycznego

- afektywny – odnoszący się do emocji wywołanych przez podmiot

-Behawioralny(ko natywny)- dotyczy zajmowanych postaw wobec podmiotu przekładanych na działania wobec niego

J.P Gourevitch – wizerunek porównać można do ikony prawosławnej, która jest reprezentującą rzeczywistego obiektu i jego ucieleśnieniem [ obraz z ekranu bierzemy za rzeczywisty – gdy spotykamy polityka, to stwierdzamy, że wygląda inaczej, ale jak pytamy który wizerunek uważają za prawdziwy, to odpowiadają, że ten telewizyjny, bo jego wolą].

Według Gourevitcha wizerunek w marketingu politycznym to:

-Produkt polityczny – zasób oferowany wybocom – nabywcom na rynku politycznym

-Z dyspozycji grupy/lidera może się przekształcić w kapitał, gdy zaistnieje na niego popyt

-Kapitał polityczny – zasoby odpowiednio uruchomione na rynku i przynoszące zysk

[Np. Żona Krzaklewskiego była pewnym zasobem, która przekształcała się w produkt, a następnie kapitał]

Komponenty wizerunku politycznego:

-Kontekstowy charakter – pochodna warunków społecznych, ekonomicznych, politycznych w danym okresie. Zmienne jest zapotrzebowanie społeczne na wizerunek polityka.

-Kryzys – rodzi zapotrzebowanie na silnego, charyzmatycznego przywódcę [Wałęsa 20 lat temu – przywódca]

-Okres prosperity – zapotrzebowanie na eksperta, opartego na podstawach legalistycznych i racjonalnych [który nie będzie przeszkadzał]

P. Kotler: Oferta wizerunkowa zależna jest od grupy docelowej – segmentacja rynku, naliza SWOT, zależnej parametrów:

-Cechy geograficzne (miejsce zamieszkania)

-Cechy demograficzne (wiek, płeć, stan cywilny, dochód, wykształcenie, zawód).

-Cechy socjologiczne (styl życia, sposoby spędzania wolnego czasu, hobby, zachowania nabywcze)

-Cechy psychologiczne (postawy polityczne, potrzeby, aspiracje, motywacje, wartości)

-Cechy behawioralne (zachowania wyborcze, aktywność polityczna, aktywność społeczna – czy zakładam organizację, czy gdzieś działam, jak i dlaczego głosuję…).

-Różne segmenty rynku wykazują zapotrzebowanie na różne typy wizerunków politycznych

-Partie w ofercie wyborczej mają zazwyczaj reprezentantów różnorodnych wizerunków.

-Do różnych społeczności będziemy różnie formułować ofertę.

-Kandydat to osoba – ma właściwe tylko jemu/jej cechy

-Wygląd

-Temperament

-Sposób uprawiania działalności publicznej

Kompetencje komunikacyjne

=Sposób mówienia (barwa i ton głosu)

=Nawyki socjolektalne (składnia, słownictwo, używanie gwar środowiskowych)

=Naturalność w sytuacjach publicznych

=Sztuka publicznych wystąpień

=Zachowania w sytuacjach stresowych

Zwrócić należy także uwagę na takie kwestie jak:

=Geograficzne zakorzenienie kandydata

=Wykształcenie, zawód, narodowość, rasa, stosunek do religii

=Orientacja seksualna, stosunek do seksu

=Doświadczenie polityczne

=Zdolności przywódcze

=Stan zdrowia

Typy wizerunków

Pewne elementy kreacji wizerunkowej są wyuczane w drodze treningu (gesy, poruszanie się)

Użycie wielu elementów wizerunkowych ma dać wyborcy wrażenie, że polityk to nie płaska makieta, pozbawiona odcieni, ale złożony, pełen niekiedy sprzeczności rozumiejący wyborców człowiek

S Albouy (typy wizerunków):

-Heros – charyzma, zbawia, świat (Lech Wałęsa)

-Amant/brat – przyciąga atrakcyjną powierzchniowością (M. Krzaklewski, A. Kwaśniewski, Olejniczak, Marcinkiewicz, Nowak)

-Ojciec – protekcjonalnie traktuje społeczeństwo, poucza (Komorowski, Wałęsa, Kaczyński, Gietych).

-Ekspert – analityk, celem jego jest rozwiązanie problemów, podkreślający apolityczność (L. Balcerowicz, M. Belka, Mitt Romney, Rostowski).

-Zwykły człowiek – podkreśla swoje korzenie i brak dystansu do wyborców (W. Frasyniuk).

-Szarak – niczym się nie wyróżnia, nie podkreśla swej wyjątkowości w ramach pełnienia społecznej roli polityka, nie bierze czynnego udziału w kreowaniu polityki ugrupowania, nie ma substancjalnego wpływu na decyzję partyjnych elit i nie pokazuje się w mediach (większość parlamentarzystów LPR, PiS, Samoobrony).

-Ekscentryk – skupia na sobie uwagę mediów i opinii publicznej, dzięki niekonwencjonalnym zachowaniem i przemyślanej polityce prowokacji, porusza wyborców, zmusza ich do działania, przysparzając swemu ugrupowaniu nowych zwolenników. Wizerunek ekscentryka zazwyczaj nie pojawia się na politycznej arenie w czystej postaci – jest on podporządkowany jakiejś innej dominancie politycznej kreacji danej osoby (Grzegorz Kołodko [ekscentryk, ale głównie ekspert – przychodził z chlebem i pokazywał części wydatków budżetowych], Janusz Korwin-Mikke, Janusz Palikot).

-Charyzmatyczny idol pojawia się w czasach stabilizacji i stagnacji- Kompetentny, rzeczowy Ma wizję polityczną Wyalienowany ze społeczeństwem Nieco odległy, niedostępny Stosuje niekiedy autokratyczne metody uprawiania polityki Np. Zyta Gilowska, Piotr Ikonowicz, Aleksander Kwaśniewski, Lech Kaczyński

Błazen – kojarzyć się może z nieodpowiedzialnością, ze zbyt swobodnym traktowaniem rzeczywistości politycznej, jednak owa swoboda i brak odpowiedzialności są zazwyczaj zbyt daleko posunięte

Polityki taki trafia się w życiu partyjnym na ogół rzadko, choć funkcja przezeń pełniona jest istotna dla podtrzymania obowiązującego systemu

Błazen swym zachowaniem rozładowuje napięcie (wśród elit danej partii, lecz także o napięciu na linii elity władzy – społeczeństwo) i tym samym czyni możliwym uprawianie „poważnej” polityki w sposób relatywnie bezkonfliktowy.

Błazen działa jak wentyl bezpieczeństwa, poprzez swoją śmieszność dając wytchnienie od prawdziwych problemów (Jerzy Urban, Renata Beger, Anita Błochowiak).

Luzak

Stoi w centrum politycznej rywalizacji Podchodzi do rzeczywistości w sposób zdystansowany, ironiczny Stosuje niestandardowe rozwiązania Trzeźwo myśli o rzeczywistości Odpowiedzialny

Przyjęcie takiej roli pozwala na wygłaszanie złośliwych uwag, żartowanie, komentowanie dokonań innych polityków z dystansem i w nieco przewrotny sposób, jednak stwierdzenia te zazwyczaj mieszczą się w granicach politycznej poprawności (Zyta Gilowska, Donald Tusk przed premierowaniem, Aleksander Kwaśniewski i Ryszard Kalisz).