Normalizacja stosunków między RFN a krajami bloku wschodniego.
Ze względu na położenie geopolityczne, potencjał gospodarczy i militarny oraz znaczenie w sojuszu zachodnim, RFN nie mogła pozostać na uboczy, szczególnie w kwestii budowy bezpieczeństwa i współpracy w Europie. Zachodnia Europa jak i również USA były zainteresowane uregulowaniem stosunków RFN z krajami bloku wschodniego. Dnia 28 listopada 1969 r. nowy rząd federalny SPD/FDP podpisał układ o nieproliferacji broni nuklearnej. Również kanclerz Brandt wyraził chęć rozpoczęcia rozmów z ZSRR, Polską, CSRS i NRD w celu normalizacji stosunków. Każde porozumienie RFN musiał uznać nakaz zjednoczeniowy Konstytucji, która nosiła nazwę Ustawy Zasadniczej oraz wiele doraźnych korzyści płynących z utrzymania powiązań Berlina Zachodniego z RFN.
Priorytetowymi pertraktacjami były pertraktacje ze Związkiem Radzieckim, gdyż bez jego zgody normalizacja stosunków z resztą państw Układu Warszawskiego nie była możliwa. Po ZSRR, najbardziej RFN chciało unormować stosunki z Polską, CSRS i NRD. Porozumienie zostało zawarte układem z dnia 12 sierpnia 1970 r. Poza preambuła wskazującą na doniosłość współpracy RFN-ZSRR we wszystkich dziedzinach, najważniejsze znaczenie miały postanowienia tj. artykuł 2 mówiący o wyrzeczeniu się siły i groźby jej użycia oraz rozstrzyganie spraw na drodze pokojowej, czy artykuł 3 mówiący o nienaruszalności granic. Sukcesem RFN było zrezygnowanie ze słowa "uznanie granic", które zostało zastąpione pojęciem "nienaruszalność granic". Tenże zabieg powtórzono także w układach z Polską, NRD i CSRS.
Porozumienie berlińskie określane też w literaturze naukowej jako porozumienie w sprawie Berlina Zachodniego lub czterostronne, składa się z preambuły, dwóch części oraz czterech załączników. Pierwsza część określa ramy współpracy w Berlinie zarówno mocarstw jak i obu państw niemieckich. Natomiast druga część, odnosiła się do Berlina Zachodniego. Mówiła ona, że nie jest on częścią RFN i nie może być przez nią rządzony. Kwestie odwiedzin z Berlina Zachodniego do Berlina Wschodniego i NRD regulowało porozumienie Senatu i rządu NRD z dnia 20 grudnia 1971 r. Układy z 17 i 20 grudnia ułatwiły ruch osobowy oraz kontrolę celno-paszportową. Zniesiono m.in. opłaty tranzytowe. Dopiero po wejściu w życie wspomnianych porozumień zaczęto rozmawiać na temat układu komunikacyjnego pomiędzy RFN i NRD. Układ został zawarty 26 maja 1972 r. i ratyfikowany przez Bundestag 19 października tego samego roku. Był to pierwszy układ zawarty przez oba kraje niemieckie. Został on podpisany na zasadzie równorzędności i równi uprawnienia, który wprowadził wiele ułatwień praktycznych w podróżach do obu państw w celach prywatnych ale także i w celach rodzinnych, kulturalnych, zawodowych itd.
Co się zaś tyczy stosunków z CSRS, wstępne kontakty zostały zainicjowane dopiero w 1970 r. a większego rozmachu nabrały na przełomie lat 1972/1973. Największym problemem pomiędzy RFN i CSRS nie był problem granic a żądanie przez stronę czechosłowacką uznania przez RFN za "nieważnego od samego początku" układu monachijskiego z 29 września 1938 r. Problem rozwiązano kompromisowo, gdyż uznano, że układ ten został narzucony Czechosłowacji przez reżim narodowosocjalistyczny pod groźbą użycia siły. Po podpisaniu układu pomiędzy tymi państwami, RFN nawiązało stosunki dyplomatyczne z Bułgarią i Węgrami w formie wymiany listów, co pozwoliło formalnie nawiązać stosunki dyplomatyczne z całym Układem Warszawskim.
Znaczenie procesu KBWE cz.1
Etap prac przygotowawczych do konferencji na szczeblu ambasadorów i przedstawicieli ministrów spraw zagranicznych zakończono w połowie 1973 r. Zaproszonymi na tę konferencję było 33 państw Europejskich oraz USA i Kanada. Konferencja przebiegła w trzech następujących etapach:
1) spotkania ministrów spraw zagranicznych - Helsinki, od 3 do 7 lipca 1973 r.
2) rokowania na szczeblu ekspertów - Genewa, od 18 września 1973 r. do 21 lipca 1975 r.
3) spotkanie szefów państw i rządów - Helsinki, od 30 lipca do 1 sierpnia 1975 r.
Efektem powyższych spotkań było uzgodnienie wielu kwestii szczegółowych oraz przyjęcie nazwy - KBWE, ja k również uzgodnienie wspólnego dokumentu o nazwie Akt Końcowy KBWE. Podpisano go 1 sierpnia 1975 r., a składał się on z czterech części:
deklaracji zasad rządzących wzajemnymi stosunkami między państwami uczestniczącymi
współpracy w dziedzinie gospodarki, nauki i techniki oraz środowiska naturalnego
współpracy w dziedzinie humanitarnej i innych dziedzinach
dalsze kroki po konferencji
Pierwsza część odzwierciedlała w dużym stopniu interesy ZSRR i jego sojuszników, ponieważ legalizowała polityczno-terytorialny status quo, ustanowiony na konferencjach w Jałcie i Poczdamie. W drugiej zaś części Aktu Końcowego precyzowano zasady współpracy w poszczególnych dziedzinach, które były korzystne dla obu stron. Trzecia część dotyczyła przestrzegania praw człowieka przez wszystkich sygnatariuszy. Ostatnia część dotyczyła realizacji Aktu Końcowego w formie jednostronnej, dwustronnej i wielostronnej. Każde z państw miało możliwość wysuwania własnych inicjatyw dotyczących postanowień.
Akt Końcowy KBWE miał jednak wyłącznie znaczenie polityczne, a nie prawno międzynarodowe. Oznaczało to w praktyce, iż chociaż postanowienia nie były obowiązujące z prawnego punktu widzenia, to jednak wymuszały na sygnatariuszach ich przestrzeganie.