WYKŁAD 5 09.11.2012r.
Rozwiązanie zadania.
Pd (w/p) = w/p
Pp (w/p) = 28 - w/p
w/p + w/p = 28
2 w/p = 28 ||:2
w/p = 14 (j.p.)
zatrudnienie: Pp= Pd= 28 - w/p = 28 – 14 = 14 (tys.os.)
b) Pd (w/p;t) = (1 - t) w/p
Pp (w/p) = 28 - w/p
Pp = Pd
28 - w/p = (1-0,25) w/p
28 - w/p = 0,75 w/p
-w/p - 0,75 w/p = - 28
-1,75 w/p = -28 ||: - 1,75
w/p = 16 (j/p.)
zatrudnienie: Pp = 28 – 16 = 12 (tys.os.)
c) Pd (w/p, t) = (1 - t) w/p
Pp (w/p) = 42 – w/p
42 - w/p = (1-0,25) w/p
42 - w/p = 0,75 w/p
-1,75 w/p = -42 ||:1,75
w/p = 24 (j.p.)
ztrudnienie: Pp=42-24= 18 tys.os
d) Pd=Pp
(1-t) w/p = 42 - w/p
(1-0,4) w/p = 42 - w/p
0,6 w/p + w/p = 42
1,6 w/p = 42 ||:1,6
w/p = 26,25 (j.p.)
zatrudnienie: Pp = 42 - 26,25 = 15,75 (tys.os.) – czyli zmniejsza się poziom zatrudnienia
WNIOSKI:
Uwzględnienie podatku dochodowego, obciążającego podażową stronę rynku pracy spowodowało zwiększenie stawki płacy oraz spadek poziomu zatrudnienia.
Prowadzenie restrykcyjnej polityki finansowej (m.in. wzrost podatków) przyczyniło się do dalszego wzrostu płacy oraz ponownego zmniejszenia zatrudnienia.
Temat: Polityka państwa na rynku pracy
Polityka zatrudnienia, płac, rynku pracy
Polityka zatrudnienia stanowi chęć świadomego oddziaływania państwa na obszar jednego z celów polityki gospodarczej. Instrumentami polityki zatrudnienia mogą być wszelkie narzędzia polityki gospodarczej, które prowadzą do stymulowania wzrostu gospodarczego i w ten sposób przyczyniają się do powstania nowych miejsc pracy. Zatem celem polityki zatrudnienia jest dążenie do utrzymania możliwej do zaakceptowania stopy bezrobocia oraz walki z przejawem dyskryminacji określonych grup na rynku pracy.
Przejawem regulacyjnej roli państwa w kształtowaniu stosunków pracy jest również polityka płac, która polega na oddziaływaniu na podmioty gospodarcze w taki sposób, aby powstały określone i pożądane poziomy wynagrodzeń oraz ich składników w określonych sektorach, regionach a nawet stanowiskach pracy.
Polityka płac może stosować zarówno instrumenty pośrednie i bezpośrednie. Bezpośrednie w sposób obligatoryjny kształtują wysokość , relacje i zasady wynagradzania pracy poprzez ustawowe regulacje (ustawa o płacy minimalnej, przepisy kodeksu pracy, ustawa kominowa).
Instrumenty pośrednie to pewne umowne normy, których przestrzeganie leży u podstaw dobrej woli pracodawców. Przykładem jest wynagrodzenie godziwe, ponadto państwo może promować pracodawców w ramach zawierania porozumień czy tzw. układów zbiorowych. W przypadku tych instrumentów pośrednich istotny jest aspekt międzynarodowych działań np. Organizacja Pracy w Genewie, Europejska Karta Społeczna.
Polityka rynku pracy to dziedzina polityki gospodarczej a zarazem i zatrudnienia, która odnosi się do istniejącej sytuacji na rynku pracy, tzn. do zasobów podaży i popytu na pracę. Głównym zadaniem jest przezwyciężanie bezrobocia oraz oddziaływanie na poprawę funkcjonowania rynku.
Rodzaje polityki rynku pracy:
| Aktywna | Pasywna |
|---|---|
| Pomoc osobą bezrobotnym i poszukującym pracy w ,,powrocie na rynek pracy” (czyli w znalezieniu zatrudnienia) poprzez szkolenia, organizowanie robót publicznych, subsydiowanie zatrudnienia pożyczki dla bezrobotnych | Przeciwdziałanie negatywnym skutkom bezrobocia poprzez wypłatę zasiłków pozwalających na utrzymanie się oraz pokryci kosztów poszukiwania pracy przez beneficjentów tychże zasiłków(czyli osoby bezrobotne) |
Polityka państwa na rynku pracy Na szczeblu krajowym -> MPiPs
Na szczeblu regionalnym – WUP, PUP, Organy samorządowe
Modele zbiorowych stosunków pracy
| Nazwa modelu | Charakter |
|---|---|
| Model korporacyjny | Gospodarka negocjowana |
| Model samo koordynujący | Wolnorynkowy |
| Model etatystyczny | Scentralizowany |
| Model zdecentralizowany | Elastyczny |
Strefa negocjacji w układach zbiorowych:
Strefa negocjacyjna płacy określa poziom wynagrodzeń, który jest do przyjęcia zarówno przez związki zawodowe oraz przez pracodawców. Dolna granica strefy oznacza minimalny poziom kosztów (utrzymania), zaś górna granica może stanowić indywidualny poziom na gruncie branży, regionu, czy też konkretnej firmy.
Studium przypadku 1.
Wiedząc, że początkowo funkcja popytu i podaży pracy ma przebieg wg. funkcji:
Podaż na pracę W(Sr)=700 – ½ Sr
Podaż pracy W(Sr)=400 + ¾, gdzie Sr stanowi poziom zatrudnienia.
Oblicz rozmiary strefy negocjacji płac, jeśli założyć, że popyt na pracę obniżył się. Przy każdym poziomie płacy o 200 j.p. na skutek wprowadzonych innowacji.
Technologicznych oraz podaż pracy obniżyła się o 230 j.p. na skutek emigracji. Sporządź rysunek opisanej sytuacji.
Rozwiązanie:
Pd=Pd
400+ ¾ Sr= 700- ½ Sr
¾ Sr + ½ Sr = 700-400
5/4 sr = 300
1,25 sr=300 1,25
Sr= 240 j.p.
Popyt 240-200= 40j.p.
W(Sr)=700- ½ *40
W(Sr)=700 -20
W(Sr)=680 tys.os
Podaż 240-230= 10 j.p.
W(Sr)=400 + ¾*10
W(Sr)=400 + 7,5
W(Sr)=407.5 tys.os