Taksonomia celów nauczania – nauka o zasadach klasyfikacji – podjęta w latach 50. przez pedagogów i podzielona na trzy dziedziny: poznawczą, psychoruchową i afektywną. DZIEDZINA POZNAWCZA – wiadomości czysto teoretyczne, umiejętności pierwszy raz widziane. zapamiętywanie i odtwarzanie wiadomości. interpretacja zjawisk. praktyczne zastosowanie nabytych wiadomości. rozwiązywanie problemów w sytuacjach złożonych i nowych. ocena i tworzenie dzieł oryginalnych. DZIEDZINA PSYCHORUCHOWA – rzeczy , które umie się wykonywać i umiejętności. manipulowanie. naśladowanie. samodzielne wykonanie. biegłość wykonania. wykorzystanie umiejętności w odmiennych warunkach. DZIEDZINA AFEKTYWNA – wczucie się w sytuację. bierne przyjmowanie. czynne reagowanie. wartościowanie wg. własnych kryteriów. tworzenie systemu wartości i wzięcie odpowiedzialności za działanie. posługiwanie się własnym systemem wartości i wzięcie odpowiedzialności za działanie innych. Warunkiem skuteczności nauczania różnych przedmiotów jest prawidłowy układ treści kształcenia. Najlepszym sposobem zapewniającym ten układ jest wprowadzenie formuł oczekiwanych wyników kształcenia – czyli przewidywanych rezultatów końcowych zaplanowanej działalności dydaktycznej ( zdefiniuje NZK, wymieni objawy itp.). Dlatego szczegółowym celom kształcenia nadaje się szczegółową formę operacyjną używając czasowników wyrażających działanie (wyliczy przyczyny, poda objawy itp.) Korzyści wynikające z formułowania szczegółowych celów kształcenia: - dostarczenie zamówionego materiału, - uniknięcie przekazania materiału zbędnego, - dobra korelacja między tematami, - ułatwienie kontroli wiedzy.