Ubytki kostne mogą być podłużne i poprzeczne. Poprzeczne przypominają amputacje urazowe (nie ma albo całej kończyny lub od jakiegoś poziomu). Może się zdarzyć „fokomelia” – brak całej kończyny, szczątkowa kończyna ze stawem ( Brak proksymalnych części kończyn przy prawidłowym wykształceniu rąk lub stóp) Amelia - całkowity lub częściowy brak kończyn.

Przy braku określa się brak po stronie p lub l. podłużnie czy poprzecznie oraz całkowity czy częściowy. W częściowym poprzecznym określa się poziom występującego braku kończyny, w podłużnym określa się nazwę brakujących kości. Wszystkie dzieci z wrodzonymi deformacjami i brakami kończyn powinny podlegać okresowej kontroli, by nie uległy wtórnym deformacją oraz uaktualnianie programu rehabilitacji. Ukierunkowanie rodziców w postępowaniu. Powinny posługiwać się niesprawną kończyną kompensować innymi częściami ciała. Powinno się w 1 kolejności funkcjonalność kolejno kosmetykę. Ćwiczenia i instruktaż powinien prowadzić ten sam rehabilitant. Wykonywać ćwiczenia korekcji wady postawy zapobiegając przejściu w patologiczną postawę, codzienne ćwiczenia w formie zabawowej. Wyjątkiem są ćwiczenia sprawnościowe wtedy nie zwracamy uwagi na postawę i pozwalamy się wyżyć dziecku na Sali.

Ćw. KKG kładziemy nacisk na zwiększanie zakresu ruchu w stawach zwiększanie siły mięśniowej przede wszystkim m. dwugłowych ramienia i naramiennego oraz szczątkowych m. paluszków (mogą być przydatne do sterowania protezą). W przypadku braku obu kkg wykonuje się ćw. wzmacniające mięśnie brzuch, pośladków, grzbietu wprowadza się gry i zabawy ćw. Ogólnie usprawniające przede wszystkim pływanie uczy się dziecko posługiwania kkd wówczas prowadzi się ćw zwiększające zakres ruchu w stawach biodrowych, następnie zwiększające zakres ruchu w stawach skokowych i ćw. chwytania stopami. Podaje się dziecku cukierki i przenosi je do ust. Jeszcze ważny aspekt uczenie percepcji dotykowych dziecka ma to znaczenie w rozwoju umysłowego i emocjonalnego. W przypadku częściowego jednostronnego braku kkg uczymy czynności chwytu oburącz poprzez podawanie dużych przedmiotów i zabawek. Ćw. Kkd to zapobiegające przykurczom Np. część udowa ustawia się w zgięciu i odwiedzeniu trzeba zapobiegać przykurczowi będzie on powodował powiększenie lordozy lędźwiowej oraz utrudniał protezowanie powodował bóle kręgosłupa. W przypadku braku KK wzmacniamy m brzucha grzbietu pośladków uczy się dziecko ruchów zastępczych ustami, toczenia po podłodze. Tutaj ma duże znaczenie ruchomość tułowia. Dzieci z deformacjami kkd ćw równoważne, wykorzystujemy różne pomoce (równoważnie, batuty, kijki) ćw. Zepołowe.

Prowadzi się oddzielne grupy z brakami kkd, kkg lub 4 kończyn. Mają znaczenie psychologiczne i pedagogiczne.Tutaj zdejmuje się protezy i aparaty daje się pełną swobodę. Okresowo prowadzi się testy czynnościowe.

Zaprotezowanie kkg w momencie gdy zaczynają chwytać przedmioty ok 6 miesiąca życia i jest ona gumowa, dopiero później dostaje czynnościową protezę. Wpływa na utrzymanie równowagi włączenie protezy do obrazu ciała dziecka, przeciwdziałanie wady postawy i czynności oburęczne.

KKD dziecko otrzymuje gdy zaczyna wstawać i chodzić, pierwsza proteza jest zakładana w taki sposób, że noga z protezą jest dłuższa o 1,5 cm od nogi zdrowej pod zdrową wkładka. Może wystąpić oprócz braku kkg występuje skrzywienie kręgosłupa, dziecko musi nosić gorset i protezę. Podział noszenia jest taki, że do szkoły dziecko ma protezę a w domu gorset po operacji nie nosi już gorsetu.

Kolejna wada to:

ZWICHIĘCIE BIODRA: dysplazja biodra - jest to wrodzona anomalia budowy anatomicznej stawu biodrowego, która może doprowadzić do wysunięcia głowy kości udowej z panewki. Zwichnięcie biodra to wysunięcie się głowy kości udowej z panewki. Wrodzone zwichnięcie biodra jest wadą bardzo rzadką.

Postać typowa to po porodowe zwichnięcie biodra, bardzo ważna jest profilaktyka stawu polegająca na ochronie stawu dziecka przed nagłym wyprostem. Objawy kliniczne zwichnięcia biodra uwypuklenie w okolicy krętarza większego, pomiar pośladkowy będzie miał większą wartość po stronie, częściej u dziewczynek. Kolejny objaw to różnica długości względnej, po stronie zwichniętego biodra będzie mniejsza wartość, asymetria fałdów udowych, ograniczenie odwodzenia, objaw przeskakiwania. Bada się: dziecko leży na plecach nogi ustawione pod kątem 90^o do tułowia i pod kątem 90^o w st. Kolanowym chwyta się za podudzia i wyczuwa się przeskakiwanie lub trzask. Objaw pompowania tj. ruch wyprostowanej kończyny wzdłuż osi długiej przy nieruchomej miednicy. Opóźnienie chodzenia przy jednostronnym zwichnięciu to chód utykający przy dwustronnym zwichnięciu chód jest „kaczkowaty” Objaw Trendelenburga m pośladkowy średni z powodu braku napięcia nie jest w stanie utrzymać miednice i powoduje opadanie miednicy, następny objaw to Dushena konsekwencją objawu Trendelenburga pochylenie tułowia w stronę chorą. Kolejny to zwiększenie lordozy lędźwiowej, skrzywienie kręgosłupa które jest wynikiem nie leczonego zwichnięcia stawu biodrowego. Leczenie jest to leczenie zachowawcze rozpoczyna się jak najszybciej po urodzeniu dziecka, stosuje się aparaty korekcyjne, nie krępują ruchów nóżek dziecka. Utrzymują one ustawienie kkd dziecka w zgięciu i odwiedzeniu W czasie stosowania aparatów nie stosuje się kinezyterapii miejscowej. Dba się o ogólną motorykę, głowa k udowej musi być w najkorzystniejszym położeniu w stosunku do panewki tj. w zgięciu odwiedzeniu i rotacji wewnętrznej. Około 1szego roku życia jeśli aparaty nie przynoszą efektu to stosuje się wyciągi stałe pośrednie na czas kilku tygodni. Jest to kilka wyciągów 1szy to wyciąg w którym dziecko ma nóżki wyciągane wzdłuż osi długiej równolegle, kolejny wyciąg to nóżki ułożone są w odwiedzeniu i dodatkowo w rotacji wewnętrznej w czasie stosowania wyciągu wykonuje się kinezyterapie indywidualną wzmacniającą m obręczy kkg, oddechowe, m brzucha sterowane górą tułowia, ćw z oporem na zginacze i prostowniki stopy, wykorzystuje się synergizmy na m. czworogłowy uda. Efekty stabilizuje się zakładając opatrunek gipsowy biodrowy z rozpórką na 8 tygodni.

W tym czasie nie stosuje się pionizacji a ćw na m brzucha sterowane górą i grzbietu sterowane górą. Po 8 tyg zdejmuje się opatrunek i zakłada się gips czynnościowy, nie obejmuje stawów biodrowych natomiast odwiedzenie i rotacje wewnętrzną zapewnia dogipsowana rozpórka. Zaleca się pionizacje do 2 godzin dziennie i siadanie stosuje się ćw wzmacniające obręcz kkg i tułowia, gips zmienia się do 3 razy średnio co 2 miesiące. Ostatnim etapem leczenia zachowawczego jest zastosowanie szyny do której są mocowane buciki skierowane do środka i zdejmowane do nauki chodzenia, w tym okresie ważne jest wzmacnianie m pośladkowych, zwiększanie zakresu ruchu w stawach biodrowych poprzez wykonanie tylko ćw. czynno – biernych. Jeżeli zachowawcze leczenie nie przynosi efektów stosuje się operacje, po operacji prowadzi się kinezyterapie. Powikłaniem może być jałowa martwica głowy kości udowej wówczas występuje ból ograniczenie prostowania pogorszenie chodu. Wtedy należy przerwać naukę chodu zastosować ćw. czynnobierne oraz z odciążeniem.

KRENCZ SZYJNY

Jest to przymusowe ustawienie głowy polegające na skłonie w bok ze skrętem w stronę przeciwną. Rodzaje krenczu: to wrodzony krencz szyi pochodzenia kostnego, wrodzony krencz szyi pochodzenie a mięśniowego, krencz nawykowy, Wrodzony krencz syi jest to wada wrodzona spowodowana strukturalnymi wadami kostnymi w kręgach szyjnych np. kręgi klinowate. Leczy się zachowawczo odpowiednie opatrunki kołnierze ćw. korekcyjne, leczenia operacyjnego nie stosuje się. Jeżeli wada jest leczona zaraz po urodzeniu to można doprowadzić do prawidłowego ustawienia głowy. Wrodzony krencz pochodzenia mięśniowego jest to wada spowodowana zmianami w mięśniu MOS które prowadzą do przykurczu mięśnia. Krencz szyi nawykowy jest wada spowodowana nawykowym ułożeniem płodu w łonie matki jest odwracalna i mija samoistnie w ciągu kilku tygodni. Krencz szyi nabyty jest to wada powstająca po urazach, chorobach, utracie wzroku, słuchu.

Zajmujemy się krenczem szyjnym pochodzenia szyjnego rehabilitacje należy rozpocząć jak najszybciej zaraz po urodzeniu dziecka, kinezyterapie dzielimy na 3 okresy I- okr dziecka leżącego około do 3mca IIokr to okresa małej pionizacji od 4 do 9 miesiąca życia, III okr. Tzw pełnj pionizacji od około 10 miesiąca. W okr I stosuje się dużo ułożeń korekcyjnych stosuje się ćw. bierne redresyje i czynne szczególną uwagę zwraca się na rozciąganie MOS przykurczonego i wzmacnianie strony przeciwnej i wzmacnianie mięśni prostowników karku w symetrycznym działaniu. Zlecenia korekcyjne wykonują rodzice, muszą być odpowiednio przeszkoleni. W okresie pierwszym dziecka leżącego nie wolno układać dziecka na plecach z poduszką pod głową, z wałeczkami pod klatką piersiową powodującą odchylenie głowy do tyłu nie wolno biernie sadzać dziecka. Nie wolno nosić na rękach z pionowym ustawieniem głowy.

Postępowanie zaczynamy od ustawienia łóżeczka twarda poduszka pod głowę dziecka, po stronie przykurczu ustawiamy rzeczy mogące zaciekawić dziecko to znaczy wymuszamy by dziecko patrzyło się w stronę.

Pozycje korekcyjne:

I ułożenie na boku chorym podparcie pleców (stabilizacja) Twarda poduszka pod głowę wypełniająca przestrzeń aż do barku (bark nie leży na poduszce)

II leżenie na boku zdrowym podpórka pod plecy, siła ciężkości głowy sama rozciąga mięsień przykurczony można zwiększyć rozciąganie podkładając pod tułów złożony kocyk

III układa się dziecko na plecach po obu stronach głowy układa się worki z piaskiem i stabilizuje się barki

IV leżenie na brzuchu ugięte rączki opiera się na przedramionach i w tej pozycji dziecko unosi główkę ćwiczy m karku, tutaj musimy pilnować by unosiło głowę symetrycznie. Po bokach zasłanamy obraz a na wprost umieszczamy coś co zaciekawi dziecko.

Do karmienia butelkę podajemy po stronie mięśnia przykurczonego w tym okresie aby utrwalić ustabilizować efekty zakładamy dziecku czapeczkę z torczkami mocowanymi do pasa. Ćwiczenia redresyjne wyglądają następująco: 2 osoby jedna chwyta stabilizując za ramiączka a druga podtrzymując główkę dziecka i obniża główkę i bardzo delikatnie wykonuje skręt głowy w przeciwną do przykurczu. W pierwszych dniach wykonuje się ruch do pozycji pośredniej, kolejnych dalej hiperkorekcję. Przykurczowi MOS towarzyszy przykurcz 4 bocznego grzbietu – górnej części. Tutaj rozciągamy gdzy dziecko lezy na boku zdrowym chwytamy za bark dziecka i delikatnie przyciskami główkę dziecka do podłoża, zwiększamy efekt poprzez obniżenie barku.

Cw. Czynne:

Dziecko leży na plecach stabilizujemy barki smoczek dotykamy do końcika ust po stronie przykurczonego m. dziecko podąża za smoczkiem.

Dziecko leży na plecach po stronie przykurczonej brzęczymy zabawką, pokazujemy zabawkę i oddalamy w stronę przykurczoną

W położeniu na brzuchu powtarzamy ćwiczenia.

W okresie drugim dochodzą ćwiczenia w leżeniu na boku oraz w siadzie.

Dziecko leży na boku przykurczonym, stabilizujemy bark i wykonujemy skłon w stronę mięsnia przykurczonego, drugie ćw. dokładamy rotacje w stronę przykurczonego mięśnia. W siadzie skrzyżnym stabilizujemy bark do ucha przeciwnego przykładamy tykający zegarek i go oddalamy. Grzechotka lub wołanie po stronie przykurczonej, rodzić trzyma dziecko na kolanach przechylamy w bok w stronę przykurczonego mięśnia, pochylamy również do przodu. Kładziemy rękę w siadzie na tył głowy dziecko oporuje i ćwiczy prostowniki karku.

W III okresie pełnej pionizacji do tych ćwiczeń dodaje się dużo ćwiczeń wzmacniających stronę zdrową. Dziecko leży na plecach i wykonuje unoszenie głowy z wytrzymaniem, dziecko leży na plecach i kładziemy dłoń na stronie przykurczonej delikatnie naciskamy, dziecko ma za zadanie naciskać naszą dłoń. Dziecko lezy na brzuchu głowa po za kozetką unosi głowę z wytrzymaniem. Jeżeli leczenie nie przynosi efektów stosuje się leczenie operacyjne.