ĆWICZENIA IZOKINETYCZNE

Forma treningu dynamicznego

-stała prędkość kątowa

-pacjent otrzymuje taki opór jaki sam wytwarza na urządzeniu

-prowadzenie ruchu ze stałą nadaną prędkością umożliwia - dynanometr

-zmieniający się opór w pełni dopasowowuje się do układu mięśniowo-szkieletowego, bólu,

zmęczenia

-aparat do ćwiczeń może być stosowany jako treningowy oraz test ( pomiar, zakres, moment

obrotu, wydajność energii)

ĆWICZENIA IZOMETRYCZNE

Czynne napinanie mięśni bez zmiany długości włókien

Statyczna praca mięśni ( bez efektu ruchowego)

Zastosowanie :

-przeciwdziałanie zanikom

-przyrost masy siłowej

-utrzymanie aktywności w obrębie unieruchomionego odcinka ciała

(np.opatrunek gipsowy)

Zasadą ćwiczeń jest sekwencja napięcie-trzymanie-odprężenie

Podział ćwiczeń izometrycznych :

-zwykłe

-krótkie

-długie

1.Zwykłe ćwiczenia izometryczne

-stosowane w I etapach usprawniania pacjentów unieruchomionych

-napięcie mięśniowe sięga 80-100% napięcia max

-czas skurczu 5:6 przerwy 10 sekund

-trening zaczyna się od napięć o krótszym i mniejszym natężeniu

-2 powtórzenia dla ustawienia kątowego

-codziennie

2.Krótkie ćwiczenia izometryczne ( zwykłe z oporem zewnętrznym)

-opór max ( 90% )

-czas skurczu od 5:6 sekund, przerwy 5-10 sekund

-10 powtórzeń =1 set ( max 3 sety)

-5 razy w tyg.

- co 1-2 tygodnie kontrola ciężaru wyjściowego

3.Długie ćwiczenia izometryczne ( zwykłe z oporem zewnętrznym)

-od33-66% max oporu

-czas skurczu 30 sekund ( 1 skurcz dziennie)

-7 razy w tyg.

- co 1-2 tygodnie kontrola ciężaru wyjściowego

Ćwiczenia rozluźniające mięśnie barków i kończyn górnych:

1.        p.w.: postawa rozkroczna, tułów w półskłonie, swobodne, różnokierunkowe wymachy RR.    

2.        p.w.: postawa rozkroczna o lekko ugiętych kolanach, półskłon tułowia w prawo,    

       swobodne wymachy prawym ramieniem, następnie zmiana strony.

 

Ćwiczenia rozluźniające mięśnie kończyn dolnych:

1.      p.w.: postawa zasadnicza, naprzemienne przenoszenie ciężaru ciała na prawą i lewą

nogę.

      2.   Podskoki w miejscu na jednej nodze z luźnym wymachem drugiej nogi w przód

            i w tył.

 

Test ścienny Degi

Umożliwia wykrycie przykurczów w obrębie stawów ramienno-barkowych. Pacjent w pozycji stojącej lub siedzącej tyłem do ściany wykonuje wznos ramion w górę. Kąt pomiędzy wyciągniętymi ramionami a ścianą określa stopień przykurczu.

Test Otto-Wurma

Służy do pomiaru ruchomości odcinka piersiowego kręgosłupa. W celu wykonania testu należy określić położenie Th1, a następnie odmierzyć 30 cm (do Th12). Pacjent wykonuje maksymalny skłon w przód z wyprostowanymi stawami kolanowymi. Długość odcinka powinna zwiększyć się o ok. 6-8 cm. Jeśli tak się nie dzieje mamy do czynienia z przykurczem mięśni przykręgosłupowych.

Test Patricka

Pozwala na wykrycie blokady stawu krzyżowo-biodrowego. Pacjent leży tyłem, z jedną kończyną dolną wyprostowaną, drugą zgiętą w stawie biodrowym i kolanowym. Stopę opiera o podudzie poniżej stawu kolanowego kończyny wyprostowanej. Fizjoterapeuta jedną ręką stabilizuje miednicę, drugą uciska okolice stawu kolanowego kończyny zgiętej. O zmianach w stawie biodrowym lub krzyżowo biodrowym świadczy ból w trakcie testu lub obrona mięśniowa.

Test Thomasa

Pomaga wykryć przykurcz zgięciowy w stawie biodrowym. Badany leży tyłem, kończyna nie badana maksymalnie zgięta w stawie kolanowym i biodrowym, kończyna badana wyprostowana. Fizjoterapeuta dociska udo nie badanej kończyny do klatki piersiowej pacjenta. O przykurczu świadczy uniesienie ponad podłoże kończyny testowanej. Kąt pomiędzy osią uda a powierzchnią, na której leży pacjent określa wielkość przykurczu.

Test Jandy

Ma na celu zróżnicowanie dodatniego testu Thomasa. Pacjent leży tyłem, kość krzyżowa na brzegu kozetki. Bierne zgięcie kończyny testowanej w stawie biodrowym i kolanowym: uniesienie testowanego uda – przykurcz m. biodrowo-lędźwiowego. Bierne zgięcie kolana – zgięcie biodrowe – przykurcz m. prostego uda.

Test Schobera

Pozwala na dokonanie pomiaru ruchomości w odcinku piersiowo-lędźwiowym. W celu wykonania testu należy wyznaczyć miejsce przecięcia linii łączącej kolce biodrowe tylne górne z linia wyrostków kolczystych. Następnie zaznaczyć punkt leżący 10 cm powyżej i 5 cm poniżej. Przy skłonie w przód długość odcinka powinna zwiększyć się o 6-8 cm. Brak takiego wyniku świadczy o napięciu mięśni przykręgosłupowych.
Osoby, które nie mogę stać mogą być badane w pozycji leżenia bokiem. W tym celu należy wyznaczyć wyrostki kolczyste L1 i L5 i polecić pacjentowi maksymalny skłon tułowia w przód z jednoczesnym zgięciem stawów kolanowych i biodrowych (do pozycji skulonej). Odległość pomiędzy kręgami powinna wzrosnąć o 4-6 cm.

Test palce-podłoga (Thomayera)

Służy do badania ruchomości kręgosłupa i stawów biodrowych. Badanemu poleca się wykonanie skłonu w przód przy wyprostowanych stawach kolanowych, następnie mierzy się odległość od paliczka dalszego trzeciego palca ręki do podłoża.