Zgrzewaniem nazywamy techniki łączenia materiałów, za pomocą działania temperatury i ciśnienia.

Metody zgrzewania: doczołowe, iskrowe, punktowe, liniowe, garbowe i tarciowe

Zgrzewanie garbowe

Zgrzeina powstaje w miejscu punktu kontaktowego, specjalnie ukształtowanego na materiale roboczym. Na przykład, punktem kontaktowym (garbem) może być wybrzuszenie lub pierścieniowe bądź wydłużone występy technologiczne. Łączenie elementów może odbywać się jednocześnie w kilku punktach. Odpowiednio duże elektrody obejmują wszystkie punkty, które mają zostać zgrzane w jednej operacji. Tworzone są złącza zakładkowe lub doczołowe.

Zgrzewanie doczołowe iskrowe

Zgrzewane elementy są ustawiane tak, aby się stykały powierzchniami czołowymi. W procesie zgrzewania doczołowego iskrowego można wyróżnić następujące etapy: podgrzewanie wstępne, wyiskrzanie i spęczanie. Podgrzewanie jest wykonywane przy niewielkim docisku. Gdy tylko złącze się nagrzeje, następuje etap wyiskrzania, w którym jest wypalany materiał powierzchni złącza, w wyniku czego uzyskuje się gładką, czystą powierzchnię. Gdy zostanie usunięty naddatek przeznaczony na wyiskrzanie, następuje etap spęczania, w którym powstaje wypływka zawierająca stopiony i utleniony metal.

Przykłady elementów zgrzewanych doczołowo iskrowo: pręty, ogniwa łańcuchów, szyny i rury.

Zgrzewanie liniowe

Metoda przede wszystkim umożliwiająca wykonywanie szczelnych zgrzein łączących blachy. Zgrzewanie liniowe jest procesem ciągłym, w którym elektrody krążkowe oddziałują na elementy robocze ustawione (zazwyczaj) na zakładkę.

Zgrzewanie punktowe

Jest to najbardziej znana metoda zgrzewania oporowego. Głównie jest przeznaczona do spajania arkuszy blach. Spoinę tworzy jedna lub więcej zgrzein, a elementy są zazwyczaj łączone na zakładkę. Z zasady stosuje się elektrody punktowe o odpowiednio dobranej średnicy.

Spawanie gazowe

W technologii spawania gazowego do rozgrzewania łącznych elementów wykorzystuje się ciepło płomienia powstałego wskutek spalania mieszanki acetylenu lub propanu z tlenem. Gaz spawalniczy i tlen są podawane do palnika z osobnych butli ciśnieniowych. Temperatura płomienia spalanej mieszanki przekracza 3000 stopni C, co w zupełności wystarcza, aby stopić stal i wiele innych materiałów. Podczas spawania w płomieniu rozgrzewa się też specjalny drut, który topiąc się, pokrywa spoinę, dodatkowo ją wzmacniając.

wady i zalety spania gazowe kierunek spawania:

w lewo: łatwa, szybka ale mało wytrzymała i podatna na pękanie (bo szybko stygnie i gaz nie zdąży uciec), estetyczna, drut ruch przerywany palnik ruch jednostajny

w prawo: wolniejsza ale bardziej wytrzymała, drut ruch zakosowy, palnik ruch jednostajny

w górę jest to, że nie zawsze można ją użyć, a zaletą: duża wydajność spawania i dobry przetop na całej długości łączonych części.

Lutowanie

Metoda łączenia materiałów zapewniająca połączenie o fizycznej ciągłości wykonane spoiwem (lutem) o temperaturze topnienia niższej niż temperatura topnienia materiałów łączonych.

Lutowanie miękkie stosuje się do łączenia części o niedużych naprężeniach w złączu i niewysokiej temperaturze pracy, jak również do uszczelniania połączeń zawalcowanych i innych (np. cienkościennych zbiorników, pojemników, rynien, rurociągów).

Lutowanie twarde. Temperatura topliwości spoiw leży w granicach 600 – 1080 ^oC. Stosuje się przy znacznych naprężeniach w złączu i wysokiej temperaturze pracy (ponad 150^oC). Jest używane do połączeń ślusarskich, w budowie ram rowerowych, w kołnierzach połączeń rurociągów, do łączenia części mechanizmów precyzyjnych, w produkcji narzędzi skrawających. Jako czynnik odtleniający podczas lutowania ma zastosowanie boraks. Lutami twardymi są miedź lub stopy miedzi (mosiądze, brązy, stopy miedzi z fosforem, srebrem, krzemem, manganem), stopy srebra z miedzią, cynkiem i in. oraz prawie czysty nikiel z dodatkiem manganu.

Rozróżnia się lutowanie lutami miękkimi, twardymi, specjalnymi, lutospawanie

Spawanie metodą TIG

W metodzie TIG (zwanej też GTAW - Gas Tungsten Arc Welding) jest stosowana nietopliwa elektroda wolframowa. Elektroda, łuk i obszar przyległy do jeziorka ciekłego metalu są chronione przed atmosferą przez obojętny gaz osłonowy. Jeżeli jest wymagane użycie spoiwa, to materiał dodatkowy wprowadza się przy czołowej krawędzi jeziorka ciekłego metalu.

Za pomocą metody TIG uzyskuje się niezwykle czyste, wysokiej jakości złącza. Ponieważ w procesie nie powstaje żużel, jest wyeliminowane ryzyko zanieczyszczenia spoiny jego wtrąceniami, a i gotowa spoina praktycznie nie wymaga żadnego czyszczenia. Metoda ta nadaje się do spawania niemal wszystkich metali, przy czym proces może być prowadzony ręcznie lub w sposób zautomatyzowany. Metoda TIG jest najczęściej stosowana do spawania stopów aluminium oraz do spawania stali nierdzewnych, gdzie jednorodność złącza ma krytyczne znaczenie. Jest szeroko wykorzystywana w przemyśle nuklearnym, chemicznym, lotniczym i spożywczym.

MIG-spawanie w osłonie gazów obojętnych, argonu lub helu, do spawania stali stopowych, metali nieżelaznych, stopów aluminium i stali kwasoodpornych

MAG- spawanie w osłonie gazów aktywnych, Argon+CO2, CO2 dysocjuje na CO i 1/2 O2, co działa na spoiwo, stosujemy do stali węglowych (drut ma niewielką ilość węgla, więc trzeba go nawęglić aby miał taki sam skład chemiczny)

Spawamy: aluminium prąd zmienny, stal prąd stały

znaczy kwasowa, zasadowa, rutylowa, celulozowa i utleniająca? To na pewno do łukowego w otulinie, innych nie przypominam sobie, poza tym elektroda to tylko w jakimś łukowym