SIŁY RETRKACJI – płuca wyjęte z klatki piersiowej zapadają się w wyniku działania sił retrakcyjnych w zrębie łącznotkankowym, złożonym z włókien sprężystych i kolagenowych (które tworzą przegrody między pęcherzykami, płacikami i segmentami płuc). Elementy tkanki łącznej i mięśniowej nadają tkance płucnej zdolność do kurczenia się, czyli retrakcji. Płuca z łatwością dają się rozciągnąć albo przez wtłaczanie powietrza do drzewa oskrzelowego, albo przez wytworzenie subatmosferycznego ciśnienia na zewnątrz płuc, czyli w jamach opłucnowych. Ten ostatni mechanizm działa w warunkach fizjologicznych i zapewnia utrzymanie płuc w stanie rozciągnięcia, powiększając ich objętość w czasie wdechu.

PRZEPŁYW – OBJĘTOŚĆ: metodą wykrywania obturacji dróg oddechowych, szczególnie ich części obwodowej, jest rejestracja krzywej zależności forsownego przepływu i objętości zmieniającej się podczas wydechu. Wymaga to jednoczesnej rejestracji przepływu i objętości. Krzywa pokazuje, że w początkowej fazie forsownego wydechu przepływ szybko narasta do osiągnięcia wartości szczytowej (PEF), a następnie stopniowo opada. W tej fazie przepływ zależy wyłącznie od drożności dróg oddechowych, a nie od siły wydechu. Wielkość maksymalnego przepływu w połowie FVC (MEF50) jest miernikiem drożności oskrzeli obwodowych. Wartość ta bywa obniżona w stanach zapalnych błony śluzowej oskrzelików i u palaczy tytoniu.