Wspólnoty lokalne: zbiorowości zamieszkałe na wspólnym terenie,w ramach których ludzie na ogół znający się nawzajem realizują większość swojej życiowej aktywności, obdarzając je silną identyfikacją i czyniąc uczestnictwo elementem własnej, indywidualnej tożsamości.

Sposób prezentowania definicji wspólnoty lokalnej może wynikać z jednego z czterech zauważalnych nurtów postrzegania życia społecznego przez badaczy. Po pierwsze, społeczności lokalne określa się w kategoriach pojęciowych odnoszących się do teoretycznych konceptów systemu społecznego, funkcji oraz struktury. Wśród zwolenników takiego ujmowania zagadnienia wymienia się Talcotta Parsonsa, Margaret Stacey, Rolanda L. Warrena. Po drugie, społeczności lokalne mogą być rozpatrywane poprzez system interakcji zachodzących między jej członkami. Społeczność jest ujmowana jako przestrzeń przecinania się partykularnych interesów jednostek. Przedstawicielem tego nurtu jest Gideon Sjoberg. Po trzecie, wspólnoty lokalne postrzega się jako odrębne i oddzielone od innych grup twory, w których dopatruje się skłonności izolacyjnych. W tym nurcie społeczności społeczne widziane są jako samowystarczalne. Badaczami, którzy wpisują się w ten nurt pojmowania zjawiska, są Robert E. Park oraz Ernest W. Burgess. Po czwarte, wspólnota lokalna ujmowana jest jako wartość pozytywna dla jej członków, dzięki której odczuwają oni w stosunku do niej swoiste przywiązanie. Owo emocjonalne zaangażowanie jako istotny element definicyjny wyróżnia takich autorów jak: Noel Iverson, Robert M. Maclver.

Społeczności lokalne – cechy społeczności lokalnych:

• wyodrębnione terytorium zamieszkałe przez określoną liczbę osób – np. może być to kamienica lub miasto, trudno jest ustalić górną granice, ale określa się ją przez możliwość nawiązywania bezpośrednich kontaktów międzyludzkich

• interakcje społeczne, wynikające z bliskości zamieszkania mogą mieć charakter świadomościowy: polegają na wymianie sądów, opinii na daną sprawę, i materialny: polegający na wymianie usług w ramach pomocy sąsiedzkiej np. ochrona osiedlowa

• właściwe mieszkańcom poczucie wspólnoty i sentyment wspólnoty emocjonalnych więzi – sąsiedzi solidaryzują się, utożsamiają się ze społecznością, stan ten nazywamy „małą ojczyzną’

• instytucje powoływane do zaspokojenia potrzeb mieszkańców np. kościół

Funkcje społeczności:

integracyjna – społeczność łączy ludzi, chociaż nie może występować wiele konfliktów np. sąsiedzi

identyfikacyjna – społeczność lokalna zaspokaja potrzeby i jest znakiem w społeczeństwie

kulturotwórcza – dostarcza społeczności wzorce zachowań i wartości

kontrolna – jest wszechobecna, o wszystkim jak wiadomo, trudno się z czymś ukryć