Cechy motoryczne człowieka

Cechy motoryczne to pewnie właściwości, talenty, zdolności, charakteryzujące czynności ruchu człowieka. Ruchy mogą być proste lub złożone, jedno lub wielopłaszczyznowe, wymagające zaangażowania: szybkości, zwinności, siły. Doskonałość ruchu możemy osiągnąć przez opanowanie techniki danego ćwiczenia, ale również dzięki pewnym zdolnościom, które posiada ćwiczący. Cechy motoryczne możemy określić jako wielkości charakteryzujące potencjalne możliwości ruchowe danego organizmu. Istnieją one niezależnie od techniki ruchu.

Głównymi cechami motorycznymi są:

• Siła

• Wytrzymałość

• Szybkość

• Zwinność

Dodatkowe to:

• Skoczność

• Zręczność

• Gibkość

1) Siła

Zależy od skórczu mięśnia, a ten zależny jest od powierzchni fizjologicznej przekroju mięśnia, ilości i synchronizacji pracujących włókien mięśniowych podczas wykonywania ruchu. Im większy przekrój fizjologiczny tym większa siła. Pod wpływem treningu siły, przekrój fizjologiczny ulega powiększeniu, ponieważ poszczególne włókna stają się grubsze. Im większa liczba jednostek motorycznych zostanie pobudzona do pracy, tym większa jest jego siła. Dodatkowym pobudzeniem jednostek motorycznych jest włączenie pobudzenia emocjonalnego np. w czasie zawodów.

Siła mięśnia zależy również od kontowego ustawienia w danym stawie i od wielkości ramienia siły. Siłę możemy ćwiczyć poprzez skórcz izotoniczny, czyli w trakcie wykonywania ruchu, jak również poprzez Skórcz izometryczny, w którym występuje obciążenie równoważące siłę mięśniową. Mięsień zmienia swoje napięcie. Daje to zarówno szybki przyrost siły jak i masy mięśniowej. W ćwiczeniach izometrycznych należy zachować ostrożność, ponieważ w trakcie tych ćwiczeń utrudnione jest krążenie krwi. Napięcie mięśni powoduje nacisk na ścianki naczyń krwionośnych. U osób słabo wytrenowanych ćwiczenia te są często wykonywane na bezdechu. Należy sobie odpuścić ten trening dla osób starszych i …..

2) metody treningu siły

1. metoda ciężko-atletyczna – krótkotrwałe, ale maksymalne obciążenia. Rozpoczynamy od 60% maksymalnej wytrzymałości. Potem od 60%-100% w tempie wolnym. Od 60%-90% w tempie średnim i od 60%-80%w tempie szybkim.

2. metoda kulturystyczna – trening wszechstronnie rozwijający główne grupy mięśniowe. Opór treningowy od 50%-60% ilość powtórzeń 10. Przerwy między powtórzeniami od 2 do 5 minut. Tempo dość szybkie. Trening utrudniamy przez zwiększanie ciężaru, skracanie czasu odpoczynku i zwiększanie liczby serii.

3. metoda treningu dowolnego – inaczej trening stacyjny. Kształtujemy przede wszystkim wytrzymałość, jednocześnie siłę, ponieważ między ćwiczeniem na poszczególnych stacjach, nie ma przerw wypoczynkowych. W treningu ustawiamy od 8-12 stacji. Obciążenie treningowe około 50% maksymalnego. Ćwiczenia na poszczególnych stacjach nie powinny trwać dłużej niż 1 minutę. Ilość powtórzeń 20.

3) wytrzymałość jako cech motoryczna

Odporność organizmu na zmęczenie. Charakteryzuje się dużą liczba i różnorodnością procesów fizjologicznych. Zmiany przystosowawcze dot. Całego organizmu. Najbardziej krążenia, oddychania, ruchowego. Wiąże się z biologicznym określeniem wydolności ,czyli potencjonalnymi możliwościami organizmu w zakresie wykonanej pracy. Określa potencjał ustroju, czyli energetykę wysiłku, procesy termoregulacji, koordynacji mięśniowo-nerwowej i ogólnej gospodarki ustrojowej, sercowo-naczyniowego oddychania i mięśniowego. Zdolność do max. Poboru tlenu określa się jako pułap tlenowy.

Wyróżniamy 2 rodzaje wytrzymałości:

• Ogólną – zdolność do wykonywania przez dłuższy czas dowolnej pracy fizycznej.

• Specjalną – zdolność do wykonania specyficznego obciążenia uwarunkowanego specjalnym rodzajem treningu.

Wytrzymałość jest badana przez obserwacje tętna, przed i bezpośrednio po wysiłku oraz określenie czasu jaki upłynął do powrotu tętna do normy. Im krótszy czas tym lepsza wytrzymałość.

4) jak trenujemy-metody treningu:

1. Metoda ciągła – wysiłek bez przerw wypoczynkowych w czasie1,5 do 2 minut przy pełnym zaopatrzeniu w tlen.

2. Metoda powtórzeniowa – charakter pracy szybkościowo-wytrzymałościowy. Intensywność maksymalna. Czas wysiłku – 20-25 sekund. Czas odpoczynku – 8-10 minut. Przerwy o charakterze biernym, praca o niepełnym zaopatrzeniu w tlen.

3. Metoda interwałowa – intensywność maksymalna. Czas wysiłku – 40-90 sekund. Czas odpoczynku 1 (godzina chyba), nie pozwala na całkowitą odnowę zdolności do pracy, każde następne ćwiczenie odbywa się w stanie pewnego zmęczenia organizmu.

4. Metoda startowa – polega na kształtowaniu wytrzymałości przez jak najczęstszy udział w zawodach sportowych różnej rangi.