POSTMODERNIZM POSTSTRUKTURALIZM POSTKOLONIALIZM

Barbara Sier-Janik „Postmodern dance”

MODERNIZM	POSTMODERNIZM
OGÓLNA CHARAKTERYSTYKA
Początek XX wieku. Abstrakcyjność Autonomiczność Industrializm Paradygmatyczność Podrzędność – systemy, które były zdolne opisać cały świat narzucały światopogląd. Porządek waginalno-falliczny ???? Prymitywizm – idąc za postępem techniki, zanika duchowość, wszystko tłumaczy się naukowo. Obok maszyny, która działa automatycznie, staje ciało prymitywne, dzikie, nieokrzesane. Żywiołowość Dominacja pewnych dyskursów. Epoka izmów, np. ekspresjonizm. Epoka rozwoju nauki, techniki, rewolucji przemysłowej, metody eksperymentalnej. Modernizm = coś co jest lepsze. Modernizm dążył do fundamentalizmów, szukał stałych zasad i praw, które opisują funkcjonowanie całego świata. Formułowanie się sfery artystyczno-kulturowej.	Lata 50-60 XXw. zaczynają postmodernizm. Chce obalić wszystko co wypracował modernizm: paradygmatyczność, podrzędność, itp. Chciał wydobyć wszystko co modernizm chciał ukryć. Aleatoryzm (przypadkowości) – improwizacja. Brak spójności Znosi autonomiczność Bycie obok, ale nie anty. Syntagmatyka Współrzędność/ relatywizm - równouprawnienie wszystkich dyskursów. Postmodernizm chce akceptować to co różne, dzienne, lokalne, odmienne, traktować je na równi. Odrzuca założenie oceniania czegokolwiek. Porządek polimorficzno- androginiczny ???? Nie dąży do fundamentalizmu, powrotu do korzeni. Wrócił do koncepcji, ze wszystko zostało już powiedziane. Intertekstualność - łączenie wszystkich „tekstów” rozmaitych epok i założenie pewnej relacji – wszystko co powstałe jest zlepieniem tego co już było, w tym także: cytat, stylizacja, przeinaczenie. Dekonstrukcja - każdy „tekst” jest studnią znaczeń przez którą można szukać w głąb; poszukiwanie innych dziwnych znaczeń; trzeba się wwiercić w tekst, żeby zobaczyć co jest pod spodem, co więcej możemy z niego wyczytać.
TANIEC
Przedstawiciele: Francois Delsarte – prekursor , FRANCJA Emile Jacques Delacroze – teoretyk, NIEMCY Rudolf von Laban – teoretyk, NIEMCY Mary Wigman NIEMCY Kurt Jooss NIEMCY Isadora Duncan USA Martha Graham USA Doris Humprey USA Charkes Wiedman USA Ruth Saint-Denis USA Ted Shawn USA Jose Limon USA W USA – taniec moden, w Niemczech – taniec wyrazisty, pełen ekspresji, naładowany emocjami; jednokierunkowy, dążył ku teatrowi tańca. Całkowite zerwanie z tańcem klasycznym, taniec modern miał być tym wszystkim czym nie jest balet. Miał być naturalny w przeciwieństwie do nienaturalnego i skodyfikowanego baletu. Ruch wyraża poszczególne uczucia i przeżycia wewnętrzne człowieka. Ważna jest sfera sakralna, duchowy wymiar tańca, psychologia postaci. Istotny był efekt końcowy. Grano tylko w teatrze, gdzie możliwe było rozgraniczenie na widownie i scenę. Spektakl zamknięty całością.	Przedstawiciele: Merce Cunningham USA Yvonne Reiner („No manifesto”) USA Trisha Brown USA Lucinda Childs USA Steve Paxton USA Post modern dance = nowa fala, nowy taniec . Nowa fala opowiada się za powrotem do sztuki pierwotnej, wypracowania profesjonalizmu, który odrzucił modernizm. Odrzuca wrogość do baletu, ale bez powrotu do puent, mitologii, baśniowości. Taniec cechuje dynamika, eksperymentalność. Odrzucenie z tańca wszystkich zbędnych elementów i efektów widowiskowości – taniec dla samego tańca. Taniec zaczyna się od ruchu i ruchem się wyraża. Pozostawia widzowi pełną swobodę podkładania treści pod ruch. Taniec ma oddać samo życie, tzn. chodzenie, bieganie, kręcenie się w kółko - pedestrian moves – stworzenie powtarzalnych struktur. Odrzucenie duchowość, psychologii Hybrydyzacja, korelacja sztuk, ale mimo wszystko są one osobne. Związany mocno z: concept art., minimal art, contact improvisation – wykorzystywano ją do badania ruchu, gdzie można go poprowadzić. Happening Pop-art Nie liczył się efekt końcowy, ale proces twórczy, odrzucenie zbędnych elementów i efektów widowiskowości. Nagły zwrot w przestrzeni teatralnej, eksperymentalne przestrzenie, jak ulice, muzea, biblioteki, parki, tarasy, itp. Zacierają się granice tańca męskiego i żeńskiego, kobiety mogą tańczyć męskie partie, ubiera się je w te same stroje, tworzono ruch uniwersalny. Otworzył sztukę tańca na każdy rodzaj ekspresji, wykorzystywanie rzutników, przywiązywanie się do liny i taniec na ścianie, itp. Twórczość Trishy Brown, Lucindy Childs, określa się jako początek następnej fali post modern dance