Podstawy resocjalizacji skrypt

Podstawy resocjalizacji

  1. Definicje socjalizacji (co to jest? Jaka jest zależność między socjalizacją, a wychowaniem, a resocjalizacją?)

Socjalizacja – ogół zmian zachodzących w jednostce pod wpływem oddziaływań społecznych umożliwiających jej stopniowe stawanie się pełnowartościowym członkiem społeczeństwa. Proces socjalizacji jest spontaniczny i mało kontrolowany.

Wychowanie - to proces celowego i świadomego kształtowania ludzkich zachowań, postaw, ról społecznych, osobowości, zgodnie z wcześniej założonymi ideałami pedagogicznymi; czyli wzorem, modelem człowieka którego chcemy ukształtować w toku wychowania.

Resocjalizacja – zajmuje się dysfunkcjami, defektami, niedorozwojem motywacyjnym, powiązaniami z wadami środowiska społeczno – kulturowego i niekorzystnymi czynnikami biopsychicznymi.

  1. Jakie czynniki decydują o sile socjalizacji/zachowania?

Czynniki biopsychiczne

genetyczne

choroby genetyczne, uszkodzenia chromosomów

ukł. nerwowy

P. Pawłow wyróżnił dwa typy ( układu nerwowego ) osobowości:

Za podstawę wyodrębnienia tych 2 typów przyjął szybkość przyswajania nowych odruchów warunkowych i długość ich trwania.

H. I. Eysenck przyporządkował układom Pawłowa dwa typy osobowości:

Resocjalizacja polega na wygaszaniu niewłaściwych nawyków, emocji, potem przeprowadzamy resocjalizację o charakterze terapeutycznym.

Na patologiczne zachowania mogą mieć wpływ:

Uszkodzenia systemu nerwowego mogą być wywołane:

endokrynologiczne

Oddziaływanie poszczególnych gruczołów wydzielania dokrewnego na psychikę człowieka zależy od wpływów zewnętrznych oraz od właściwości samych gruczołów. Do gruczołów mających największy wpływ na zaburzenia w zachowaniu należą:

Czynniki socjokulturowe:

Rozwój psychiczny dziecka kształtowany jest też poprzez czynniki zewnętrzne takie jak rodzina, środowisko rówieśnicze, środowisko szkolne. Jeżeli nie zaspokajają one podstawowych potrzeb dziecka, stawiają zbyt wysokie wymagania w stosunku do jego możliwości rozwojowych, dostarczają negatywnych wzorców zachowania, wpływają na powstawanie zaburzeń w zachowaniu.

Specjalną rolę ma do spełnienia szkoła w stosunku do dzieci pochodzących z rodzin nie realizujących swych funkcji opiekuńczo – wychowawczych, musi ona wyrównywać istniejące braki wychowawcze.

Grupa separuje się od otoczenia (na strychach, w piwnicach), w tej sytuacji dochodzi do pierwszych wspólnie popełnianych przestępstw. Motywem może być np. okazja łatwej kradzieży, dokonanie dla żartu czynu chuligańskiego.

W chwili dokonania pierwszego przestępstwa grupa przekształca się w grupę zadaniową często przestępczą. Grupy te najczęściej występują w środowiskach wielkomiejskich.

  1. Podsystemy w socjalizacji (ich znaczenie, funkcje, czynniki wpływające na niedostosowanie społeczne)

  2. Przedmiot i zakres socjalizacji

Resocjalizacja - włączenie do życia społecznego kogoś, kto przez jakiś czas był pozbawiony możliwości uczestniczenia w nim, podejmowanie działań pedagogicznych i prawnych zmierzających do takiego ukształtowania i utrwalenia postawy skazanego (np. przestrzegania porządku prawnego, poczucia odpowiedzialności), aby po okresie pozbawienia wolności powrócił do życia społecznego. W zakładzie karnym resocjalizacja odbywa się przez stosowanie nagród i kar dyscyplinarnych oraz współdziałanie ze społeczeństwem (np. organizowanie koncertów i różnych zajęć kulturalno-oświatowych).

  1. Znaczenie poszczególnych środków oddziaływania na skazanych (nagrody i kary, praca, nauczanie, zajęcia kulturalno-oświatowe, zajęcia sportowe, znaczenie kontaktów z rodziną)

Skazanemu wyróżniającemu się dobrym zachowaniem w czasie odbywania kary mogą być przyznawane nagrody. Nagroda może być również przyznana skazanemu w celu zachęcenia go do poprawy zachowania.

§ 1. Nagrodami są:

1) zezwolenie na dodatkowe lub dłuższe widzenie,

2) zezwolenie na widzenie bez osoby dozorującej,

3) zezwolenie na widzenie w oddzielnym pomieszczeniu, bez osoby dozorującej,

4) zatarcie wszystkich lub niektórych kar dyscyplinarnych,

5) nagroda rzeczowa lub pieniężna,

6) (uchylony),

7) zezwolenie na widzenie bez dozoru, poza obrębem zakładu karnego, z osobą najbliższą lub osobą godną zaufania, na okres nie przekraczający jednorazowo 30 godzin,

8) zezwolenie na opuszczenie zakładu karnego bez dozoru, na okres nie przekraczający jednorazowo 14 dni,

9) pochwała,

10) zezwolenie na częstsze branie udziału w zajęciach kulturalno-oświatowych, z zakresu kultury fizycznej i sportu,

11) zezwolenie na przekazanie osobie wskazanej przez skazanego upominku,

12) zezwolenie na odbywanie widzeń we własnej odzieży,

13) zezwolenie na otrzymanie dodatkowej paczki żywnościowej,

14) zezwolenie na dokonywanie dodatkowych zakupów artykułów żywnościowych i wyrobów tytoniowych oraz przedmiotów dopuszczonych do sprzedaży w zakładzie karnym,

15) zezwolenie na telefoniczne porozumienie się skazanego ze wskazaną przez niego osobą na koszt zakładu karnego.

§ 2. (uchylony).

Art. 139. Przesłanki przyznawania nagród

§ 1. Nagrody wymienione w art. 138 katalog nagród, § 1 pkt 7 lub 8 można przyznać skazanemu, którego postawa w czasie odbywania kary uzasadnia przypuszczenie, że w czasie pobytu poza zakładem karnym będzie przestrzegał porządku prawnego, po odbyciu przez niego co najmniej połowy tej części kary, po której mógłby być warunkowo przedterminowo zwolniony, lub połowy kary nieprzekraczającej 6 miesięcy.
§ 2. Przyznanie nagród wymienionych w art. 138 katalog nagród, § 1 pkt 7 lub 8 tymczasowo aresztowanemu, mającemu prawa i obowiązki skazanego odbywającego karę pozbawienia wolności, wymaga wydania zarządzenia o zgodzie przez organ, do którego dyspozycji pozostaje.
§ 3. Łączna liczba nagród wymienionych w art. 138 katalog nagród, § 1 pkt 7 nie może przekroczyć 28 w roku.
§ 4. Łączny czas trwania nagród wymienionych w art. 138 katalog nagród, § 1 pkt 8 nie może przekroczyć 28 dni w roku.
§ 5. Skazanemu odbywającemu karę dożywotniego pozbawienia wolności nagroda wymieniona w art. 138 katalog nagród, § 1 pkt 7 lub 8 może być przyznana po odbyciu co najmniej 15 lat kary.
§ 6. Przyznanie nagrody wymienionej w art. 138 katalog nagród, § 1 pkt 7 lub 8 skazanemu odbywającemu karę 25 lat pozbawienia wolności albo karę dożywotniego pozbawienia wolności, w zakładzie karnym typu zamkniętego, wymaga zgody sędziego penitencjarnego.
§ 6a. Przepis § 6 stosuje się odpowiednio do skazanego z zaburzeniami preferencji seksualnych odbywającego karę pozbawienia wolności w zakładzie karnym typu zamkniętego za przestępstwo określone w art 197-203 Kodeksu karnego, popełnione w związku z tymi zaburzeniami.
§ 7. Nagrody wymienione w art. 138 katalog nagród, § 1 pkt 7 lub 8 dyrektor zakładu karnego przyznaje z urzędu lub na pisemny wniosek przełożonego skazanego. Dyrektor zakładu karnego może upoważnić kierownika wyodrębnionego oddziału do przyznawania nagrody wymienionej w art. 138 katalog nagród, § 1 pkt 7.
§ 8. Jeżeli po przyznaniu nagrody, określonej w art. 138 katalog nagród, § 1 pkt 7 lub 8, wystąpią nowe okoliczności uzasadniające przypuszczenie, że skazany w czasie pobytu poza zakładem karnym nie będzie przestrzegał porządku prawnego, albo jeżeli skazany korzystający z nagrody określonej w art. 138 katalog nagród, § 1 pkt 7 lub 8 zostanie zatrzymany przez uprawniony organ w związku z naruszeniem przez niego porządku prawnego w trakcie trwania nagrody, organ, który przyznał nagrodę, podejmuje decyzję o cofnięciu nagrody bądź o zamianie nagrody na inną. W wypadku, o którym mowa w § 2, powiadamia się organ, który wydał zarządzenie.
§ 9. Skazanemu, który, korzystając z nagród wymienionych w art. 138 katalog nagród, § 1 pkt 7 i 8, nadużył zaufania, a w szczególności nie powrócił do zakładu karnego w wyznaczonym terminie, nie udziela się tych nagród przez okres co najmniej 6 miesięcy od udzielenia ostatniej nagrody.

Art. 141. Nagrody jako ulgi

§ 1. W wypadkach szczególnie uzasadnionych warunkami rodzinnymi lub osobistymi skazanego nagrody mogą być stosowane jako ulgi.
§ 2. Nie przyznaje się jako ulg nagród wymienionych w art. 138 katalog nagród, § 1 pkt 7 lub 8.
§ 3. Ulgi przyznaje dyrektor zakładu karnego lub osoba przez niego upoważniona na prośbę skazanego lub osoby najbliższej albo na wniosek przełożonego skazanego.
§ 4. (uchylony).

Art. 141a. Zezwolenie na opuszczenie zakładu karnego

§ 1. Dyrektor zakładu karnego może udzielić skazanemu zezwolenia na opuszczenie zakładu karnego pod konwojem funkcjonariusza Służby Więziennej, osoby godnej zaufania lub samodzielnie, na czas nieprzekraczający 5 dni, w celu odwiedzenia poważnie chorego członka rodziny, uczestnictwa w pogrzebie członka rodziny oraz w innych wypadkach szczególnie ważnych dla skazanego.
§ 2. (uchylony).
§ 3. Udzielenie zezwolenia, o którym mowa w § 1, tymczasowo aresztowanemu mającemu prawa i obowiązki skazanego odbywającego karę pozbawienia wolności wymaga wydania zarządzenia o zgodzie przez organ, do którego dyspozycji tymczasowo aresztowany pozostaje.
§ 4. Przepis art. 139 przesłanki przyznawania nagród
, § 8 stosuje się odpowiednio.
§ 5. Na decyzję, o której mowa w § 1, przysługuje skarga.

Art. 143. Katalog kar dyscyplinarnych

§ 1. Karami dyscyplinarnymi są:
1) nagana,
2) pozbawienie wszystkich lub niektórych nie wykorzystanych przez skazanego nagród lub ulg albo zawieszenie ich wykonania, na okres do 3 miesięcy,
3) pozbawienie korzystania z udziału w niektórych zajęciach kulturalno-oświatowych lub sportowych, z wyjątkiem korzystania z książek i prasy, na okres do 3 miesięcy,
4) pozbawienie możliwości otrzymania paczek żywnościowych, na okres do 3 miesięcy,
5) pozbawienie lub ograniczenie możliwości dokonywania zakupów artykułów żywnościowych lub wyrobów tytoniowych, na okres do 3 miesięcy,
6) udzielanie widzeń w sposób uniemożliwiający bezpośredni kontakt z osobą odwiedzającą, na okres do 3 miesięcy,
7) obniżenie przypadającej skazanemu części wynagrodzenia za pracę, nie więcej niż o 25%, na okres do 3 miesięcy,
8) umieszczenie w celi izolacyjnej na okres do 28 dni.
§ 2. Kar dyscyplinarnych wymienionych w § 1 pkt 4, 5 lub 8 nie stosuje się wobec kobiet ciężarnych, karmiących lub sprawujących opiekę nad własnymi dziećmi w domach matki i dziecka.
§ 3. Karę dyscyplinarną, o której mowa w § 1 pkt 8, można wymierzyć skazanemu, który popełnił przekroczenie naruszające w poważnym stopniu obowiązującą w zakładzie karnym dyscyplinę i porządek. Kara ta polega na osadzeniu skazanego pojedynczo w celi oraz uniemożliwieniu mu kontaktu z innymi skazanymi; w trakcie jej wykonywania skazanego pozbawia się możliwości:
1) korzystania z widzeń i samoinkasujących aparatów telefonicznych,
2) korzystania ze sprzętu audiowizualnego i komputerowego,
3) bezpośredniego uczestniczenia, wspólnie z innymi skazanymi, w nabożeństwach, spotkaniach religijnych i nauce religii; na żądanie skazanego należy mu jednak umożliwić bezpośrednie uczestniczenie w nabożeństwie w warunkach uniemożliwiających mu kontakt z innymi skazanymi,
4) korzystania z udziału w zajęciach kulturalno-oświatowych, z zakresu kultury fizycznej i sportu, z wyjątkiem korzystania z książek i prasy,
5) dokonywania zakupów artykułów żywnościowych i wyrobów tytoniowych,
6) otrzymania paczki żywnościowej w kwartale następującym bezpośrednio po kwartale, w którym kara została wymierzona,
7) uczestniczenia w nauczaniu i zatrudnieniu poza celą,
8) korzystania z własnej odzieży, obuwia oraz wyrobów tytoniowych.

Art. 144. Tryb wymierzania kar dyscyplinarnych

§ 1. Kary dyscyplinarne określone w art. 143 katalog kar dyscyplinarnych, § 1 pkt 4-8 wymierza dyrektor zakładu karnego, a inne kary - również osoba przez niego upoważniona.
§ 2. Kary dyscyplinarne wymierza się z urzędu lub na pisemny wniosek przełożonego skazanego.
§ 3. Decyzja o ukaraniu karą dyscyplinarną powinna zawierać dokładne określenie przekroczenia popełnionego przez skazanego.
§ 4. Decyzję o ukaraniu karą dyscyplinarną sporządza się na piśmie i podaje do wiadomości skazanemu, a gdy względy wychowawcze za tym przemawiają - również innym skazanym lub innym osobom. Przepis ten ma zastosowanie również do decyzji o uchyleniu, darowaniu, odroczeniu, zamianie, zawieszeniu lub przerwaniu kary dyscyplinarnej, a także o odstąpieniu od ukarania dyscyplinarnego.
§ 5. Na decyzje, o których mowa w § 1, przysługuje skarga.

Partycypacja publiczna polegająca na włączaniu obywateli w realizowanie działań na rzecz społeczności lokalnych może być wykorzystywana przez władze jako instrument przeciwdziałania wykluczeniu społecznemu. Jedną z grup narażonych na takie wykluczenie są osoby skazane na karę pozbawienia wolności. Pobyt w więzieniu nie tylko wyłącza skazanych na jakiś czas z funkcjonowania na rynku pracy i udziału w „zwykłym” życiu społecznym, ale ma również działanie stygmatyzujące, co dodatkowo utrudnia byłym więźniom powrót do społeczeństwa. Izolacja i monotonia związane z pobytem w więzieniu są dla wielu skazanych trudne do zniesienia; w związku z tym, więźniowie chętnie podejmują zatrudnienie, które umożliwia im opuszczenie na jakiś czasu zakładu karnego i urozmaicenie codziennej rutyny. Zazwyczaj są to więźniowie skazani za drobne wykroczenia.

Szkoły działające przy zakładach karnych i aresztach śledczych są szkołami publicznymi, działającymi zgodnie z ustawa o systemie oświaty. Realizują takie same podstawy programowe, programy nauczania jak szkoły „wolnościowe”. Nauczyciele podlegają tym samym przepisom i wymogom co ich koledzy w szkołach zewnętrznych. Wyposażenie przywięziennych placówek edukacyjnych spełnia wymagania do prowadzenia i realizacji procesu dydaktycznego, a wysokie osiągnięcia absolwentów, potwierdzone przez egzaminy zewnętrzne, potwierdzają ogromny wysiłek jaki w tych specyficznych warunkach pokonuje osadzony oraz nauczyciel, aby sprostać wymogom egzaminacyjnym.

W procesie przygotowania skazanych do życia na wolności, istotną rolę odgrywa stworzenie warunków do podniesienia poziomu wykształcenia oraz zdobycia kwalifikacji zawodowych. Wszyscy osadzeni w zakładach karnych i aresztach śledczych mają możliwość realizacji prawa do nauki, gwarantowanego im i organizowanego zgodnie z przepisami Kkw Art. 102 oraz Art.130 - 134.

Szkoły i placówki oświatowe działające przy zakładach karnych i aresztach śledczych organizowane są na wszystkich poziomach edukacyjnych z wyjątkiem szkół wyższych.

Istnieje również możliwość realizacji prawa do nauki poza zakładem karnym zgodnie z Art. 131 Kkw. Z tego przywileju korzysta 130 osadzonych w 71 szkołach poza obrębem zakładu karnego.

W działalności kulturalno-oświatowej skazanych również upatruje się walory resocjalizacyjne. Aktywność kulturalna skazanych często ogranicza się do zajęć świetlicowych, oglądania telewizji, korzystania z biblioteki ,prowadzenia gazetek naściennych. Jednak wielu skazanych decyduje się na aktywne odbywanie kary przejawiające się uczestnictwem w zajęciach prowadzonych w ramach kół zainteresowań. Pod hasłem „resocjalizacja przez kulturę i sztukę” na terenie zakładów rozwijają swoją działalność koła literackie, plastyczne, muzyczne, komputerowe, modelarskie itp.

Art. 136. Działalność kulturalna, oświatowa, społeczna i sportowa

§ 1. Skazanym można zezwolić na tworzenie zespołów w celu prowadzenia działalności kulturalnej, oświatowej, społecznej i sportowej. Z tych względów można również zezwolić na nawiązywanie kontaktów oraz na współdziałanie z odpowiednimi stowarzyszeniami, organizacjami i instytucjami. W szczególności można zezwolić na podejmowanie prac na cele publiczne, jak również na realizację innych społecznie uznanych celów.
§ 2. Dyrektor zakładu karnego może powołać rzeczników skazanych w celu powierzenia im zadań opiniotwórczych i konsultacyjnych.
§ 3. Do wykonywania zadań związanych z zajęciami kulturalno-oświatowymi, z zakresu kultury fizycznej i sportu, dyrektor zakładu karnego może wyznaczyć skazanych wyróżniających się wzorową postawą i zachowaniem.

Zajęcia sportowe wpływają na kształtowanie się postaw obywatelskich, prospołecznych, ucząc jednocześnie przestrzegania pewnych zasad i norm. Co pozwala podjąć zdrową rywalizację. Osiągane sukcesy dają satysfakcję, zaspokajają psychiczne potrzeby oraz ukazują, że przestrzeganie pewnych ustaleń może się opłacać i dawać satysfakcję. Sport wpływa nie tylko na siłę mięśni, (która w społeczności więziennej jest bardzo ważnym i cenionym elementem), ale i charakteru.

Wynika wiec , że zajęcia sportowe mają walory terapeutyczne. Sukcesy indywidualne bądź zbiorowe stają się sukcesami całej zbiorowości. Fakt ten może wpływać na poziom uspołeczniania.

Więźniowie przebywający w zakładzie karnym mogą, (jeśli placówka dysponuje), korzystać z siłowni, salki gimnastycznej, boiska. Jednak nie każdy może się cieszyć takimi luksusami. Skazani przebywający w placówkach zamkniętych spędzają w celach mieszkalnych 23 godziny. Ich aktywność fizyczna to godzinny spacer oraz podnoszenie butelek z wodą w celi.

Rodzaj kontaktów osadzonych z ich rodzinami i najbliższymi w znacznej mierze jest uzależniony od samego skazanego, jego postawy i zachowania w trakcie odbywania kary. Rozmowy telefoniczne i korespondencja to tradycyjne i najbardziej rozpowszechnione formy kontaktów. Ich ograniczenia i limitowanie wynikają jedynie z braku środków finansowych na zakup niezbędnych materiałów (np. kart telefonicznych, znaczków). Widzenia z osobami bliskimi z kolei odbywają się na terenie zakładu karnego i są zróżnicowane ze względu na typ i rodzaj danego zakładu, uwarunkowania architektoniczne oraz możliwości adaptacyjne, także pomieszczenia przeznaczone do widzeń są zróżnicowane w jednostkach pod względem funkcjonalności i stanu technicznego (Dubiel, 2009, s. 186). Przepustki z kolei są szczególną formą kontaktu skazanych z rodziną, ponieważ umożliwiają im pobyt w domu rodzinnym. Ma to ogromne znaczenie dla skazanych mających dzieci, gdyż spotkania z ojcem przebiegają w naturalnym środowisku.

  1. Zasady oddziaływań poprawczych (Niewiadomska)

  2. Skutki izolacji więziennej (w tym procesy występujące w zakładzie zamkniętym)

  1. Demoralizacja (co to jest i jakie są jej przesłanki)

demoralizacja «odrzucenie obowiązujących norm moralnych, prowadzące do łamania prawa, rozwiązłości obyczajów itp.; też: czyjeś działania lub zachowanie powodujące u innych odrzucenie takich norm»

Przesłanki demoralizacji:

- naruszenie zasad współżycia społecznego

- popełnienie czynu zabronionego

- systematyczne uchylanie się od obowiązku szkolnego lub kształcenia zawodowego

- używanie alkohol lub innych środków w celu wprowadzenia się w stan odurzenia

- uprawianie nierządu

- włóczęgostwo

- udział w grupach przestępczych

  1. Ogólne zagadnienia resocjalizacji nieletnich (Sąd Rodzinny, Zakład poprawczy, Schronisko dla nieletnich, młodzieżowy ośrodek wychowawczy)

Zakład poprawczy (patrz: schematy)

Przesłanką do umieszczenia w zakładzie poprawczym nieletniego jest nieskuteczność stosowanych dotychczas oddziaływań resocjalizacyjnych, albo gdy nieletni dopuścił się takiego czynu karalnego, który wskazuje na bardzo wysoki jego demoralizacji, np. zabójstwo, gwałt zbiorowy ze szczególnym okrucieństwem. Zadaniem zakładu poprawczego jest przygotowanie wychowanków do życia zgodnego z normami społecznymi, a także nauczenie samodzielności życiowej poprzez zintegrowaną działalność wychowawczą, korekcyjną, dydaktyczną i opiekuńczą, przygotowanie do pracy zawodowej, organizowanie udziału w życiu społecznym, gospodarczym oraz kulturalnym środowiska wychowanków, współdziałanie w procesie wychowawczym z wychowankami i

ich rodzinami, organizacjami społecznymi, ośrodkami pomocy społecznej właściwymi organowi administracji rządowej i samorządu terytorialnego oraz innymi osobami.

Schroniska dla nieletnich (patrz: schematy)

Schronisko dla nieletnich jest środkiem tymczasowym, który jest stosowany przez sąd dla nieletnich w trakcie trwania postępowania sądowego. Wypełnia podobne funkcje jak areszt tymczasowy wobec osób dorosłych. Jest to placówka opieki całkowitej o charakterze diagnostyczno-resocjalizacyjnym. Tak jak zakład poprawczy, nie jest placówką koedukacyjnąMłodzieżowe Ośrodki Wychowawcze

Celem MOW jest tworzenie właściwych dla prawidłowego rozwoju dzieci i młodzieży warunków

wychowawczych, zdrowotnych i materialnych oraz umożliwienie prawidłowego przebiegu procesów rozwoju i socjalizacji. Zadaniem ośrodka jest eliminowanie przyczyn i przejawów niedostosowania społecznego, przygotowanie wychowanków do samodzielnego życia, zgodnego z normami prawnymi społecznymi, oraz samodzielności zawodowej.

  1. Cechy dobrego nauczyciela/wychowawcy

  1. Główne założenia programów resocjalizacyjnych dla nieletnich (jakie powinny być programy resocjalizacyjne)

Cel:

Dostarczanie informacji na temat skutków zachowań ryzykownych; uwrażliwienie dorosłych na czynniki sprzyjające występowaniu zaburzeń; umożliwienie dokonywania racjonalnych wyborów.

Realizacja:

  1. Przygotowanie zróżnicowanych programów informacyjnych i edukacyjnych kierowanych do ogółu społeczeństwa (w tym: rodziców, nauczycieli, dzieci i młodzieży) uwzględniających:

  1. Wzbogacenie programów kształcenia osób pracujących z dziećmi i młodzieżą, albo na ich rzecz, o treści związane z zapobieganiem niedostosowaniu społecznemu. Wypracowanie minimum programowego na kierunkach studiów przygotowujących (formach dokształcających i doskonalących), w szczególności: nauczycieli, sędziów rodzinnych, pracowników socjalnych, lekarzy, policjantów, pracowników poradni psychologiczno-pedagogicznych, placówek opiekuńczo-wychowawczych i innych.

  2. Wdrażanie projektu systemu pomocy metodycznej dla osób pracujących z młodzieżą zagrożoną niedostosowaniem społecznym, demoralizacją i przestępczością.

  3. Wzbogacenie dopuszczanych do użytku szkolnego programów nauczania oraz podręczników, dla szkół wszystkich typów o treści z zakresu profilaktyki społecznej.

  4. Wdrożenie edukacji społeczno-prawnej realizowanej w ramach obowiązku szkolnego na wszystkich poziomach nauczania.

  5. Monitorowanie realizacji szkolnych programów profilaktyki.

  1. Problemy współczesnej resocjalizacji


Wyszukiwarka

Podobne podstrony:
PODSTAWY PRAWOZNAWSTWA SKRYPT
Prawne podstawy resocjalizacji, Prawne podstawy resocjalizacji
Prawne podstawy resocjalizacji, Prawne podstawy resocjalizacji
Podstawy islamu skrypt(1)
Podstawy prawa skrypt
ĆWICZENIA ANALOGOWE, PWR [w9], W9, 3-4, Semestr bez wpisu, Podstawy automatyki, Laboratorium, Podsta
Podstawy prawa skrypt id 367852
Podstawy resocjalizacji
Prawne podstawy resocjalizacji, Studia, Niesklasyfikowane
CWICZENIE 2(1), PWR [w9], W9, 3-4, Semestr bez wpisu, Podstawy automatyki, Laboratorium, Podstawy au
AUTORZY, PWR [w9], W9, 3-4, Semestr bez wpisu, Podstawy automatyki, Laboratorium, Podstawy automatyk
Zakład karny, Podstawy resocjalizacji
Postępowanie przed sądem nieletni, Dokumenty UŚ Pedagogika resocjalizacyjna, 4 sem, Prawne podstawy
Dz.U. 1982 Nr 35 poz. 228, notatki, prawne podstawy resocjalizacji
teoretyczne podstawy resocjalizacji i metodyka, socjologia edukacji, metodyka pr resocjalizacyjnej
Podstawy prawoznawstwa skrypt[1] 23.01.2010(2), Szkoła, Uczelnia
Prawne podstawy resocjalizacji ćw, Pedagogika resocjalizacyjna
Podstawy prawoznastwa - skrypt, Wstęp do prawoznawstwa, Wstęp do prawoznawstwa, Skrypty

więcej podobnych podstron