Diagnostyka ćw. 3 - c.d.
Rwa ramienna
Z szyjnego odcinka rdzenia kręgowego odchodzą korzenie nerwowe, tworzące splot barkowy, dające początek nerwom zaopatrującym kończynę górną.
Korzenie zanim utworzą splot, opuszczają kręgosłup przedostając się przez wąskie otwory międzykręgowe. Jest to miejsce, które w trakcie choroby zwyrodnieniowej najczęściej dochodzi do ucisku przez osteofity lub przemieszczający się dysk.
Przepuklina jądra miażdżystego, będąca objawem zaawansowanego zwyrodnienia krążka międzykręgowego, przebija się zwykle przez tylno – boczną, najsłabszą cześć pierścienia włóknistego i trafia na początek korzonka nerwowego.
Chorzy skarżą się na ból i drętwienie promieniujące do barku, ramienia i ręki. Bólom towarzyszy osłabienie i zanik mięśni, objawiające się mniejszą pewnością chwytu, obniżeniem sprawności precyzyjnych ruchów palców lub utratą kontroli nad stawem ramiennym czy łokciowym.
Ból odczuwany jest w okolicy barku lub łopatki, promieniuje wzdłuż kończyny górnej, nasila się podczas ruchów głowy i w momencie wzrostów ciśnienia śródczaszkowego. Równocześnie występują często zaburzenia czucia powierzchniowego i osłabienie siły mięśniowej w kończynie.
Bierne odwiedzenie ramienia z równoczesnym jego nawróceniem powoduje znaczne nasilenie bólu (tzw. Górny objaw Lasequ’a). odruchy ścięgniste w obrębie kończyny bywają osłabione.
Zespół szyjny górny
Jest to ból górnej części karku i potylicy, promieniujący do czoła, tylnej części oczodołów i skroni. Dolegliwości bólowe nasilają się przy ruchach głową.
Ból może mieć charakter stały lub napadowy. Ból może trwa od kilkunastu godzin do kilku dni, a następnie jego natężenie stopniowo się zmniejsza.
Występują także inne objawy, takie jak zawroty głowy, szum w uszach, czasami oczopląs i zaburzenia snu.
Zespół szyjny górny występuje częściej u kobiet niż u mężczyzn. Początek obserwuje się między 40 a 50 r.ż.
Jego przyczyną jest najczęściej choroba zwyrodnieniowa górnego odcinka kręgosłupa, ucisk tętnic kręgowych i prawdopodobnie struktur unerwienia autonomicznego.
Melopatia szyjna
Melopatia to choroba rdzenia kręgowego. Występuje jako powikłanie choroby dyskowej kręgosłupa szyjnego.
Choroba zaczyna się podstępnie od osłabienia, drżenia lub skurczów w kończynach. W zaawansowanej fazie mogą wystąpić trudności w wydalaniu moczu.
Jest stanem poważnym i stanowi wskazanie do pilnej operacji. Chirurgiczne usunięcie uciskającej masy stwarza szansę poprawy, rzadko jednak melopatia przemija bez śladu. W przypadku choroby trwającej dłużej oraz u starszych pacjentów pewien stopień deficytu neurologicznego z reguły pozostaje.
Zespół szyjno – ramienny
Dolegliwości bólowe odczuwane są w karku, rzadziej w przedniej części szyi. Mogą promieniować w kierunku potylicy, barku, kończyny górnej, a nawet górnej części klatki piersiowej.
Dolegliwością tym towarzyszy mogą:
ograniczenie zakresu ruchów kręgosłupa
wzmożone napięcie mięśni przykręgosłupowych
bolesność uciskowa wyrostków ościstych
dodatni objaw szczytowy
wyrównanie lordozy szyjnej
objawy korzeniowe
Najczęstszą przyczyną bólów szyjno – ramiennych są zmiany zwyrodnieniowe w tylnych strukturach stawowych.
Bolesny kręcz szyi
Jest to stały i napadowy ból karku oraz przednio – bocznej części szyi, z nasilającym się okresowo przymusowym rotacyjnym ustawieniem głowy.
Boczny kręcz szyi – spowodowany przykurczem m. m-o-s lub tylnym wygięciem.
Tylny kręcz szyi – przykurcz m. płatowatego lub czworobocznego.
Powstaje w wyniku zmian pourazowych mięśni, stawów kręgosłupa lub przepukliny jądra miażdżystego, podrażnienia korzeni lub nerwów rdzeniowych.
Zaburzenia statyki
Prawidłowe funkcjonowanie organizmu człowieka zależy od jego statyki.
Przyczyny wad postawy są różne. Kluczowe znaczenie ma prawidłowa budowa kręgosłupa. Jego dysfunkcji upatruje się w różnych okolicach ciała.
Przyczyn dysfunkcji należy szuka w budowie anatomicznej oraz w biomechanice okolic ciała:
miednica oraz kompleks OOA
kręg szczytowy
stopy
Postawa ciała
Jakoś postawy ciała jest wynikiem pracy układu mięśniowo – szkieletowego.
Celem tego układu jest przeciwdziałanie wpływowi siły ciążenia. Każdemu odchyleniu od prawidłowej postawy towarzyszy zwiększone mechaniczne obciążenie całego organizmu.
Postawa ciała – definicja – „Stan, w którym masa ciała jest w taki sposób rozdzielana, że mięśnie utrzymują swój naturalny tonus, a napięcie więzadłowe neutralizuje działanie siły ciążenia” (Kapier, 1982)
Czynniki wpływające na prawidłową postawę w pozycji stojącej
Stopień zróżnicowania podłoża, na którym dana osoba stoi
Stan stóp, które stanowią punkt kontaktowy z podłożem
Podstawa kości krzyżowej, która jest cokołem dla kręgosłupa utrzymującego narząd równowagi w pionie
Podczas działania siły zewnętrznej, nagłego lub długotrwałego przeciążenia, może dojść do skręcenia kości miednicznej zgodnego, bądź przeciwnego do ruchów wskazówek zegara. Ze względu na oś obrotu, która znajduje się na wysokości stawu krzyżowo – biodrowego może dochodzić do skrócenia lub też wydłużenia k.d. jest to związane z anatomicznym ustawieniem stawu krzyżowo – biodrowego.
Stan stóp
Prawidłowa postawa uwarunkowana jest prawidłowym zróżnicowaniem trzech łuków stopy po obu stronach. Fizjologicznie kość piszczelowa powinna być ustawiona pionowo nad stopą (w płaszczyźnie czołowej), aby ciężar ciała rozkładał się na trzy łuki. Jest to gwarancja optymalnego przenoszenia sił w kierunku miednicy.
Kompleks OAA
Kompleks OAA – przejście biodrowo – lędźwiowo – krzyżowe.
Składa się z przejścia L-S oraz obydwu stawów krzyżowo – biodrowych.
Stabilność w kompleksie OAA zapewnia konfiguracja stawów, więzadeł i mięśni.
W optymalnych warunkach (fizjologicznych) stawy są tak obciążone, że niepotrzebna jest praca mięśniowa do stabilizacji miednicy.