Wykład 1 – 15.10.12r.
1.PRAWO- całokształt norm wydanych lub usankcjonowanych w danym czasie przez organizację państwową. Realizacja tych norm jest zagwarantowana przymusem państwowym.
2.SYSTEM PRAWNY- jest to całokształt obowiązujących w państwie przepisów, ogół podstawowych zasad, na których opiera się ustrój państwa, a także podstawowe idee prawa.
3.SYSTEMATYKA PRAWA :
1) prawo prywatne- prawo publiczne
PRAWO PRYWATNE- chroni interes jednostki(ochrona np. naszej własności), dotyczy jednostek, w prawie prywatnym wszystkie podmioty są równorzędne.
PRAWO PUBLICZNE- chroni interes ogółu, całego społeczeństwa, reguluje stosunki między jednostką a państwem, występuje nie równorzędność podmiotów.
2)gałęzie prawa:
- prawo karne
- prawo cywilne
- prawo administracyjne
PRAWO KARNE- do prawa karnego zalicza się normy, które:
- formułują generalne zakazy określonych zachowań
- nakazują wymierzyć sankcję karną za przekroczenie norm pierwszego rodzaju
PRAWO CYWILNE- do prawa cywilnego zalicza się normy, które:
- wyznaczają podmiotom obowiązki świadczeń na rzecz innych podmiotów
- udzielają ochrony prawnej podmiotom, wobec których nie spełniono należnych świadczeń
PRAWO ADMINISTRACYJNE- do prawa administracyjnego zalicza się normy, które:
- udzielają organom państwa upoważnień do tego, by w stosunku do podległych ich kompetencji obywateli stanowiły normy indywidualne
- upoważniają organy państwa do wyegzekwowania realizacji tych norm
- wyznaczają struktury organizacyjne, w ramach których zapewnia się realizowanie zbiorowych potrzeb
4. Przez normę postępowania należy rozumieć takie wyrażenie, które określonym podmiotom, adresatom tej normy nakazuje albo zakazuje określonego zachowania w określonych okolicznościach.
Elementem składowym normy postępowania są:
- adresat
- okoliczności, w których norma znajduje zastosowanie
- określenie nakazywanego czy też zakazanego postępowania
RODZAJE NORM POSTĘPOWANIA:
1) moralne
2) obyczajowe
3) religijne
4)organizacji społecznych
5) prawne
5.Pojęcie normy prawnej
NORMA PRAWNA- to wynikająca z przepisów reguła postępowania w określonych okolicznościach, skierowana do określonych adresatów, wydana lub usankcjonowana przez państwo oraz zagwarantowana przymusem państwowym.
Budowa normy prawnej:
1) hipoteza- okoliczności w których dana norma ma zastosowanie
2) dyspozycja- określa sposób zachowania
3) sankcja- określa negatywne konsekwencje niezastosowania się do dyspozycji normy
Rodzaje norm prawnych:
1) imperatywne( bezwzględnie obowiązujące)- to takie normy w których adresat nie może postąpić inaczej niż wskazuje dyspozycja tej normy(najwięcej występuje w kodeksie karnym, ale także w prawie cywilnym
2) dyspozytywne (względnie obowiązujące)- to taka w której adresaci normy mogą postąpić inaczej niż wskazuje dyspozycja normy (najwięcej występuje w prawie cywilnym)
3) semiimperatywne( bezwzględnie jednostronnie obowiązujące)- jest to taka norma w której jedna ze stron nie może postąpić inaczej niż wskazuje dyspozycja normy (występuje głównie w prawie pracy)
6.Norma prawna a przepis prawny
PRZEPIS- jest elementarną częścią aktu prawnego, jest to jego jednostka redakcyjna np. artykuł, paragraf, punkt.
7. WYKŁADNIA PRAWA- zespół czynności zmierzających do ustalenia właściwej treści norm prawnych, zawartych w przepisach.
Rodzaje wykładni:
1) ze względu na organ lub osobą, która jej dokonuje:
- wykładnia autentyczna- jest to taka wykładnia, której dokonuje organ wydający interpretowany przepis. Jest to wykładnia obowiązkowa.
- wykładnia legalna- dokonywana przez upoważniony organ państwowy. Jest to wykładnia obowiązkowa.
- wykładnia praktyczna- najważniejsza, jest to wykładnia dokonywana przez organ państwa w toku stosowania prawa. Nie jest wykładnią obowiązkową.
- wykładnia doktrynalna- jest to wykładnia zawarta w literaturze prawniczej. Nie jest wykładnią obowiązkową.
2) ze względu na metodę:
- wykładnia słowna ( gramatyczna, językowa) najważniejsza, polega ona na ustaleniu znaczenia norm prawnych poprzez analizę struktur językowych, przepisów prawnych.
- wykładnia celowościowa( teleologiczna, funkcjonalna) – polega ona na ustaleniu znaczenia norm prawnych na podstawie celu dla którego zostały one wydane.
- wykładnia systematyczna- polega na ustaleniu znaczenia norm prawnych poprzez określenie miejsca jakie dana norma zajmuje w danym akcie prawnym w gałęzi prawa oraz w systemie prawnym.
- wykładnia historyczna- ustalenie znaczenia norm prawnych następuje na podstawie różnych materiałów historycznych.
8. STOSUNEK PRAWNY- to taki stosunek społeczny, w którym wyznaczona przez normy prawne sytuacja prawna jakiegoś przedmiotu powiązana jest w pewien sposób z sytuacją prawną innego podmiotu

Elementy stosunku prawnego:
a) podmiot stosunku prawnego
3 rodzaje podmiotu stosunku prawnego:
- osoby fizyczne
- osoby prawne ( spółka akcyjna, gmina, uniwersytet)
- jednostki organizacyjne nie posiadające osobowości prawnej ( spółka partnerska, wspólnota mieszkaniowa)
b) przedmiot stosunku prawnego
Podstawowym przedmiotem stosunku prawnego- są zachowania podmiotów ( świadczenie jednej os. Fizycznej do drugiej os. Fizycznej)
c) uprawnienie podmiotu
Uprawnienia- jest to możliwość określonego zachowania się (np. pożyczone komuś pieniądze)
d) obowiązek podmiotu
Obowiązek- czyli nakazany albo zakazany sposób postępowania.
Rodzaje stosunków prawnych:
1) stosunki zobowiązaniowe- charakterystyczne dla prawa cywilnego, powstaje ze względu na normę prawną, która wyznacza jej adresatowi obowiązek wykonania świadczenia na rzecz drugiego podmiotu.
2) stosunki podległości kompetencji- powstaje ze względu na normę kompetencyjną która upoważnia organ państwa do wydania normy indywidualnej skierowanej do konkretnego odbiorcy (jednostka administracja państwowa)
Zdarzenia mogą być na egzaminie!!!!!
9. ZDARZENIE PRAWNE- jest to każde zdarzenie, które pociąga za sobą powstanie, zmianę lub rozwiązanie stosunku prawnego.
Zdarzenia prawne:
1) zdarzenia- sensu stricte (właściwe)- są niezależnie od woli człowieka( np. śmierć człowieka, klęski, działania siły wyższej)
2) działania- są to zdarzenia zależne od woli człowieka
a) czyny- są to takie zdarzenia, które zostały dokonane bez zamiaru wywołania skutków prawnych.
Czyny dozwolone- jest to czyn, którego prawo nie zabrania
Czyny niedozwolone- jest to czyn zabroniony przez prawo
b) akty prawne- są to zdarzenia wywołane w zamiarze spowodowania skutków prawnych.
Akty administracyjne- są to formy działania administracji publicznej ( wydanie prawa jazdy, pozwolenie na broń, decyzje administracyjne.
Orzeczenia sądowe konstytutywne- są to orzeczenia wydawane przez sądy, które tworzą prawa i obowiązki (np. orzeczenie rozwodowe)
Czynności prawne:
jednostronne- to czynność w której oświadczenie woli składa jedna osoba ( np. testament, pełnomocnictwo)
dwustronne- to takie w których zgodne oświadczenie woli składają co najmniej 2 podmioty (np. umowa)

Wykład 4 – 29.10.12r.

1.Akty prawa wiążącego- wszystkie państwa muszą stosować.
a) rozporządzenia- najważniejszy akt prawa wiążącego, bo obowiązuje we wszystkich państwach UE w takiej formie w jakiej zostały opublikowane w dzienniku urzędowym wspólnoty. Celem rozporządzenia jest unifikacja prawa UE (żeby normy prawne były wszędzie takie same) np. Wspólnotowy Kodeks Celny

b) dyrektywny- określają cene i zadania jakie panstwa członkowskie w określonym czasie muszą osiągnąć. Wykonanie dyrektyw następuje poprzez wydanie krajowego Aktu Prawnego np. sieć Natura 2000 oparta na dyrektywie ptasiej i siedliskowej

c) decyzje- te źródła prawa wiążącego, które wiążą tylko te państwa, do których zostały skierowane, tylko te państwa muszą tego przestrzegać, np. dat pomocy publicznej w Polsce

2. Akty prawa niewiążącego
* umowy międzynarodowe

- zawierane pomiędzy UE a innymi krajami, które nie wchodzą w skład UE
* dzienniki urzędowe UE

- seria L- legislacja= tworzenie prawa, najważniejszy, bo publikowane jest tu prawo pochodne
- seria C- komunikaty, publikuje się przede wszystkim streszczenia orzeczeń Europejskiego

Trybunału Sprawiedliwości
- seria S- suplement. publikowane są umowy finansowe

*Prawo UE a prawo wewnętrzne
- zasada pierwsza- dot. Relacji prawa krajowego a prawa unijnego. Pierwszeństwo ma zawsze prawo unijne
3.Prawne podstawy działalności gospodarczej w turystyce i rekreacji

* zasada wolności gospodarczej
- społeczna gospodarka rynkowa oparta na wolności działalności gospodarczej, własności prywatnej oraz solidarności, dialogu i współpracy partnerów społecznych stanowi podstawę ustroju gospodarczego Rzeczypospolitej Polskiej
(Komisja Trójstronna- rząd, związki zawodowe, pracodawcy)
4.ZASADA WOLNOŚCI GOSPODARCZEJ
* podstawowe wolności i prawa składające się na tę zasadę

-prawa własności

-wolność osobista

-wolność wyboru zajęcia

- prawo do równej i wolnej konkurencji

- swoboda umów

- swoboda podejmowania i wykonywania działalności gospodarczej
5.POJĘCIE DZIAŁALNOŚCI GOSPODARCZEJ

Działalnością gospodarczą jest zarobkowa działalność wytwórcza, budowlana, handlowa,usługowa oraz poszukiwanie, rozpoznanie i wydobywanie kopalin ze złóż, a także działalność zawodowa, wykonywana w sposób zorganizowany i ciągły

Nie zalicza się do działalności gospodarczej:
- działalności wytwórczej w rolnictwie w zakresie upraw rolnych oraz chowu i hodowli zwierząt, ogrodnictwa, warzywnictwa, leśnictwa i rybactwa śródlądowego

- wynajmowania przez rolników pokoi
- sprzedaży posiłków domowych i świadczenia w gospodarstwach rolnych innych usług związanym z pobytem turystów

- wyrobu wina przez producenta będących rolnikami wyrabiającymi mniej niż 100 hektolitrów
6. Pojęcie przedsiębiorcy:

- podmiot podejmujący i wykonujący działalność gospodarczą

-def. z kodeksu cywilnego

* przedsiębiorcą jest osoba fizyczna, prawna i jednostka organizacyjna, która nie jest osobą prawną, a której ustawa przyznaje zdolność prawną (np. spółka jawna, partnerska, komandytowa, komandytowo-akcyjna), prowadząca we własnym imieniu działalność gospodarczą lub zawodową.
Swoboda przedsiębiorczości w UE:
- jest to prawo do bezpośredniego podejmowania przez obywateli państw członkowskich UE
1)tzw. samo zatrudnienia oraz zakładania i prowadzenia przedsiębiorstw
2) nabywania udziałów w przedsiębiorstwach na obszarze całej wspólnoty
7. POJĘCIE PRZEDSIĘBIORSTWA:

Przedsiębiorstwo w znaczeniu przedmiotowym oznacza zorganizowany zespół składników niematerialnych i materialnych, przeznaczonych do prowadzenia działalności gospodarczej, w szczególności:

1)Oznaczeń indywidualizujących przedsiębiorstwo lub jego wyodrębnione części (nazwę przedsiębiorstwo)

2)Własność nieruchomości lub ruchomości, w tym urządzeń, materiałów, towarów i wyrobów

3)Praw wynikających z umów najmu i dzierżawy nieruchomości lub ruchomości oraz prawa do korzystania z nieruchomości lub ruchomości

4)Wierzytelność, prawa z papierów wartościowych i środków pieniężnych

5)Koncesji, licencji, zwolnień

6)Patentów i innych praw własności przemysłowej, majątkowych praw własności

7)Tajemnic przedsiębiorstwa

8)Ksiąg i dokumentów związanych z prowadzeniem działalności gospodarczej

Rejestracja działalności gospodarczej
- w Krajowym Rejestrze Sądowym lub w Ewidencji działalności Gospodarczej

Krajowy Rejestr sądowy
-zasady działania KRS-u określa ustawa z 20.08.1997r. o krajowym Rejestrze Sądowym KRS składa się z trzech następujących rejestrów:
1)rejestrów przedsiębiorców (spółka akcyjna, z o.o., jawna, komandytowa

2)rejestr stowarzyszeń, fundacji, innych organizacji społecznych i zawodowych, publicznych zakładów opieki zdrowotnej

3) rejestr dłużników
Ewidencja działalności gospodarczej:
-osoby fizyczne prowadzące działalność gospodarczą uzyskują wpis w ewidencji działalności gospodarczej prowadzonej przez gminy

8. Reglamentacja działalności gospodarczej:

- koncesji wymaga wykonywanie działalności gospodarczej w zakresie

1) poszukiwania lub rozpoznawania zlóż kopalin, wydobywania kopalin ze złóż, bezzbiornikowego magazynowania substancji oraz składowania odpadów w górotworze, w tym podziemnych wyrobiskach górniczych, działalność związana z kopalinami
2) mat. Wybuchowe, sprzedaż broni, posiadanie broni

3) działania związane z dystrybucją i obrotem paliw i energii

4) ochrony osób i mienia
5)rozpowszechniania programów radiowych i telewizyjnych
6)przewozów lotniczych
7)prowadzenie kasyna gry

- koncesja udziela, odmawia ich udzielania, zmienia, cofa lub ogranicza jej zakres minister właściwy ze względu na przedmiot działalności gospodarczej wymagającej udzielenia koncesji.

Następuje to w drodze decyzji. Koncesji udziela się na czas określony, 5-50 lat, chybaże przedsiębiorca wnioskuje o udzielenie koncesji na czas krótszy
-Zezwolenia i licencje
W dziedzinach związanych z TiR zezwolenia są wymagane, np. przez ustawę o transporcie drogowym. Zezwolenia wymaga np. działalność w zakresie krajowego i międzynarodowego przewozu osób.

Licencja wymagana jest m.in. w zakresie określonym w …

- Rejestr działalności regulowanej
Niektóre rodzaje działalności muszą być wpisane do rejestru działalności regulowanej, określają to przepisy odrębne np. działalność organizatorów i pośredników turystycznych. Najistotniejszą cechą tej działalności jest to, że przedsiębiorca składa oświadczenie, że…

- ograniczenie podmiotowe
Polega na zakazie łączenia pewnych funkcji z prowadzeniem własnej działalności gospodarczej
Wykład - 5.11.12r.
1. Świadczenie usług turystycznych- podstawowe zagadnienia prawne
* ustawa z dnia 29 sierpnia 1997r. o usługach turystycznych

Ustawa ta określa warunek świadczenia przez przedsiębiorców usług turystycznych na terytorium RP, a także za granicą, jeżeli umowy z klientami o świadczenie tych usług są zawierane na terytorium RP.
2. Podstawowe pojęcie ( zawarte w tej ustawie)
Usługi turystyczne:
1) usługi przewodnickie
2) usługi hotelarskie
3) wszystkie inne usługi świadczone turystom lub odwiedzającym

2) USŁUGI HOTELARSKIE- obejmują krótkotrwałe, ogólnie dostępne wynajmowanie domów, mieszkań, pokoi, miejsc noclegowych, a także miejsc na ustawienie namiotów lub przyczep samochodowych oraz świadczeń, w obrębie obiektu, usług z tym związanych
TURYSTĄ- jest osoba, która podróżuje do innej miejscowości poza swoim miejscem pobytu na okres nieprzekraczający 12 miesiećy, dla której celem podróży nie jest podjęcie stałej pracy w odwiedzanej miejscowości i która korzysta z noclegu przynajmniej przez jedną noc.
ODWIEDZAJĄCYM- jest osoba, która podróżuje do innej miejscowości poza swoim stałym miejscem pobytu, dla której celem podróży nie jest podjęcie stałej pracy w odwiedzanej miejscowości oraz niekorzystającą z noclegu
3. Organizatorzy turystyki, pośrednicy i agenci turystyczni
* organizowania imprez turystycznych oraz pośredniczenia na zlecenie klientów w zawieraniu umów o świadczenie usług turyst. Jest działalnością regulowaną i wymaga uzyskania wpisu w rejestrze organizatorów turystyki o pośredników turystycznych

*działalnością regulowaną nie jest działalnością gospodarczą agentów turystycznych, polegająca na stałym pośredniczeniu w zawieraniu umów o świadczenie usług turystycznych na rzecz organizatorów turystyki posiadających wpis do rejestru lub na rzecz innych usługodawców posiadających siedzibę w kraju.
ORGANIZATOR TURYSTYKI- przedsiębiorca organizujący imprezę turystyczną

IMPREZA TURYSTYCZNA- co najmniej dwie usługi turystyczne tworzące jednolity program i objęte wspólną ceną, jeżeli usługi te obejmują nocleg lub trwają ponad 24 h albo jeżeli program przewiduje zmianę miejsca pobytu.

POŚREDNIK TURYSTYCZNY- przedsiębiorca, którego działalność polega na wykonywaniu, na zlecenie klienta, czynności faktycznych i prawnych związanych z zawieraniem umów o świadczenie usług turystycznych

ORGANIZATOR TURYSTYKI- przedsiębiorca wykonujący działalność gospodarczą w zakresie organizowania imprez turystycznych oraz pośredniczenia na zlecenie klientów w zawieraniu umów o świadczenie usług turystycznych jest obowiązany spełniać następujące warunki:
1) zapewnić klientom, na wypadek swojej niewypłacalności pokrycie kosztów powrotu klientów z imprezy turystycznej do miejsca wyjazdu lub planowanego powrotu z imprezy turystycznej w wypadku gdy organizator turystyki lub pośrednik turystyczny wbrew obowiązkowi nie zapewnia tego powrotu. Zrealizowana z przyczyn dotyczących organizatora turystyki lub pośrednika turyst. Oraz osób, które działają w ich imieniu, przez:
a) zawarcie umowy gwarancji bankowej lub ubezpieczeniowej

b) zawarcie umowy ubezpieczenia na rzecz klientów
c) przyjmowanie wpłat klientów wyłącznie na rachunek powierniczy, jeżeli wykonuje usługi turystyczne wyłącznie na terenie kraju i złoży marszałkowi

2) składać marszałkowi województwa oryginały lub potwierdzone przez podmioty, które je podpisały, odpisy kolejnych umów, nie później niż 14dni przed upływem terminu

Organem właściwym do prowadzenia rejestru organizatorów turystyki i pośredników turystycznych jest marszałek województwa właściwy ze względu na siedzibę przedsiębiorcy.

3.Wniosek o wpis:

- Firmę przedsiębiorcy, jego siedzibę i adres, a w przypadku gdy przedsiębiorcą jest osoba fizyczna- adres zamieszkania

-numer identyfikacji podatkowej
- określenie przedmiotu działalności
- określenie zasięgu terytorialnego wykonywanej działalności

- wskazanie głównego miejsca wykonywania działalności objętej wpisem do rejestru oraz oddziałów
- imiona i nazwiska, data urodzenia osób upoważnionych do kierowania działalnością przedsiębiorcy oraz działalnością jego oddziałów

Do wniosku o wpis należy także dołączyć:
- oświadczenie, że dane zawarte we wniosku są kompletne i zgodne z prawdą
- oryginał umowy gwarancji bankowej lub ubezpieczeniowej albo umowy ubezpieczenia na zrecz klientów, podstawowy dowód, że taka umowa została zawarta.
- minimalną wysokość zabezpieczeń finansowych- określa Rozporządzenie Ministra Finansów z dnia 16 grudnia 2010r. w sprawie minimalnej wysokości sumy gwarancji bankowej lub ubezpieczeniowej wymaganej w związku z działalnością wykonywaną przez organizatorów Turystyki i pośredników turystycznych .

Do określenia minimalnej wysokości sumy gwarancji bankowej lub

ubezpieczeniowej dokonuje się następującego rozróżnienia

wykonywanej działalności:

1) organizowanie imprez turystycznych i pośredniczenie na zlecenie klientów w zawieraniu umów o świadczenie usług turystycznych na terytorium państw pozaeuropejskich niezależnie od środka transportu oraz na terytorium państw europejskich z wykorzystaniem transportu lotniczego w ramach przewozu czarterowego,

2) organizowanie imprez turystycznych i pośredniczenie na zlecenie klientów w zawieraniu umów o świadczenie usług turystycznych na terytorium państw europejskich z wykorzystaniem innego środka transportu niż transport lotniczy w ramach przewozu czarterowego;
3) organizowanie imprez turystycznych i pośredniczenie na zlecenie klientów w zawieraniu umów o świadczenie usług turystycznych na terytorium krajów mających lądową granicę z Rzecząpospolitą Polską, a w przypadku Federacji Rosyjskiej w obrębie obszaru obwodu kaliningradzkiego, a także organizowanie krajowych imprez turystycznych i pośredniczenie na zlecenie klientów w zawieraniu umów o świadczenie krajowych usług turystycznych, w tym imprez

zagranicznej turystyki przyjazdowej. Minimalna wysokość sumy gwarancji bankowej lub ubezpieczeniowej, ustalana w odniesieniu do podmiotów wykonujących działalność, o której mowa powyżej, niepobierających przedpłat, pobierających przedpłaty w terminie do 30 dni przed dniem rozpoczęcia imprezy turystycznej lub świadczenia usług turystycznych lub pobierających przedpłaty w wysokości do 10 % ceny imprezy turystycznej lub usług turystycznych, wynosi:

1) 12,0 % rocznych przychodów z tytułu wykonywanej działalności, o której mowa w pkt 1, nie mniej jednak niż

równowartość 40 000 euro;

2) 7,0 % rocznych przychodów z tytułu wykonywanej działalności, o której mowa w pkt 2, nie mniej jednak niż

równowartość 7 500 euro;

3) 3,0 % rocznych przychodów z tytułu wykonywanej działalności, o której mowa w pkt 3, nie mniej jednak niż

równowartość 4 500 euro. Minimalna wysokość sumy gwarancji bankowej lub ubezpieczeniowej ustalana w odniesieniu do podmiotów wykonujących działalność, o której mowa powyżej, pobierających przedpłaty na poczet przyszłej imprezy turystycznej lub przyszłych usług turystycznych, w wysokości powyżej 10 % do 30 % ceny imprezy turystycznej lub usług turystycznych, w terminie:

1) powyżej 30 dni do 90 dni przed dniem rozpoczęcia imprezy turystycznej lub świadczenia usług turystycznych, wynosi:

a) 12,5 % rocznych przychodów z tytułu wykonywanej działalności, o której mowa w pkt 1, nie mniej jednak niż

równowartość 42 000 euro,

b) 7,5 % rocznych przychodów z tytułu wykonywanej działalności, o której mowa w pkt 2, nie mniej jednak niż równowartość 8 000 euro,

c) 3,5 % rocznych przychodów z tytułu wykonywanej działalności, o której mowa w pkt 3, nie mniej jednak niż równowartość 5 500 euro;
2) powyżej 90 dni do 180 dni przed dniem rozpoczęcia imprezy turystycznej lub świadczenia usług turystycznych, wynosi:

a) 13,0 % rocznych przychodów z tytułu wykonywanej działalności, o której mowa w pkt 1, nie mniej jednak niż

równowartość 44 000 euro,

b) 8,0 % rocznych przychodów z tytułu wykonywanej działalności, o której mowa w pkt 2, nie mniej jednak niż

równowartość 8 500 euro,

c) 3,5 % rocznych przychodów z tytułu wykonywanej działalności, o której mowa w pkt 3, nie mniej jednak niż

równowartość 5 500 euro;

3) powyżej 180 dni przed dniem rozpoczęcia imprezy turystycznej lub świadczenia usług turystycznych, wynosi:

a) 14,0 % rocznych przychodów z tytułu wykonywanej działalności, o której mowa w pkt 1, nie mniej jednak niż

równowartość 47 000 euro,

b) 9,0 % rocznych przychodów z tytułu wykonywanej działalności, o której mowa w pkt 2, nie mniej jednak niż

równowartość 10 000 euro,

c) 4,0 % rocznych przychodów z tytułu wykonywanej

działalności, o której mowa w pkt 3, nie mniej jednak niż równowartość 6 000 euro.

Minimalna wysokość sumy gwarancji bankowej lub ubezpieczeniowej ustalana w odniesieniu do podmiotów wykonujących działalność, o której mowa powyżej, pobierających przedpłaty na poczet przyszłej imprezy turystycznej lub przyszłych usług turystycznych, w wysokości powyżej 30 % ceny imprezy turystycznej lub usług turystycznych, w terminie:

1) powyżej 30 dni do 90 dni przed dniem rozpoczęcia imprezy turystycznej lub świadczenia usług turystycznych, wynosi:

a) 14,0 % rocznych przychodów z tytułu wykonywanej działalności, o której mowa w pkt 1, nie mniej jednak niż

równowartość 47 000 euro,

b) 9,0 % rocznych przychodów z tytułu wykonywanej działalności, o której mowa w pkt 2, nie mniej jednak niż

równowartość 10 000 euro,

c) 4,0 % rocznych przychodów z tytułu wykonywanej działalności, o której mowa w pkt 3, nie mniej jednak niż

równowartość 6 000 euro;
2) powyżej 90 dni do 180 dni przed dniem rozpoczęcia imprezy turystycznej lub świadczenia usług turystycznych, wynosi:

a) 17,0 % rocznych przychodów z tytułu wykonywanej działalności, o której mowa w pkt 1, nie mniej jednak niż

równowartość 57 000 euro,

b) 10,0 % rocznych przychodów z tytułu wykonywanej działalności, o której mowa w pkt 2, nie mniej jednak niż

równowartość 11 000 euro,

c) 4,5 % rocznych przychodów z tytułu wykonywanej działalności, o której mowa w pkt 3, nie mniej jednak niż

równowartość 7 000 euro

3) powyżej 180 dni przed dniem rozpoczęcia imprezy turystycznej lub świadczenia usług turystycznych, wynosi:

a) 20,0 % rocznych przychodów z tytułu wykonywanej działalności, o której mowa w pkt 1, nie mniej jednak niż

równowartość 67 000 euro,

b) 12,0 % rocznych przychodów z tytułu wykonywanej działalności, o której mowa w pkt 2, nie mniej jednak niż

równowartość 13 000 euro,

c) 5,0 % rocznych przychodów z tytułu wykonywanej działalności, o której mowa w pkt 3, nie

Organizatorzy turystyki, pośrednicy i agenci turystyczni

Do wniosku o wpis należy także dołączyć

3) dowód wniesienia opłaty skarbowej.
4. Rejestr organizatorów turystyki i pośredników turystycznych

1) Rejestr prowadzą marszałkowie województw właściwi ze względu na siedzibę przedsiębiorcy.

2) Jest to rejestr dotyczący działalności regulowanej.

3) Organ prowadzący rejestr nie bada przed dokonaniem wpisu do rejestru spełnienia wymogów formalnych.

4) Wpis do rejestru jest dokonywany w terminie 7 dni od dnia wpływu wniosku z kompletem załączników.

5.Rejestr organizatorów turystyki i pośredników

Turystycznych

5) Organ może wezwać do uzupełnienia wniosku. Termin 7 dniowy biegnie wówczas od dnia uzupełnienia wniosku.

6) Podstawą odmowy wpisu może być prawomocne orzeczenie albo decyzja zakazujące przedsiębiorcy

wykonywania działalności objętej wpisem.

7) W terminie 14 dni od zajścia zdarzeń mających wpływ na dane zawarte w rejestrze, powinny być one zgłoszone.

6. Centralna Ewidencja Organizatorów Turystyki i Pośredników Turystycznych

1) Funkcjonuje od 2004 r.

2) Prowadzone jest przez ministra właściwego ds. turystyki.

3) Dostępna jest w internecie.
7. Kontrola podmiotów wykonujących działalność w zakresie organizatorów turystyki i pośredników turystycznych

Sprawują ją: marszałkowie województwa, minister właściwy ds. turystyki. Zakres kontroli:

1) zgodność wykonywanej działalności gospodarczej z wpisem do rejestru,

2) przestrzegania warunków wykonywania działalności gospodarczej,

3) wykonywanie obowiązków z zakresu obronności i bezpieczeństwa państwa oraz obywateli.

8. Kontrola podmiotów wykonujących działalność w zakresie organizatorów turystyki i pośredników turystycznych

Uprawnienia:

1) wstęp na teren nieruchomości, obiektu, lokalu gdzie jest wykonywana taka działalności,

2) żądanie ustnych lub pisemnych wyjaśnień,

3) żądanie okazania dokumentów, udostępniania danych mających związek z przedmiotem kontroli.

Przewodnicy turystyczni i piloci wycieczek

Obowiązek posiadania odpowiednich kwalifikacji, potwierdza je licencja zawodowa.

9.Przewodnik turystyczny to osoba zawodowo oprowadzającą turystów lub odwiedzających po wybranych obszarach, miejscowościach i obiektach oraz udzielającą o nich fachowej informacji oraz sprawująca nad turystami lub odwiedzającymi opiekę w zakresie wynikającym z umowy.

Pilot wycieczek to osoba towarzyszącą, w imieniu organizatora turystyki, uczestnikom imprezy turystycznej, sprawującą opiekę nad nimi i czuwającą nad sposobem wykonania na ich rzecz usług oraz przekazująca podstawowe informacje, dotyczące odwiedzanego kraju i miejsca.
10. Przewodnicy turystyczni i piloci wycieczek

Przewodnicy turystyczni otrzymują uprawnienia następujących rodzajów:

1) przewodników górskich dla określonych obszarów górskich;

2) przewodników miejskich dla poszczególnych miast;

3) przewodników terenowych dla poszczególnych województw, regionów oraz tras turystycznych.

Przewodnicy turystyczni i piloci wycieczek

Uprawnienia przewodnika turystycznego lub pilota wycieczek otrzymuje osoba, która:

1) ukończyła 18 lat;

2) ukończyła co najmniej szkołę średnią;

3) posiada stan zdrowia umożliwiający wykonywanie zadań przewodnika turystycznego lub pilota wycieczek;

4) nie była karana za przestępstwa umyślne lub inne popełnione w związku z wykonywaniem zadań przewodnika turystycznego lub pilota wycieczek;

Przewodnicy turystyczni i piloci wycieczek

5) odbyła szkolenie teoretyczne przeprowadzone przez uprawnioną jednostkę organizacyjną,

6) odbyła praktykę oraz

7) zdała egzamin na przewodnika turystycznego lub na pilota wycieczek przed komisją egzaminacyjną powołaną

przez właściwego marszałka województwa.
Przewodnicy turystyczni i piloci wycieczek

1) Organem który wydaje, odmowa wydania, zawiesza, przywraca i cofa uprawnienia przewodnika

turystycznego oraz pilota wycieczek jest marszałek województwa właściwy dla miejsca zamieszkania.

2) Marszałkowie prowadzą ewidencję wydanych pozwoleń.

3) Działalność przewodników i pilotów podlega kontroli marszałka.

4) Szkolenia teoretyczne na podstawie określonego minimalnego programu przeprowadzają upoważnione przez marszałka jednostki.
Świadczenie usług hotelarskich
1. Ogólne zasady działalności hotelarskiej

1) Świadczenie usług hotelarskich jest działalnością gospodarczą, a jej zasady określa ustawa o swobodzie

działalności gospodarczej.

2) Z zakresu tej ustawy wyłączona jest działalność agroturystyczna. Rolnik musi świadczyć usługi w gospodarstwie rolnym. Wówczas stosuje się przepisy ustawy o usługach turystycznych.

3) Ustawa o usługach turystycznych nie wymaga dla prowadzenia działalności hotelarskiej uzyskania koncesji, zezwolenia czy też wpisu do rejestru działalności regulowanej. Jest to więc wolna działalność gospodarcza.

4) Rozpoczynając taką działalność należy uzyskać wpis do rejestru przedsiębiorców albo ewidencji działalności gospodarczej. Nie dotyczy to rolników świadczących usługi agroturystyczne w gospodarstwie rolnym.

5) Świadczenie usług hotelarskich wymaga posiadania odpowiednich obiektów. *Usługi hotelarskie mogą być świadczone w obiektach hotelarskich, które spełniają:

a) wymagania co do wielkości obiektu, jego wyposażenia oraz zakresu świadczonych usług, ustalone dla rodzaju i kategorii, do których obiekt został zaszeregowany;

b) wymagania sanitarne, przeciwpożarowe oraz inne określone odrębnymi przepisami.

6) Usługi hotelarskie mogą być świadczone również w innych obiektach, jeżeli obiekty te spełniają minimalne

wymagania co do wyposażenia, o których mowa powyżej. Przykłady takich obiektów:

-kwatery agroturystyczne,

- ośrodki wczasowe,

-ośrodki szkoleniowo-wypoczynkowe,

-pokoje gościnne,

-domy pracy twórczej.
7) Przed rozpoczęciem świadczenia usług hotelarskich w innych obiektach niż hotelarskie wymagane jest zgłoszenie

danego obiektu do ewidencji prowadzonej przez wójta, burmistrza, prezydenta miasta właściwego ze względu na miejsce położenia obiektu. Wskazany obowiązek obejmuje także rolników zamierzających świadczyć usługi hotelarskie

w gospodarstwie rolnym.

8) Przed rozpoczęciem świadczenia usług hotelarskich w obiekcie hotelarskim konieczne jest jego zaszeregowanie do odpowiedniego rodzaju i kategorii. Ten obowiązek nie dotyczy przedsiębiorców i rolników zamierzających świadczyć usługi hotelarskie w innych obiektach niż hotelarskie.

2. Kategoryzacja obiektów hotelarskich

Rodzaje obiektów hotelarskich:

1) hotele – obiekty posiadające co najmniej 10 pokoi, w tym większość miejsc w pokojach jedno- i dwuosobowych,

świadczące szeroki zakres usług związanych z pobytem klientów;

2) motele – hotele położone przy drogach, zapewniające możliwość korzystania z usług motoryzacyjnych i

dysponujące parkingiem;

3) pensjonaty – obiekty posiadające co najmniej 7 pokoi, świadczące dla swoich klientów całodzienne wyżywienie;

4) kempingi (campingi) – obiekty strzeżone, umożliwiające nocleg w namiotach, samochodach mieszkalnych

(campobusach) i przyczepach samochodowych, przyrządzanie posiłków, parkowanie samochodów, a także

świadczące usługi związane z pobytem klientów; obiekty te mogą dodatkowo umożliwiać nocleg w domkach

turystycznych lub innych obiektach stałych;

5) domy wycieczkowe – obiekty posiadające co najmniej 30 miejsc noclegowych, dostosowane do samoobsługi klientów

oraz świadczące minimalny zakres usług związanych z pobytem klientów;

6) schroniska młodzieżowe – obiekty przeznaczone do indywidualnej i grupowej turystyki młodzieżowej,

dostosowane do samoobsługi klientów;

7) schroniska – obiekty zlokalizowane poza obszarami zabudowanymi, przy szlakach turystycznych, świadczące minimalny zakres usług związanych z pobytem klientów;

8) pola biwakowe – obiekty niestrzeżone, umożliwiające nocleg w namiotach.
3.Kategoryzacja obiektów hotelarskich

Dodatkowo kategoryzacja obiektów dotyczy:

1) hoteli, moteli i pensjonatów – pięć kategorii oznaczonych gwiazdkami;

2) kempingów (campingów) – cztery kategorie oznaczone gwiazdkami;

3) domów wycieczkowych i schronisk młodzieżowych – trzy kategorie oznaczone cyframi rzymskimi.

Kategoryzacja obiektów hotelarskich- zaszeregowania obiektów hotelarskich do poszczególnych rodzajów dokonuje oraz prowadzi ich ewidencję marszałek województwa właściwy ze względu na miejsce położenia obiektu hotelarskiego. Zaszeregowania pól biwakowych dokonuje i prowadzi ich ewidencję wójt (burmistrz, prezydent miasta) właściwy ze względu na miejsce ich położenia. Zaszeregowanie następuje w formie decyzji administracyjnej wydanej na wniosek przedsiębiorcy podejmującego świadczenie usług hotelarskich w danym obiekcie. Wniosek powinien zawierać przede wszystkim:

- nazwę i siedzibę lub nazwisko i imię oraz adres przedsiębiorcy świadczącego usługi hotelarskie,

-opis obiektu potwierdzający stopień spełnienia przez dany obiekt wymagań dla danego rodzaju i kategorii,

- wskazanie zaszeregowania do określonego rodzaju i kategorii, o które występuje wnioskodawca.
4.Kategoryzacja obiektów hotelarskich

Do wniosku dołącza się przede wszystkim dokumenty potwierdzające spełnienie następujących wymagań:

1) budowlanych – np. decyzje o pozwoleniu na budowę lub użytkowania obiektu, potwierdzające przeprowadzenie okresowych kontroli,

2) przeciwpożarowych – np. opinie straży pożarnej,

3) sanitarnych – opinia np. powiatowego inspektora sanitarnego.

5. Ewidencja obiektów hotelarskich

Ewidencję obiektów hotelarskich prowadzi marszałek województwa, który dokonał wpisu danego obiektu. Ewidencję pół biwakowych prowadzi wójt, burmistrz, prezydent miasta. Ewidencje te są jawne. W tej ewidencji każdy obiekt ma swoją kartę. Karta taka zawiera:

1) określenie przedsiębiorcy świadczącego usług hotelarskie,

2) nazwę i adres obiektu,

3) określenie rodzaju i kategorii obiektu,

4) informację o stałym lub sezonowym charakterze świadczonych usług oraz o czasie trwania sezonu,

5) opis obiektu zawierający informację o liczbie miejsc noclegowych, zakresie świadczonych usług oraz położeniu danego obiektu,
6) informacje o promesie, decyzjach dotyczących rodzaju i kategorii obiektu oraz o dopuszczonych odstępstwach od wymagań co do wyposażenia i zakresu świadczonych usług,

7) informacje o przeprowadzonej kontroli i ponownej ocenie spełnienia wymagań dla rodzaju i kategorii obiektu.

6. Ewidencja obiektów innych niż hotelarskie

Wójt, burmistrz albo prezydent miasta właściwy ze względu na miejsce położenia obiektów innych niż hotelarskie, w których są świadczone usługi hotelarskie, prowadzi ich ewidencję. Karty tych obiektów zwierają informacje dotyczące:

1) przedsiębiorcy lub rolnika świadczącego usługi hotelarskie,

2) nazwy i adresu obiektu,

3) liczby miejsc noclegowych,

4) stałego lub sezonowego charakteru świadczonych usług oraz o czasie trwania sezonu.

Wymagania prawne dla poszczególnych obiektów. Rozporządzenie Ministra Gospodarki i Pracy z 2004 roku w sprawie obiektów hotelarskich i innych obiektów, w których świadczone są usługi hotelarskie.
7. Minimalne wymagania w zakresie dostosowania obiektów hotelarskich do potrzeb osób niepełnosprawnych

Niepełnosprawnymi są osoby których stan fizyczny lub psychiczny trwale lub czasowo utrudnia, ogranicza lub

uniemożliwia wypełnianie zdarzeń życiowych i ról społecznych zgodnie z przyjętymi normami prawnymi i społecznymi.
Minimalne wymagania w zakresie dostosowania obiektów hotelarskich do potrzeb osób niepełnosprawnych

Nie wymagają dostosowania do potrzeb osób niepełnosprawnych:

1) ) schroniska górskie pozbawione dojazdu drogą publiczną,

2) schroniska młodzieżowe,

3) domy wycieczkowe mające mniej niż 150 miejsc noclegowych.
8. Wymagania sanitarne, przeciwpożarowe oraz inne dotyczące świadczenia usług hotelarskich, wynikające z odrębnych przepisów. Wszystkie obiekty w których świadczone są usługi hotelarskie muszą spełniać wymagania:

1) sanitarne,

2) przeciwpożarowe,

3) inne określone w odrębnych przepisach.

Wymagania sanitarne . Ustawa z dnia 5 grudnia 2008 roku o zapobieganiu oraz zwalczaniu zakażeń i chorób zakaźnych u ludzi (Dz. U. z 2008 r. nr 234, poz. 1570 z późn. zm.) .Wymagania sanitarne. Właściciel, posiadacz lub zarządzający nieruchomością są obowiązani utrzymywać ją w należytym stanie higieniczno sanitarnym w celu zapobiegania zakażeniom i chorobom zakaźnym, w szczególności:

1) prowadzić prawidłową gospodarkę odpadami i ściekami;

2) zwalczać gryzonie, insekty i szkodniki;

3) usuwać padłe zwierzęta z nieruchomości;

4) usuwać odchody zwierząt z nieruchomości.
Wymagania sanitarne. Ustawa z dnia 25 sierpnia 2006 roku o bezpieczeństwie żywności i żywienia (Dz. U. z 2006 r. nr 171, poz. 1225 z późn. zm.) Każde miejsce prowadzenia działalności w zakresie zorganizowanego żywienia konsumentów jest zakładem żywienia zbiorowego i podlega kontroli wewnętrznej co do właściwej jakości zdrowotnej żywności oraz zasad higieny w procesie produkcji i obrotu żywności. Oznacza to konieczność stosowania tzw. systemu HACCP (analizy zagrożeń i krytycznego punktu kontroli).

Wymagania przeciwpożarowe. Ustawa z dnia 24 sierpnia 1991 roku o ochronie przeciwpożarowej (t.j. Dz. U. z 2009 r. nr 178, poz. 1380). Właściciel budynku, obiektu budowlanego lub terenu, zapewniając ich ochronę przeciwpożarową, jest obowiązany:

1)przestrzegać przeciwpożarowych wymagań techniczno- budowlanych, instalacyjnych i technologicznych;

2) wyposażyć budynek, obiekt budowlany lub teren w wymagane urządzenia przeciwpożarowe i gaśnice;

3)zapewnić konserwację oraz naprawy urządzeń przeciwpożarowych i gaśnic w sposób gwarantujący ich sprawne i niezawodne funkcjonowanie;

Wymagania przeciwpożarowe. Ustawa z dnia 24 sierpnia 1991 roku o ochronie przeciwpożarowej (t.j. Dz. U. z 2009 r. nr 178, poz. 1380)

4) zapewnić osobom przebywającym w budynku, obiekcie budowlanym lub na terenie, bezpieczeństwo i możliwość ewakuacji;

5) przygotować budynek, obiekt budowlany lub teren do prowadzenia akcji ratowniczej;

6) zapoznać pracowników z przepisami przeciwpożarowymi;

7) ustalić sposoby postępowania na wypadek powstania pożaru, klęski żywiołowej lub innego miejscowego zagrożenia.
Wymagania przeciwpożarowe. Rozporządzenie Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji z dnia 21 kwietnia 2006 roku w sprawie ochrony przeciwpożarowej budynków, innych obiektów budowlanych i terenów.

Wymagania przeciwpożarowe. Zgodnie z rozporządzeniem nie można:

1) używać otwartego ognia m.in. w strefie zagrożenia wybuchem, w miejscach występowania materiałów niebezpiecznych

pożarowo,

2) użytkować instalacji, urządzeń i narzędzi niesprawnych technicznie jeżeli może się to przyczynić do powstania pożaru,

wybuchu lub rozprzestrzenienia ognia,

3) rozpalać ogniska lub wysypywać gorący popiół i żużel, w miejscu umożliwiającym zapalenie się materiałów palnych albo

sąsiednich obiektów oraz w mniejszej odległości od tych obiektów niż 10 m,

4) zamykać drzwi ewakuacyjnych w sposób uniemożliwiający ich natychmiastowe użycie.

Kontrola obiektów hotelarskich. Organami uprawnionymi do kontrolowania przestrzegania wymagań ustalonych dla obiektów hotelarskich oraz innych obiektów, w których są świadczone usługi hotelarskie, są:

1) marszałkowie województw,

2) wójtowie (burmistrzowie, prezydenci miast).
Kontrola obiektów hotelarskich. Organy te mogą wykonywać następujące czynności kontrolne:

1) dokonywać kontroli wszystkich pomieszczeń i urządzeń wchodzących w skład kontrolowanych obiektów;

2) żądać od kierownika obiektu oraz od wszystkich osób, które są w tym obiekcie zatrudnione, pisemnych i ustnych informacji w sprawach objętych kontrolą;

3) żądać okazania dokumentów potwierdzających spełnienie przez obiekt wymagań określonych przez prawo, głownie sanitarnych i przeciwpożarowych.

Kontrola obiektów hotelarskich. Działania kontrolne wymienione organy podejmują:

1) z urzędu — jeżeli jest to uzasadnione informacjami o zmianie warunków działania lub naruszenia wymagań;

2) na wniosek przedsiębiorcy, stowarzyszenia działającego w zakresie turystyki i hotelarstwa lub stowarzyszenia

reprezentującego interesy konsumentów. Okresowe kontrole obiektów hotelarskich dokonuje z urzędu marszałek województwa nie rzadziej niż raz na 3 lata.

Kontrola obiektów hotelarskich. Podstawowe rodzaje decyzji pokontrolnych

1) zmiana rodzaju lub kategorii obiektu, jeśli obiekt nie spełnia warunków,

2) uchylenie decyzji o zaszeregowaniu obiektu do określonego rodzaju,

3) w przypadku naruszenia np. wymogów sanitarnych czy też przeciwpożarowych, organ ewidencyjny może nakazać

wstrzymanie świadczenia wskazanych usług do czasu usunięcia stwierdzonych uchybień.
9. Ochrona prawna nazw rodzajowych i oznaczeń kategorii obiektów hotelarskich. Nazwy rodzajów oraz oznaczeń kategorii obiektów hotelarskich podlegają ochronie prawnej i mogą być stosowane wyłącznie w odniesieniu do obiektów w rozumieniu tej ustawy. Stosowanie takich nazw bez spełnienia wymagań jest wykroczeniem. Dopuszczalne są np. „hotel dla psów”, „schronisko dla zwierząt”, „hotel garnizonowy”. Obiekty hotelarskie mogą dodatkowo być oznaczone jako np. zajazd, dom gościnny, bacówka, rezydencja turystyczna.

Ochrona prawna nazw rodzajowych i oznaczeń kategorii obiektów hotelarskich. W obiektach hotelarskich należy umieścić na widocznym miejscu:

1) nazwę oraz siedzibę lub imię i nazwisko, a także adres przedsiębiorcy świadczącego usługi hotelarskie w tym obiekcie;

2) tablicę określającą rodzaj i kategorię obiektu;

3) informację o zakresie świadczonych usług wraz z podstawowymi cenami;

4) informację o przystosowaniu obiektu do obsługi osób niepełnosprawnych.

Informacje, o których mowa w punktach 2 i 4, należy umieścić również na zewnątrz obiektu hotelarskiego. Bezpieczeństwo turystów i uczestników rekreacji – podstawy prawne
10. Bezpieczeństwo w lasach. Ustawa z dnia 28 września 1991 roku o lasach (t.j. Dz. U. z 2011 r.

nr 12, poz. 59 z późn. zm.). Lasem jest grunt:

1) o zwartej powierzchni co najmniej 0,10 ha, pokryty roślinnością leśną (uprawami leśnymi) – drzewami i krzewami oraz runem leśnym – lub przejściowo jej pozbawiony:

a) przeznaczony do produkcji leśnej lub

b) stanowiący rezerwat przyrody lub wchodzący w skład parku narodowego albo

c) wpisany do rejestru zabytków;

Bezpieczeństwo w lasach. Lasy stanowiące własność Skarbu Państwa są udostępniane dla ludności. Stałym zakazem wstępu objęte są lasy stanowiące:

1) uprawy leśne do 4 m wysokości;

2) powierzchnie doświadczalne i drzewostany nasienne;

3) ostoje zwierząt;

4) źródliska rzek i potoków;

5) obszary zagrożone erozją.
Bezpieczeństwo w lasach. Nadleśniczy wprowadza okresowy zakaz wstępu do lasu stanowiącego własność Skarbu Państwa, w razie gdy:

1) wystąpiło zniszczenie albo znaczne uszkodzenie drzewostanów lub degradacja runa leśnego;

2) występuje duże zagrożenie pożarowe;

3) wykonywane są zabiegi gospodarcze związane z hodowlą, ochroną lasu lub pozyskaniem drewna.

Bezpieczeństwo w lasach. Właściciel lasu niestanowiącego własność Skarbu Państwa może zakazać wstępu do lasu przez umieszczenie tablicy z odpowiednim napisem.

Bezpieczeństwo w lasach. Ruch pojazdem silnikowym, zaprzęgowym i motorowerem w lesie dozwolony jest jedynie drogami publicznymi, natomiast drogami leśnymi jest dozwolony tylko wtedy, gdy są one oznakowane drogowskazami dopuszczającymi ruch po tych drogach. Jazda konna w lesie dopuszczalna jest tylko drogami leśnymi

wyznaczonymi przez nadleśniczego. Imprezy sportowe oraz inne imprezy o charakterze masowym organizowane w lesie wymagają zgody właściciela lasu. Bezpieczeństwo w lasach W lasach zabrania się przede wszystkim:

1) zanieczyszczania gleby i wód, zaśmiecania;

2) niszczenia lub uszkadzania drzew, krzewów lub innych roślin;

3) zbierania płodów runa leśnego w oznakowanych miejscach zabronionych;

4) biwakowania poza miejscami wyznaczonymi przez właściciela lasu lub nadleśniczego;

5) płoszenia, ścigania, chwytania i zabijania dziko żyjących zwierząt;

6) puszczania psów luzem;

7) hałasowania oraz używania sygnałów dźwiękowych, z wyjątkiem przypadków wymagających wszczęcia alarmu.

Bezpieczeństwo w lasach. W lasach oraz na terenach śródleśnych, jak również w odległości do 100 m od granicy lasu, zabrania się działań i czynności mogących wywołać niebezpieczeństwo, a w szczególności:

1) rozniecania ognia poza miejscami wyznaczonymi do tego celu przez właściciela lasu lub nadleśniczego;

2) korzystania z otwartego płomienia;

3) wypalania wierzchniej warstwy gleby i pozostałości roślinnych.

Bezpieczeństwo w górach. Zadania z zakresu ratownictwa górskiego wykonują: Górskie Ochotnicze Pogotowie Ratunkowe (GOPR), Tatrzańskie. Ochotnicze Pogotowie Ratunkowe (TOPR) oraz inne upoważnione organizacje ratownicze. Szczegóły dotyczące bezpieczeństwa w górach określa rozporządzenie Rady Ministrów z dnia 6 maja 1997 roku w sprawie określenia warunków bezpieczeństwa osób przebywających w górach, pływających, kąpiących się i uprawiających sporty wodne.
11. Bezpieczeństwo w górach. Zadania GOPR i TOPR:

1) Prowadzenie akcji ratowniczych.

2) Występowania do kierowników obiektów i urządzeń wypoczynkowych, sportowych, rekreacyjnych i turystycznych oraz do organizatorów imprez w dziedzinie kultury fizycznej, sportu i rekreacji z pisemnym lub ustnym wnioskiem o usunięcie stwierdzonych zagrożeń bezpieczeństwa osób na swoim terenie działania. Bezpieczeństwo w górach3) Występowania do organów administracji samorządowej, dyrektora parku narodowego o usunięcie takich zagrożeń, jak również o wstrzymanie eksploatacji lub zamknięcie określonych obiektów, urządzeń lub obszarów.

4) W sytuacjach stanowiących zagrożenie dla zdrowia i życia osób GOPR i TOPR może żądać od organizatorów danej imprezy jej zaniechania lub zaniechania wyjścia w góry, a od kierowników obiektów – zamknięcia tych obiektów lub oznaczonych urządzeń. Bezpieczeństwo w górach. Stopień zagrożenia lawinowego ustala GOPR współpracując z Instytutem Meteorologii i Gospodarki Wodnej.
12. Bezpieczeństwo nad wodą. Organizowanie pomocy oraz ratowanie osób, które uległy wypadkowi lub są narażone na niebezpieczeństwo utraty życia lub zdrowia na wodach, należy do Wodnego Ochotniczego Pogotowia Ratowniczego (WOPR) i innych organizacji ratowniczych np. Mazurska Służba Ratownicza. Bezpieczeństwo nad wodą

WOPR jest obowiązane i uprawnione do:

1) organizowania pomocy i ratowania osób na wodach,

2) prowadzenia profilaktycznej działalności w zakresie bezpieczeństwa osób,

3) stwierdzania zagrożeń bezpieczeństwa osób na swoim terenie,

4) występowania do kierowników położonych nad wodą obiektów i urządzeń wypoczynkowych, sportowych, rekreacyjnych i turystycznych oraz do organizatorów imprez w dziedzinie kultury fizycznej, rekreacji i sportu, odbywających się na wodzie lub nad wodą z pisemnym lub ustnym wnioskiem o usunięcie stwierdzonych zagrożeń bezpieczeństwa osób,

5) występowanie do organów administracji samorządowej oraz dyrektora parku narodowego o nakazanie usunięcia takich

zagrożeń, jak również o wstrzymani eksploatacji lub zamknięcie określonych obiektów, urządzeń lub obszarów.
13. Bezpieczeństwo zajęć i imprez rekreacyjnych oraz wycieczek dla dzieci i młodzieży szkolnej

1) Rozporządzenie Ministra Edukacji Narodowej i Sportu z dnia 31 grudnia 2002 roku w sprawie bezpieczeństwa i higieny w

publicznych i niepublicznych szkołach i placówkach.

2) Rozporządzenie Ministra Edukacji Narodowej z dnia 21 stycznia 1997 roku w sprawie warunków, jakie muszą spełniać

organizatorzy wypoczynku dla dzieci i młodzieży szkolnej, a także zasad jego organizowania i nadzorowania.

Podstawowe obowiązki opiekuna

1) Opiekun wycieczki sprawdza stan liczbowy jej uczestników przed wyruszeniem z każdego miejsca pobytu, w czasie

zwiedzania, przejazdu oraz po przybyciu do punktu docelowego.

2) Niedopuszczalne jest realizowanie wycieczek podczas burzy, śnieżycy i gołoledzi.

3) Osoby pozostające pod opieką szkoły lub placówki mogą pływać lub kąpać się tylko w obrębie kąpielisk i pływalni.

4) Niedopuszczalne jest używanie łodzi i kajaków podczas silnych wiatrów.

Bezpieczeństwo zajęć i imprez rekreacyjnych oraz wycieczek dla dzieci i młodzieży szkolnej. Pracownik szkoły lub placówki, który powziął wiadomość o wypadku, niezwłocznie zapewnia poszkodowanemu opiekę, w szczególności sprowadzając fachową pomoc medyczną, a w miarę możliwości udzielając poszkodowanemu pierwszej pomocy.

Bezpieczeństwo zajęć i imprez rekreacyjnych oraz wycieczek dla dzieci i młodzieży szkolnej

O każdym wypadku zawiadamia się niezwłocznie (robi to dyrektor lub upoważniony przez niego pracownik):

1) rodziców (opiekunów) poszkodowanego,

2) pracownika służby bezpieczeństwa i higieny pracy,

3) społecznego inspektora pracy,

4) organ prowadzący szkołę lub placówkę,

5) radę rodziców.

O wypadku śmiertelnym, ciężkim i zbiorowym zawiadamia się

niezwłocznie prokuratora i kuratora oświaty. O wypadku, do którego doszło w wyniku zatrucia, zawiadamia się niezwłocznie państwowego inspektora sanitarnego.

14. Bezpieczeństwo uczestników imprez masowych. Ustawa z dnia 20 marca 2009 roku o bezpieczeństwie imprez

masowych (Dz. U. z 2009 r. nr 62, poz. 504 z późn. zm).Ustawa ta określa:

1) zasady postępowania konieczne do zapewnienia bezpieczeństwa imprez masowych;

2) warunki bezpieczeństwa imprez masowych;

3) zasady i tryb wydawania zezwoleń na przeprowadzanie imprez masowych;

4) zasady gromadzenia i przetwarzania informacji dotyczących bezpieczeństwa imprez masowych;

5) zasady odpowiedzialności organizatorów za szkody wyrządzone w związku ze zorganizowaniem imprez masowych.
Impreza masowa to masowa impreza artystyczno-rozrywkowa, masowa impreza sportowa, zwyjątkiem m.in. imprez:

a)organizowanych w teatrach, operach, filharmoniach, kinach, muzeach, bibliotekach, domach kultury itp.,

b) organizowanych w szkołach,

c) organizowanych w ramach współzawodnictwa sportowego dzieci i młodzieży oraz dla sportowców niepełnosprawnych,

e) sportu powszechnego o charakterze rekreacji ruchowej, ogólnodostępnym i nieodpłatnym, organizowanych na terenie

otwartym, – jeżeli rodzaj imprezy odpowiada przeznaczeniu obiektu lub

terenu, gdzie ma się ona odbyć. Przez imprezę masową artystyczno-rozrywkową należy rozumieć imprezę o charakterze artystycznym lub rozrywkowym, która ma się odbyć:

a) na stadionie, w innym obiekcie niebędącym budynkiem lub na terenie umożliwiającym przeprowadzenie imprezy masowej, na których liczba udostępnionych przez organizatora miejsc dla osób, wynosi nie mniej niż 1000,

b) w hali sportowej lub w innym budynku umożliwiającym przeprowadzenie imprezy masowej, w których liczba udostępnionych przez organizatora miejsc dla osób, nie mniej niż 500. Przez masową imprezę sportową należy rozumieć imprezę masową mającą na celu współzawodnictwo sportowe lub popularyzowanie kultury fizycznej, organizowaną na:

a) stadionie lub w innym obiekcie niebędącym budynkiem, na którym liczba udostępnionych przez organizatora miejsc dla osób, wynosi nie mniej niż 1000, a w przypadku hali sportowej lub innego budynku umożliwiającego przeprowadzenie imprezy masowej – nie mniej niż 300,

b) terenie umożliwiającym przeprowadzenie imprezy masowej, na którym liczba udostępnionych przez organizatora miejsc dla osób wynosi nie mniej niż 1000.

Impreza masowa podwyższonego ryzyka – impreza masowa, w czasie której, zgodnie z informacją o przewidywanych

zagrożeniach lub dotychczasowymi doświadczeniami dotyczącymi zachowania osób uczestniczących, istnieje obawa

wystąpienia aktów przemocy lub agresji.

Za bezpieczeństwo imprezy masowej w miejscu i w czasie jej trwania odpowiada jej organizator. Bezpieczeństwo imprezy

masowej obejmuje spełnienie przez organizatora wymogów w zakresie:

1) zapewnienia bezpieczeństwa osobom uczestniczącym w imprezie;

2) ochrony porządku publicznego;

3) zabezpieczenia pod względem medycznym;

4) zapewnienia odpowiedniego stanu technicznego obiektów budowlanych wraz ze służącymi tym obiektom instalacjami i urządzeniami technicznymi, w szczególności przeciwpożarowymi i sanitarnymi. Liczebność służby porządkowej oraz służby informacyjnej określa się w następujący sposób: 1) w przypadku imprezy masowej niebędącej imprezą masową

podwyższonego ryzyka, co najmniej 10 członków służb: porządkowej i informacyjnej na 300 osób, które mogą być

obecne na imprezie masowej, i co najmniej 1 członek służby porządkowej lub służby informacyjnej na każde następne 100

osób, przy czym nie mniej niż 20% ogólnej liczby członków służb stanowią członkowie służby porządkowej;

2) w przypadku imprezy masowej podwyższonego ryzyka – co najmniej 15 członków służb: porządkowej i informacyjnej na 200 osób, które mogą być obecne na imprezie masowej, i co najmniej 2 członków służb: porządkowej lub informacyjnej na każde następne 100 osób, przy czym nie mniej niż 50% ogólnej liczby członków służb stanowią członkowie służby porządkowej. Bezpieczeństwo uczestników imprez masowych Służby porządkowe i informacyjne są uprawnione do:

1) sprawdzania i stwierdzania uprawnień osób do uczestniczenia w imprezie masowej, a w przypadku stwierdzenia braku takich uprawnień – wezwania ich do opuszczenia imprezy masowej;

2) legitymowania osób w celu ustalenia ich tożsamości;

3) przeglądania zawartości bagaży i odzieży osób w przypadku podejrzenia, że osoby tewnoszą lub posiadają przedmioty;

4) wydawania poleceń porządkowych osobom zakłócającym porządek publiczny lub zachowującym się niezgodnie z regulaminem imprezy masowej lub regulaminem obiektu (terenu), a w przypadku niewykonania tych poleceń – wezwania

ich do opuszczenia imprezy masowej;

5) ujęcia, w celu niezwłocznego przekazania Policji, osób stwarzających bezpośrednie zagrożenie dla dóbr powierzonych ochronie oraz osób dopuszczających się czynów zabronionych.

Bezpieczeństwo uczestników imprez masowych. Służby porządkowe uprawnione są do stosowania siły fizycznej w postaci chwytów obezwładniających lub podobnych technik obrony oraz kajdanek lub ręcznych miotaczy gazu, w przypadku zagrożenia dóbr powierzonych ochronie lub odparcia ataku na członka służby porządkowej, służby informacyjnej lub inną osobę oraz niewykonywania poleceń służb. Czynności te powinny być wykonywane w sposób zapewniający poszanowanie godności ludzkiej oraz innych dóbr osobistych osoby, w stosunku do której zostały podjęte. Bezpieczeństwo uczestników imprez masowych. Zabrania się wnoszenia na imprezę masową i posiadania przez

osoby w niej uczestniczące broni lub innych niebezpiecznych przedmiotów, materiałów wybuchowych, wyrobów pirotechnicznych, materiałów pożarowo niebezpiecznych, napojów alkoholowych, środków odurzających lub substancji psychotropowych. Bezpieczeństwo uczestników imprez masowych Organem wydającym zezwolenie na przeprowadzenie imprezy masowej, jest wójt, burmistrz lub prezydent miasta, właściwy ze względu na miejsce przeprowadzenia imprezy masowej. Bezpieczeństwo uczestników imprez masowych. W celu przeprowadzenia imprezy masowej organizator, nie później niż na 30 dni przed planowanym terminem jej rozpoczęcia:

1) występuje do organu z wnioskiem o wydanie zezwolenia na przeprowadzenie imprezy masowej;

2) zwraca się m.in. do właściwego miejscowo komendanta powiatowego Policji i właściwego miejscowo komendanta powiatowego Państwowej Straży Pożarnej, kierownika pogotowia ratunkowego z wnioskiem o wydanie opinii o niezbędnej wielkości sił i środków potrzebnych do zabezpieczenia imprezy masowej. Właściwy miejscowo komendant powiatowy Policji, Państwowej Straży Pożarnej, kierownik pogotowia ratunkowego i państwowy inspektor sanitarny wydają opinie, w terminie 14 dni od dnia otrzymania wniosku o ich wydanie. Opinie, te zachowują ważność przez 6 miesięcy od dnia ich

wydania. Organ wydaje zezwolenie albo odmawia jego wydania w terminie co najmniej 7 dni przed planowanym terminem przeprowadzenia imprezy masowej. Bezpieczeństwo uczestników imprez masowych – przykładowe

przepisy karne. Kto wnosi lub posiada na imprezie masowej napoje alkoholowe, podlega karze ograniczenia wolności albo grzywny nie niższej niż 2 000 zł. Kto w czasie trwania masowej imprezy sportowej, w tym meczu piłki nożnej, wdziera się na teren, na którym rozgrywane są zawody sportowe, albo wbrew żądaniu osoby uprawnionej miejsca takiego nie opuszcza, podlega grzywnie nie mniejszej niż 180 stawek dziennych (1 stawka = ok. 40 zł), karze ograniczenia wolności albo pozbawienia wolności do lat 3.
Obowiązki i ograniczenia administracyjne i finansowe związane z turystyką i rekreacją
1. Obowiązek meldunkowy Konstytucja RP

1. Każdemu zapewnia się wolność poruszania się po terytorium Rzeczypospolitej Polskiej oraz wyboru miejsca zamieszkania i pobytu.

2. Każdy może swobodnie opuścić terytorium Rzeczypospolitej Polskiej.

Obowiązek meldunkowy. Ustawa z dnia 10 kwietnia 1974 roku o ewidencji ludności i dowodach osobistych (t.j. Dz. U. z 2006 r. nr 139, poz. 993 z późn. zm.). Osoba przebywająca na terytorium RP jest obowiązana wykonywać obowiązek meldunkowy określony w ustawie. Obowiązek meldunkowy polega na: 1) zameldowaniu sięwmiejscu pobytu stałego lub czasowego; 2) wymeldowaniu się z miejsca pobytu stałego lub czasowego; 3) zameldowaniu o urodzeniu dziecka;

4) zameldowaniu o zmianie stanu cywilnego; 5) zameldowaniu o zgonie osoby.
-Pobytem stałym jest zamieszkanie w określonej miejscowości pod oznaczonym adresem z zamiarem stałego przebywania. -Pobytem czasowym jest przebywanie bez zamiaru zmiany miejsca pobytu stałego w innej miejscowości pod oznaczonym adresem lub w tej samej miejscowości, lecz pod innym adresem. -Osoba zameldowana na pobyt czasowy i przebywająca w tej samej miejscowości nieprzerwanie dłużej niż 2 miesiące jest obowiązana zameldować się na pobyt stały, chyba że zachodzą okoliczności wskazujące na to, iż pobyt ten nie utracił charakteru pobytu czasowego. Za okoliczności uzasadniające zameldowanie na pobyt czasowy trwający ponad 3 miesiące uważa się w szczególności:

1) wykonywanie pracy poza miejscem pobytu stałego; 2) pobyt związany z kształceniem się, leczeniem, wypoczynkiem ; 3) odbywanie czynnej służby wojskowej; 4)pobyt w zakładach karnych i poprawczych, aresztach śledczych. Osoba, która przebywa w określonej miejscowości pod tym samym adresem dłużej niż trzy doby, jest obowiązana zameldować się na pobyt stały lub czasowy najpóźniej przed upływem czwartej doby, licząc od dnia przybycia. Osoba, która przybywa do zakładu hotelarskiego albo do zakładu udzielającego pomieszczenia w związku z pracą, nauką, leczeniem się lub opieką społeczną, jest obowiązana zameldować się na pobyt stały lub czasowy przed upływem 24 godzin od chwili przybycia.

Obowiązek meldunkowy wczasowiczów i turystów 1. Osoba, która przybywa do domu wczasowego lub

wypoczynkowego, pensjonatu, hotelu, motelu, domu wycieczkowego, pokoju gościnnego, schroniska, campingu lub na strzeżone pole biwakowe albo do innego podobnego zakładu, jest obowiązana zameldować się na pobyt czasowy przed upływem 24 godzin od chwili przybycia. 2. Zameldowania dokonuje się u kierownika zakładu lub upoważnionej przez niego osoby. Obowiązek meldunkowy wczasowiczów i turystów. Osoba przebywająca w określonej miejscowości w celach turystyczno wypoczynkowych poza wymienionymi zakładami jest zwolniona z obowiązku zameldowania się, jeżeli jej pobyt w tej miejscowości nie przekracza 30 dni. Obowiązek meldunkowy wczasowiczów i turystów. Uczestnicy wycieczki organizowanej przez instytucję państwową lub społeczną, związek zawodowy albo inną organizację społeczną dokonują zameldowania się na pobyt czasowy za pośrednictwem kierownika wycieczki, który jest obowiązany z chwilą przybycia do zakładu hotelarskiego zgłosić pobyt wycieczki kierownikowi zakładu lub pracownikowi upoważnionemu do przyjmowania zgłoszeń, przedstawiając listę uczestników oraz dowód upoważniający go do kierowania wycieczką. Obowiązek meldunkowy wczasowiczów i turystów. Uczestnicy kolonii i obozu turystyczno-wypoczynkowego organizowanego przez instytucję państwową lub społeczną, związek zawodowy albo inną organizację społeczną dla młodzieży szkolnej i studiującej są zwolnieni od obowiązku meldunkowego, jeżeli pobyt czasowy nie przekracza 30 dni. Obowiązki związane z przekraczaniem granicy. Unii Europejskiej - zasada swobodnego przepływu osób. Rozporządzenie nr 562/2006 z dnia 15 marca 2006 r. ustanawiające wspólnotowy kodeks zasad regulujących przepływ osób przez granice (kodeks graniczny Schengen). Przewiduje on brak kontroli granicznej dla osób przekraczających granice wewnętrzne pomiędzy państwami członkowskimi UE. Ustaleniami dorobku Schengen nie są objęte Wielka Brytania i Irlandia. Obowiązki związane z przekraczaniem granicy. Ustawa z dnia 12 października 1990 r. o ochronie granicy państwowej (t.j. Dz. U. z 2009 r. nr 12, poz. 67). Przekraczanie granicy państwowej jest dozwolone na podstawie dokumentów uprawniających do jej przekroczenia. Obowiązki związane z przekraczaniem granicy. Szczególne ograniczenia przy przekraczaniu granicy państwowej oraz podczas pobytu na terytorium RP odnoszą się do cudzoziemców. Problematykę tę reguluje ustawa z dnia 13 czerwca 2003 r. o cudzoziemcach (t.j. Dz. U. z 2006 r. nr 234, poz. 1694 z późn. zm.). Obowiązki związane z przekraczaniem granicy. Jako cudzoziemca ustawa traktuje każdego, kto nie posiada obywatelstwa polskiego. Jednakże zapisów tej ustawy nie stosuje się przede wszystkim do obywateli państw członkowskich Unii Europejskiej, państw członkowskich Europejskiego Porozumienia o Wolnym Handlu (EFTA) – stron umowy o Europejskim Obszarze Gospodarczym lub Konfederacji Szwajcarskiej, oraz członków ich rodzin, którzy do nich dołączają lub z nimi przebywają. Osoby te mogą wjeżdżać na terytorium RP na podstawie ważnego dokumentu podróży albo innego dokumentu potwierdzającego ich tożsamość i obywatelstwo. Obowiązki związane z przekraczaniem granicy. Pozostali cudzoziemcy do przekroczenia granicy RP muszą posiadać:

1) ważny dokument podróży i wizę, chyba że przepisy stanowią inaczej,

2) muszą uiścić opłaty związanej z wjazdem,

3) czasami wymagane jest posiadanie i okazanie środków finansowych niezbędnych do pokrycia kosztów pobytu na terytorium RP.

Obowiązki związane z przekraczaniem granicy. Dokumentami podróży uprawniającymi cudzoziemców do przekroczenia granicy są różnego rodzaju dokumenty paszportowe, wydawane przez organ państwa lub organizację międzynarodową albo podmiot upoważniony przez organ państwa lub obcą władzę. Wiza jest to zezwolenie właściwego organu państwa polskiego lub organu państwa obszaru Schengen wydane cudzoziemcowi, uprawniające go do wjazdu na terytorium RP lub innych państw obszaru Schengen, przejazdu i pobytu na nim oraz wyjazdu w czasie, w celu i na warunkach określonych przez dane zezwolenie. Wizę wydaje się jako wizę:

1) jednolitą: pobytową lub tranzytową;

2) krajową.

Wiza jednolita pobytowa uprawnia do jednego lub większej liczby wjazdów, pod warunkiem, że ani długość ciągłego pobytu, ani całkowita długość kolejnych pobytów na terytorium państw obszaru Schengen nie przekraczają 3 miesięcy w ciągu każdego okresu 6 miesięcy liczonego od dnia pierwszego wjazdu na to terytorium. Obowiązki związane z przekraczaniem granicy. Wiza jednolita tranzytowa uprawnia do:

1) przejazdu przez terytorium Rzeczypospolitej Polskiej lub innych państw obszaru Schengen w drodze na terytorium innego

państwa niż państwa obszaru Schengen, pod warunkiem że tranzyt nie przekracza 5 dni;

2) pobytu w strefie tranzytowej lotniska międzynarodowego.

Obowiązki związane z przekraczaniem granicy. Wiza krajowa uprawnia do wjazdu i ciągłego pobytu na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej lub kilku pobytów następujących po sobie, trwających łącznie dłużej niż 3 miesiące i nieprzekraczających łącznie roku w okresie ważności wizy. Okres ważności wizy jednolitej pobytowej lub wizy krajowej nie może przekroczyć 5 lat. Obowiązki związane z przekraczaniem granicy. Wiza jednolita pobytowa lub wiza krajowa mogą być wydane przede wszystkim w celu:

1) turystycznym; 2) odwiedzin; 3) udziału w imprezach sportowych; 4) prowadzenia działalności gospodarczej; 5) prowadzenia działalności kulturalnej lub udziału w konferencjach międzynarodowych; 6) wykonywania zadań służbowych przez przedstawicieli organu państwa obcego oraz organizacji międzynarodowej; 7) wykonywania pracy; 8) odbycia studiów pierwszego stopnia, studiów drugiego stopnia lub jednolitych studiów magisterskich albo studiów trzeciego stopnia; 9) naukowym, szkoleniowym, dydaktycznym; 10) udziału w programie wymiany kulturalnej lub edukacyjnej albo programie pomocy humanitarnej lub programie wakacyjnej pracy studentów.

Ograniczenia celne i dewizowe w turystyce. Ograniczenia celne. Unia celna przewidziana jest traktatem ustanawiającym Wspólnotę Europejską. Unia ta w wymiarze wewnętrznym powoduje zniesienie barier celnych w przepływie towarów między państwami członkowskimi UE, a w wymiarze zewnętrznym ustanawia wspólną taryfę celną oraz jednolite zasady polityki handlowej wobec innych państwa.
Ograniczenia celne i dewizowe w turystyce. Ograniczenia celne. Zniesienie ceł w obrocie między państwami członkowskimi UE nie oznacza, że obywatele państwa członkowskiego podróżujący w celach turystycznych do innego państwa członkowskiego nie dotyczą żadne ograniczenia w przewozie bagażu osobistego przez granicę wewnętrzną Wspólnoty. Ustawa z dnia 6 grudnia 2008 roku o podatku akcyzowym (Dz. U. z 2009 r. nr 3, poz. 11 z późn. zm.). Ograniczenia celne i dewizowe w turystyce. Ograniczenia celne. Z zapłaty podatku akcyzowego zwolniony jest przywóz przez osobę fizyczną osobiście towarów na własny użytek i jeżeli nie są one przeznaczone na cele handlowe. Ograniczenia celne i dewizowe w turystyce. Ograniczenia celne. Na przeznaczenie handlowe wskazuje w szczególności nabycie wewnątrz wspólnotowe wyrobów akcyzowych w ilościach przekraczających:

1) wyroby tytoniowe:

a) papierosy – 800 sztuk,

b) cygaretki (cygara o masie nieprzekraczającej 3 gramów/sztukę)

– 400 sztuk,

c) cygara – 200 sztuk,

d) tytoń do palenia – 1 kilogram;

2) napoje alkoholowe:

a) alkohol etylowy – 10 litrów,

b) wino i napoje fermentowane – 90 litrów, w tym wino musujące – 60 litrów,

c) piwo – 110 litrów,

d) produkty pośrednie – 20 litrów.

Ograniczenia celne i dewizowe w turystyce. Ograniczenia dewizowe. Ustawa z dnia 27 lipca 2002 roku Prawo dewizowe (Dz. U. z 2002r. nr 141, poz. 1178). Prawo dewizowe formułuje ogólną zasadę swobodnego obrotu z zagranicą.

Zasada swobodnego wywozu za granicę i przywozu do Polski wartości dewizowych oraz krajowych środków płatniczych jest ograniczona do kwoty stanowiącej równowartość 10 000 euro. W tych granicach nie ma obowiązku zgłaszania w formie pisemnej – organom celnym lub organom Straży Granicznej wykonującym kontrolę celną – przywozu i wywozu wartości dewizowych i krajowych środków płatniczych. Podstawy prawa cywilnego. Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 roku Kodeks cywilny (Dz. U. z 1964 r. nr 16, poz. 93 z późn. zm.). Prawo cywilne reguluje stosunki między autonomicznymi podmiotami. Autonomiczność podmiotów przejawia się w następujących płaszczyznach:

1) swobodzie kształtowania rodzajów i treści stosunków prawnych,

2) braku władczego podporządkowania jednego podmiotu drugiemu,

3) równorzędności podmiotów względem siebie,

4) sposobie rozstrzygania sporów między podmiotami prawa cywilnego; ingerencja sądu następuje zwykle z inicjatywy stron stosunku cywilnoprawnego.
Podstawowe działy prawa cywilnego

1) część ogólna,

2) prawo rzeczowe,

3) prawo zobowiązań,

4) prawo spadkowe,

5) prawa na dobrach niematerialnych,

6) prawo rodzinne.

Podmioty w prawie cywilnym:

1) osoby fizyczne,

2) osoby prawne,

3) jednostki organizacyjne nieposiadające osobowości prawnej.

Podmioty w prawie cywilnym

1) Zdolność prawna.

2) Zdolność do czynności cywilnoprawnych.

a) pełna zdolność do czynności prawnych,

b) ograniczona zdolność do czynności prawnych,

c) brak zdolności do czynności prawnych.
Przedmiot stosunków cywilnoprawnych

1) zachowania ludzi i innych podmiotów wobec drugiej strony stosunku cywilnego,

2) obiekty materialne i niematerialne, których to zachowanie dotyczy.

Pojęcie rzeczy

Art. 45. KC - rzeczami są wyłącznie przedmioty materialne. Rzeczami w rozumieniu prawa cywilnego są materialne części przyrody w stanie pierwotnym lub przetworzonym, na tyle wyodrębnione (w sposób naturalny lub sztuczny), że w

stosunkach społeczno-gospodarczych mogą być traktowane jako dobro samoistne. Podział rzeczy

1) rzeczy ruchome,

2) nieruchomości.
Pojęcie i podział nieruchomości. Nieruchomościami są części powierzchni ziemskiej stanowiące odrębny przedmiot własności (grunty) jak również budynki trwale z gruntem związane lub części takich budynków, jeżeli na mocy przepisów szczególnych stanowią odrębny od gruntu przedmiot własności.

1) nieruchomości gruntowe,

2) nieruchomości budynkowe,

3) nieruchomości lokalowe.

Części składowe

Częścią składową rzeczy jest wszystko, co nie może być od niej odłączone bez uszkodzenia lub istotnej zmiany całości albo bez uszkodzenia lub istotnej zmiany przedmiotu odłączonego. Przynależności. Przynależnością jest samoistna rzecz ruchoma, która pozostaje w związku z inną rzeczą ruchomą lub nieruchomą, nazwaną rzeczą główną. Związek taki zachodzi, jeżeli występują łącznie następujące cechy:

1) właścicielem rzeczy głównej i przynależności jest ta sama osoba, 2) przynależność jest potrzebna do korzystania z rzeczy głównej zgodnie z jej przeznaczeniem, 3) przynależność jest z rzeczą główną w faktycznym i stałym związku odpowiadającym wspomnianemu celowi.
Pożytki rzeczy

Pożytkami rzeczy są przynoszone przez nią dochody.

1) pożytki naturalne,

2) pożytki cywilne.

Pożytki naturalne rzeczy to płody oraz inne odłączone od niej części składowe, stanowiące normalny dochód z rzeczy zgodnie z zasadami prawidłowego gospodarowania (np. owoce). Pożytki cywilne to dochody, jakie rzecz przynosi na podstawie stosunku prawnego (np. czynsz najmu). Czynności prawne. Czynność prawna to taka czynność osoby fizycznej, prawnej lub jednostki organizacyjnej, która zmierza do ustanowienia, zmiany lub zniesienia stosunku cywilnoprawnego przez złożenie odpowiedniego oświadczenia woli. Oświadczenie woli jest to taki przejaw woli, który wyraża w sposób dostateczny .zamiar wywołania skutku prawnego w postaci ustanowienia, zmiany lub zniesienia stosunku prawnego. Czynności prawne Czynności prawne dzielą się na jednostronne i dwustronne. Przesłanki ważności czynności prawnej

1) Osoba dokonująca czynności prawnej musi posiadać zdolność prawną i zdolność do czynności prawnych.

2) Czynność prawna nie może być sprzeczna z ustawami oraz zasadami współżycia społecznego.

3) Dokonanie jej w przewidzianej formie np. przeniesienie prawa własności następuje w drodze aktu notarialnego.

4) Czynność prawna powinna być wolna od wad.

Czynności prawne

Wady oświadczenia woli:

1) brak świadomości lub swobody,

2) pozorność,

3) błąd,

4) groźba.

Forma czynności prawnej

1) formę zwykła,

2) formę szczególna.

Formą zwykła jest głównie forma ustna.

Do form szczególnych należą:

1) forma pisemna,

2) forma pisemna z datą pewną (np. poświadczenie przez notariusza),

3) forma pisemna z podpisem urzędowo poświadczonym (poświadcza notariusz),

4) forma aktu notarialnego,

5) inne formy (np. zawierane przez internet).
Przedstawicielstwo- polega na tym, że jedna osoba (zwana przedstawicielem) dokonuje w imieniu drugiej (zwanej

reprezentowanym) czynności prawnej, która wywołuje skutki prawne bezpośrednio dla reprezentowanego. Jeśli to umocowanie do działania w cudzym imieniu opiera się na ustawie, to jest to przedstawicielstwo ustawowe np. rodzice działają w stosunku do dzieci pozostających pod ich opieką). Natomiast jeśli takie upoważnienie wynika z oświadczenia woli reprezentowanego, to mamy do czynienia z pełnomocnictwem. Pełnomocnikiem może być osoba fizyczna oraz osoba prawna. Pełnomocnictwo można udzielić zasadniczo w dowolnej formie, z wyjątkiem sytuacji, gdy do ważności czynności prawnej jest potrzebna szczególna forma, gdyż wtedy i umocowanie dla pełnomocnika powinno być udzielone w tej samej formie. Rodzaje pełnomocnictw

1) pełnomocnictwo ogólne, które dotyczy tzw. czynności zwykłego zarządu (tj. czynności prawnych oraz faktycznych obejmujących normalny, codzienny zarząd określonym majątkiem),

2) pełnomocnictwo rodzajowe, które obejmuje określoną kategorię czynności prawnych.

3) pełnomocnictwo do poszczególnej czynności odnosi się do indywidualnie oznaczonej czynności prawnej.

Szczególne znaczenie ma prokura, czyli pełnomocnictwo handlowe. Prokura jest to pełnomocnictwo udzielone przez przedsiębiorcę, które obejmuje umocowanie do czynności sądowych i pozasądowych, związanych z prowadzeniem przedsiębiorstwa. Prokura jest pod rygorem nieważności udzielana na piśmie i podlega wpisowi do rejestru przedsiębiorców. Przedawnienie roszczeń

1) Zgodnie z kodeksem cywilnym przedawnieniu ulegają roszczenia majątkowe.

2) Po upływie okresu przedawnienia roszczenia majątkowego dłużnik ma możliwość uchylenia się od zaspokojenia tego roszczenia.

3) Jeżeli przepis szczególny nie stanowi inaczej, termin przedawnienia wynosi lat dziesięć, a dla roszczeń o świadczenia okresowe (np. o zapłatę odsetek) oraz roszczeń związanych z prowadzeniem działalności gospodarczej – trzy lata.

Przedawnienie roszczeń

4) Bieg terminu przedawnienia rozpoczyna się od dnia, w którym dane roszczenie stało się wymagalne tzn. powstała prawna możliwość żądania zaspokojenia roszczenia.

5) Natomiast np. w momencie wniesienia pozwu do sądu termin przedawnienia jest liczony od początku.
Prawo własności i inne prawa rzeczowe

1) prawo własności,

2) użytkowanie wieczyste,

3) ograniczone prawa rzeczowe, a wśród nich:

a) użytkowanie,

b) służebności,

c) zastaw,

d) spółdzielcze prawo do lokalu,

e) hipoteka.

Prawo własności

W granicach określonych przez ustawy i zasady współżycia społecznego właściciel może, z wyłączeniem innych osób, korzystać z rzeczy zgodnie ze społeczno-gospodarczym przeznaczeniem swego prawa, w szczególności może pobierać pożytki i inne dochody z rzeczy. W tych samych granicach może rozporządzać rzeczą.

Pozytywną stronę własności najlepiej opisuje tradycyjna triada:

1) ius possidendi – posiadanie,

2) ius utendi, fruendi, abutendi (używanie, pobieranie pożytków, zużycie rzeczy),

3) ius disponendi (rozporządzanie rzeczą).
Użytkowanie wieczyste

Przedmiotem użytkowania wieczystego mogą być przede

wszystkim wszelkie grunty Skarbu Państwa oraz jednostek

samorządu terytorialnego. Ustanowienie użytkowania wieczystego obejmuje zasadniczo trzyetapy: 1) wyłonienie nabywcy, 2) zawarcie umowy oraz 3) wpis do księgi wieczystej.

Użytkowanie wieczyste

W granicach, określonych przez ustawy i zasady współżycia społecznego oraz przez umowę o oddanie gruntu Skarbu Państwa lub gruntu należącego do jednostek samorządu terytorialnego bądź ich związków w użytkowanie wieczyste, użytkownik może korzystać z gruntu z wyłączeniem innych osób. W tych samych granicach użytkownik wieczysty może swoim prawem rozporządzać.

Budynki i inne urządzenia wzniesione na gruncie Skarbu Państwa lub gruncie należącym do jednostek samorządu terytorialnego bądź ich związków przez wieczystego użytkownika stanowią jego własność.
Użytkowanie wieczyste

Prawo użytkowania wieczystego wygasa:

-z upływem zastrzeżonego w umowie terminu,

-gdy wieczysty użytkownik korzysta z gruntu w sposób oczywiście sprzeczny z jego przeznaczeniem określonym w umowie,

-w razie umownego rozwiązania przez strony umowy,

-w razie zrzeczenia się prawa użytkowania,

-w razie konfuzji

-w razie wywłaszczenia.

Ograniczone prawa rzeczowe są to prawa na rzeczy cudzej.

Użytkowanie - rzecz można obciążyć prawem do jej używania i do pobierania pożytków.

Ograniczone prawa rzeczowe

Służebność

Nieruchomość można obciążyć na rzecz właściciela innej nieruchomości (nieruchomości władnącej) prawem ,którego treść polega bądź na tym, że właściciel nieruchomości władnącej może korzystać w oznaczonym zakresie z nieruchomości obciążonej, bądź na tym, że właściciel nieruchomości obciążonej zostaje ograniczony w możności dokonywania w stosunku do niej określonych działań, bądź też na tym, że właścicielowi nieruchomości obciążonej nie wolno wykonywać określonych uprawnień, które mu względem nieruchomości władnącej przysługują na podstawie przepisów o treści i wykonywaniu własności (służebność gruntowa).
Ograniczone prawa rzeczowe

Spółdzielcze własnościowe prawo do lokalu

Prawo zastawu

Hipoteka

W celu zabezpieczenia oznaczonej wierzytelności można nieruchomość obciążyć prawem na mocy którego wierzyciel może dochodzić zaspokojenia z nieruchomości, bez względu na to, czyją stała się własnością, i z pierwszeństwem przed wierzycielami osobistymi właściciela nieruchomości. Zobowiązania nazywamy stosunek prawny, w którym jedna ze stron (wierzyciel) może się domagać od drugiej strony (dłużnik) określonego świadczenia, czyli zachowania. Świadczenie, czyli określony rodzaj zachowania może polegać na pewnym działaniu np. wykonanie usługi albo na wstrzymaniu się od czynności.

Źródła zobowiązań

1) Czynności prawne.

2) Czyny niedozwolone (delikty). Treścią zobowiązania jest obowiązek naprawienia szkody.

3) Akty administracyjne – czyli jednostronne, indywidualne decyzje organów administracji publicznej.

4) Inne zdarzenia – prowadzenie cudzych spraw bez zlecenia oraz bezpodstawne wzbogacenie.
Wzorce umów

Wzorcem umowy są wszelkie jednostronnie przygotowane klauzule umowne stosowane przy zawieraniu umów. Wzorzec umowny nie może obejmować niedozwolonych postanowień umownych, nazywanych często klauzulami abuzywnymi. Są takie ustalenia, które kształtują prawa i obowiązki konsumenta w sposób sprzeczny z dobrymi obyczajami, rażąco naruszające jego interesy, na co konsument nie ma rzeczywistego wpływu.

Przykłady klauzul niedozwolonych:

1) wyłączają lub ograniczają odpowiedzialność względem konsumenta za szkody na osobie,

2) wyłączają lub istotnie ograniczają odpowiedzialność względem konsumenta za niewykonanie lub nienależyte wykonanie

zobowiązania,

3) uzależniają zawarcie, treść lub wykonanie umowy od zawarcia innej umowy, nie mającej bezpośredniego związku z umową zawierającą oceniane postanowienie,

4) przyznają kontrahentowi konsumenta uprawnienie do dokonywania wiążącej interpretacji umowy.

Rodzaje umów

Wśród umów zobowiązaniowych wyróżnia się umowy:

1) nazwane, nienazwane i mieszane

2) odpłatne i nieodpłatne

3)konsensualna i realna
Wykonanie zobowiązania oznacza spełnienie świadczenia prowadzące do pełnego zaspokojenia interesu wierzyciela, określonego w treści stosunku zobowiązaniowego. Dłużnik powinien wykonać zobowiązanie zgodnie z jego treścią i

w sposób odpowiadający jego celowi społeczno-gospodarczemu oraz zasadom współżycia społecznego. W taki sam sposób wierzyciel ma współdziałać z dłużnikiem. Wierzyciel jest zobowiązany do przyjęcia świadczenia częściowego, chyba że naruszałoby to jego uzasadniony interes. Dłużnik nie musi wykonać świadczenia osobiście, może to za niego zrobić inna osoba. Obowiązek osobistego spełnienia świadczenia występuje tylko wówczas gdy, tak postanowiły strony, albo gdy tak stanowi ustawa.

Odpowiedzialność w prawie cywilnym

Przez odpowiedzialność prawną należy rozumieć obowiązek ponoszenia przewidzianych przez prawo niekorzystnych skutków zachowania własnego lub innych osób. Istnieją dwa podstawowe rodzaje odpowiedzialności cywilnej:

1) odpowiedzialność deliktowa oraz

2) odpowiedzialność kontraktowa.
Przesłanki odpowiedzialności cywilnej

1) wystąpiło zdarzenia, z którym obowiązujące prawo wiąże czyjś obowiązek odszkodowawczy np. niewykonanie, nienależyte wykonanie zobowiązania, czyn niedozwolony,

2) dłużnik ponosi odpowiedzialność tylko wtedy, gdy wierzyciel poniósł szkodę. Samo np. niewykonanie umowy nie prowadzi jeszcze do obciążenia dłużnika odpowiedzialnością, jeżeli jego następstwem nie była efektywna szkoda. Przy obliczaniu szkody bierze się pod uwagę zarówno stratę, jak i utracony przez wierzyciela zysk. Szkoda może wystąpić w dwóch postaciach: jako tzw. szkoda na osobie oraz szkoda na mieniu. W przypadku szkód na osobie mogą mieć one charakter niemajątkowy (tzw. krzywda), jak i majątkowy np. koszty leczenia, utracone zarobki. Szkoda na mieniu ma zawsze postać majątkową.

3) pomiędzy wymienionymi zdarzeniami a poniesioną przez wierzyciela szkodą zachodzi związek przyczynowy, tzn. np. szkoda jest normalnym, zwykle występującym następstwem niewykonania umowy.
Pojęcie szkody . Przez szkodę należy rozumieć uszczerbek w obecnym i przyszłym majątku, jakiego poszkodowany doznaje wbrew swojej woli. Szkoda stanowi różnicę między: stanem majątku po wyrządzeniu szkody, a który by istniał gdyby szkody nie wyrządzono.

Wybrane umowy w turystyce i rekreacji

Umowa o imprezę turystyczną. Zespół świadczeń przewozowych, noclegowych, żywieniowych, przewodnickich oraz innych wykonywanych na rzecz turystów traktuje się w sposób łączny jako pewną całość, które zobowiązuje się świadczyć organizator turystyki. Powoduje te, że treść tych umów może być bardzo różna i dostosowana do potrzeb klienta. Typ umowy: umowa mieszana. Umowa o imprezę turystyczną. Cechy charakterystyczne umowy o imprezę turystyczną są następujące: 1) określenie miejsca pobytu lub trasy wycieczki w zależności od tego czy mamy do czynienia z imprezą turystyczną w postaci pobytu wypoczynkowego, czy też program danej imprezy obejmuje zmianę miejsca pobytu

uczestników, 2) ustalenie programu imprezy turystycznej, tj. rodzaju, jakości i terminów usług turystycznych stanowiących zintegrowany pakiet, 3) określenie ceny imprezy turystycznej.

Umowa o imprezę turystyczną. Umowa o świadczenie usług turystycznych polegających na organizowaniu imprez turystycznych wymaga formy pisemnej. Umowa powinna określać:

1) organizatora turystyki i numer jego wpisu do rejestru, a także imię i nazwisko oraz pełnioną funkcję osoby, która w jego imieniu umowę podpisała; 2) miejsce pobytu lub trasę wycieczki; 3) czas trwania imprezy turystycznej; 4) program imprezy turystycznej obejmujący rodzaj, jakość i terminy oferowanych usług, w tym: a) rodzaj, charakter i kategorię środka transportu oraz datę, godzinę, miejsce wyjazdu i planowanego powrotu, b) położenie, rodzaj i kategorię obiektu hotelarskiego zgodnie z przepisami kraju pobytu lub opis wyposażenia obiektów niezaliczanych do rodzajów i kategorii, c) ilość i rodzaj posiłków, d) program zwiedzania i inne usługi wliczone w cenę imprezy turystycznej; 5) cenę imprezy turystycznej, wraz z wyszczególnieniem wszelkich koniecznych należności, podatków i opłat, jeżeli nie są one zawarte w cenie, oraz wyraźne sformułowanie okoliczności, które mogą spowodować podwyższenie ceny; 6) sposób zapłaty; 7) rodzaj i zakres ubezpieczenia turystów oraz nazwę i adres ubezpieczyciela; 8) termin powiadomienia klienta na piśmie o ewentualnym odwołaniu imprezy turystycznej lub usługi turystycznej z powodu niewystarczającej liczby zgłoszeń, jeżeli realizacja usług jest uzależniona od liczby zgłoszeń; 9) sposób zgłaszania reklamacji związanych z wykonywaniem usług przez organizatora turystyki lub osobę z nim współpracującą wraz z podaniem terminu zgłaszania takich reklamacji; 10) wymagania specjalne, o których klient powiadomił organizatora turystyki lub pośrednika turystycznego i na które strony umowy wyraziły zgodę;

11) podstawy prawne umowy i konsekwencje prawne wynikające z umowy.

Umowa o imprezę turystyczną. Ustawa o usługach turystycznych nakłada na organizatora turystyki lub pośrednika turystycznego aby w kilku punktach, w sposób pisemny podał charakterystykę imprezy turystycznej. Wymienione informacje nie mogą wprowadzać klienta w błąd. Te informacje pisemne to przede wszystkim broszury, foldery i katalogi.

Jeśli wyraźnie nie wynika z nich, że stanowią tylko zaproszenie do zawarcia umowy, to należy traktować takie broszury, foldery i katalogi jako ofertę danego organizatora turystyki. Jeżeli umowa zawarta z klientem nie zawiera odmiennych postanowień, to wyżej przedstawione wskazania zawarte w informacjach pisemnych, stają się elementem umowy. Bardzo często w takich folderach jest jednoznacznie podane, że nie stanowią one oferty w rozumieniu kodeksowym.

Organizator turystyki jeszcze przed podpisaniem umowy musi podać klientowi m.in.:

1) ogólne informacje o obowiązujących przepisach paszportowych, wizowych i sanitarnych;

2) informację o możliwości zawarcia umowy ubezpieczenia od kosztów rezygnacji z udziału w imprezie turystycznej;

3) informacje o szczególnych zagrożeniach życia i zdrowia na odwiedzanych obszarach oraz o możliwości ubezpieczenia z tym związanego. Dotyczy to także zagrożeń powstałych po zawarciu umowy.

4) planowany czas przejazdu, miejsca i czas trwania postojów.

Zmiana i rozwiązanie

1) Umowa o usługę turystyczną może być za obopólną zgodą zmieniona.

2) Jednostronna zmiana umowy powoduje z reguły naruszenie interesów drugiej strony.

3) Możliwa jest zmiana stron umowy o imprezę turystyczną. Może dojść do zmiany organizatora turystyki i w takiej sytuacji przejęcie długu – zorganizowania usługi, przez osobę trzecią jest możliwe po wyrażeniu zgody przez wierzyciela – osoby korzystającej z usługi. 4) Bez żadnych ograniczeń dozwolona jest sytuacja odwrotna, kiedy to następuje zmiana klienta. Do takiej zmiany nie jest wymagana zgoda organizatora turystyki, a osobie wstępującej przysługują wszystkie prawa z tytułu umowy. Warunkiem jest jednoczesne przejęcie przez tę osobę wszystkich obowiązków wynikających z umowy. Ponadto przed rozpoczęciem imprezy, w terminie określonym w umowie należy powiadomić organizatora turystyki. 5) Organizator turystyki może podwyższyć cenę, ale musi to zastrzec w umowie. 6) Ponadto podwyższenie ceny jest uzależnione od wykazania, że wpłynęła na nią jedna z następujących okoliczności: a) wzrostu kosztów transportu; b) wzrostu opłat urzędowych, podatków lub opłat należnych za takie usługi, jak lotniskowe, załadunkowe lub przeładunkowe w portach morskich i lotniczych; c) wzrostu kursów walut. 7) Jednakże w okresie 20 dni przed datą wyjazdu cena ustalona w umowie nie może być podwyższona. 8) Są jednak wyjątkowe sytuacje, które mogą powodować zmianę umowy. Są to przyczyny niezależne od organizatora turystyki (np. konflikt zbrojny, epidemia, powódź itp.) zmuszające go do zmiany istotnych warunków umowy z klientem, ale nie może to dotyczyć podwyższenia ceny imprezy turystycznej. W takiej sytuacji organizator turystyki musi niezwłocznie powiadomić klienta. Wówczas klient podejmuje decyzję, czy godzi się na nowe warunki, czy też odstępuje od umowy za zwrotem wszystkich wniesionych świadczeń i bez obowiązku zapłaty kary umownej. 9) Strony mogą także rozwiązać umowę za porozumieniem stron. 10) Jeżeli organizator odwołuje imprezę z przyczyn niezależnych od klienta, wówczas może on żądać zwrotu wszystkich poczynionych świadczeń albo też uczestnictwa w imprezie zastępczej o tym samym albo wyższym standardzie. Może się zgodzić na uczestnictwo w imprezie o niższym standardzie, jednak za zwrotem różnicy w cenie. Ponadto klient może dochodzić odszkodowania za niewykonanie umowy, chyba że odwołanie imprezy turystycznej nastąpiło z powodu: a) zgłoszenia się mniejszej liczby uczestników niż liczba minimalna określona w umowie, a organizator powiadomił o tym klienta na piśmie w uzgodnionym terminie; b) siły wyższej. 11) Organizator turystyki, który w czasie trwania danej imprezy turystycznej nie wykonuje przewidzianych w umowie usług, stanowiących istotną część programu tej imprezy, jest obowiązany, bez obciążania klienta dodatkowymi kosztami, wykonać w ramach tej imprezy odpowiednie świadczenia zastępcze. Jeżeli jakość świadczenia zastępczego jest niższa od jakości usługi określonej w programie imprezy turystycznej, klient może żądać odpowiedniego obniżenia ceny imprezy.

Umowa o pojedynczą usługę turystyczną. Usługa tego typu ma bardzo różny charakter i może przykładowo dotyczyć: rezerwacji pokoju hotelowego, nabycia biletów wstępu na zawody sportowe, nabycia sprzętu turystycznego

Zawierając umowę o pojedynczą usługę turystyczną organizator turystyki lub pośrednik turystyczny muszą podjąć pewne

działania. Przede wszystkim:

1) udostępniają w formie pisemnej - broszury, foldery, katalogi (w pewnych sytuacjach element umowy),

2) podają cenę danej usługi lub sposób ustalenia ceny,

3) określają wysokość zaliczki i termin zapłaty całej ceny,

4) podają termin powiadomienia klienta o ewentualnym odwołaniu usługi turystycznej z powodu niewystarczającej liczby zgłoszeń,

5) określenie rodzaju, klasy, kategorii lub charakterystyki środka transportowego.

Umowy o pojedynczą usługę turystyczną najczęściej za przedmiot mają dokonanie określonej czynności prawnej lub faktycznej na zlecenie klienta biura podróży. Biuro podróży działa wówczas jako przyjmujący zlecenie, a klient jako dający zlecenie. Powoduje to, że do tej umowy stosuje się przepisy kodeksowe dotyczące umowy zlecenia. Jest to tzw.

umowa starannego działania, gdyż przyjmujący zlecenie podejmuje się tylko dołożenia należytej staranności, nie gwarantując osiągnięcia oznaczonego rezultatu. Charakterystyczną cechą umowy zlecenia jest także to, że może być ona wykonana bez wynagrodzenia. Organizator turystyki może zobowiązać się do wykonania czynności faktycznych np. podejmuje się załatwienia wizy, rezerwacji miejsca w samolocie. Nie są to typowe umowy zlecenia, jednakże kodeks cywilny nakazuje zastosować do nich przepisy o zleceniu.

Umowa przewozu osób

Definicja umowy przewozy z kodeksu cywilnego art. 774: Przez umowę przewozu przewoźnik zobowiązuje się w zakresie

działalności swego przedsiębiorstwa do przewiezienia za wynagrodzeniem osób lub rzeczy.

Zajmując się przewozem osób należy odróżnić kilka sytuacji faktycznych i prawnych. A mianowicie:

- przewóz w transporcie publicznym regularnym,

- przewóz w transporcie publicznym nieregularnym,

- przewóz środkami transportowymi najętymi

(wyczarterowanymi, leasingowanymi) od przewoźnika,

- przewóz pracowników środkami transportowymi pracodawcy oraz inne przewozy o charakterze służbowym,

- przewozy wojskowe,

- przewóz okazyjny „z grzeczności”.

Umowa przewozu osób- ustawa prawo przewozowe. Celem umowy o przewóz osób jest przemieszczenie osoby lub

grupy osób z jednego miejsca na inne. Stronami takiej umowy są przewoźnik oraz jego kontrahent – zwany najczęściej podróżnym lub też przy przewozach grupowych organizator przewozu.

Do elementów istotnych umowy przewozu należy zaliczyć:

1) określenie przedmiotu przewozu – osoby fizycznej (podróżny, pasażer) lub grupy osób,

2) określenie trasy przewozu,

3) określenie opłaty za przejazd.

Umowę przewozu zawiera się przez nabycie biletu na przejazd lub spełnienie innych określonych przez przewoźnika

warunków dostępu do środka transportowego, a w razie ich nieustalenia - przez samo zajęcie miejsca w środku transportowym.

Przewoźnik wykonujący regularne przewozy osób jest obowiązany w szczególności podać do publicznej wiadomości rozkład jazdy środków transportowych przez zamieszczenie informacji na wszystkich dworcach i przystankach wymienionych w rozkładzie jazdy.

Podstawowe obowiązki przewoźnika:

1) przemieszczenie podróżnego do określonego miejsca przeznaczenia lub też określoną trasą,

2) zapewnienie podróżnym odpowiednich warunków bezpieczeństwa i higieny, wygody oraz należytej obsługi.

Podstawowe obowiązki podróżnego:

1) uiszczenie opłaty za przejazd, jeżeli nie przysługuje mu prawo do bezpłatnego przejazdu.

2) przestrzeganie przepisów porządkowych.

W grupowym przewozie osób do obowiązków organizatora należy nadzór nad przestrzeganiem przez uczestników przewozu grupowego przepisów porządkowych; organizator i uczestnik ponoszą odpowiedzialność solidarną za wyrządzone

szkody w mieniu przewoźnika, chyba że strony umówią się inaczej.

Podróżny ma prawo do zabrania ze sobą bagażu podręcznego, jak też do nadania go do przewozu (z wyjątkiem komunikacji

komunalnej) jako przesyłki bagażowej. Bagaż przewożony jest nieodpłatnie, chyba że przewyższa normy ciężaru lub objętości ustalone w taryfie.

Bagaż podręczny przewożony jest pod opieką podróżnego. Dopuszcza się przewożenie małych zwierząt, pod warunkiem, że

nie będą one uciążliwe dla innych podróżnych. W wielu przypadkach trzeba wykupić odpowiedni bilet. Podróżny może nadać do przewozu bagaż jako przesyłkę bagażową. Umowę uważa się za zawartą z chwilą przekazania bagażu przewoźnikowi i przyjęcia przez podróżnego kwitu bagażowego. Odpowiedzialność przewoźnika za życie i zdrowie podróżnego. Odpowiedzialność ta odnosi się do odpowiedzialności przewoźnika z tytułu wyrządzenia szkody czynem

niedozwolonym i oparta jest na zasadzie ryzyka, jeżeli szkoda wynikła wskutek ruchu mechanicznego środka komunikacji.

Przewoźnik, jako posiadacz mechanicznego środka komunikacji, aby uwolnić się od odpowiedzialności, musiałby udowodnić, że szkoda powstała z jednej z następujących przyczyn:

1) wyłącznie z winy podróżnego,

2) wyłącznie z winy osoby trzeciej, za którą nie ponosi odpowiedzialności,

3) wskutek siły wyższej.

Umowa najmu środka transportowego

1) Najem środka transportowego bez obsługi – najem czysty,

2) Najem środka transportowego z obsługą.

Przez umowę najmu wynajmujący zobowiązuje się oddać najemcy rzecz do używania przez oznaczony lub nieoznaczony czas, a najemca zobowiązuje się płacić wynajmującemu umówiony czynsz. Wynajmujący powinien wydać rzecz najemcy w stanie przydatnym do umówionego użytku i utrzymywać ją w takim stanie przez cały czas trwania najmu. Drobne nakłady połączone ze zwykłym używaniem przedmiotu najmu obciążają najemcę. Inny charakter ma umowa najmu pojazdu wraz z kierowcą np. wynajęcie autokaru wraz z kierowcą. Wynajmujący nie przestaje sprawować fizycznego władztwa nad wynajętym pojazdem. Nie dochodzi wówczas do przeniesienia posiadania na najemcę i nie ma tutaj oddania najemcy przedmiotu najmu do używania. Umowa taka jest umową nienazwaną, mając cechy zarówno umowy najmu jak i przewozu.

W transporcie lotniczym występuje specyficzny rodzaj umowy najmu, czyli czarter lotniczy, który reguluje prawo lotnicze.

Zgodnie z ustawą - przewozem czarterowym jest przewóz lotniczy dokonywany na podstawie umowy czarteru lotniczego,

w której przewoźnik lotniczy oddaje do dyspozycji czarterującego określoną liczbę miejsc lub pojemność statku powietrznego w celu wykonania określonego przewozu pasażerów, bagażu, towarów lub poczty, wskazanych przez czarterującego. Występuje też czarter morski, reguluje go ustawa kodeks morski. Przez tę umowę armator zobowiązuje się za wynagrodzeniem oddać czarterującemu do dyspozycji statek obsadzony załogą na oznaczony czas albo na okres jednej lub kilku następujących po sobie podróży w celu określonym umową.

Umowa leasingu środka transportowego

Przez umowę leasingu finansujący zobowiązuje się, w zakresie działalności swego przedsiębiorstwa, nabyć rzecz od oznaczonego zbywcy na warunkach określonych w tej umowie i oddać tę rzecz korzystającemu do używania albo używania i pobierania pożytków przez czas oznaczony, a korzystający zobowiązuje się zapłacić finansującemu w uzgodnionych ratach

wynagrodzenie pieniężne, równe co najmniej cenie lub wynagrodzeniu z tytułu nabycia rzeczy przez finansującego.

Do postanowień przedmiotowo istotnych tej umowy należy zaliczyć: 1) określenie rzeczy, którą finansujący zobowiązuje się nabyć od oznaczonego zbywcy, 2) oznaczenie czasu, na jaki rzecz zostanie wydana korzystającemu w celu używania,

3) określenie rat wynagrodzenia pieniężnego, które korzystający ma zapłacić w wysokości łącznej nie niższej od ceny nabycia rzeczy przez finansującego od zbywcy.
Umowa hotelowa traktowana jest jako umowa mieszana, zawierająca elementy różnych umów nazwanych np. najmu,

sprzedaży, przechowania, umowy o dzieło, a także umów nienazwanych, w tym umowy o usługi podobne do zlecenia.

Do postanowień przedmiotowo istotnych umowy hotelarskiej należy zaliczyć: 1) określenie osoby fizycznej lub grupy osób fizycznych, na rzecz których usługi hotelarskie mają być świadczone 2) określenie pokoju hotelowego lub miejsca (łóżka hotelowego) w takim pokoju, które ma być udostępnione danemu gościowi 3) oznaczenie wynagrodzenia za świadczone usługi hotelarskie lub przynajmniej wskazanie podstaw jego wyliczenia (najczęściej cennik).

Umowa hotelowa zawierana jest w dowolnej formie, bardzo często w sposób ustny. Rezerwacja traktowana jest jako umowa przedwstępna. Dodatkowa postanowienia umowy dotyczą głównie:

1) czy pokój hotelowy jest ze śniadaniem, 2) na którym piętrze jest położony, 3) jaki jest widok z okna, 4) specjalne wyposażenie pokoju np. dla osób niepełnosprawnych. Powszechnie uważa się, że podmiot świadczący usługi

hotelarskie nie może bez ważnego powodu odmówić zawarcia umowy hotelowej.

Obowiązki podmiotu świadczącego usługi hotelarskie: 1) udostępnienie gościowi hotelowemu odpowiednio

wyposażonego pokoju hotelowego lub miejsca noclegowego, a niekiedy apartamentu lub całego domu, 2) utrzymywanie w należytym stanie przedmiotu najmu i wszystkich urządzeń, 3) umożliwienie gościom korzystania z ogólnodostępnych pomieszczeń i urządzeń w obiekcie hotelarskim, 4) zapewnienie gościowi hotelowemu ochrony jego prywatności oraz bezpiecznych warunków pobytu w obiekcie hotelarskim lub innym obiekcie, w którym są świadczone usługi hotelarskie, 5) umożliwienie gościowi korzystania ze świadczeń podstawowych oraz uzupełniających w ramach umowy, 6) dostarczenie gościowi hotelowemu niezbędnych informacji o świadczonych usługach hotelarskich i usługach towarzyszących oraz informacji turystycznej. Obowiązki gościa hotelowego: 1) spełnienie obowiązku meldunkowego, 2) przestrzeganie ustaleń regulaminu porządkowego, 3) korzystanie z pomieszczeń oraz urządzeń w obiekcie hotelowym w sposób odpowiadający ich właściwościom i przeznaczeniu oraz przestrzeganie zakazu dokonywania w nich zmian bez zgody podmiotu świadczącego usługi hotelarskie, 4) uiszczenie należności za usługi hotelarskie oraz usług uzupełniające. Umowa o korzystanie z kempingu Umowa kempingu nie jest uregulowana ani w kodeksie cywilnym ani w ustawie o usługach turystycznych i zaliczana jest do grupy umów nienazwanych, do której pomocniczo stosuje się przepisy o zleceniu. Do postanowień istotnych takiej umowy należy zaliczyć: 1) określenie osoby fizycznej lub grupy osób, którym pole kempingowe ma być udostępnione, 2) zapewnienie stanowiska obozowania ma polu kempingowym, które ma być oddane do dyspozycji, 3) oznaczenie wynagrodzenia za pobyt na polu kempingowym. Umowa o dzieło w turystyce i rekreacji. Przez umowę o dzieło przyjmujący zamówienie zobowiązuje się do wykonania oznaczonego działa, a zamawiający do zapłaty za wynagrodzeniem. Jest to umowa rezultatu. Końcowy wynik powinien być w umowie jasno określony. Do postanowień przedmiotowo istotnych umowy o dzieło zalicza się: 1) oznaczenie dzieła, którego wykonania podejmuje się przyjmujący zamówienie, 2) określenie wynagrodzenia za wykonanie danego dzieła. Umowa sprzedaży w działalności turystycznej. Przez umowę sprzedaży sprzedawca zobowiązuje się przenieść na kupującego własność rzeczy i wydać mu rzecz, a kupujący zobowiązuje się rzecz odebrać i zapłacić cenę. Do postanowień istotnych tej umowy należy określenie przedmiotu sprzedaży oraz ceny.

Umowa time-sharingu. Nabywcy na podstawie tej umowy, zawartej na co najmniej trzy lata, uzyskuje od przedsiębiorcy prawo korzystania z budynku lub pomieszczenia mieszkalnego w oznaczonym czasie w każdym roku, zobowiązując się przy tym do zapłaty przedsiębiorcy ryczałtowego wynagrodzenia. Umowa o usługi bankietowe. Przedmiotem klasycznej umowy o usługi bankietowe jest organizacja imprezy bankietowej w oznaczonym miejscu i czasie dla z góry określonej liczby uczestników, wymagająca dostarczenia wyżywienia i napojów zgodnie ze specyfikacją, stanowiącą z reguły załącznik do umowy. Ponadto umowa taka może też określać zasady zapewnieni np. oprawy muzycznej. Jest to więc również umowa o pewien pakiet usług. Do postanowień przedmiotowo istotnych takiej umowy należy zaliczyć: 1) określenie imprezy bankietowej, która ma być zorganizowana, 2) ustalenie podstaw wynagrodzenia za świadczone usługi. Umowa ubezpieczenia w turystyce i rekreacji. Przez umowę ubezpieczenia ubezpieczyciel zobowiązuje się, w zakresie działalności swego przedsiębiorstwa, spełnić określone świadczenie w razie zajścia przewidzianego w umowie wypadku, a ubezpieczający zobowiązuje się zapłacić składkę. Świadczenie ubezpieczyciela zależy od zdarzenia losowego, jakim

jest przewidziany w umowie wypadek ubezpieczeniowy.