Konspekt do zajęć specjalizacyjnych z zakresu pielęgniarstwa w

Konspekt do zajęć specjalizacyjnych z zakresu pielęgniarstwa w anestezjologii i intensywnej terapii.

Opieka nad pacjentem po operacji serca

Pacjent po transplantacji serca

Pacjenci po przeszczepie serca żyją pod stałym nadzorem lekarskim i muszą regularnie przyjmować leki (przede wszystkim immunosupresyjne). Muszą także regularnie poddawać się badaniom stwierdzającym stan mięśnia sercowego, dzięki którym łatwiej jest zdiagnozować wczesne objawy odrzutu.

Pierwsze dni po przeszczepie

Po operacji pacjent pozostaje kilka dni na oddziale pooperacyjnym i jest podłączony do respiratora. Wentylacja mechaniczna jest prowadzona przez różnie długi okres czasu. Narząd dawcy przeszedł okres niedokrwienia i przechowania go w pojemniku z lodem, a następnie operację wszczepienia go do organizmu biorcy. Z tego powodu będzie potrzebować trochę czasu, zanim zacznie funkcjonować z pełną wydajnością.

W pierwszym dniu po operacji chory może odczuwać nudności, dlatego nie powinien być odżywiany drogą doustną, a jedynie dożylnie. Codziennie chorego należy ważyć i odpowiednio dawkować płyny (kontrola obrzęków), aby nie obciążać serca.

Ważne jest aby chory jak najwcześniej próbował wstawać na własnych nogach i poruszał się. Większość pacjentów jest w stanie wstać z łóżka przy pomocy pielęgniarki w 3 - 4 dobie po zabiegu.

Najczęstsze problemy w okresie pooperacyjnym

Biopsja serca

Jest to pobranie wycinka serca przez żyłę szyjną lub podobojczykową i ocena próbki pod kątem objawów wskazujących na ewentualne odrzucenie przeszczepu.

Okresy wykonywania biopsji:

Opieka po opuszczeniu szpitala

Do czasu wypisu ze szpitala pacjent pozostaje pod ścisłym nadzorem personelu ośrodka transplantacyjnego. Po opuszczeniu szpitala bardzo wiele będzie zależało od samego chorego oraz członków jego rodziny.

  1. Higiena rany pooperacyjnej

  1. Kontrola temperatury ciała

  1. należy sprawdzić wówczas, gdy pojawi się gorsze samopoczucie lub wystąpią dolegliwości bólowe

  1. Kontrola ciśnienia tętniczego i tętna

  2. Ogólne zasady higieny

Dbałość o higienę osobistą pomaga zmniejszyć ryzyko zakażeń.

  1. Higiena jamy ustnej

Pacjenci po przeszczepie powinni dbać o higienę jamy ustnej. Najlepiej jest używać miękkiej szczoteczki do zębów, aby uniknąć podrażnienia dziąseł. Jamę ustną należy płukać płynem antyseptycznym. Należy regularnie kontrolować jamę ustną w gabinecie stomatologicznym. Chore zęby mogą być źródłem ciężkich zakażeń u pacjentów z osłabioną odpornością. Leczenie stomatologiczne u chorych po transplantacji powinno odbywać się w osłonie antybiotykowej. Należy zwracać uwagę na ochronę przerośniętych dziąseł.

  1. Higiena skóry i włosów

Niektóre leki (Encorton, Prednison) mogą być przyczyną trądziku na skórze twarzy, klatce piersiowej, ramionach i plecach. Należy stosować antyseptyczne kostki myjące, płyny bakteriobójcze. Zaawansowane zmiany powinny być leczone przez dermatologa. Skórę powinno się nawilżać.

  1. Ekspozycja na słońce

Pacjenci po przeszczepie są bardziej narażeni na ryzyko powstania raka skóry, w związku z tym, że ich układ odpornościowy nie jest w stanie naprawić wszystkich uszkodzeń związanych z działaniem promieni ultrafioletowych.

  1. Rehabilitacja

Powrót do domu po transplantacji to jedna z najszczęśliwszych chwil, ale często towarzyszy jej niepokój, a nawet niewielkiego stopnia depresja.

Zwykle po najbardziej trudnym okresie (ok. 3 miesięcy) od transplantacji niemal wszyscy chorzy powracają do normalnej aktywności życiowej. Uczą się, pracują, mają rodziny, wychowują dzieci.

  1. Dieta i odżywianie

Właściwe odżywianie odgrywa ważną rolę w procesie zdrowienia i rehabilitacji, poniż organizm na skutek długotrwałej choroby przed przeszczepem jest w stanie znacznego niedożywienia. Efektem niepożądanych działań kortykosteroidów jest znaczny wzrost łaknienia, co u niektórych chorych może prowadzić do nadwagi i otyłości. Dieta powinna zawierać:

Dodatkowo należy:

Należy pamiętać, że sok grejpfrutowy może spowodować wzrost stężenia niektórych leków immunosupresyjnych.

  1. Aktywność fizyczna

Ma znaczenie stymulujące zarówno dla poprawy ogólnego samopoczucia jak i ogólnej wydolności fizycznej organizmu.

Jeżeli wystąpi przynajmniej jeden z poniższych objawów należy powstrzymać się od wysiłku fizycznego do konsultacji z lekarzem.

Przywrócenie siły mięśniowej po okresie choroby jest możliwe dzięki codziennym ćwiczeniom i powinny być tak zaplanowane, aby stopniowo zwiększać wysiłek.

  1. Alkohol

Nie jest wskazany ze względu na trudne do przewidzenia interakcje z przyjmowanymi lekami.

  1. Palenie tytoniu

Bezwzględnie należy rzucić palenie.

  1. Aktywność seksualna

Zwykle normalizuje się w czasie kilku miesięcy. Jednak niektóre leki mogą wpływać na aktywność płciową. Kobiety powinny stosować środki antykoncepcyjne po konsultacji z ginekologiem. Leczenie immunosupresyjne może zmieniać skuteczność doustnych środków antykoncepcyjnych.

  1. Szczepienia

Pacjent po transplantacji narządu, otrzymujący leki immunosupresyjne nie powinien otrzymywać żadnych szczepionek zawierających żywe lub nawet osłabione drobnoustroje.

LECZENIE IMMUNOSUPRESYJNE

Organizm rozpoznaje nowy narząd jako obcy i układ odpornościowy reaguje atakiem skierowanym przeciwko przeszczepowi. Leki immunosupresyjne mają na celu zapobiec odrzucaniu serca lub innego narządu poprzez osłabienie tej reakcji układu odpornościowego. W tym samym czasie biorca przeszczepu staje się bardziej podatny na infekcje. Niektóre leki immunosupresyjne muszą być przyjmowane do końca życia.

Wyróżnia się następujące typy leków:

Należy pamiętać:

ODRZUCENIE

Istnieją dwa różne typy odrzucania:

Objawy odrzucenia:

Potwierdzeniem podejrzenia odrzucenia jest biopsja. Większość epizodów odrzucenia poddaje się leczeniu, jeśli wykryte są odpowiednio wcześnie.

PROBLEMY PSYCHIATRYCZNE I JAKOŚĆ ŻYCIA

Pacjenci odczuwają poprawę jakości życia już po samej transplantacji. Zmiany w wyglądzie mogą być uciążliwe i trudne do zaakceptowania. Dla rodziny chorego trudne może być zrozumienie potrzeb pacjenta po transplantacji.

Przeszczep serca stanowi zwrot w życiu pacjenta, co jest możliwe dzięki nowoczesnej medycynie, na długie i aktywne życie.

PIELĘGNOWANIE PACJENTA WE WSTRZĄSIE KARDIOGENNYM

WSTRZĄS – reakcja ogólnoustrojowa powstała na skutek szkodliwego bodźca zewnętrznego lub wewnętrznego działającego na organizm o sile przekraczającej możliwości adaptacyjne ustroju.

POMIAR I OCENA OBJAWÓW WSTRZĄSU

Przy rozpoznawaniu wstrząsu należy pamiętać, że:

WSPÓŁUDZIAŁ PIELĘGNIARKI W LECZENIU NIEINWAZYJNYM

  1. Udział w procesie diagnozowania wstrząsu kardiogennego

  1. Udział w czynnościach zabezpieczających podstawowe funkcje życiowe

  1. Udział w terapii bólu

  1. Udział w zapobieganiu lub zwalczaniu hipotermii

  1. Udział w podejmowaniu efektywnego komunikowania z pacjentem i jego rodziną

  1. Współpraca ze wszystkimi członkami zespołu terapeutycznego

PRZYGOTOWANIE DO BADAŃ SPECJALISTYCZNYCH

Koronarografia – jest to metoda diagnostyczna polegająca na radiologicznym uwidocznieniu naczyń wieńcowych. Polega na wprowadzeniu pod kontrolą radiologiczną cewników umożliwiających pomiary ciśnień w odpowiednich jamach serca, podanie kontrastu daje obraz angiograficzny jam serca i odpowiednich naczyń.

Monitorowanie hemodynamiczne- polega na ciągłych pomiarach ciśnień i przepływów w czasie cewnikowania ,,prawego serca”. Odpowiednie cewniki (Swana-Ganza) wprowadzane są do tętnicy płucnej drogą żylną. Przy założeniu, że średnie ciśnienie kapilarne równe jest ciśnieniu końcoworozkurczowemu lewej komory można pośrednio wyciągać wnioski o czynności lewej komory. Można także mierzyć objętość minutową serca, ośrodkowe ciśnienie żylne oraz parametry badania hemodynamicznego.

Echokardiografia – umożliwia dokładną ocenę przyczyn prowadzących do niewydolności serca, umożliwia ocenę wielkość i funkcji poszczególnych jam serca i struktur wewnątrzsercowych. Użycie techniki dopplerowskiej pozwala na pomiary gradientów ciśnień przez odpowiednie zastawki. Metoda ta jest niezastąpiona w ocenie funkcji serca jako pompy. Pozwala ocenić frakcję wyrzutową (EF) – podstawowy parametr określający kurczliwość mięśnia sercowego.

SPOSOBY KOMUNIKOWANIA SIĘ Z PACJENTEM I ZAPEWNIENIE POCZUCIA BEZPIECZEŃSTWA

Konspekt do zajęć ze specjalizacji w zakresie pielęgniarstwa anestezjologicznego i intensywnej opieki

Kardiochirurgia – jest dziedziną medycyny zajmującą się leczeniem operacyjnym chorób serca i dużych naczyń krwionośnych.

Przygotowanie chorego do zabiegu
pomostowania aortalno – wieńcowego

Zabieg pomostowania naczyń wieńcowych (CABG – Coronary Artery Bypass Graft) oprócz niewątpliwych korzyści dla chorego, niesie za sobą także ryzyko wystąpienia poważnych powikłań. Niektóre czynniki takie jak zaawansowany wiek chorego, nieodwracalne uszkodzenie mięśnia lewej komory lub nagłość zabiegu pozostają poza możliwościami interwencji ze strony zespołu terapeutycznego. Istnieją jednak pewne czynniki, których modyfikacja może mieć istotny wpływ na wynik zabiegu oraz proces leczenia i rehabilitacji.

Cel leczenia operacyjnego:

Ocena stanu układu krążenia oraz jego stabilizacja

Ocena wydolności układu oddechowego

Ocena stanu układu krzepnięcia

Wyrównanie zaburzeń metabolicznych

Eliminacja potencjalnych ognisk zakażenia

Badanie podmiotowe i przedmiotowe

Zebranie informacji na temat: objawów choroby podstawowej, chorób współistniejących (cukrzyca, choroba wrzodowa, choroby nerek, przewlekłe choroby układu oddechowego, wywiad ginekologiczny u kobiet), przebytych chorób, wykonywanej pracy, nałogów, rodzinnego występowania choroby niedokrwiennej. Przy wykonywaniu badania fizykalnego należy zwrócić uwagę na : określenie rezerwy wieńcowej i tolerancji wysiłku, obecność cech dekompensacji krążenia (obrzęki kończyn dolnych, tętno żylne), ocenę tętna obwodowego, ocenę układu żylnego kończyn dolnych, stan odżywienia chorego, funkcję układu oddechowego.

Badania laboratoryjne

Przed operacją wskazane jest wykonanie takich badań jak: morfologia krwi obwodowej, oznaczenie grupy krwi, stężenie glukozy, mocznika, kreatyniny w surowicy, badanie ogólne moczu.

Przygotowanie psychiczne pacjenta i jego rodziny

Pielęgnowanie pacjenta po zabiegu
pomostowania aortalno – wieńcowego

Przyjęcie chorego do oddziału pooperacyjnego

Pielęgniarka w trakcie sprawowania opieki nad chorym

  1. ocenia stan świadomości chorego

    • próbuje nawiązać kontakt słowny

    • sprawdza orientację co do czasu, miejsca i osoby

  2. ocenia stopień wydolności układu oddechowego oraz dba o zapewnienie prawidłowej wymiany gazowej

  3. ocenia stopień wydolności układu krążenia oraz przeciwdziała powikłaniom zakrzepowo-zatorowym

  4. ocenia funkcję układu moczowego i zapobiega zaburzeniom gospodarki wodno-elektrolitowej

  5. ocenia stopień hemostazy oraz zapobiega powikłaniom ze strony układu krzepnięcia

  6. bierze udział w niwelowaniu bólu pooperacyjnego

  7. ocenia stan opatrunku oraz proces gojenia się rany pooperacyjnej

  8. bierze udział w zwalczaniu hipotermii

  9. zapobiega zakażeniom

  10. dba o efektywne komunikowanie oraz minimalizowanie lęku

  11. obserwuje pacjenta w kierunku wystąpienia powikłań i zapobiega ich wystąpieniu

  12. pomaga w przywracaniu samodzielności przy wykonywaniu czynności samoobsługowych

  13. nawiązuje kontakt z rodziną chorego i przygotowuje jej członków do opieki nad pacjentem po powrocie do domu

  14. współuczestniczy w procesie rehabilitacji i współpracuje z innymi członkami zespołu terapeutycznego

Rehabilitacja chorych po zabiegach kardiochirurgicznych

Ma na celu przygotowanie i pomoc choremu w powrocie do pełnienia ról społecznych, rodzinnych oraz zaakceptowaniu aktualnego stanu zdrowia i sytuacji.

Każda choroba i pobyt w szpitalu pociągają za sobą obciążenie mechanizmów psychicznej regulacji. Leczenie operacyjne zajmuje jednak pod tym względem miejsce szczególne, z uwagi na formę leczenia, pogorszenie stanu zdrowia bezpośrednio po zabiegu, aby stopniowo ulec poprawie, świadomość okaleczenia. Pobyt w szpitalu wiąże się ze zmianą środowiska, powoduje także zmianę sytuacji życiowej, chory staje się członkiem nowej grupy społecznej. Proces leczenia i rehabilitacji, aby był skuteczny powinien trwać także po opuszczeniu szpitala. Ogromną rolę odgrywa wówczas rodzina. Tempo procesów rehabilitacyjnych w dużej mierze zależeć będzie od ich postawy, stanu emocjonalnego oraz zaangażowania.

Przygotowanie chorego do samoopieki i samopielęgnacji powinno rozpocząć się już w okresie przedoperacyjnym. Wśród oddziaływań psychologicznych bezpośrednich główną rolę odgrywa właściwe przygotowanie chorego na poziomie emocjonalno – poznawczym do zabiegu i pobytu w oddziale. Powinny być to elementy psychoedukacji w zakresie doświadczonego przez chorego stanu, z ukierunkowaniem na wytworzenie strategii stylu radzenia sobie ze stresem oraz postawy współpracy z personelem medycznym.

Oddziaływania pośrednie mają na celu udzielenie wsparcia psychologicznego, kierowanego do pacjenta i członków jego rodziny oraz elementy psychoedukacji z zakresu znaczenia roli, jaką odgrywa właściwa postawa chorego w stosunku do własnej osoby, choroby, procesu leczenia i rehabilitacji.

Opieka nad pacjentem po operacji serca

Pacjent po transplantacji serca

Pacjenci po przeszczepie serca żyją pod stałym nadzorem lekarskim i muszą regularnie przyjmować leki (przede wszystkim immunosupresyjne). Muszą także regularnie poddawać się badaniom stwierdzającym stan mięśnia sercowego, dzięki którym łatwiej jest zdiagnozować wczesne objawy odrzutu.

Pierwsze dni po przeszczepie

Po operacji pacjent pozostaje kilka dni na oddziale pooperacyjnym i jest podłączony do respiratora. Wentylacja mechaniczna jest prowadzona przez różnie długi okres czasu. Narząd dawcy przeszedł okres niedokrwienia i przechowania go w pojemniku z lodem, a następnie operację wszczepienia go do organizmu biorcy. Z tego powodu będzie potrzebować trochę czasu, zanim zacznie funkcjonować z pełną wydajnością.

W pierwszym dniu po operacji chory może odczuwać nudności, dlatego nie powinien być odżywiany drogą doustną, a jedynie dożylnie. Codziennie chorego należy ważyć i odpowiednio dawkować płyny (kontrola obrzęków), aby nie obciążać serca.

Ważne jest aby chory jak najwcześniej próbował wstawać na własnych nogach i poruszał się. Większość pacjentów jest w stanie wstać z łóżka przy pomocy pielęgniarki w 3 - 4 dobie po zabiegu.

Najczęstsze problemy w okresie pooperacyjnym

Biopsja serca

Jest to pobranie wycinka serca przez żyłę szyjną lub podobojczykową i ocena próbki pod kątem objawów wskazujących na ewentualne odrzucenie przeszczepu.

Okresy wykonywania biopsji:

Opieka po opuszczeniu szpitala

Do czasu wypisu ze szpitala pacjent pozostaje pod ścisłym nadzorem personelu ośrodka transplantacyjnego. Po opuszczeniu szpitala bardzo wiele będzie zależało od samego chorego oraz członków jego rodziny.

  1. Higiena rany pooperacyjnej

  1. Kontrola temperatury ciała

  1. należy sprawdzić wówczas, gdy pojawi się gorsze samopoczucie lub wystąpią dolegliwości bólowe

  1. Kontrola ciśnienia tętniczego i tętna

  2. Ogólne zasady higieny

Dbałość o higienę osobistą pomaga zmniejszyć ryzyko zakażeń.

  1. Higiena jamy ustnej

Pacjenci po przeszczepie powinni dbać o higienę jamy ustnej. Najlepiej jest używać miękkiej szczoteczki do zębów, aby uniknąć podrażnienia dziąseł. Jamę ustną należy płukać płynem antyseptycznym. Należy regularnie kontrolować jamę ustną w gabinecie stomatologicznym. Chore zęby mogą być źródłem ciężkich zakażeń u pacjentów z osłabioną odpornością. Leczenie stomatologiczne u chorych po transplantacji powinno odbywać się w osłonie antybiotykowej. Należy zwracać uwagę na ochronę przerośniętych dziąseł.

  1. Higiena skóry i włosów

Niektóre leki (Encorton, Prednison) mogą być przyczyną trądziku na skórze twarzy, klatce piersiowej, ramionach i plecach. Należy stosować antyseptyczne kostki myjące, płyny bakteriobójcze. Zaawansowane zmiany powinny być leczone przez dermatologa. Skórę powinno się nawilżać.

  1. Ekspozycja na słońce

Pacjenci po przeszczepie są bardziej narażeni na ryzyko powstania raka skóry, w związku z tym, że ich układ odpornościowy nie jest w stanie naprawić wszystkich uszkodzeń związanych z działaniem promieni ultrafioletowych.

  1. Rehabilitacja

Powrót do domu po transplantacji to jedna z najszczęśliwszych chwil, ale często towarzyszy jej niepokój, a nawet niewielkiego stopnia depresja.

Zwykle po najbardziej trudnym okresie (ok. 3 miesięcy) od transplantacji niemal wszyscy chorzy powracają do normalnej aktywności życiowej. Uczą się, pracują, mają rodziny, wychowują dzieci.

  1. Dieta i odżywianie

Właściwe odżywianie odgrywa ważną rolę w procesie zdrowienia i rehabilitacji, ponieważ organizm na skutek długotrwałej choroby przed przeszczepem jest w stanie znacznego niedożywienia. Efektem niepożądanych działań kortykosteroidów jest znaczny wzrost łaknienia, co u niektórych chorych może prowadzić do nadwagi i otyłości. Dieta powinna zawierać:

Dodatkowo należy:

Należy pamiętać, że sok grejpfrutowy może spowodować wzrost stężenia niektórych leków immunosupresyjnych.

  1. Aktywność fizyczna

Ma znaczenie stymulujące zarówno dla poprawy ogólnego samopoczucia jak i ogólnej wydolności fizycznej organizmu.

Jeżeli wystąpi przynajmniej jeden z poniższych objawów należy powstrzymać się od wysiłku fizycznego do konsultacji z lekarzem.

Przywrócenie siły mięśniowej po okresie choroby jest możliwe dzięki codziennym ćwiczeniom i powinny być tak zaplanowane, aby stopniowo zwiększać wysiłek.

  1. Alkohol

Nie jest wskazany ze względu na trudne do przewidzenia interakcje z przyjmowanymi lekami.

  1. Palenie tytoniu

Bezwzględnie należy rzucić palenie.

  1. Aktywność seksualna

Zwykle normalizuje się w czasie kilku miesięcy. Jednak niektóre leki mogą wpływać na aktywność płciową. Kobiety powinny stosować środki antykoncepcyjne po konsultacji z ginekologiem. Leczenie immunosupresyjne może zmieniać skuteczność doustnych środków antykoncepcyjnych.

  1. Szczepienia

Pacjent po transplantacji narządu, otrzymujący leki immunosupresyjne nie powinien otrzymywać żadnych szczepionek zawierających żywe lub nawet osłabione drobnoustroje.

LECZENIE IMMUNOSUPRESYJNE

Organizm rozpoznaje nowy narząd jako obcy i układ odpornościowy reaguje atakiem skierowanym przeciwko przeszczepowi. Leki immunosupresyjne mają na celu zapobiec odrzucaniu serca lub innego narządu poprzez osłabienie tej reakcji układu odpornościowego. W tym samym czasie biorca przeszczepu staje się bardziej podatny na infekcje. Niektóre leki immunosupresyjne muszą być przyjmowane do końca życia.

Wyróżnia się następujące typy leków:

Należy pamiętać:

ODRZUCENIE

Istnieją dwa różne typy odrzucania:

Objawy odrzucenia:

Potwierdzeniem podejrzenia odrzucenia jest biopsja. Większość epizodów odrzucenia poddaje się leczeniu, jeśli wykryte są odpowiednio wcześnie.

PROBLEMY PSYCHIATRYCZNE I JAKOŚĆ ŻYCIA

Pacjenci odczuwają poprawę jakości życia już po samej transplantacji. Zmiany w wyglądzie mogą być uciążliwe i trudne do zaakceptowania. Dla rodziny chorego trudne może być zrozumienie potrzeb pacjenta po transplantacji.

Przeszczep serca stanowi zwrot w życiu pacjenta, co jest możliwe dzięki nowoczesnej medycynie, na długie i aktywne życie.

Opieka nad chorym z zaburzeniami rytmu serca

  1. Układ bodźcoprzewodzący serca

Komórki mięśnia sercowego – kardiomiocyty charakteryzują się automatyzmem. Jest to zdolność do samoistnego rozprzestrzeniania się fali pobudzenia w mięśniówce serca. Rytm serca czyli ilość jego uderzeń na minutę określany jest aktywnością węzła zatokowo – przedsionkowego (SA – łac. nodus sinuatrialis). Węzeł zatokowo – przedsionkowy umiejscowiony jest w miejscu ujścia żyły głównej górnej do prawego przedsionka serca.

Czynność węzła zatokowo – przedsionkowego regulowana jest przez autonomiczny układ nerwowy (niezależny od woli człowieka). Układ autonomiczny składa się z dwóch komponent: współczulnej i przywspółczulnej. Aktywacja układu współczulnego objawia się przyśpieszeniem czynności serca . Pobudzenie układu przywspółczulnego ma działanie hamujące na węzeł zatokowo – przedsionkowy i objawia się zwolnieniem akcji serca.

Fala pobudzenia, która powstaje w tym węźle nie jest rejestrowana w EKG do chwili wyjścia poza jego obręb.

Bodziec elektryczny opuszczając węzeł zatokowo- przedsionkowy szerzy się równocześnie w drogach przewodzenia w obszarze przedsionków i komórkach i w komórkach mięśniowych (są to drogi fizjologiczne i anatomicznie nie są różnicowane).

W sercu człowieka istnieją trzy zasadnicze drogi, którymi bodziec dostaje się do pogranicza przedsionków i komór, gdzie umiejscowiony jest węzeł przedsionkowo – komorowy (AV – nodus atrioventricularis). Są to drogi: przednia, środkowa i tylna.

Węzeł przedsionkowo – komorowy umiejscowiony jest na dnie przedsionka prawego między nim a komorą prawą. W węźle tym impulsy elektryczne są zwalniane- kontrola odgórnie narzuconego rytmu przez węzeł zatokowo – przedsionkowy. Następnie impulsy docierają do pęczka przedsionkowo – komorowego (Hisa).

Przejście włókien pęczka Hisa we właściwą mięśniówkę serca odbywa się u podstawy mięśni brodawkowatych. Rozgałęzienia końcowe w postaci tzw. włókien Purkiniego kończą się w beleczkach mięśniowych i w mięśniach brodawkowatych komór.

Prawidłowy rytm serca to rytm zatokowy podczas którego węzeł zatokowo- przedsionkowy działa jak naturalny rozrusznik z częstością 60- 100 pobudzeń na minutę w czasie spoczynku

  1. Podłoże kliniczne zaburzeń rytmu serca

    • zmienne napięcie układu nerwowego autonomicznego

    • działanie hormonów (aminy katecholowe, hormony tarczycy)

    • zaburzenia elektrolitowe

    • kwasica

    • zasadowica

    • organiczne zmiany w samym mięśniu sercowym (zmiany zapalne, niedotlenienie, martwica)

Klinicznym następstwem zaburzeń rytmu serca są zaburzenia hemodynamiki krążenia.

  1. Zasady pielęgnacji pacjenta z zaburzeniami rytmu serca

  1. ocena zagrożenia chorego

  1. działania zmierzające do ustalenia przyczyny zaburzeń rytmu serca

  1. udział w postępowaniu doraźnym u chorych z zaburzeniami rytmu

  1. udział w farmakoterapii

LEKI ANTYARYTMICZNE

I II III IV

IA

Chinidyna

Prokainamid

IB

Lidokaina

Fenytoina

IC

Propafenon

Flekainamid

Propranolol

Metoprolol

Esmolol

Sotalol

Amiodaron

Bretylium

Sotalol

Werapamil

Diltiazem

Klasa I

To leki działające podobnie do leków znieczulających miejscowo. Działają poprzez hamowanie napięciozależnych kanałów sodowych (czyli kanałów otwierających się pod wpływem depolaryzacj błony). Redukują szybkość narastania fazy 0.

IA – wydłuża potencjał czynnościowy

IB – skraca potencjał czynnościowy

IC – nie wywiera wpływu na potencjał czynnościowy

Klasa II

Kompetencyjnie blokuje wpływ katecholamin na receptory beta. Redukują częstość i kurczliwość mięśnia sercowego, wydłużają fazę 4 potencjału czynnościowego komórek rozrusznikowych serca. Główna korzyść z leków beta – adrenolitycznych polega na zmniejszeniu zapotrzebowania mięśnia sercowego na tlen poprzez:

Klasa III

Wydłużają repolaryzację i przez to potencjał czynnościowy. Leki te znajdują zastosowanie głównie w zaburzeniach rytmu pochodzenia przedsionkowego, tachykardiach komorowych oraz typu reentry.

Klasa IV

Leki blokujące kanał wapniowy. Zwalniają przewodnictwo przedsionkowo- komorowe, redukują napięcie tętnic, obniżają obciążenie następcze, rozszerzają tętnice wieńcowe.

PIELĘGNOWANIE PACJENTA Z WSZCZEPIONYM STYMULATOREM SERCA

Stymulator jest w stanie zidentyfikować problem związany z rytmem serca, a następnie wysłać własny impuls elektryczny, aby serce biło regularnie i miarowo. Każdy stymulator posiada napędzany elektrycznie generator impulsów, układ elektroniczny sterujący pracą generatora oraz elektrody przenoszące impuls do mięśnia sercowego.

  1. Przygotowanie psychiczne chorego do wszczepienia układu stymulującego

  1. Przygotowanie fizyczne do zabiegu implantacji stymulatora

  1. Opieka po zabiegu wszczepienia stymulatora

Bezpośrednio po operacji należy:

  1. Ocena skuteczności stymulacji

  1. Powikłania po wszczepieniu układu stymulującego

  1. Usprawnianie chorego. Komunikowanie z pacjentem i jego rodziną

Jednym z powodów wszczepienia pacjentowi stymulatora jest poprawa komfortu życia. W warunkach domowych dla większości osób nie ma żadnych ograniczeń związanych z wykonywaniem codziennych czynności. Należy jednak unikać źródeł silnych zakłóceń elektromechanicznych (EMI). Zakłócenia elektromechaniczne mogą być spowodowane przez:

Należy uświadomić chorego i jego rodzinę iż większość domowych urządzeń jest bezpieczna w użyciu (kuchenki mikrofalowe, miksery, noże elektryczne, telewizory, koce elektryczne, bramy automatyczne) pod warunkiem, że są w dobrym stanie technicznym.

Sprzęt biurowy i większość aparatury medycznej są także bezpieczne w użyciu. Stymulator działa także prawidłowo podczas prześwietlania klatki piersiowej lub uzębienia, badań ultrasonograficznych, mammografii oraz fluoroskopii.

Jeżeli pacjent z wszczepionym stymulatorem znajdzie się w pobliżu źródła zakłóceń elektromagnetycznych i występują u niego objawy nieprawidłowego działania stymulatora , powinien się oddalić w bezpieczne miejsce.

Systemy bezpieczeństwa mogą być także źródłem zakłóceń elektromagnetycznych. Należy przez te miejsca przechodzić w normalnym tempie (nie zwalniać). W przypadku kiedy należy poddać się kontroli przy pomocy ręcznego wykrywacza metalu, należy powiadomić obsługę o posiadaniu stymulatora i przedstawić kartę identyfikacyjną oraz poprosić o jak najkrótsze przytrzymywanie wykrywacza w pobliżu rozrusznika.

Magnesy trzymane w pobliżu rozrusznika mogą być przyczyną przestawienia rozrusznika na stymulację ze stałą częstością.

Kardiowersja i defibrylacja- uszkodzeniu stymulatora można zapobiec, jeżeli elektrody przyłoży się nie bliżej niż 15 cm od generatora. Należy sprawdzić działanie stymulatora po wykonaniu zabiegu.

Diatermia może spowodować zahamowanie pracy stymulatora a nawet wywołać migotanie komór i uszkodzenie tkanek wokół wszczepionych elektrod.

Rezonans magnetyczny powoduje zawsze przestawienie na stymulację ze stałą częstością a nawet generowanie impulsów z niebezpiecznie dużą częstotliwością. Pacjenci z rozrusznikiem nie powinni być diagnozowani tą metodą.

Litotrypsja- strumień energii nie powinien być nakierowany na bezpośrednią okolicę generatora. Należy wyłączyć funkcję stymulacji przedsionkowej (stymulacja jednojamowa).

Telefony komórkowe – należy trzymać aparat w odległości co najmniej 15 cm od stymulatora, a podczas rozmowy należy go trzymać po przeciwnej stronie niż rozrusznik.

Sport i rekreacja- należy unikać sportów brutalnych sportów kontaktowych. Zaleca się także unikanie zajęć związanych z gwałtownym wstrząsaniem (jazda konna, zderzanie samochodami na torach w wesołym miasteczku). Intensywne, wielokrotnie powtarzające się ćwiczenia górnych partii ciała mogą powodować zakłócenia w pracy stymulatora. Nie powinno się nurkować, ponieważ ciśnienie hydrostatyczne może uszkodzić obudowę rozrusznika.W przypadku kremacji zwłok należy wcześniej wydobyć rozrusznik, aby zapobiec eksplozji.Biopotencjały występujące po podaniu sukcynylocholiny mogą wpływać na pracę stymulatora (układ ulga wyhamowaniu, może dojść do asystolii). Zawał mięśnia sercowego zwykle powoduje narastanie progu stymulacji z koniecznością podwyższenia energii lub repozycją elektrody.

Stymulatory nie są lekarstwem na chorobę serca. Nie leczą one przyczyn powolnych lub nieregularnych uderzeń serca. Tym niemniej, ponieważ powodują, że serce może przez lata pompować krew, mogą one znacznie poprawić jakość życia osób cierpiących na arytmie


Wyszukiwarka

Podobne podstrony:
(Konspekt do zajęć specjalizacyjnych z zakresu pielęgniarstwa w)
Konspekt do zajęć specjalizacyjnych z zakresu pielęgniarstwa wx
Konspekt do zajęć?ukacyjnych z zakresu zasad zdrowego odżywiania
BULANDA MALGORZATA Konspekt do zajęć o tematyce Leczenie ran, leczenie ran+pielęgn.inne
Wybrane regulacje prawne z zakresu bezpieczeństwa i higieny pracy, MILITARYSTYKA, KONSPEKTY DO ZAJĘĆ
Konspekt do zajęć?ukacyjnych z zakresu żywienia w otyłości
KONSPEKT DO ZAJĘĆ Z TERAPII ZAJĘCIOWEJ
Odp literatura, BezdomnoŠ - metoda projektˇw, KONSPEKT DO ZAJĘĆ ZINTEGROWANYCH
konspekt do zajęć, pedagogika
KONSPEKT DO ZAJĘĆ LOGOPEDYCZNYCH W PRZEDSZKOLU, Rozmaitości
Konspekt do zajęć spotkanie wigilijne
Konspekt do zajęć z uczniem dyslektycznym
dalekapolnoc , KONSPEKT DO ZAJĘĆ W GRUPIE 4,5 LATKÓW
metodyka pracy opiekuńczo wychowawczej, Konspekt do zajęć wychowawczych - schemat, Konspekt do zajęć
ćwiczenia, Konspekt do zajęć gimnastyki korekcyjno, Konspekt do zajęć gimnastyki korekcyjno - kompen
KONSPEKT DO ZAJĘĆ Z TERAPII ZAJĘCIOWEJ
konspekt do zajec praktycznych pomiar RR bez tabeli, Dydaktyka(2)
Konspekt plecy okragle, Konspekt do zajęć gimnastyki korekcyjno - kompensacyjnej

więcej podobnych podstron