1.Głównymi postaciami powieści Bolesława Prusa pt. ,,Faraon? są Ramzes XIII i Herhor. Obydwaj są najważniejszymi osobami w Egipcie po śmierci Ramzesa XII, od których zależny jest los państwa. Już na początku lektury ukazany jest konflikt między synem faraona a Herhorem, spowodowany walką o władzę. Każdy z nich zabiega o nią w inny sposób. Wynika to z tego, iż są oni bohaterami, których różni wiek, charakter i usposobienie.
Ramzes XIII był synem władcy Egiptu Ramzesa XII i królowej Nikotris, córki kapłana Amenhotepa. W wieku dwudziestu dwóch lat został następcą tronu i zyskał tytuł erpatre.
Herhor natomiast był czterdziestoletnim arcykapłanem świątyni Amona. Pochodził z ludu. Pełnił funkcję ministra wojny i doradcy Ramzesa XII. Po śmierci faraona został królem Egiptu i założył nową dynastię.
Syn faraona był pięknym młodzieńcem, o twarzy prawie kobiecej. Nosił obcisły kaftan w pasy niebieskie i białe, i tego samego koloru chustę pod hełmem. Miał złoty łańcuch na szyi, a pod lewym ramieniem kosztowny miecz. Jego ubiór podkreślał zamiłowania do wojen, bitew i dowodzenia wojskiem. Ramzes był bardzo wysportowany, zdolny do długotrwałego wysiłku i uodporniony na wszelkie trudy.
Arcykapłan miał zawsze obnażone ręce i nogi, odkrytą pierś. Nosił sandały na stopach, krótką spódniczkę, a na niej, z przodu fartuszek w białe i niebieskie pasy. Na lewe ramie zakładał skórę pantery. Głowę nakrywał małym gwardyjskim hełmem. Jego szyję zdobił potrójny, złoty łańcuch. Pod lewym ramieniem , na piersiach, w kosztownej pochwie nosił krótki miecz. Herhor był człowiekiem silnie zbudowanym, o potężnej sylwetce. Jako kapłan zawsze golił zarost i włosy.
Herhora i Ramzesa różniło także usposobienie. Ramzesa cechowała gwałtowność, impulsywność i nieopanowanie. Bardzo łatwo wpadaŁ w gniew. Wyrzuca i poniża Sarę z dzieckiem, kiedy dowiaduje się o nadaniu jemu żydowskiego imienia. Książe jest lekkomyślny i nieroztropny. Dowiadujemy się o tym, choćby z sytuacji kiedy obraża Mefresa opowiadaniem o nim. Obiecuje żołnierzom pieniądze, których naprawdę nie posiada, co mówi nam o jego nieodpowiedzialności. . Książe jest pełen energii i wciąż rwie się do działania. Takie uosobienie Ramzesa wynika pewnie z jego młodego wieku
Herhor był przeciwieństwem Ramzesa. Jego usposobienie było łagodne i spokojne. Kapłan rzadko się odzywał i spoglądał na ludzi. Był osobą zamkniętą w sobie. Do władzy dążył stopniowo i rozważnie. Konflikty rozwiązywał pokojowo w odróżnieniu do Ramzesa, dla którego jedynym wyjściem z trudnej sytuacji była walka. Herhor był wyniosły, poważny. Stronił od jakichkolwiek uczuć. Brakowało w nim życzliwości i sympatii. Dla dobra Egiptu był gotowy poświecić dobro jednostki. Zachowywał się bezwzględnie. bez żadnych skrupułów wykorzystywał swoją mądrość do manipulacji innymi ludźmi.
Ramzes był młodzieńcem walecznym, od zawsze pasjonowało go dowodzenie wojskiem. Wszystkie konflikty rozwiązywał walką, co przynosiło państwu tylko straty. Bagatelizował naukę i znaczenie umysłu, co przyczyniło się do jego porażki. Nie posiadał żadnego doświadczenia w rządzeniu państwem, a chciał zmienić w nim wszystko. Był szlachetny, wrażliwy i miał dobre serce. Przejmował się problemami najniższych warstw społecznych. Podczas manewrów w Pi-Baios, sprzeciwił się zasypaniu kanału, który był tworzony wiele lat przez biednego chłopa. Ramzes był niezwykle pewny siebie i uważał się za najpotężniejszego człowieka w państwie. Liczył się wyłącznie ze swoim zdaniem. Nie potrafił docenić przeciwnika i właśnie to go zgubiło. Zadarł z wielką mocą jaką była inteligencja i wykształcenie kapłanów. Jego działaniami kierowała nienawiść i mściwość. Faraonowie i Fenicjanie wykorzystywali niewiedzę młodzieńca i manipulowali nim. Ulegał on również wpływom kobiet. Ramzes był niemądrym władcą.

Herhor w odróżnieniu od Ramzesa był wyjątkowo mądry i rozważny. Był świadomy korzyści jakie niesie za sobą rozwój nauki. Dzięki tym cechom był siłą i potrafił przechytrzyć młodego faraona. Wiedząc o mającym nastąpić zaćmieniu słońca, zjednał sobie większość niekompetentnych ludzi. Herhor był spokojny i opanowany . Cierpliwie i powoli dążył do osiągnięcia władzy. Pragnął wyciągnąć kraj z kryzysu za wszelką cenę. Podobnie jak Ramzes planował przeprowadzić reformy. Działał bezwzględnie. Zlecił nawet zamordowanie Ramzesa XIII, który był dla niego jedyną konkurencją i zagrożeniem. Ten zimny i bezduszny kapłan osiągnął swój cel i pokazał nam w ten sposób, że umysł jest potęgą.
Bohaterowie w powieści zostali skontrastowani. Obydwaj posiadają pozytywne i negatywne cechy. Faraon był młodym i niedoświadczonym władcą oplecionym siecią intryg kapłanów. Jego naiwność, źle wpływała na państwo. Herhor swoim doświadczeniem i wiedzą mógł zlikwidować kryzys gospodarczy i ustabilizować sytuację w kraju.
Myślę więc, że najlepszym władcą Egiptu byłby Herhor. Uważam także, iż Ramzes XIII jest postacią pozytywną mimo swoich nieodpowiedzialnych zachowań i dumy, która nim kierowała. Książe ciągle starał się o dobro mieszkańców. Znał problemy społeczeństwa i planował korzystne reformy, lecz był za młody na pełnienie władzy. Brak mu było wiedzy i doświadczenia, które są niezbędne w dobrym władaniu kraje 4

2,Ramzes XIII był potomkiem faraona Ramzesa XII i królowej Niktoris. Jako jedyny z czworga rodzeństwa był zdolny do obięcia tronu, dlatego po śmierci ojca został prawowitym władcą państwa, wcześniej zaś był namiestnikiem Dolnego Egiptu. Herhor natomiast był arcykapłanem świątyni Amona w Tebach oraz za czasów panowania Ramzesa XII ministrem wojny, a także osobistym doradcą ówczesnego faraona.

Ramzes XIII był to dwudziestodwuletni „piękny młodzieniec, z twarzą prawie kobiecą”, lecz nie brakowało mu również aspektów męskości. Jak przystawało na prawdziwego żołnierza był wysportowany i silny. Dobrze radził sobie podczas długich marszów oraz wypraw wojennych, był przyzwyczajony do wysiłku. Jego wojskowe upodobania w dużej mierze znajdowały odzwierciedlenie w ubiorze.
Herhor wyglądem raczej nie przypominał Ramzesa, mimo tego, że obaj byli dobrze z budowani. Był on człowiekiem czterdziestokilkuletnim. „Jako kapłan golił zarost i włosy i nosił skórę pantery zawieszoną przez lewe ramię(…). Na szyi miał potrójny łańcuch złoty, a pod lewym ramieniem, na piersiach, krótki miecz w kosztownej pochwie.”

Ramzes i Herhor to postacie zupełnie różne. Dzieliło ich prawie wszystko. Młody faraon nie miał praktycznie żadnego doświadczenia w rządzeniu państwem, przez co często zachowywał się lekkomyślnie, a niektóre jego postępowania były po prostu nie przemyślane, przykładem tego może być fakt, iż nie posłuchał Menesa i wyśmiał jego proroctwa co do zaćmienia słońca, które w pszyszłości, jak się później okazało, mogłyby zaważyć o jego losach . W przeciwieństwie do niego, Herhor mając bogate doświadczenie, a także posiadając pewną mądrość życiową zawsze kierował się rozumem, nigdy pod wpływem impulsu. Jego decyzje zawsze były głęboko przemyślane i dopracowane w najdrobniejszym nawet szczególe. Herhor umiał również manipulować ludźmi. Młody faraon nawet nie zdawał sobie sprawy, iż to właśnie za sprawą tegoż kapłana lud napadł na świątynie wcześniej niż to było ustalone.

Jak wiadomo wszystkim, którzy przeczytali „Faraona” w jednym z ostatnich rozdziałów Ramzes ginie. Można się oczywiście domyślić, że tak naprawdę za jego śmierć odpowiada właśnie Herhor, który chcąc obiąć całkowite rządy w państwie doąży do celu dosłownie: „po trupach”.
Ramzes interesował się głównie wojskiem, wszystko co było z nim związane niezmiernie go pasjonowało. Nie da się ukryć również, że był doskonałym żołnierzem oraz taktykiem, czego dał wyraz podczas bitwy pod sodowymi jeziorami. Herhor, w przeciwieństwie do niego, najbardziej intereasował się władzą i systematycznie dążył do jej przejęcia, co poświecało znaczną część jego uwagi.
Młody faraon znał problemy najniższej warstwy społecznej Egiptu, czyli chłopów, i na tyle, ile był w stanie, starał się ulżyć ich doli. W pewnym sensie współczół im nawet. Herhor również chciał ulżyć chłopom, ale daleki był od postawy Ramzesa. Kapłanowi raczej chodziło o to aby efektywniej pracowali. Herhor, również w przeciwieństwie do Ramzesa, był zamknięty w sobie, „rzadko odzywał się i równie rzadko spoglądał na ludzi spod zapuszczonych powiek”.

Trudno jest jednoznacznie i wg tej samej skali ocenić Ramzesa i Herhora. Zastanawiając się nad tymi postaciami mogę stwierdzić jednak, że Ramzes był zdecydowanie bardziej wartościowym człowiekiem, miał dobre serce, rozumiał problemy biednych i pomimo swej naiwności, lub właśnie dzięki niej wzbudza w czytelnikach pozytywne uczucia i właśnie za to go najbardziej lubię, natomiast jeśli chodzi o Herhora, w żaden sposób nie mogę się z nim utożsamić i nie rozumiem zasad, którymi kierował się ten człowiek, ale przekonana jestem, że dzięki swej inteligencji oraz konsekwencji w działaniu, jako władca Egiptu sprawdziłby się doskonale.

4,65

,3.

Ramzes XIII i Herhor to główni, tytułowi bohaterowie powieści H. Sienkiewicza ?Faraon? ,ponieważ obaj byli faraonami Egiptu. Ramzes jest czwartym synem Ramzesa XII i królowej Niktoris. Jego dokładne imię to Cham-sem-merer-amen-Ramzes. W chwili objęcia władzy nad Egiptem ma 23 lata. Herhor jest czterdziestokilkuletnim arcykapłanem świątyni Amona w Tebach i ministrem wojny. Po śmierci Ramzesa XIII żeni się z jego matką i zostaje faraonem, zapoczątkowując XXI dynastię. Przeciwnie do swojego poprzednika bardzo dba o swój wygląd. Jako kapłan ma wygolone włosy na głowie i twarzy, a na lewym ramieniu przewieszoną skórę pantery. Ramzes od samego dzieciństwa nienawidzi kapłanów, którzy go bili, gdy jeszcze uczęszczał do szkoły. Niechęć ta potęguje się w dalszym życiu, a zenitu sięga w chwili śmierci. Herhor natomiast stan kapłański, którego jest członkiem, uważa za inteligencję, mądrość i potęgę narodu. Ramzes mimo ?zapalenia? do wojska i wojny jest osobą czułą i wrażliwą na cierpienie innych, głównie uciśnionych chłopów. Ma liczne plany mające na celu poprawę bytu społeczeństwa. Niestety ich spełnienie uniemożliwiają mu kapłani, na czele z Herhorem. Ten obejmując władzę ma na rękach śmierć faraona, Mefresa, Tutmozisa i Lykona. Po wstąpieniu na tron realizuje wszystkie zamierzenia Ramzesa, którym dawniej bardzo się sprzeciwiał. Daje mu to niesamowitą popularność i posłuszeństwo wśród narodu. Ramzes jest postacią spontaniczną i wybuchową. Otwarcie mówi o tym co mu się nie podoba i co trzeba zmienić. Jest bardzo ufny, co przyczynia się do jego zguby. Herhor natomiast jest zamknięty w sobie. Wszystko co robi jest dokładnie zaplanowane. Podsumowując, obaj ? Ramzes i Herhor ? niewątpliwie kochają Egipt. Pierwszego uznaję za bohatera pozytywnego, który na głównym miejscu stawia dobro społeczeństwa, natomiast drugiego za postać negatywną, która chce mieć władzę ?mimo wszystko?.

4,57

4.

4,26

Ramzes XIII

Młody następca tronu jest reformatorem: pragnie bronić ludu, którego los i krzywda żywo go porusza; chce przywrócić Egiptowi dawną potęgę mają do wyboru pogodzić się z kastą kapłanów i podporządkować ich woli lub rozpocząć z nimi walkę, wybiera drogę konfrontacji; uniezależnić się od oligarchii kapłańskiej i znaleźć oparcie u szlachty i niższych urzędników i kapłanów; planuje sięgnięcie do skarbów Labiryntu, by spożytkować je dla dobra kraju;
Popada w otwarty konflikt z kapłanami (- czyni Herhorowi uwagi odnośnie ureusza zdobiącego jego głowę, - Pentuer odmawia mu swego współudziału w walce z kapłanami, - kapłani odmawiają mu pożyczki, - wykorzystują sobowtóra jako narzędzia skompromitowania Ramzesa).

Decydujaca rozgrywka ma nastąpić dnia 23 Paofi (wydobycie skarbów z Labiryntu i zbrojne wystąpienie wiernego wojsk, ludu i niższych kapłanów; Ramzes liczy też na przyjaźń Penteura i Tutmozisa).

Wystąpienie kończy się klęską: - zaćmienie słońca, - śmierć Ramzesa XIII.

Młody faraon przegrał ponieważ:

nie docenił roli nauki, a wierzył tylko w siłę oręża (lekceważy doniesienie uczonego Menesa),

jest bezmyślny, porywczy, niecierpliwy, zmysłowy, lekkomyślny i gwałtowny; kierował się emocjami zamiast rozwagą i trzeźwym przewidywaniem taktyki.

W historii zapisał się jako nieodpowiedzialny młodzieniec i "łowca kobiet". Pozostanie niedoceniony i bezimienny, ale jego idea pozostanie - reformy, o które walczył, zostana przeprowadzone przez Herhora.

Ramzesa cechowało gwałtowne usposobienie. Łatwo wpadał w złość , a decyzje podejmował pod wpływem impulsu Stąd wynikał brak rozsądku i roztropności , nieumiejętność przewidywania skutków własnych decyzji. Miał szlachetne intencje , rwał się do działania , niestety przynosiło mu to więcej szkód niż pożytku : „ za młody , za gorący , niedoświadczony”.

Człowiek niezwykle mądry , małomówny i zamknięty w sobie. Wszelkie wydarzenia poddawał wnikliwej analizie. Nikt nie potrafił poznać, co kapłan naprawdę myśli i co zamierza. Sąd o ludziach miał jasny i trzeźwy. Jego życzliwość i sympatia powodowały , że potrafił manipulować ludźmi , spełniali jego wolę , myśląc ,że działają samodzielnie. Przykładem takiej manipulacji jest sam Ramzes, który sądził , że to on ustalił dzień ataku na świątynię , podczas gdy tak naprawdę to wybrał go Herhor- dzień zaćmienia słońca.

Ramzes interesował się wojskiem, wszystko co było z nim związane niezmiernie go pasjonowało. Był doskonałym żołnierzem oraz taktykiem, czego dał wyraz podczas bitwy pod sodowymi jeziorami. Herhor, w przeciwieństwie do niego, najbardziej interesował się władzą i systematycznie dążył do jej przejęcia, co poświęcało znaczną część jego uwagi.

Młody władca moim zdaniem jest postacią godną współczucia , nie potrafił docenić swojego przeciwnika , jego nienawiść do kapłanów zaślepiła go. Został opleciony siecią intryg, nie potrafił walczyć z wyrafinowanymi metodami kapłanów. Miał dobre zadatki na dobrego władcę : szczerość , szlachetność, odwagę , dobre serce. Niestety nie miał pieniędzy, aby wprowadzić w czyn swoje zamierzenia , brakowało mu umiejętności przewidywania , mądrości. Gdyby posiadał więcej wiedzy mógłby osiągnąć bardzo wiele.

Natomiast Herhor cierpliwie i powoli dążył do osiągnięcia władzy, posiadał wiedzę oraz pieniądze. Jego celem było - wyciągnąć kraj z kryzysu za wszelką cenę. Podobnie jak Ramzes planował przeprowadzić reformy. Działał bezwzględnie z wyrafinowaniem. To on zlecił zamordowanie Ramzesa XIII, który był dla niego jedyną konkurencją i zagrożeniem. Osiągnął swój cel idąc po trupach. To osoba negatywna , której nie chciałabym spotkać na swojej drodze.