streszczenie szczeg贸艂owe
AKT I , Scena 1
Do chaty pustelnika po艂o偶onej w lesie blisko jeziora Gop艂o przybywa Kirkor, by zasi臋gn膮膰 rady w sprawie swojego przysz艂ego o偶enku. Pustelnik s艂ynie z niech臋ci do kr贸l贸w i kr贸lewskich dwor贸w, upatruje w nich 藕r贸d艂o wszelkiego z艂a i zbrodni. Wspomina, 偶e sam by艂 niegdy艣 w艂adc膮 licznego narodu i nosi艂 imi臋 Popiel III. Kt贸rej艣 nocy najemnicy brata zamordowali troje jego dzieci. Wzburzony Kirkor zamierza uda膰 si臋 do Gniezna, by odzyska膰 koron臋 dla prawowitego w艂adcy. Opowiada o krwawych rz膮dach obecnego kr贸la, Popiela IV, o licznych plagach gn臋bi膮cych nar贸d. Pustelnik przyznaje, 偶e to on winien jest wszystkim nieszcz臋艣ciom, gdy偶 udaj膮c si臋 na wygnanie, zabra艂 ze sob膮 cudown膮 koron臋 Lecha i ukry艂 j膮 w lesie. Korona ta ma szczeg贸ln膮 moc, poniewa偶 zosta艂a podarowana przez jednego z Trzech Kr贸l贸w powracaj膮cych z Betlejem, gdzie bawi艂 si臋 ni膮 malutki Jezus. Kirkor wyra偶a 偶al, 偶e nie by艂o go na Golgocie, by stan膮膰 w obronie Chrystusa. Pustelnik radzi mu, by ma艂偶onki dla siebie szuka艂 w skromnej chacie, a nie na kr贸lewskim dworze. Po odej艣ciu Kirkora chat臋 Pustelnika odwiedza pasterz Filon. 呕ali si臋, 偶e dot膮d nie znalaz艂 ukochanej, kt贸ra spe艂ni艂aby jego marzenia. Rozgniewany starzec zarzuca mu, 偶e zbyt poch艂oni臋ty jest nierealnymi mrzonkami o idealnej kobiecie, a nie dostrzega zwyczajnych dziewcz膮t i uznaje za niewybaczalne, 偶e Filon szuka艂 swojego idea艂u na kr贸lewskim dworze.
Scena 2
Chochlik i Skierka witaj膮 swoj膮 pani膮, Goplan臋, kr贸low膮 jeziora Gop艂o i nimf臋 wodn膮. Czekaj膮 na pierwsze wiosenne rozkazy. Obudzona z zimowego snu, Goplana w wianku z czarnych jask贸艂ek wspomina spotkanie z cz艂owiekiem, kt贸ry zim膮 wpad艂 do przer臋bli i kt贸remu ona uratowa艂a 偶ycie. Zakochana kr贸lowa dostrzega nadchodz膮cego cz艂owieka, w kt贸rym rozpoznaje swojego ukochanego. Jest nim Grabiec, syn organisty, miejscowy pijak i obibok. Goplana wyznaje mu mi艂o艣膰, lecz m艂odzieniec kpi sobie z wodnej panny i wyznaje, 偶e kocha Balladyn臋, c贸rk臋 Wdowy. Wzgardzona nimfa nie zamierza zrezygnowa膰 z Grabca i wydaje polecenia swoim s艂ugom. Chochlik ma ca艂膮 noc wodzi膰 m艂odzie艅ca po manowcach i sprowadzi膰 go o 艣wicie, Skierka za艣 ma uszkodzi膰 mostek, przez kt贸ry b臋dzie przeje偶d偶a艂 Kirkor, i skierowa膰 go w stron臋 chaty Wdowy, by tam znalaz艂 dla siebie 偶on臋.
Scena 3
Wdowa i jej c贸rki, Alina i Balladyna, wracaj膮 z pola do chaty. Matka z trosk膮 m贸wi o zm臋czeniu Balladyny, lecz Alina, kt贸ra ma dobre serce, wsp贸艂czuje matce i nalega, by nazajutrz tylko ona i siostra wysz艂y do 偶niwa. Wdowa marzy o dobrym zam膮偶p贸j艣ciu dla c贸rek, a jej rozmy艣lania przerywa odg艂os nadje偶d偶aj膮cej karety. Wkr贸tce do chaty przybywa hrabia Kirkor, kt贸rego pow贸z utkn膮艂 na zepsutym mo艣cie. Przybysz jest oczarowany urod膮 c贸rek gospodyni, postanawia o偶eni膰 si臋 z jedn膮 z nich. Poniewa偶 nie mo偶e dokona膰 wyboru, za namow膮 matki (kt贸rej podszepn膮艂 ten pomys艂 Skierka) postanawia po艣lubi膰 t臋 pann臋, kt贸ra nast臋pnego dnia pierwsza zbierze dzban malin w lesie. Go艣膰 udaje si臋 na spoczynek, Balladyna wymyka si臋 na potajemne spotkanie do lasu, a Alina marzy o dzbanie malin.
AKT II, SCENA 1
Chochlik ca艂膮 noc wodzi艂 pijanego Grabca po manowcach. Goplana na wie艣膰, 偶e pomimo to jej ukochany spotka艂 si臋 z Balladyn膮, postanawia go ukara膰 i zamienia w p艂acz膮c膮 wierzb臋. Tymczasem siostry zbieraj膮 w lesie maliny. Pracowita Alina szybko zbiera owoce, kt贸re przypominaj膮 jej usta Kirkora. Balladyna narzeka na brak owoc贸w, a ich kolor przywodzi jej na my艣l krew, wkr贸tce te偶 zabija siostr臋 i zabiera jej dzban z malinami. 艢wiadkami zbrodni s膮 Grabiec, zamieniony w drzewo, a tak偶e Goplana i Skierka, ukryci w g臋stwinie. Z lasu nadchodzi Filon, w kt贸rym widok nie偶ywej, pi臋knej panny wywo艂uje silne wzruszenie. Tak zastaje go Pustelnik, kt贸rego sprowadzi艂 Skierka w nadziei odratowania Aliny. Zabiera j膮 do swojej pustelni, a na miejsce zbrodni przybywa Balladyna, 艣cigana wyrzutami sumienia. Goplana przemawia do niej g艂osem nie偶yj膮cej siostry, a potem przeklina zab贸jczyni臋, na kt贸rej czole pojawia si臋 czerwona plama jako znak pope艂nionej zbrodni.
Scena 2
Wdowa i Kirkor czekaj膮 z niecierpliwo艣ci膮 przed chat膮 na powr贸t si贸str. W pewnej chwili matka zapowiada nadej艣cie Balladyny, kt贸re rozpozna艂a po zachowaniu jask贸艂ek - pojawienie si臋 Aliny ptaki wita艂y radosnym 艣wiergotem, na widok drugiej c贸rki umyka艂y sp艂oszone. Istotnie - z lasu wy艂ania si臋 Balladyna z dzbanem malin. Kirkor ofiarowuje jej pier艣cionek zar臋czynowy i udaje si臋 po ksi臋dza. Zrozpaczona Wdowa dowiaduje si臋 od Balladyny, 偶e Alina uciek艂a z jakim艣 m艂okosem. Trwaj膮 przygotowania do 艣lubu. Balladyna ubiera si臋 w komorze, a jej matka zauwa偶a krwaw膮 plam臋 na czole c贸rki, kt贸rej niczym nie mo偶na zetrze膰. Przychodz膮 swaty i druhny, lecz Balladyna ucieka, gdy偶 wydaje si臋 jej, 偶e przyniesione przez nich bia艂e r贸偶e maj膮 czerwone plamy.
AKT III, Scena 1
Przed dopalaj膮c膮 si臋 chat膮 Wdowy zebra艂a si臋 garstka wie艣niak贸w. Cz臋艣膰 z nich zamierza uda膰 si臋 na zamek w odwiedziny do starej kumoszki i jej c贸rki. Wspominaj膮 dobrodziejstwa, kt贸rych doznali od staruszki, a tak偶e niedawny 艣lub Balladyny i jej niecodzienny str贸j, w tym tak偶e czarn膮 wst膮偶k臋, kt贸ra zamiast wianka opasywa艂a jej czo艂o. W艣r贸d zebranych pojawia si臋 Grabiec i opowiada o przygodzie, kt贸ra go spotka艂a. Nikt jednak nie wierzy opowie艣ciom znanego z b艂aze艅stw pijaka.
Scena 2
Balladyna przechadza si臋 po zamku Kirkora i postanawia korzysta膰 z bogactwa, kt贸re sta艂o si臋 jej udzia艂em. Zbli偶a si臋 do niej m膮偶 i dow贸dca stra偶y Fon Kostryn. Hrabia zamierza opu艣ci膰 m艂od膮 偶on臋 na kilka dni, by przywr贸ci膰 tron Popielowi III. Balladyna zostaje sama w zamku, n臋kana wyrzutami sumienia. Ci膮gle nie zdejmuje czarnej opaski skrywaj膮cej krwawe znami臋 na czole. Poleca odprawi膰 spod bram zamku wie艣niak贸w, kt贸rzy przybyli w odwiedziny do Wdowy. J膮 sam膮 wyprawia do zamkowej wie偶y, nazywa przed Kostrynem swoj膮 mamk膮. Ma nadziej臋, 偶e dow贸dca pa艂acowej stra偶y b臋dzie jej przyjazn膮 dusz膮. Przed oblicze Balladyny nie zostaje dopuszczony r贸wnie偶 Grabiec.
Scena 3
Kirkor przybywa do chaty Pustelnika, kt贸ry pokazuje mu koron臋 Lecha. Radzi r贸wnie偶 hrabiemu, by pos艂a艂 swojej m艂odej 偶onie zapiecz臋towan膮 skrzyni臋 z wyra藕nym zakazem otwierania jej przed jego powrotem. Ma to by膰 pr贸ba pos艂usze艅stwa i lojalno艣ci dla Balladyny. Po odje藕dzie Kirkora przybywa Filon. Popada w rozpacz na wie艣膰, 偶e nie uda艂o si臋 przywr贸ci膰 do 偶ycia jego ukochanej. Z kolei u Pustelnika zjawia si臋 Balladyna i prosi o wyleczenie rany na czole. Starzec odkrywa straszn膮 tajemnic臋 i stwierdza, 偶e tylko Alina, powstaj膮c z grobu, mog艂aby zetrze膰 艣miertelne znami臋. Przeklina zbrodniark臋, kt贸ra ucieka przera偶ona. Tajemnicze odg艂osy wywabiaj膮 Pustelnika w g艂膮b lasu.
Scena 4
Pustelnik, odchodz膮c w las, pozostawia na kamieniu koron臋 Lecha. Zabieraj膮 j膮 Chochlik i Skierka i oddaj膮 swojej pani. Goplana, chc膮c zdoby膰 serce Grabca, zgadza si臋 przemieni膰 go w kr贸la dzwonkowego. 艢pi膮cy m艂odzieniec ulega przemianie i rozpoczyna 鈥瀝z膮dy鈥 nad 艣wiatem przyrody. W mowie tronowej poleca rozp臋dzi膰 sejmiki, by samemu m贸c rz膮dzi膰, kara膰 i nagradza膰. Zamierza wprowadzi膰 paszporty z dok艂adnym opisem obywateli, 艣ledzenie przybywaj膮cych oraz surowe podatki. Po wydaniu nowych rozporz膮dze艅 udaje si臋 w towarzystwie Skierki i Chochlika na uczt臋 do zamku Kirkora.
Scena 5
Okazuje si臋, 偶e rozmow臋 Balladyny z Pustelnikiem pods艂ucha艂 von Kostryn. Morderczyni wyrzuca sobie pochopn膮 wizyt臋 w pustelni. Tymczasem do zamku przybywa Gralon, s艂uga Kirkora, z zapiecz臋towan膮 skrzyni膮 i poleceniem od hrabiego. Balladyna jest oburzona zakazem, ale godzi si臋 z wol膮 m臋偶a. S艂u偶膮cy opowiada o wizycie hrabiego u Pustelnika i pocz膮tku wyprawy. Kostryn sugeruje, 偶e Gralon zna tajemnic臋 morderstwa i napada na niego z mieczem. Z pomoc膮 przychodzi mu Balladyna, kt贸ra ciosem w plecy zabija Gralona. Wsp贸lna zbrodnia 艂膮czy Kostryna i jego pani膮.
AKT IV, SCENA 1
W zamku Kirkora odbywa si臋 uczta. Go艣cie rozmawiaj膮 o rodowych herbach, a Balladyna opowiada zmy艣lon膮 histori臋 swego szlacheckiego pochodzenia. Nagle na sal臋 wdziera si臋 odziana w 艂achmany Wdowa, 偶al膮c si臋, 偶e zamkni臋to j膮 w wie偶y bez jedzenia. Balladyna wypiera si臋 w艂asnej matki i poleca wyp臋dzi膰 j膮 z zamku, cho膰 jest noc i szaleje burza. Z lasu przybywa goniec z wie艣ci膮 o wspania艂ym zwyci臋stwie Kirkora nad Popielem IV i entuzjastycznym powitaniu przez mieszka艅c贸w Gniezna, kt贸rzy obwo艂ali hrabiego kr贸lem. On jednak zrzek艂 si臋 tej godno艣ci i poleci艂 czeka膰 na osob臋, kt贸ra przyb臋dzie w prawdziwej koronie Lecha. Wszyscy go艣cie spogl膮daj膮 na Grabca, gdy偶 to w艂a艣nie on przybrany jest w kr贸lewsk膮 koron臋. Uczta trwa nadal. Balladyn臋 prze艣laduje pie艣艅 o zbrodni i malinach 艣piewana przez duchy, a wreszcie ukazuje si臋 posta膰 Aliny z dzbanem owoc贸w na g艂owie. Gospodyni wymawia si臋 zm臋czeniem i w po艣piechu zamierza opu艣ci膰 sal臋, lecz wcze艣niej mdleje z przera偶enia.
Scena 2
Przed chat膮 Pustelnika Kirkor przyrzeka starcowi odnale藕膰 skradzion膮 koron臋 Lecha. Wyrusza z 偶o艂nierzami do Gniezna, by uj膮膰 oszusta podaj膮cego si臋 za prawowitego kr贸la. Nad lasem szaleje burza. U drzwi pustelni zjawia si臋 Wdowa. Jest g艂odna, obszarpana i 艣lepa, gdy偶 piorun wypali艂 jej oczy. 呕ali si臋 na wyrodn膮 c贸rk臋, wspomina, 偶e pr贸bowa艂a si臋 powiesi膰, ale z艂ama艂a si臋 ga艂膮藕 sosny. Pustelnik przyrzeka sobie, 偶e gdy odzyska tron, ukarze jej okrutn膮 c贸rk臋.
Scena 3, 4, 5
Grabiec 艣pi w zamkowej wie偶y. Skierka i Chochlik udaj膮 si臋 do swoich obowi膮zk贸w, a do drzwi komnaty zbli偶a si臋 bia艂a posta膰. Do komnaty wchodzi Balladyna z no偶em w r臋ku, z zamiarem zabicia 艣pi膮cego Grabca.
Von Kostryn r贸wnie偶 zamierza zdoby膰 koron臋 Lecha i osi膮艣膰 na tronie. W drzwiach komnaty spotyka Balladyn臋, kt贸ra zabi艂a Grabca, ale na pr贸偶no szuka艂a korony. Dopiero von Kostryn odnajduje j膮 w ciemnej komnacie. Przest臋pcy wiedz膮, 偶e Kirkor oczekuje zbrojnie w Gnie藕nie na tego, kto pojawi si臋 ze skradzion膮 koron膮. Postanawiaj膮 stoczy膰 z nim walk臋 i zdoby膰 tron. Przed wyruszeniem do Gniezna Balladyna rozkazuje Kostrynowi zabi膰 Pustelnika, by usun膮膰 ostatniego 艣wiadka ich zbrodni.
AKT V, Scena 1
Goplana jest przera偶ona tragicznymi wypadkami, kt贸re si臋 wydarzy艂y i czuje si臋 winna ich spowodowania. Postanawia opu艣ci膰 nadgopla艅sk膮 krain臋 i wraz z kluczem 偶urawi uda膰 si臋 na p贸艂noc.
Scena 2
Rycerze Kirkora zebrali si臋 pod murami Gniezna. Cz臋艣膰 z nich odesz艂a przekupiona przez von Kostryna i Balladyn臋. Powraca goniec wys艂any po Pustelnika z wie艣ci膮 o tragicznej 艣mierci starca, kt贸rego znaleziono powieszonego przed w艂asn膮 chat膮. Rozpoczyna si臋 bitwa. Balladyna pozostaje w obozie i niecierpliwie czeka na wie艣ci z placu boju. Przyjmuje star膮 kobiet臋, kt贸ra przynosi jej zatruty n贸偶. Grafini planuje pope艂ni膰 nim samob贸jstwo na wypadek przegranej. Po zaci臋tej walce wojska Kirkora przegrywaj膮, a on sam ginie. Do obozu przybywaj膮 pos艂owie z miasta z chlebem i sol膮. Balladyna zatrutym no偶em kroi bochenek i po艂ow膮 ska偶on膮 jadem cz臋stuje von Kostryna.
Scena 3
Zwyci臋zcy wkraczaj膮 na zamek. Dziejopis Wawel opowiada o zaobserwowanym zjawisku, kiedy posta膰 kobieca z kluczem 偶urawi odlatywa艂a na p贸艂noc. Wok贸艂 zamku zbieraj膮 si臋 burzowe chmury. Pojawia si臋 Balladyna w towarzystwie von Kostryna. Zgodnie ze zwyczajem, przed koronacj膮 ma wyda膰 s膮d na zbrodniarzy. Nagle pada na ziemi臋 von Kostryn i przed 艣mierci膮 ostrzega zebranych przed Balladyn膮. Kr贸lowa postanawia rozpocz膮膰 nowe 偶ycie. Poleca uwolni膰 je艅c贸w wojennych i nakarmi膰 偶ebrak贸w. Rozpoczyna si臋 s膮d. Pierwszy oskar偶a lekarz, informuj膮c o otruciu Kostryna. Kar膮 ma by膰 艣mier膰 zab贸jcy. Jako drugi przemawia Filon, opowiadaj膮c o tragicznej 艣mierci Aliny. I tu kar膮 jest 艣mier膰. Ostatnia przemawia Wdowa. Nie chce jednak wyjawi膰 imienia wyrodnej c贸rki, za co zostaje skazana na tortury. Umiera, nie wyjawiaj膮c tajemnicy. Balladyna po raz trzeci zas膮dza wyrok 艣mierci i w tym samym momencie ginie, ra偶ona piorunem.
Epilog
Dziejopis Wawel rozmawia z publiczno艣ci膮, kt贸ra domaga si臋 wyja艣nienia historii Balladyny. Wawel ocenia jej rz膮dy jako m膮dre i sprawiedliwe, z czym nie zgadza si臋 publiczno艣膰, kt贸ra zarzuca mu pochopno艣膰 s膮d贸w. Wawel pr贸buje wywie艣膰 r贸d Balladyny jeszcze z czas贸w staro偶ytnych, a jej tragiczn膮 艣mier膰 t艂umaczy starym przes膮dem ludowym, 偶e trzeba bi膰 w dzwony, gdy uderzaj膮 pioruny.
plan wydarze艅
Kirkor u Pustelnika - opowie艣膰 Pustelnika.
Rada Pustelnika - Kirkor ma wybra膰 na 偶on臋 prost膮, ubog膮 dziewczyn臋.
Goplana - rozkazy dla Skierki i Chochlika.
Malinowy konkurs.
Balladyna zabija Alin臋.
Krwawa plama na czole Balladyny.
Balladyna na zamku Kirkora - zamkni臋cie matki w wie偶y.
Balladyna - plany wobec Kostryna.
Do pa艂acu przybywa zaufany s艂uga Kirkora, Gralon, ze skrzyni膮, Balladyna wraz z Kostrynem zabijaj膮 go.
Kirkor u Pustelnika - obiecuje odnale藕膰 skradzion膮 przez Chochlika i Skierk臋 koron臋 Lecha.
艢mier膰 Kirkora.
艢mier膰 Kostryna.
S膮d nad zbrodniarzami - Balladyna w roli s臋dziego.
艢mier膰 Balladyny.
charakterystyka bohater贸w
Balladyna - c贸rka ubogiej wie艣niaczki. Jest pr贸偶na i nieuczciwa. Zanim poznaje Kirkora, ma romans z Grabcem. Wyznaje jednak mi艂o艣膰 ksi臋ciu, maj膮c nadziej臋, 偶e dzi臋ki temu b臋dzie mia艂a szans臋 zostania ksi臋偶n膮. Jest opanowana 偶膮dz膮 w艂adzy. By osi膮gn膮膰 sw贸j cel, gotowa jest nawet zamordowa膰 w艂asn膮 siostr臋. P贸藕niej przyczyni si臋 do 艣mierci swojego m臋偶a, jest niewiern膮 偶on膮. Okazuje si臋, 偶e jest niewdzi臋cznym, z艂ym dzieckiem. Wypiera si臋 w艂asnej matki, wyrzuca j膮 z zamku, skazuje na tu艂aczk臋. Mo偶na powiedzie膰, 偶e Balladyna jest niewolnic膮 w艂asnych ambicji. W dramacie ta posta膰 uosabia z艂o.
Alina - siostra Balladyny. Jest uczciwa, dobra, prostolinijna. Troszczy si臋 o matk臋, pomaga jej. Kocha tak偶e Balladyn臋, nie spodziewa si臋 niebezpiecze艅stwa gro偶膮cego z jej strony. Godzi si臋 wyj艣膰 za Kirkora, pod warunkiem, 偶e b臋dzie mog艂a zabra膰 ze sob膮 do zamku matk臋 i siostr臋. Zostaje zamordowana przez Balladyn臋. Jest w dramacie uosobieniem dobra.
Wdowa - matka Aliny i Balladyny, stara, siwa, s艂aba. Alina troskliwie si臋 ni膮 opiekuje, Balladyna si臋 jej wstydzi i rozkazuje jej opu艣ci膰 zamek, kiedy ju偶 zostaje kr贸low膮. Wdowa w臋druje podczas burzy i zostaje o艣lepiona przez piorun. Jest zrozpaczona - wyrzek艂a si臋 jej ukochana c贸rka.
Kirkor - szlachetny ksi膮偶臋, pragn膮cy doprowadzi膰 do tego, by na tronie jego pa艅stwa zasiad艂 prawowity kr贸l - Popiel III.
Skierka i Chochlik - niewidzialne dla ludzi duszki, elfy b臋d膮ce na us艂ugach swojej kr贸lowej Goplany. S膮 weso艂e, lubi膮 psoci膰 i szale膰.
Goplana - kr贸lowa jeziora Gop艂o i otaczaj膮cej jej przyrody, jest dobr膮 wr贸偶k膮, zakochuje si臋 w Grabcu i dlatego doprowadza do tego, 偶e Kirkor zakochuje si臋 w Alinie i Balladynie. Grabiec kocha Balladyn臋, Goplana chce pozby膰 si臋 rywalki. Kiedy widzi, do czego doprowadzi艂y jej rozkazy, jest zrozpaczona, nie mia艂a bowiem z艂ych intencji. Jest m膮dra, troszczy si臋 o swoje kr贸lestwo.
Kanclerz - wysoki urz臋dnik kr贸lewski, jest surowy i bardzo 艣ci艣le przestrzega zarz膮dze艅 prawa. Potrafi by膰 nawet okrutny, kiedy wie, 偶e s艂u偶y sprawiedliwo艣ci. Skazuje matk臋, kt贸ra kocha swoje dziecko, na tortury, by dowiedzie膰 si臋 prawdy. Bezwzgl臋dny i nieludzki.
czas i miejsce akcji
Akcja utworu rozgrywa si臋 鈥za czas贸w bajecznych ko艂o jeziora Gop艂o鈥. S膮 to wi臋c czasy pras艂owia艅skie, w kt贸rych wyst臋powa艂a legendarna posta膰 kr贸la Popiela III.
geneza utworu i gatunek
GENEZA: Balladyna to tragedia, kt贸ra zosta艂a wydana w 1839 r. Pierwsze pomys艂y na jego tre艣膰 pojawi艂y si臋 prawdopodobnie jesieni膮 1833 r.
GATUNEK: Jest to pod wzgl臋dem rodzaju literackiego dramat - utw贸r przeznaczony do wystawiania na scenie, gdzie obok tekstu g艂贸wnego, znajduje si臋 tekst poboczny - didaskalia. Pod wzgl臋dem gatunku utw贸r S艂owackiego jest tragedi膮. G艂贸wnym tematem jest d膮偶enie do w艂adzy. G艂贸wna bohaterka, Balladyna, kroczy drog膮 zbrodni, pope艂nia czyny naganne, co doprowadza do jej 艣mierci. W starciach z ni膮 gin膮 wszystkie pozytywne postacie dramatu: Kirkor, Alina, Wdowa.
problematyka
Balladyna to dramat o funkcjonowaniu na 艣wiecie dobra i z艂a. Bohaterki zosta艂y opisane na zasadzie kontrastu: Alina to uosobienie dobra, Balladyna - z艂a. W 艣wiecie utworu z艂o zwyci臋偶a nad dobrem. Alina ginie, 偶on膮 Kirkora, ksi臋偶n膮 zostaje okrutna Balladyna. Ginie tak偶e jej m膮偶, szlachetny Kirkor, kt贸ry chce zwr贸ci膰 Pustelnikowi (a w rzeczywisto艣ci prawowitemu kr贸lowi Popielowi) koron臋 - symbol w艂adzy. Dopiero w ostatniej scenie dobro odzyskuje w艂adz臋.
Juliusz S艂owacki wykorzysta艂 w swoim utworze liczne w膮tki znane z ba艣ni. Przede wszystkim jest to wyra藕ny podzia艂 bohater贸w na dobrych (Alina, Wdowa, Kirkor, pustelnik) i z艂ych (Balladyna, Kostryn, Grabiec). Du偶e znaczenie maj膮 tu czary: rol臋 wr贸偶ki z ba艣ni odgrywa Goplana. To jej s艂udzy - Chochlik i Skierka - przyw艂aszczaj膮 sobie koron臋 Popiel贸w, co krzy偶uje plany Kirkora pragn膮cemu zwr贸ci膰 j膮 prawowitemu w艂adcy. Koron臋 zak艂ada Grabiec - kr贸l-b艂azen. 艢wi臋ty przedmiot zostaje zbezczeszczony, a posta膰 w艂adcy o艣mieszona. Przy okazji dochodzi do ujawnienia si臋 ironii romantycznej. Walka Kirkora idzie na marne, cho膰 ksi膮偶臋 nie zawini艂 i mia艂 szlachetne plany.
Typowy dla ba艣ni jest tak偶e motyw rywalizacji siostry dobrej i z艂ej - pojawi艂 si臋 on np. w ba艣ni Ch. Perraulta Wr贸偶ki (dobra siostra i z艂a Franusia). S艂owacki wykorzysta艂 motywy ba艣niowe w oryginalny spos贸b. S膮 to motywy odwr贸cone: z艂o zwyci臋偶a dobro, dobra siostra ginie z r臋ki z艂ej, czary nie pomagaj膮, ale utrudniaj膮 偶ycie bohater贸w.
Obok ba艣niowych pojawiaj膮 si臋 tu motywy legendarne. Najwa偶niejszy z nich to korona Popiel贸w - symbol w艂adzy legendarnego kr贸la Popiela III, pozostaj膮cego na wygnaniu. Aby przywr贸ci膰 byt pa艅stwowy niezb臋dne jest, by na tronie zasiad艂 prawowity w艂adca. O to walczy Kirkor.
biografia autora
Juliusz S艂owacki 偶y艂 w latach 1809-1849. By艂 lirykiem, epikiem i dramaturgiem. Po uko艅czeniu studi贸w prawniczych w Wilnie wyjecha艂 do Warszawy i pracowa艂 jako urz臋dnik. Debiutowa艂 bezimiennie powie艣ci膮 poetyck膮 Hugo, a rozg艂os zdoby艂 wierszami powsta艅czymi: Oda do wolno艣ci, Hymn (鈥濨ogarodzico!, Dziewico!鈥), Kulik. Jako kurier Rz膮du Narodowego opu艣ci艂 powsta艅cz膮 Warszaw臋 w 1831 r. i wyjecha艂 do Londynu. Stamt膮d przeni贸s艂 si臋 do Pary偶a, gdzie wyda艂 powie艣ci poetyckie Mnich, Jan Bielecki i inne oraz dramaty Mindowe, Maria Stuart. W latach 1832-1836 poeta przebywa艂 w Szwajcarii. Anonimowo og艂osi艂 dramat Kordian, w kt贸rym odni贸s艂 si臋 do spraw bliskich narodowi. W tym czasie powsta艂 poemat W Szwajcarii. W 1836 r. uda艂 si臋 w roczn膮 podr贸偶 na Wsch贸d, kt贸ra zaowocowa艂a nowymi utworami, m.in. poematem dygresyjnym Podr贸偶 do Ziemi 艢wi臋tej z Neapolu, wierszem Hymn. Po powrocie S艂owacki osiad艂 na sta艂e w Pary偶u. Tu napisa艂 Balladyn臋, Lill臋 Wened臋, Mazep臋 i poemat dygresyjny Beniowski. Z tego okresu pochodz膮 s艂awne wiersze: Testament m贸j, W pami臋tniku Zofii Bobr贸wny.
W 1848 roku wyruszy艂 na pomoc powsta艅com wielkopolskim, mimo 偶e ci臋偶ko chorowa艂 na gru藕lic臋. Prochy poety sprowadzono na Wawel w 1927 roku.