Metoda Chrobaka - jest to metoda upraszczania linii łamanych otwartych i zamkniętych, zależna od skali mapy i sposobu prezentacji rysunku. Zachowana jest hierarchia wierzcholków w upraszczaniu linii, a także topologia tych wierzchołków. Hierarchia wierzchołków określona jest z kształtu linii, na podstawie wyznaczenia ekstremów lokalnych w przedziałach zamkniętych (tworzonych z sąsiednich wierzchołków - niezmienników przekształcenia).

Pierwsze dwa wierzchołki, czyli nasze niezmienniki, to początek i koniec, czyli wierzchołki o najwyższej pozycji na linii upraszczania. Następne pary niezmienników tworzy się przy wykorzystaniu trójkąta elementarnego. Wierzchołki początku i końca tworzą wspólnie bok podstawowy, a trzeci na linii upraszczanej wyznacza punk o najwyższej z nich trzech wysokości w trójkącie i spełnia również warunek dla najkrótszej długości έ_i trójkąta elementarnego. Mamy zatem podstawę wyznaczona przez początek i koniec linii, a także trzeci wierzchołek w trójkącie, który spełnia warunki:

-długości boków są co najmniej równe najkrótszej długości έ_i trójkąta elementarnego wysokość ma największą z możliwych długości w badanym przedziale. Trzeci wierzchołek jest kolejnym niezmiennikiem procesu upraszczania. W taki sposób otrzymujemy dwie pary niezmienników: początek i trzeci punkt oraz koniec i trzeci punkt. Analogicznie do tych dwóch par tworzymy następne grupy niezmienników linii upraszczanej.

Koniec etapu wyboru niezmienników- wierzchołków nastąpi wtedy, gdy zachowując kolejność wynikającą z hierarchii wierzchołków, przy użyciu trójkąta sprawdzimy wszystkie punkty należące do linii upraszczanej. Trójkąt pozwala zachować topologię wierzchołków linii, gdyż podstawę trójkąta zawsze wyznaczają dwa wierzchołki –niezmienniki, a trzeci zachowuje sąsiedztwo względem wierzchołków i linii pierwotnej.

W tej metodzie jako wzorzec do ustalenia jej wierzchołków- niezmienników stosowany jest trójkąt elementarny, którego najkrótszą długość można określić zależnością:

έ_i= s* M_J

s-miara progowa rozpoznawalności rysunku(niezależna od skali), w rozpoznawalności uczestniczy:

rozpoznawalność linii pojedynczej o grubości 0,1mm, zdefiniowana przez Saliszczewa

wielkość piksela przyjętego przez Szwajcarskie Towarzystwo Kartograficzne

dokładność II grupy szczegółów liniowych na mapie.

M-mianownik skali opracowywanej. S₁ na rysunku mapy klasycznej=0,5mm. S₂ na rysunku na monitorze=0,6mm.Po wyborze niezmienników linii pierwotnej, następny jest etap zbadania linii pierwotnej w przedziałach utworzonych z sąsiednich wierzchołków- niezmienników linii. W tych przedziałach łańcuchów punktów badamy linie na okoliczność, kiedy można je zastąpić:

-Cięciwą utworzoną przez początek i koniec przedziału

-Dwoma odcinkami łączącymi początek i koniec przedziału z nowym pośrednim punktem, leżącym na jednym z boków badanego przedziału linii pierwotnej.

Metoda upraszczania w przedziałach zapewnia odpowiedź na pytania jak przekształcić łańcuch punktów i tak, gdy suma boków jest mniejsza od 2έ-obrazem upraszczania jest cięciwa, a gdy suma boków jest równa lub większa od 2έ-możliwe jest utworzenie nowego punktu. Jeśli utworzyć można nowy punkt, proces iteracyjny jest zbieżny( gdy zmienne niezależne przyrostów współrzędnych punktów sąsiednich mają znak stały).

Ostatni etap upraszczania linii, to ocena dokładności procesu na podstawie:

-jednoznacznie określonego wyboru i usuwania wierzchołków

-kształtu linii pierwotnej, różniącej się najmniej od rzeczywistej, zatem zmienna losowa opisuje najbardziej prawdopodobny przebieg linii.

-każde uogólnienie opisane jest wierzchołkami linii pierwotnej

-określono najkrótsze odległości między punktami odrzucanymi, a pozostałymi wierzchołkami, gdzie nazwano je pozornymi błędami procesu.

Znając dane przed upraszczaniem i po upraszczaniu możemy ocenić błąd danych po procesie z prawa przenoszenia błędów. Użytkownik ustala wartość έ₁ dla opracowywanej skali 1:M, wprowadzamy do skali wartość w programie, a pozostałe czynności automatycznie.