Mosty zamiast murów, Stewart John

– ogólnie treści wszystkie omawiane tu poruszał Dakowicz – rysunki odnośnie komunikacji niewerbalnej, o błędach w komunikacji o różnicach między komunikacją z przyjaciółmi a rodziną, o tym jak rozwiązywać konflikty i takie tam, ale coś tam znalazłam.

Trochę ad1.

- Komunikacja interpersonalna zachodzi między osobami, a nie między rolami, maskami czy stereotypami. Może zajść tylko wtedy kiedy obie strony dadzą coś z siebie, a jednocześnie będą otwarte na taki sam komunikat z drugiej strony.

- określenie „interpersonalna” odnosi się do typu lub jakości kontaktu międzyludzkiego właściwego wielu przypadkom komunikowania się, między innymi rozmowie tel., ostrej kłótni, spotkaniu 10-osobowej komisji, czy przemowom politycznym.

„Komunikacja interpersonalna jest to taki typ, jakoś lub rodzaj kontaktu, który pojawia się kiedy osoby mówią lub słuchają w sposób maksymalizujący to, co osobiste. „

„co osobiste” – nasze kontakty z ludźmi przybierają dwie różne formy: traktujemy ich i jesteśmy przez nich traktowani w sposób bezosobowy i osobisty.

Osoby różnią się od innych bytów na 5 poszczególnych sposobów:

- każda osoba jest wyjątkową, niewymierną częścią sytuacji komunikacyjnej

- osoba jest czymś więcej niż kombinacją obserwowalnych, mierzalnych elementów. To, co niemierzalne, nazywamy uczuciami, emocjami lub duchem

- osoby mogą wybierać

- są refleksyjne – są świadome tego co je otacza i są świadomi własnej świadomości

- są adresowalne, co oznacza, że można mówić do nas i z nami, a nie tylko o nas i że możemy to odwzajemnić

„rodzaj kontaktu” – coś, co wydarza się pomiędzy ludźmi, a nie czymś, co jedna osoba czyni drugiej – relacyjna natura ludzkiej komunikacji.

Na naszą komunikację wpływają nie tylko nasze własne oczekiwania, potrzeby, postawy i cele, ale także reakcje wywoływane przez nas u drugiej zaangażowanej w tę komunikację osoby. Komunikacja jako proces wpływu wzajemnego – interakcja

Nie jest to jednak wystarczające spojrzenie na komunikowanie się. Aby uzupełnić ten schemat należy przeanalizować sposób widzenia lub rozumienia komunikowania własnego doświadczenia. W tym celu wyjaśnia terminy „transakcja” i „związek”

- takie spojrzenie kładzie nacisk na to, że ludzie są istotami, które zawsze są w toku procesu. Póki żyjemy, zmieniamy się. Podejście transakcyjne uznaje, że ludzie stale się zmieniają pod wpływem komunikowania się. Transakcję definiuje jako proces, w którym „istnieje i natura wszystkich części i aspektów konkretnego wydarzenia określana jest poprzez aktywne uczestnictwo w tym wydarzeniu” – kiedy patrzymy na coś transakcyjnie to, kim są uczestnicy (ich istnienie i natura) wynika z samego wydarzenia.

Komunikacja jest ekspresyjna – jest ona sposobem wydobywania na zewnątrz tego, co jest wewnątrz – wyrażania myśli i uczuć.

Komunikacja jest instrumentalna – jest sposobem realizacji jakiegoś celu albo wytwarzania jakiegoś produktu lub osiągania jakiegoś efektu.

Jeśli w trakcie komunikacji tożsamości podlegają zmianie (negocjacji), to komunikacja jest także „budującą osobę”- jest to proces, który wpływa na to kim jesteśmy

Podsumowując: zawsze gdy ludzie się komunikują, częścią tego, co się między nimi dzieje, jest współpraca w tworzeniu ich tożsamości.

Związek – dotyczy wzajemnego stosunku komunikujących się osób. To różnica w moim postrzeganiu siebie i tego jak widzę drugą osobę, w widzeniu tego , jak druga osoba postrzega mnie i jak postrzega samą siebie. Odnosi się do jakości, typu i rodzaju kontaktu pomiędzy komunikującymi się osobami.

Ad. 13

Symbol – jest czymś, co zastępuje coś innego, perspektywa ta kładzie nacisk na to, że jednostki języka - zazwyczaj słowa – reprezentują, czyli zastępują „porcje” lub „kawałki” rzeczywistości pozajęzykowej.

Słowo nie jest rzeczą tylko przejętym symbolem, co do którego ludzie umówili się, że będą go używać do symbolizowania rzeczy, której doświadczają.

Cecha symboli – arbitralność – nie ma związku koniecznego między słowem a rzeczą, którą ono symbolizuje. ( słowo „pięć” jest krótsze – fizycznie mniejsze niż „jeden”, ale słowo „pięć” symbolizuje wartość większą niż słowo „jeden” )

Na końcu powołuje się na 3 osobistości – przytacza ich filozofię na temat komunikacji interpersonalnej – nie ma tego w zagadnieniach, ale w pytaniach może być z nią różnie, może np. zapytać na kogo się powoływał więc wrzucam

Martin Buber

- Filozofia Bubera ma wymiar optymistyczny – przez prostotę, pokorę, radość, zaangażowanie jesteśmy w stanie "zbliżyć" Boga do naszego świata. Buber krytykuje zarówno kolektywizm, jak i skrajny indywidualizm, należy bowiem być zarówno dla siebie, jak i dla drugiego człowieka. Wszelkie prawdziwe życie jest spotkaniem, nasze "ja" jest zawsze zwrócone ku czemuś. Kryzys relacji jest kryzysem człowieka. Człowiek jest osobą - duchem i podmiotem. Wchodzi z rzeczywistością w relację monologową - "ja-ono", oraz dialogową - "ja-ty" (odnoszącą się do człowieka) oraz "ja-Ty" (odnoszącą się do Boga). Te trzy rodzaje relacji odpowiadają trzem częściom książki. W relacji "ja-ono" brak jest dialogu, ale jest ona nieodzowna dla ludzkiego życia, ważne jest także poznanie naukowej istoty. Nie można jednak sprowadzić do relacji "ja-ono" każdego człowieka, jest ona przede wszystkim relacją z rzeczami. Trzeba wejść z kimś w relację "ja-ty". Zakłada ona: świadomą osobę, potencjalność człowieka, realizację dobra, uznanie partnera dialogu, świadomość obcowania z drugim człowiekiem – dziełem Stwórcy. Problem polega na tym, że ludzie zamiast wchodzić w dialog – monologują. Czynią tak, gdyż boją się odsłonić, niekiedy stwarzają pozory dialogu. Buber stoi na stanowisku, iż – generalnie – w dialog "ja-Ty" można wejść z tylko jedną osobą. Kosztuje on bowiem wiele wysiłku i energii. Punktem odniesienia dla wszystkich relacji "ja-ty", jest relacja z Bogiem, "ja-Ty". Do tej rzeczywistości odnosi się Buber w następujących słowach: "w każdym ty, zwracamy się ku Ty wiecznemu", "Sens ty (...) nie może się wypełnić, aż do momentu odnalezienia nieskończonego Ty."

Carl Rogers

- pisząc o komunikacji zaczyna od słuchania. Uznaje je za proces twórczy, aktywny, wrażliwy, pełen empatii. Intencją słuchającego powinno być maksymalne wczucie się w drugą osobę oraz otwartość na to, co chce ona zakomunikować. Słuchający zachowuje się więc jak zaciekawiony odkrywca, który próbuje zrozumieć bez wstępnych założeń, co chce przekazać druga osoba, wciąż jest otwarty na nowe informacje o niej, a jednocześnie słucha nie jak obcy badacz, ale ktoś bliski i życzliwy. Doświadczenie bycia tak usłyszanym otwiera przed rozmówcą nowe możliwości – lepszego zrozumienia siebie, dostrzeżenia nowych perspektyw, a także daje ulgę, wsparcie oraz poczucie wolności do bycia tym, kim się jest. W tak rozumianym słuchaniu nie mieści się natomiast ocenianie, przyklejanie etykietek, które uniemożliwiają prawdziwy kontakt z drugą osobą. Empatycznemu słuchaniu jak najdalej też od manipulacji oraz naginania słów rozmówcy do własnych oczekiwań.

Człowiek, któremu zabrakło w życiu doświadczenia akceptacji ze strony innych dla siebie takim, jakim jest, którego otoczenie jedynie wdrażało do założonej wcześniej roli, ma mniejszy dostęp do swojego prawdziwego Ja. Traci kontakt ze swoimi uczuciami i potrzebami. Taka sytuacja do pewnego stopnia dotyczy każdego, wiele codziennych kontaktów z ludźmi ogranicza się do pewnych mniej lub bardziej sprecyzowanych ról, np. pracownika, klienta, rodzica, partnera, dziecka. Jednak gdy kontakty z innymi ograniczają się wyłącznie do tych ról, narastać w nas może poczucie niezrozumienia, osamotnienia, frustracji, zobojętnienia.

Każdy student uczy i każdy wykładowca zdobywa wiedzę: wzajemne obdarowywanie się w

uczeniu przez dyskusję – o tym mniej więcej mówił C. Roland Christensen – w sumie to nic tam porywającego nie było, tylko, ze trzeba uczyć poprzez dialog itd.