Franz Boas (1858 – 1942)

- studiował fizkę, matematykę, doktoryzował się z geografii – ma on świadomość metodologiczną różnicy pomiędzy naukami nomotetycznymi i idiograficznymi

– ze względu na swoje Żydowskie pochodzenie nie mógł rozpocząć kariery w Niemczech, wyjechał do Ameryki. O właściwej antropologii kulturowej można mówić od Boasa.

- 1883 – Wyjazd na ziemię Baffina – relacja ma podstawy starego opisu geograficznego „The Central Eskimo” (1888)

I Kierował Jesup North Pacific Expedition, wyprawą, która miała ustalić wzajemne relacje pomiędzy ludami zamieszkującymi ziemie po dwóch stronach Cieśniny Beringa. Brali w niej udział: Waldemar Bogoras, Waldemar Johelson

- Badania terenowe dyfuzjonistów związanych z Francem Boasem skoncentrowane są głównie na badaniu Indian (Kwakuidów). Boas budując struktury anrtropoliogii amerykańskiej miał świadomość umierania kultur.

- Boas związany był z wieloma ważnymi instytucjami życia naukowego w USA, współpracował z czasopismami „Science”, „American Antropologist”

- Związany był przez całą karierę z Columbia University

- Stworzył najważniejsze instytucjonalne antropologii amerykańskiej i jej etos. Był organizatorem American Anthropological Association

- Autor kilkuset artykułów i wielu książek m. In. „ The Mind of Primitive Man”, „Promitive Art”, “Antropology and Modern Life”, “Race, Language and Culture”

- Boas w niemczech miał kontakt z ewolucjonistami, uznał tę koncepcję za zbyt ogólną, upraszczającą.

- Brak materiał dotyczącego większości kultur świata uniemożliwia tworzenie teorii (ma silną świadomość nomotetyczności). Istotne jest opisywanie rodzimych kultur amerykańskich, gdyż one giną. Dlatego Boas zaczyna prowadzić badania terenowe

- Boaz wyraźnie zwracał uwagę na różnicę pomiędzy teorią kultury i historią kultury. W jego ujęciu niemożliwe było sformuowanie teorii kultury z dwóch powodów: 1) za mała ilość danych pochodzących z konkretnych kultur do opisu 2) nie może być teorii kultury, są historie poszczególnych kultur – każda kultura istnieje w sposób dla niej swoisty, zatem nie można stworzyć jednego modelu (nacisk na idiograficzność) Boas miał w zapleczu diachroniczne myślenie o kulturze (badanie rozwoju w czasie) PARTYKULARYZM HISTORYCZNY (to, co dotyczy części, wybiórczego opisu) polega na założeniu, że każda z kultur rozwija się w sposób dla niej specyficzny

- RELATYWIZM KULTUROWY związany jest m. In. z kwestia prowadzenia badań, nie można używać modeli utworzonych przez jedną kulturę, by zbadać inną. Relatywizm budowany jest na partykularyzmie.

- Ucznowie BOasa: Alfred Lousi Kroeber, Robert Lowie, Edward Sapir, Alexander Goldenwieiser, Ruth Benedict, Margaret Mead.

Zbiorcze podejście do antropologii - W obręb antropologii wpisane są cztery dziedziny:

- antropologia kulturowa

- antropologia fizyczna

- archeologia

- językoznawstwo

Koncepcja areałów kulturowych – DYFUZJONIZM AMERYKAŃSKI

Otis Tufton Mason (1838 – 1908)

- jak pierwszy w 1896 używa pojęcia AREAŁ KULTUROWT

- kurator w Smithson Institution (muzeum))

- założenie areału kulutrowego nie musi oznaczać dyfuzji, może mieć jedynie charakter klasyfikacyjny

- badanie dyfuzjonistyczne (ade area metod) porwadzono w USA głównie w latach 1916 – 1928

Clark Wissler (1870 – 1947)

- z wykształcenia psycholog, rozwinął koncepcję areałów kulturowych

- autor: „American Indian”, „Man and Culture”

AREAŁ KULTUROWY “Jeśli […] weźmiemy jednocześnie pod uwagę wszystkie cechy I przesuniemy nasz punk widzenia na grupy społeczne jako jednostki plemienne, to zdołamy wyodrębnić dość wyraźne ugrupowania. Otrzymamy w ten sposób areały kulturowe, czyli klasyfikację grup społecznych ze względu na ich cechy kulturowe.”

-Każdy areał obejmuje kultury plemienne, które ze sobą sąsiadują. Mają one zestaw cech i odmian cech oraz nieprzerwaną dystrybucję. Kultury, które mają największą liczbę cech charakterystycznych dla danego zestawu stanowią centrum areału, te które mają ich najmniej to peryferia.

- Można znaleźć swie tezy:

1) dyfuzja zjawisk powstających w centrum przebiega koncentrycznie

2) ma jednolite tempo

Obie są jednak uproszczeniem stąd krytyka tej koncepcji

-Kultury nowego świata (ameryk) to piętnaście grup

- Whisler w badaniach uwzględnił przede wszystkim kulturę materialną, formy pokrewieństwa i sposoby zdobywania pożywienia.

- Wg Whisslera składa się z wzorców, WZORZEC to zespół kompleksów cech – stanowią one rysy charakterystyczne dla danej kultury np. wzorem kultury Eskimosów tworzą urządzenia (materialny substrat działania) pozwalające na życie w warunkach arktycznych. Środowisko geograficzne ma na to jedynie niewielki wpływ. (myślenie boasiańskie)

- Koncepcja kultury opiera się na boasowskim podejściu do kultury jako systemu cech – to charakterystyczne dla wszystkich ze szkoły Boasa

Cechy dla Whislera maja wyznacznik materialny, zaś dla Benedith psychiczny.

Konfiguracjoniści – zajmują się zachowaniem jako tym, co wynika z psychiki (R. Benedict)

- Boas nie zgadzał się z tym, że pokrywają się zasięgi upowszechniania różnych cech są zbieżne – areały oparte na kulturze materialnej nie pokrywają się z wyznaczonymi w odniesieniu do religii lub organizacji społecznej.

Edward Sapir (1884 – 1939)

- językoznawca i antropolog

- stwierdził, że „im większy obszar pokrywa dana cecha kulturowa, tym jest starsza”

- autor: „time perspective In aboriginal Arerican culture”

- Whissler zaproponowal w ziązku z tym nazwę AREAŁU WIEKU, który jest areałem kulturowym widzianym przez pryzmat procesu zmian.

- ZASADA DYSTRYBUCJI I WIEKU – Zjawisko o szerszym zasięgu jest starsze, zjawisko o mniejszym zasięgu jest innowacją. Ustalając zasięg zjawiska jednocześnie ustala się względny zasięg czasowy

Alfred Louis Kroeber

Próbę tworzenia tego typu opisów kulturowych tworzyli:

- Henry Devenish Skinner dla Nowej Zelandii

- Malville John Herskovitz dla Afryki

- Ralph Linton dla Madagaskaru