GR.II. 1. CECHY FONETYCZNO-FONOLOGICZNE CDS:

Płaszcz. suprasegmentalna

• tempo mówienia wolne

• wprowadzanie pauz- dłuższe i większa częstotliwość- modulacja melodii

• ściszanie lub wzmacnianie głosu-często szept- modulacja głośności

nieuświadomione rymy, teksty rymowane, dające wrażenie śpiewności- często kołysanki

• nasilona, przesadna akcentacja,

• intonacja przerysowana- zawsze rosnąca, tak jak w zdaniach pytających

Płaszcz. Segmentalna

• Samogłoski

- przedłużanie

- substytucje -zamiana [y] na [i]

• Głoski półotwarte

- najbardziej typowa substytucja: zamiana [r] na [l]

• Spółgłoski :

- szumiące->syczące/ciszące

- elizje

- redukcja grup spółgłoskowych

• Reduplikacja sylab

2. NAWIĄZYWANIE DIALOGU JAKO JEDNA Z PROCEDUR KOMUNIKACJI PREWERBALNEJ

• Matka tuż po urodzeniu podejmuje z dzieckiem wymianę społeczną (zrytualizowaną) – dziecko od razu staje się istotą społeczną, będąc jednocześnie istotą kulturową. Matka reaguje na gesty dziecka, tak jakby miały one na celu porozumiewanie się.

• Nie występuje dialog, lecz pseudodialog- prowadzony przez matkę, ona przejmuje inicjatywę. Rozpoczyna go tylko wtedy, gdy wyczuwa, że dziecko jest gotowe i chętne do przejawiania spontanicznej aktywności i dostosowuje go do rytmu aktywności dziecka, jest niezwykle wrażliwa na wszystkie sygnały wysyłane prze dziecko.

• Dziecko stopniowo odkrywa, że jego aktywność łączy się z matką, która odbiera jego sygnały i reaguje na nie. Prawidłowości te odkrywa łatwiej, jeżeli powtarzają się one w rutynowych i zrytualizowanych sekwencjach (matka jako „biologiczne lustro”

• Dzięki tej możliwości przewidywania, dziecko staje się inicjatorem wymiany i pragnie wywoływać reakcje. Gdy widzi, że jego zachowanie daje oczekiwany efekt, podejmuje ono inicjatywę w dialogu prawdziwym.

3.LUŹNY DYSKURS-JEDNA Z MODALNOŚCI WYKORZYSTYWANYCH PRZEZ MATKĘ W INTEGRACJI Z DZIECKIEM.

Matka zauważa, że gdy pozostawia dziecko samo i nie zajmuje się jego reakcjami to wówczas ono nie reaguje. Matka nie mówi do dziecka by mu coś powiedzieć, ani też po to by nawiązać proces komunikacji dostosowany do niego; mówi w obecności dziecka o wszystkim i o niczym i jeśli zastanawia się nad zachowaniem dziecka to może się ono jej wydawać nasycone pewnym znaczeniem, a niekiedy znów bezsensowne.

Matka mówi do dziecka „o wszystkim i o niczym” – słowa te wypowiadane są bezcelowo ale nie są całkowicie pozbawione sensu przeznaczenia – rozmowy matki w obecności dzieci bez ściśle określonej intencji, nie starając się specjalnie o komunikację, ani ustalenie wymiany.

Dzięki luźnemu dyskursowi dziecko przyswaja sobie gotowe wyrażenia, przyswaja ono wiele powtórzeń.

Rolą dyskursu jest m.in. zapewnienie dziecku dostępu do mowy, pomimo charakteryzującego go ubóstwa zbioru językowego. Efektem jest rozwój nawiązywania kontaktu i transmisji informacji. Tworzy się pewna sfera, w której przeciwstawienie świata obiektywnego i nieobiektywnego nie zostało określone.

4.PROCEDURA OZNAJMIANIA-WYJAŚNIJ POJĘCIE, JEGO ISTOTĘ, PODAJ PRZYKŁADY

• polega na ustaleniu związku międy jakimś tematem, a komentarzem do niego

np. temat- grzechotka

komentarz- to co możemy z nią zrobić- gryzienie, rzucanie, zepsucie

• wspólne działanie matki i dziecka dostarcza tematu, w związku z którym przedstawiony jest komentarz:

• pierwsza forma komentarza- dostarczenie wskazówki, że temat wspólnych działań jest dla obu stron interesujący- śledzenie wzroku mamy, spojrzenie dziecka

• ok. 9 miesiąca życia- ten rodzaj komentarza towarzyszy wokalizacjom (proklamacja- refleksja, komentarz, opinia dziecka)

• później kontakt wzrokowy i wokalizacje mogą łączyć się z wymachiwaniem przedmiotem w celu pokazania go matce

• w drugiej połowie pierwszego roku dziecko jest na drodze do odkrywania na poziomie pozajęzykowym tych pojęć rzeczy i własności, jakie są niezbędne do przyswojenia sobie procedury oznajmiania