Oznaczanie strat prażenia
1. Cel ćwiczenia laboratoryjnego
2. Przebieg ćwiczenia
3. Wyniki i obliczenia
Tabela 1. Oznaczanie strat prażenia
| Numer tygla | Masa próbki i tygla [g] | Masa tygla [g] | Sp [%] | Średnie Sp [%] |
|---|---|---|---|---|
| przed prażeniem | po prażeniu | |||
| a | b | C | ||
| 1 | ||||
| 2 | ||||
| 3 |
Sp [%]= $\frac{a - b}{a - c}*100\%$
gdzie:
a- masa tygla z próbką przed prażeniem,
b- masa tygla z próbką po prażeniu,
c- masa tygla.
Sp [%]=
4. Wnioski
Oznaczanie zawartości materii organicznej
1. Cel ćwiczenia laboratoryjnego
Celem ćwiczenia jest określenie zawartości węgla organicznego w badanej próbce gleby. Zawartość węgla organicznego jest miarą ilości materii organicznej w glebach oraz jest wskaźnikiem stopnia jej humifikacji, czyli przekształcenia związków organicznych w próchnicę glebową. Od zawartości próchnicy w glebie zależą jej właściwości fizyczne, chemiczne oraz biologiczne. Próchnica zwiększa pojemność sorpcyjną i buforowość gleby oraz przyczynia się do powstania trwałej struktury gruzełkowatej, a także do poprawy stosunków wodno-powietrznych. Z jej zawartością w glebie jest zazwyczaj skorelowana ilość azotu.
2. Przebieg ćwiczenia
Oznaczenia zawartości materii organicznej w badanej próbce gleby dokonano metodą Tiurina. 1. Z danej gleby, uprzednio wysuszonej na powietrzu, roztartej i przesianej przez sito o średnicy oczek 0,25 mm, odważono 2 próbki o masie 0,5 g każda.
2. Każdą z naważek umieszczono w szklanej kolbie stożkowej o pojemności 250 cm3, a następnie dodano za pomocą dokładnego dozownika 10 cm3 roztworu dichromianu (VI) potasu w kwasie siarkowym (VI) o stężeniu 0,06 mol . dm-3 oraz około 0,005 g siarczanu (VI) srebra jako katalizatora.
3. Dodatkowo sporządzono ,,ślepą’’ próbkę nie zawierającą gleby: do identycznej szklanej kolby odmierzono 10 cm3 roztworu dichromianu (VI) potasu w kwasie siarkowym (VI), oraz dodano ww. katalizator.
4. Wszystkie kolby nakryto lejkami, które pełniły funkcję chłodnicy zwrotnej.
5. Kolby ogrzewano na łaźni piaskowej do zagotowania, a następnie utrzymywano w słabym wrzeniu jeszcze kilka minut. Roztwory zawierające glebę zmieniły barwę z pomarańczowej na ciemno zielony, zaś próbka z samym tylko katalizatorem zachowała pomarańczową barwę, charakterystyczną dla użytego katalizatora - siarczanu (VI) srebra.
6. Po ostudzeniu kolb spłukano lejki oraz szyjki kolb tryskawkami z wodą destylowaną, a następnie dopełniono do znaku wodą destylowaną i delikatnie wymieszano.
7. Do każdej z kolb z roztworem dodano po 4-5 kropel fenantroliny, będącej indykatorem.
8. Sporządzono roztwór soli Mohra Ostatnią: 23,526 g FeSO4 . (NH4)2SO4 . 6H20 rozpuszczono w wodzie destylowanej zawierającej 20 cm3 stężonego H2SO4 (VI) i dopełniono wodą destylowaną do 1 dm3. Za pomocą roztworu KMn04 o stężeniu 0,01 mol . dm-3 ustalono jego stężenie. W tym celu pobrano pipetą 25 cm3 przygotowanej soli Mohra i miareczkowano roztworem KMnO4 o stężeniu 0,01 mol . dm-3, aż do wystąpienia nie zanikającego słabo różowego zabarwienia. Aby zapobiec zmianie stężenia, roztwór chroniony był przed dostępem powietrza.
9. Sporządzonym roztworem soli Mohra o stężeniu 0,006 mol . dm3 dokonano miareczkowania nadmiaru nie zredukowanego K2Cr2O7. ,,Ślepa’’ próbka po wprowadzeniu 42 cm3 roztworu soli zmieniła barwę z pomarańczowej na ciemno zieloną, zaś próbki z glebą miareczkowano do momentu zmiany ich barwy z ciemno zielonej do oliwkowo – zieloną. Nastąpiło to po wprowadzeniu do każdej z kolb 35 cm3 roztworu soli Mohra.
3. Wyniki i obliczenia
C [%]=$\frac{\left( a - b \right)*n*0,003}{c}*100$
gdzie:
a,b- liczba cm3 soli Mohra użyta do zmiareczkowania próbek: odpowiednio zerowej i badanej,
n- stężenie soli Mohra,
c- naważki próbki glebowej [g],
0,003- ilość węgla [g] reagująca z 1 cm3 soli Mohra o stężeniu 0,137 mol*dm−3
4. Wnioski