BURZA

Magik Prospero, prawowity władca Mediolanu, zostaje wraz córką Mirandą wygnany na dwanaście lat na wyspę przez brata Antonia. Antoniu pomagał książę Neapolu Alonso. Prospero dysponuje magicznymi zdolnościami i dzięki nim może liczyć na pomoc ducha Ariela, którego wyswobodził z uwięzienia na drzewie, gdzie umieściła go przed laty wiedźma. Na wyspie żyje jeszcze jedna ludzka istota, jest to Caliban, syn wiedźmy. Uczy on wygnańców jak przeżyć na wyspie, a ci odwdzięczają mu się nauką swego języka. Ale Caliban nie jest ideałem. Usiłuje zniewolić Mirandę. Za karę Prospero czyni go swoim niewolnikiem. Nadchodzi czas, gdy karty rozdaje los. Oto obok wyspy płynie statek z Antoniem, Alonsem, Ferdynandem, synem Alonsa oraz bratem Alonsa Sebastianem. Jest burza, okręt ulega zniszczeniu. Prospero ratuje rozbitków od niechybnej śmierci, wszak ma magiczne zdolności. Na wyspie Ferdynad i Miranda zakochują się w sobie, chcą się pobrać. Ale Antonio i Sebastian planują zniszczyć Prospera, o tym samym marzy Ariel. Na szczęście nic z tego nie wychodzi. Dobro wygrywa ze złem. Ale i Prospero nie jest mściwy. Przebacza wszystkim, którzy chcieli wyrządzić mu krzywdę i wraca razem  z nimi do Włoch. Na wyspie zostaje tylko Ariel i Caliban, skąd będą śledzić dalsze losy Prospera. Burza to komedia oparta na zasadach włoskiej commedii dell`arte z zachowaniem jedności czasu , miejsca i akcji, a wydarzenia rozgrywają się w przeciągu kilku godzin. Jest to sztuka lubiana i często grywana na scenicznych deskach. Na język polski przetłumaczyli Burzę m.in. Stanisław Barańczak i Maciej Słomczyński.

SEN NOCY LETNIEJ

Tezeusz, król Aten, za 4 dni ma pojąć za żonę Hipolitę. Przybywają do niego Egeusz i Hermia. Ojciec wyznaje, że córka nie chce poślubić Demetriusza, któremu została oddana. Pomimo groźby króla, że ją zabije, Hermia nie chce zrezygnować ze swego wybranka, którym jest Lyzander – to on jej zawrócił w głowie. Podczas gdy król udaje się na rozmowę z Egeuszem, Demetriuszem i Hipolitą, Lyzander i Hermia zostają sami. Ukochany chce aby wzięli ślub i zamieszkali poza Atenami, tam gdzie jego ciotka. Mają zamiar uciec następnego dnia o czym informują przybyłą przybyłą Helenę, która z zazdrości (zanim Lyzander poznał Hermię to właśnie jej przyrzekał miłość) chce zdradzić zakochanych i opowiedzieć ich spisek.
        Tymczasem trwają przygotowania do przedstawienia. Pigwa rozdzielił role w sztuce, próba ma się odbyć następnego dnia w gaju.
         W gaju spotykają się Rusałka i PUK (Robin dobry druch), który opowiada o królowej Elfów Tytanii. Kobieta wziąwszy pacholę, nie chce go oddać królowi Oberonowi, który pragnie go wziąć na giermka. Nagle nadchodzą, rozpoczyna się kłótnia o zdradę i o pacholę. Tytania nie chce oddać dziecka ponieważ jego matka była jej kapłanką, następnie ucieka. Oberon rozkazuje Pukowi przynieść bratki, na które niegdyś spadła strzała Kupidyna. Jeżeli sok z kwiatu poleje się na oczy śpiącej wówczas będzie ona miłowała tego kogo ujrzy po przebudzeniu. Oberon chce użyć tego podstęp wobec Tytanii, aby zakochała się w jakimś zwierzęciu i oddała pacholę.
            W gaju dochodzi do spotkania między Heleną a Demetriuszem, który odrzuca jej miłość. Podsłuchuje ich Oberon (król elfów), któremu PUK przynosi kwiat. Oberon zdecydowany namaścić oczy Tytanii, rozkazuje Pukowi uczynić to samo z Demetriuszem, aby ten błagał o miłość Helenę.
            Oberon namaszcza oczy Tytanii, gdy ta śpi, tymczasem PUK zamiast Demetriuszowi, daje krople Lyzandrowi. Nadchodzą Helena i Demetriusz, który ją odrzuca i odchodzi. Gdy kobieta zostaje sama, zauważa ją Lyzander i wyraża zachwyt nad jej osobą. Ta jednak uznaje to za żart, wychodzi. Lyzander opuszcza śpiącą Hermię, gdy ta się budzi z okrutnego snu, próbuje odnaleźć ukochanego.
            Do gaju przybywają służący, którzy odgrywają scenę. Nagle Spodek zostaje przemieniony, ma głowę osła. Wszyscy go opuszczają. Zbudzona Tytania zauważa go i zakochuje się w nim, zwołuje rusałki, które oddały mu cześć i zaprowadziły do altany Tytanii. Nagle przybywa Oberon, któremu PUK opowiada jak włożył na głowę Spodka oślą głowę. Zbliżają się do nich Hermia i Demetriusz. Hermia nie wierzy, że jej ukochany Lyzander mógł uciec, sądzi, że to Demetrusz go zabił, na co ma wskazywać znak na czole. Właśnie wtedy Oberon zrozumiał, że PUK się pomylił, sprawił, że to Lyzander się zakochał w Helenie, zamiast Demetriusza. W obecności Heleny, Lyzander i Demetriusz zalecali się do niej, dziewczyna uwierzyła, że i Hermia udaje i przeklina ją. Mężczyźni decydują się na pojedynek, na szczęście Oberon nakazuje PUKowi uśpić ich. Do śpiących dołącza również Helena.         
            Oberon widzi jak Tytania usługuje Spodkowi (osłowi), jest w nim zakochana. Król elfów jest zadowolony, opowiada jak Tytania oddała pacholę. Trwają przygotowania na jutrzejszy ślub Tezeusza.
            Tezeusz przybywa na polowanie do gaju wraz z Egeuszem i Hipolitą. Zauważają śpiących. Po zbudzeniu Demetriusz oznajmia miłość Helenie, wyruszają na ślub do Aten. Spodek również się budzi, pamiętając jak był osłem. Wyrusza do reszty służby i oznajmia, że ślub wzięły trzy pary. Oberon zasiada w Sali, wzywa do siebie Filostrata, który mówi o przedstawieniach jakie są do wyboru. O dziwo król wybiera przedstawienie kmiotków, mimo że Filostrat się temu sprzeciwia. Rozpoczyna się prolog.
            Prolog opowiada jak Piram i Tyzbe spotykają się na grobie Ninusa i rozmawiają przez ścianę. Najpierw spłoszył Tyzbę lew i zgubiła płaszcz, który podarło zwierzę zostawiwszy na nim krew. Widząc to Piram pchnął się w pierś sztyletem. Potem Tyzbe wzięła sztylet i włożyła go we własne serce. Po przedstawieniu rozpoczyna się taniec, po którym przybywa PUK. Przybywają również Oberon i Tytania, którzy nakazali elfom, aby dotarły do każdego pokoju niosą błogosławieństwo parom, które wzięły ślub.