Klaudiusz jest władcą Danii. Tron zyskał dzięki szybkiemu małżeństwu z Gertrudą, wdową po bracie Klaudiusza, królu Hamlecie. Stary Hamlet został przez Klaudiusza zamordowany. Kiedy brat spał w ogrodzie, Klaudiusz wlał mu do ucha truciznę, po czym ogłosił królestwu, że króla ukąsił jadowity wąż. Trudno nazwać tę postać z gruntu złą. Tak jak wszyscy bohaterowie Szekspira Klaudiusz jest skomplikowany psychologicznie, jest człowiekiem z własnym charakterem, skłonnościami, wadami i zaletami. Ma plan, ale realizuje go powoli, często zastanawia się nad motywami, skutkami działań – np. w momencie modlitwy.
Zachowanie Klaudiusza wobec Hamleta jest typowe dla kogoś, kto chce się pozbyć rywala do tronu. Klaudiusz zabił brata z żądzy władzy, z zazdrości o tron, żonę, może też i syna. Są to naturalne ludzkie uczucia. Nienaturalne są zbrodnie, jak bratobójstwo. Klaudiusz zdaje sobie sprawę z własnych grzechów. Nie zmienia jednak drogi postępowania. Śledzenie Hamleta, próby wysłania go do Anglii, ogłoszenie bratanka obłąkanym, perswadowanie Gertrudzie własnych planów i opinii – wszystko to mogło wypływać ze strachu przed zemstą Hamleta, albo też z poczucia niedokończenia zadania, pozostawienia przy życiu wroga, który przypomina o zbrodni. Hamlet nie tylko nosi imię ojca. Hamleta kocha lud, szanuje go dwór, jest on wreszcie oczkiem w głowie matki. Zazdrość Klaudiusza może zbliżać się do poczucia zemsty. Podobieństwo Hamleta i dawnego króla może przecież wywoływać w Klaudiuszu chęć zemsty na latorośli brata.

Klaudiusz dochodzi do wniosku, ze postąpił źle, ale jednocześnie nie potrafi zrezygnować z tego, co już posiada. Ma świadomość swojego czynu, wie również, iż Hamlet odkrył jego mroczną tajemnicę, czuje się zagrożony i stąd jego plany zabicia także i księcia. Hamlet nie daje jednak za wygraną i stara się jeszcze bardziej pogłębić klęskę psychiczną stryja. Król brnie powoli w zło, które niejako uwolnił w świecie Szekspirowskiej tragedii. Król nie umie jednak nad tym złem zapanować, a jedna zbrodnia pociąga za sobą kolejne.

Klaudiusz jest typem władcy makiawelicznego. Brat starego Hamleta, króla Danii, decyduje się na zabicie go, by zdobyć koronę, pozycję, a nawet żonę dawnego króla. Zbrodnia, na którą się odważa, dokonana jest podstępnie i w wielkiej tajemnicy. Wydarzenie to decyduje o dalszych losach Klaudiusza oraz królestwa. Stryj Hamleta okazuje się być niegodnym korony, władzy, zaszczytów – jest bowiem skrytobójcą i bratobójcą. Zręcznie, krok po kroku, Klaudiusz zmierza do zdobycia władzy i zaszczytów, co było jego celem. Władca makiaweliczny to właśnie taki, który kieruje się w swym rządzeniu zasadą cel uświęca środki, sformułowaną przez Niccolo Machiavellego (1469–1527) w traktacie Książę. Ideał władcy Machiavellego jest bezwzględny, zręcznie zmierzający do obranego celu. Machiavelli usprawiedliwia takie metody zdobycia władzy, jak spryt, podstęp, manipulacja, a nawet zbrodnia – o ile władca będzie człowiekiem mądrym, realizującym działania dla dobra całego kraju. Ulubionym sposobem rządzenia Klaudiusza jest wywiad, słuchanie donosów, szpiegowanie, podstęp, morderstwo – pozbywanie się przeszkód.
Władza, którą zdobył Klaudiusz, jest dla niego źródłem przyjemności – król ucztuje, podczas gdy jego poddani ciężko pracują. Jest rozpustny i rozrzutny. Rządzi on za pomocą układów dyplomatycznych – zażegnuje konflikt z Norwegią. Klaudiusz umie także sprytnie utrzymywać się na tronie – chce wyeliminować Hamleta, wysyła go do Anglii i tam chce go podstępnie zabić. 

Klaudiusz ginie z ręki Hamleta. Główny bohater przebija szpadą króla-oszusta po tym, jak umierający Laertes wyjawia prawdę o spisku króla przeciw Hamletowi.