Potencjał chemiczny – pochodna cząstkowa energii wewnętrznej po liczbie cząstek, przy stałej objętości i entropii układu. Oznaczany jest przez μ lub μ_i. Może być również definiowany jako pochodna cząstkowa innej funkcji stanu: entalpii, energii swobodnej czy entalpii swobodnej po liczbie cząstek, przy czym pochodna jest obliczona przy zachowanych innych parametrach: ciśnieniu czy też temperaturze.

Potencjał elektrochemiczny () – pojęcie z zakresu elektrochemii oznaczające potencjał chemiczny jonu i w polu elektrostatycznym, zgodnie z definicją IUPAC^[1] opisaną wzorem:

	potencjał elektrochemiczny, J/mol
μi	potencjał chemiczny, J/mol
zi	ladunek jonu, bezwymiarowy
F	Stała Faradaya, F = 96485.33 C/mol
φ	potencjał elektryczny, V

Termin potencjał elektrochemiczny bywa używany potocznie w znaczeniu potencjału katody względem anody lub dowolnej elektrody względem elektrolitu (potencjał jednostkowy).

Potencjał elektrody, E − w elektrochemii, zgodnie z definicją IUPAC^[1] jest to siła elektromotoryczna ogniwa galwanicznego zestawionego z dwóch elektrod:

• po lewej stronie − standardowa elektroda wodorowa,

• po prawej stronie − elektroda, której potencjał jest definiowany.

Zgodnie z konwencją:

E_Celi = E_Prawa − E_Lewa

Dlatego dla celi z standardową elektrodą wodorową (potencjał przyjęty za 0 przez konwencję), jak ta opisana powyżej, otrzymuje się:

E_Celi = E_Prawa − 0 = E_Elektroda

Potencjały elektrodowe mierzy się w woltach.

Ruchliwość jonu, ruchliwość elektrolityczna jonu, U, współczynnik proporcjonalności pomiędzy szybkością przemieszczania się jonu w roztworze (v) a natężeniem pola elektrycznego (E) powodującego ruch tego jonu: v=UE.

Jednostką ruchliwości jonu w układzie SI jest [m²V^-1s^-1]. Dużą ruchliwością odznaczają się jony w roztworach nieskończenie rozcieńczonych, stopionych solach i tlenkach.

Ruchliwość jonu decyduje o przewodnictwie molowym roztworów.

Potencjał Galvaniego (wewnętrzna różnica potencjału), Δφ (czyt. delta fi) – pojęcie z zakresu elektrochemii oznaczające różnicę potencjału elektrycznego pomiędzy dwoma punktami we wnętrzu dwóch faz^[1]. W szczególności, fazy te mogą być dwoma różnymi ciałami stałymi (na przykład dwa połączone metale) lub ciałem stałym zanurzonym w cieczy (na przykład metalowa elektroda zanurzona w elektrolicie).

Generalnie, różnica potencjału Galvaniego jest mierzalna tylko w przypadku jeśli te dwie fazy mają identyczny skład

Potencjał dyfuzyjny – różnica potencjałów powstająca na granicy zetknięcia roztworów o różnych aktywnościach jonów.

Jony dodatnie i ujemne dyfundują z roztworu o aktywności wyższej do roztworu o aktywności niższej. Podczas dyfuzji jony o większej ruchliwości wyprzedzają jony o ruchliwości mniejszej, wskutek czego wytwarza się pewne rozwarstwienie jonów na dodatnie i ujemne. Powstały w ten sposób gradient pola elektrycznego hamuje dalszą wędrówkę jonów ruchliwszych, a przyśpiesza ruch jonów powolnych, wyrównując w końcu ich prędkość.

Na granicy zetknięcia roztworów ustala się wtedy stan stacjonarny o charakterystycznej wartości różnicy potencjałów. Granica faz po stronie roztworu o niższej aktywności ma wtedy ładunek o znaku jonów bardziej ruchliwych.

Ogniwo stężeniowe. Dwie elektrody z tego samego metalu zanurzone do roztworów o różnych stężeniach a więc do roztworów nie homogenicznych wykazywać będą różnicę potencjałów. Ogniwo takie nazywamy ogniwem stężeniowym.

Siła elektromotoryczna (SEM) – czynnik powodujący przepływ prądu w obwodzie elektrycznym^[1] równy energii elektrycznej uzyskanej przez jednostkowy ładunek przemieszczany w urządzeniu (źródle) prądu elektrycznego w przeciwnym kierunku do sił pola elektrycznego oddziałującego na ten ładunek.