Integracja sensoryczna

Beata Turska

Tagi: rozwój zmysłów rozwój dziecka problemy przedszkolaka integracja sensoryczna

Czasem zdrowe, bystre dzieci zachowują się trochę dziwnie: chcą ubierać koszulki wyłącznie na lewą stronę, unikają balonów albo potykają się o własne nogi. Dlaczego?

Sonda

Czy to problem?
Problem z integracją sensoryczną najczęściej dotyczy kilku sfer. Może być mniej lub bardziej nasilony. Czasem nic specjalnego się nie dzieje: ot, dziecko nie lubi włochatych tkanin albo głośnych dźwięków. Czasem jednak daje się we znaki tak bardzo, że malcowi trudno funkcjonować: np. w wieku niemowlęcym płacze i krzyczy podczas zwykłych, codziennych czynności (takich jak mycie, czesanie, obcinanie paznokci czy mycie zębów) albo nie bada świata, bo unika kontaktu z wieloma przedmiotami (a więc nie rozwija się tak jak jego rówieśnicy). Później także nie brakuje mu problemów: może być bardzo niezdarne, mieć problemy w przedszkolu i szkole (bo nie chce dotknąć plasteliny, ma kłopoty z rysowaniem, czytaniem). Na szczęście takim dzieciom  można pomóc. Służy temu terapia integracji sensorycznej.

Można pomóc
Terapeuta najpierw diagnozuje malucha: obserwuje go, rozmawia z rodzicami, przeprowadza testy. Ustala, gdzie tkwi problem, i opracowuje program pomocy. Malec ćwiczy na sali wyposażonej w różne arcyciekawe urządzenia: huśtawki, hamak, materace, piłki, obręcze, skakanki. – Huśta się, skacze itd., ćwiczy z terapeutą, a tymczasem w jego mózgu odbywają się wielkie porządki – tłumaczy terapeutka. Problemy rozwiązuje się u źródeł, a nie od końca. Jeśli dziecko ma kłopot z planowaniem czynności (nie znosi i nie umie zapinać guzików), pracuje nad sobą nie poprzez żmudne powtórki czynności. Najpierw w czasie zabawy uczy się schematu swojego ciała, a potem uczy się odwzorowywania ruchów terapeuty podczas zabawy w lustro. I tak, krok po kroku,  ćwiczy kolejne umiejętności, aż jego ruchy staną się znacznie bardziej zorganizowane.

Nic na siłę!
Jeśli dziecko nienawidzi huśtania lub mogłoby się bujać całymi godzinami, a poza tym robi rzeczy, które cię niepokoją (np. jest wyjątkowo niezdarne, nadwrażliwe), może mieć problem z integracją sensoryczną. Nie ma sensu do niczego go zmuszać. Lepiej pójść z nim do terapeuty.

Zabawa, która leczy
Kłopoty mogą mieć wszystkie dzieci: zupełnie zdrowe, bystre i mądre maluchy, ale też dzieci z porażeniem mózgowym czy mające inny poważny medyczny problem.
• Terapia zawsze jest dobierana indywidualnie do dziecka. Czas trwania terapii zależy od rodzaju i stopnia nasilenia problemu. – Zdrowy maluch, który ma tylko problemy z nauką w przedszkolu czy zerówce, już po pół roku intensywnej pracy może osiągnąć dobre rezultaty. Ale różnie bywa. Nie da się z góry powiedzieć „Wystarczy pół roku, rok terapii” – uprzedza Joanna Burda-Ziemniak, terapeutka integracjisensorycznej. Nie wszystkie problemy da się rozwiązać do końca, ale zawsze można liczyć na znaczną poprawę.
• Rodzice mogą pomóc! Oczywiście ważna jest także współpraca mamy czy taty. – Często proszę rodziców o pomoc w ćwiczeniach i proszę, by w domu starali się kontynuować terapię tak przy okazji, w ramach wykonywania codziennych czynności czy zabawy. I by często chodzili z malcem na plac zabaw, zachęcali do huśtania się, biegania. To także pomaga! 

Tu znajdziesz pomoc
Listę terapeutów integracji sensorycznej można znaleźć m.in. na stronie Polskiego Stowarzyszenia Terapeutów Integracji Sensorycznej: www.pstis.pl. Jest tam także kwestionariusz sensomotoryczny dla dzieci, który może pomóc rodzicom starszaków zorientować się, czy potrzebna jest pomoc.

Sonda