Postkonstruktywizm 1934-41 na Białorusi i w Związku Sowieckim

1. postkonstruktywizm jako przejściowy okres od konstrukcjonizmu do powojennego historyzmu.

2. poskonstruktywizm lat 1934-41 jako samodzielny fenomen w architekturze.

Funkcje:

1. Użytkowa

2. Estetyczna

3. Nowa sztuka- Ideologia

W latach 1934-41 w architekturze Białorusi można zauważyć rozwój zespołowych tendencji w budowie w miastach. (kompleks składający się na jeden budynek) W okresie postkonstruktionizmu awangarda i klasyka dążyła do dialogu z historycznymi prototypami. Postkonstruktywizm jako klasyka ploretariacka, Żołtowskij harmonijny konstruktywizm, Langbard autor projektu teatru i opery w Mińsku- monumentalizm bezkolumnowy. Postkonstruktywizm był czasowo krótkim, ale najbardziej skomplikowanym okresem rozwoju architektury na Białorusi. Słuzył rozwojowi kultury socrealizmu i nowej ideologii.

Cechy:

1. Różnorodnosc stylowych elementów- wyraźna tendencja do stylowej jednolitości Budynek rządu sowietów w Mińsku i Akademii Nauk w Mińsku.

2. Skomplikowana struktura wspoldzialania w budynku 3 najwazniejszych czynnikow: kulturalnego, artystyczno-estetycznego i socjalno-ideologicznego

3. Symetryczność i zespołowość budynków.

Wykorzystanie spuścizny klasycznej w okresie postkonstruktywizmu nadawało dziełowm architektury charakter, przekonanie, że architektura nowej władzy i nowa sztuka ma związke z cała kulturą światową. Jest wiarygodna. Rozwój tendencji monumentalistycznych i pałacowości. Poskonstruktywizm jako przejściowy okres od konstruktywizmu do powojennego historyzmu, monumentalizmu rozpatruje się jako samodzielny fenomen ponieważ mamy tu syntezę elementow i chwytow konstruktonizmu, neoklayki i art. Deco. Fundament postkonstruktywizmu orientowal się na spusciznie klasycyzmu i zasady zespolowosci.