8.

1. Postkolonializm –

• Jako nazwa postawy metodologicznej pojawiła się w l. 80. i 90. ubiegłego stulecia

• Początki krytyki postkolonialnej należy szukać w czasie, gdy państwa należące do europejskich imperiów zaczęły wybijać się na niepodległość

• Tekstem założycielskim Wyklęty lud ziemi Fanona

• Badania postkolonialne zajmują się analizą wyobrażeń świata konstruowanych z imperialnego (dominującego politycznie i kulturowo) punktu widzenia

• Początkowo chodziło tylko o państwa kolonizowane, ale wkrótce rozszerzono dykurs na wszelkie relacje między grupami płciowymi, etnicznymi, pozbawionymi kulturowej samodzielności, zmarginalizowanymi.

• Oznacza niezgodę na bierność wobec kulturowej przemocy

• Łączy się z nim orientalizm:

• Jest sposobem badania określonego obszaru z uwzględnieniem jego języka i kultury

• Jest sposobem myślenia opartym na ontologicznym i epistemologicznym rozróżnieniu między Wschodem a Zachodem

• Jest systemem myślenia, który prowadzi do unieważnienia Wschodu jako obszaru zainteresować badaczy kultury

• Jest korporacyjną instytucją, której celem jest analizowanie i propagowanie kultury Wschodu

• Polega na przedstawianiu egzotyki poprzez swojskie obrazy i narzędzia znane zachodniej kulturze

1. Hegemoniczna historiografia – ściśle związana z postkolonializmem; oznacza sposób prezentowania wydarzeń historycznych z punktu widzenia państwa dominującego-kolonizatora.

2. Kanon – dominujący model literacki, który powstaje poprzez odrzucenie literatury regionalnej, marginalnej. Ma za zadanie wyznaczać standardy językowe i poglądy. Każdy, kto należy do danej kultury powinien nie tylko go znać, ale też umieć w ściśle określony sposób go interpretować (tzw. interpretacja kanoniczna), jest bowiem kształtowany ideologicznie i politycznie, dopuszcza tylko jedno prawidłowe odczytanie. Oznacza brak wolności myśli, wykluczenie czarnych, feministek itp. Z punktu widzenia postkolonializmu kanon jest narzędziem polityki kolonizacji, utrwala stereotypy.

3. „Burza” Szekspira usprawiedliwia kolonizację (wg autorów podręcznika).

4. „Jądro ciemności” Conrada: całkowite niezdrozumienie dla tego, co odmienne od europejskich standardów kultury i zachowania, natychmiastowe wartościowanie skonstruowanej opozycji (my – normalnie, oni – obłąkani), przerażenie z powodu jakiegokolwiek powinowactwa z nienormalnymi dzikusami.