1.Zasady wymowy samogłosek nosowych we współczesnej polszczyźnie oficjalnej wraz z przykładami.

Prawidła poprawnej wymowy polskiej.

- wymowa samogłosek nosowych

* zawsze na końcu wyrazu wymawiamy ą z czystą nosowością bez naleciałości regionalnych

* ę na końcu wyrazów nie wymawiamy, po za sytuacjami, gdy może nam to zmienić kontekst, kiedy czasownik bez nosowości w 1 i 3 osobie liczby pojedynczej będzie miał tą samą formę. np. opisywać.

- końcówki, które w ortografii maja:

- ął- oł

- ęł- eł

- ąli- oli

- ęli – Eli

- wymowa ą, ę w środku wyrazu

ą, ę, zawsze będzie brzmiało z pełną nosowością wtedy, gdy obydwie samogłoski będą znajdowały się przed szczelinowymi

w, f, s, z, sz, ż, s’, z’, ch.

Np. fąfel

Gdy w zapisie ortograficznym ą lub ę jest przed p lub b to wymawiamy zamiast samogłoski nosowej –om- lub –em-

Wymowa ą, ę przed p, b

dąb [domp]

dębu [dembu]

ząb [zomb]

zęby [zemby]

Gdy w zapisie ortograficznym, ą lub ę jest przed t lub d to wymawiamy zamiast samogłoski nosowej –ont- lub –ent-

W ortografii zapis kończący się na t, d

Kąt [[kont]

Prąd pront]

Pręt [prent]

Prędko [prendko]

Rozpęd [rospent]

W ortografii zapis kończący się na c, dz

Bęc [benc]

Brzdąc [brzdonc]

Ksiądz [ks’onc]

Pieniądze [p’en’andze]

Popęd [popent]

Gdy w zapisie ortograficznym ą lub ę jest przed ć lub dź to wymawiamy zamiast samogłoski nosowej –ońć- lub –eń-

W ortografii zapis kończący się na ć, dź

Chęć [cheńć]

Kręcisz [kreńcisz]

Pędzić [peńdzić]

Ścisnąć [ścisnońć]

W ortografii zapis kończący się na cz, dż

Pączek [poṇczek]

Bączek [bonczek]

Stręczyciel [strenczyc’el]

Męczyć [menczyć]

W ortografii zapis kończący się na k, g

Bąk [boŋk]

Pęk [peŋk]

Pstrąg [pstroŋk]

Samogłoska nosowa – samogłoska, podczas wymawiania której strumień powietrza przepływa zarówno przez jamę ustną jak i jamę nosową. Taki przepływ powietrza spowodowany jest opuszczeniem podniebienia miękkiego, skutkiem czego strumień powietrza uzyskuje też dostęp do jamy nosowej. Samogłoska, która nie jest nosowa to samogłoska ustna. Charakterystyczny dla samogłosek nosowych efekt nosowości spowodowany jest zaangażowaniem dodatkowej komory rezonansowej – jamy nosowej.

Ze względu na położenie podniebienia miękkiego samogłoski, podobnie jak spółgłoski, dzielimy na ustne i nosowe.
Samogłoski ustne: i, y, e, a, o, u.
Samogłoski nosowe: ę, ą.
Jeśli chodzi o ę, to na końcu wyrazu traci ono swoją nosowość i powinno być wymawiane jak e, np. robię [robie], myślę [mysle], pracuję [pracuje], wodę [wode], modę [mode].
W środku wyrazu samogłoski nosowe mogą być wymawiane wyłącznie przed spółgłoskami w, f, s, z, sz, ż, ś, ź, ch, np. wąwóz, pąsowy, więzy, wąż, mężny, gałąź, węch.
Przed spółgłoskami, takimi jak: p, b, d, t, c, dz, cz, dż, ć, dź, k, g samogłoska nosowa rozbija się na samogłoskę ustną i jakąś spółgłoskę nosową, np. m, n, ń. Wyrazy: kępa, trąba, mącić, pręt, prędzej, gęba, ząb, chęć wymawiamy [kempa, tromba, moncić, moncić, prent, prendzej, gemba, zomp, chenć]. Właśnie tak jest poprawnie.
Przed spółgłoskami l i ł samogłoski ą i ę tracą nosowość. Wyrazy takie, jak: zaczął, zaczęli, wziął, wzięła wymawiamy [zaczoł, zaczeli, wziol, wzieła].

2. Akcent wyrazowy i zdaniowy w języku polskim wraz z przykładami

Akcent w języku polskim polega na wyróżnieniu pewnego odcinka tekstu (sylaba, wyraz, grupa wyrazów) przez silniejsze wymówienie, czyli zwiększenie siły wydechu, dlatego nosi on nazwę akcentu ekspiratorycznego.

Jeżeli przycisk pada na konkretną sylabę mówimy wtedy o akcencie wyrazowym.

Akcent zdaniowy polega na wyróżnieniu całego wyrazu w wypowiedzi poprzez wzmocnienie artykulacyjne sylaby akcentowanej tego wyrazu. W języku polskim silny akcent wyrazowy pada na pierwszy wyraz w zdaniu lub jeszcze mocniejszy na ostatni wyraz w zdaniu. Dlatego należy tak podporządkować składniki treści, aby na końcowym miejscu stał wyraz najważniejszy. W tej eksponowanej pozycji nie powinny zawierać wyrazy pomocnicze lub drugorzędne pod względem znaczeniowym. Przesunięcie akcentu na wyraz inny niż ostatni jest uzasadniony wtedy, gdy chcemy w ten właśnie sposób wyróżnić pewien element treści.

Akcent zdaniowy może mieć postać klasycznego akcentu logicznego lub akcentu emocjonalnego, któremu będzie towarzyszyć zabarwienie emocjonalne.

Przykład:

Marta lubi te żelki.
To Marta lubi te żelki.
Te żelki lubi Marta.

Akcent wyrazowy w języku polskim w zasadzie pada na drugą sylabę od końca np. kolorowy, krzesło, Darek.

Na trzeciej sylabie od końca będziemy akcentować wyrazy pochodzące z łaciny lub greki z końcówką –yka-, -ika- np. matematyka, pedagogika, polityka, Afryka, Ameryka, w czasownikach dokonanych liczby mnogiej w 1 i 3 osobie –śmy-, -ście- np. zrobiliśmy, poszliśmy, chorowaliśmy, daliśmy, pojechaliście.

W czasownikach „dokonanych w trybie przypuszczającym akcent będzie padać na 4 sylabę np. zrobilibyśmy, umylibyśmy

Wyrazy, które akcentujemy na pierwszej sylabie od końca i są to tzw. skrótowce – akcent oksytoniczny np. ZetHaPe, BeHaPe.

3. Prezentacja: jaki jest to rodzaj wystąpienia, cele, sposoby przekonywania, struktura, metody przygotowania

Prezentacja – jest najważniejszą forma wystąpienia w biznesie. Podczas planowania prezentacji należy wziąć pod uwagę następujące czynniki:

- rodzaj prezentacji

- rodzaj słuchaczy

- cel prezentacji, czyli język, styl, pomoce naukowe ( ulotki, slajdy, foldery, filmy, sprzęt)

Prezentacja dzielą się na:

- szkoleniowe

- informacyjne i informacyjno szkoleniowe

- promocyjne

- przetargowe – w których chodzi o pozyskanie klienta lub zlecenia lub powstrzymania już istniejącej współpracy

Prezentacje mają na celu:

- informować – wtedy prezentacja taka przedstawia nowe trendy, nowe informacje, nowe sposoby działań, wspiera lub wzmacnia wiedze

- perswadować – na ogół jej celem jest przekonanie potencjalnych klientów o wyższości waszego produktu nad produktem konkurencji lub ma zmierzać do zmiany opinii i nastawienia słuchaczy.

* rodzaj słuchaczy – analiza słuchaczy i odbiorców jest to jeden ze sposobów lub spis cech odbiorców (wiek, płeć, wykształcenie, specyfika zainteresowań, najważniejsze osoby, stosunek do prezentacji).

- cel – musi być konkretny, ma mieć charakter perswazyjny, czyli sprzedać, zapromować, zachwalić.

- sposób prezentacji:

* język

*styl mówienia:

+ bezpośredni - występuje wówczas, gdy mówca określa daną sytuacje używając zwrotów „jest to niedopuszczalne”, „ jest to przerażające”, „woła to o pomstę do nieba” w zależności od tematu.

+ pośredni – występuje, gdy powstrzymujemy się od jakichkolwiek prób nazwania kwalifikacji lub oceny sytuacji i prowadzimy słuchaczy w taki sposób, aby sami wyciągnęli wnioski

- pomoce – wykorzystywać wszystkie zdobycze techniki

Czas prezentacji:, aby prezentacja był skuteczna jej czas całkowity nie powinien przekraczać dwóch godzin. Jeżeli mamy wpływ na planowanie godziny należy ustalać ja pomiędzy godziną 9 a 12, nigdy nie powinno mieć to miejsca po posiłkach.

Korzystanie ze źródeł:

- źródła pierwotne to takie, które już badano lub takie, które powstały specjalnie na potrzeby problematyki np. wyniki badań marketingowych

- źródła wtórne to materiały już istniejące i wykorzystywane jako źródła, ale do prezentacji należy wykorzystywać wszystkie możliwe, czyli książki, gazety, czasopisma, periodyki naukowe i branżowe, raporty naukowe, raporty badawcze, raporty cykliczne, raporty roczne

- publikacje ministerstw i agent rządowych

- filmy, programy telewizyjne i radiowe

- komunikaty prasowe i komunikaty agencji informacyjnych

- badania branżowe

- Internet

Oprócz faktów prezentacja może zawierać:

- dane statystyczne

- przykłady

- anegdoty i dykteryjki związane z tematem

- dane biograficzne

- historyjki i wydarzenia z własnego doświadczenia korespondujące z tematem

- dane encyklopedyczne

- definicje

- studia przypadków

- cytaty i żarty związane z tematem

Struktura prezentacji:

- wstęp - musi zawierać tytuł prezentacji oraz zainteresowania prelegenta, temat powinien być umieszczony w głębszym kontekście np. społecznym lub gospodarczym, jeśli organizator nie przedstawi prelegenta należy wyraźnie podać swoje imię i nazwisko, stanowisko należy wymienić funkcje, jaka pełni się w przedsiębiorstwie należy powiedzie o swoich zainteresowaniach związanych z tematem, można tez nawiązać do miejsca, w którym odbywa się prelekcja, np. „witam państwa niezmiernie miło mi, że zaproszono mnie do wystąpienia w tej pięknej zabytkowej sali przed tak znamienitym audytorium”, „Witam państwa nazywam się Jan kowalski jestem przedstawicielem..........firmy, w firmie pełnie funkcje.........., będę mówić państwu na temat.................., który jest mi bliski, ponieważ jest to temat związany z moim zainteresowaniem, hobby.

to synteza i podsumowanie argumentów i materiału dowodowego oraz wyciągnięcie wniosków Należy powiedzieć:

- o czym będzie opowiadać,

- należy opowiedzieć o opiniach szkołach, myślach i kierunkach, teoriach dotyczących danego tematu można tutaj cytować źródła,

- należy postawić tezę lub tezy główne dotyczące tematu, ale nie więcej niż trzy

- rozwinięcie – jest to omówienie poszczególnych tez, które ilustrujemy przykładami i innym materiałem dowodowym np. zdjęcia, slajdy, filmy, foldery

Wszelkie materiały przygotowane do prezentacji należy rozdać po prezentacji.

- zakończenie – jest. Reasumując dajemy odpowiedź na pytanie, co z tego wynika.

Angażowanie słuchaczy

- nie należy rzucać oczywistych stwierdzeń

- nie oznajmiać, lecz finezyjnie i z elementem zaskoczenia bawić się z publicznością przeplatając prezentacje anegdotami związanymi z tematem

- w trakcie prezentacji należy zapraszać słuchaczy do wypowiedzi grając role „adwokata diabła” tzn. uporczywie prezentować przeciwny punkt widzenia albo powtarzać „tak, ale…”

- należy zaznaczyć na początku, że będzie można zadawać pytania, które słuchacze w trakcie prezentacji będą zapisywać a zadawać będą je po prezentacji, w taki sposób można uniknąć pytań retorycznych, które maja na celu przytłoczyć prelegenta.

Udana prezentacja pozostawia uczucie ożywienia i niedosytu u słuchaczy, natomiast u mówcy powinna zostawić zmęczenie. Jeśli prezentacja ma za zadanie sprzedane produktu to jej dobry efektem jest kolejka składających zamówienia.

4. Wpływ komunikatów niewerbalnych na komunikację bezpośrednią w biznesie.

Elementarne zasady sprawnego porozumiewania się.

Komunikowanie się, czyli porozumiewanie się jest procesem złożonym. Komunikacja oznacza być w relacji, zrzeszać się. Jej zadaniem jest przekazywanie informacji pomiędzy ludźmi. Podstawowym narzędziem komunikacji jest język

Komunikacja interpersonalna jest to jedna z form porozumiewania się ludzi. Jest procesem wymiany wiadomości pomiędzy dwiema osobami. W komunikacji interpersonalnej wiadomości przekazywane są za pomocą sygnałów, które możemy podzielić:

- werbalne i słowne

- niewerbalne - pozasłowne takie jak: głos, gesty – ręce, nogi, tułów – sylwetka powinna mieć neutralne ułożenie, mimika – powinny pracować tylko i wyłącznie mięśnie mimiczne od brody do nosa, kontakt wzrokowy – różnie odbierany w różnych kulturach i różnych sytuacjach, postawa ciała

Komunikacja może odbywać się na trzech poziomach:

- faktyczny poziom komunikacji – swobodna rozmowa na nieistotne tematy, które mają charakter towarzyskiej pogawędki. Zachodzi najczęściej wtedy, gdy ludzie spotykają się po raz pierwszy

- instrumentalny (manipulowany) poziom komunikacji – rozmówcy przekazują informacje w celu wywołania konkretnego zachowania u odbiorcy komunikatu.

- afektywny (emocjonalny) poziom komunikacji, – kiedy ludzie się angażują w to, co robią, ujawniają swoje poglądy, postawy, emocje

Zasady dobrej komunikacji

- utrzymanie kontaktu wzrokowego z rozmówcą

- skupianie się na tym, co chce powiedzieć rozmówca

- zaangażowanie komunikacji niewerbalnej

- zadawanie pytań w przypadku wątpliwości żeby lepiej zrozumieć

- interesowanie się tym, o czym mówi nadawca

- wyrażanie uczuć

- wyłonienie istotnych treści

- nie radzimy, jeśli nie jesteśmy o to poproszeni

- dajemy werbalne i nie werbalne sygnały, że rozumiemy to, co przekazuje nam nadawca

NADAWCA:

INTENCJA (zamiar, myśl, uczucia)

KODOWANIE (przekład zamiaru, myśli i uczuć na informacje)

WIADOMOŚĆ ( informacja przekazana w postaci sygnałów, czyli zachowań werbalnych i nie werbalnych)

KANAŁ KOMUNIKACYJNY (droga przekazu)

ODBIÓR WIADOMOŚCI (aktywny odbiór sygnałów)

ODKODOWANIE ( przekładanie odebranych sygnałów na treść i nadawanie znaczenia)

INTERPRETACJA ( intencje, jakie odbiorca przypisuje nadawcy)

ODBIORCA

Proces komunikacji

W kontaktach bezpośrednich werbalnych (słownych) zawsze przekazujemy komunikaty pozasłowne, co sprawia, że komunikacja ma charakter dwukierunkowy, ponieważ jesteśmy nadawcą i odbiorca jednocześnie. Charakter jednokierunkowy komunikacji występuje głównie w mass mediach np. oglądanie telewizji, czytanie gazety. Sygnały pozasłowne są nadawane nieświadomie, gdyż koncentrujemy się tylko i wyłącznie na słowach.

5. Zasady prowadzenia służbowych rozmów telefonicznych w biznesie.

Rozmowa telefoniczna jest rodzajem rozmowy pośredniej (bezpośrednia rozmówca jest obecny) w kontaktach nadawca – odbiorca.

Zalety:

- niewidoczne są sygnały niewerbalne niepozytywne wpływające na kontakt takie jak złość, zakłopotanie, rumienie, znudzenie itp.

Wady:

- nieużywanie języka ciała

- brak ilustracji zachowania

- brak kontaktu wzrokowego

- podwyższone ryzyko nieporozumień

- stały przymus mówienia gdzie pauza akustyczna, czyli milczenie jest irytująca

Głos nastraja słuchacza i taki, który nie brzmi dobrze irytuje bądź zniechęca do prowadzenia dalszej konwersacji. W rozmowie przez telefon wszystko należy mówić przynajmniej o jeden ton uprzejmiej niż w rozmowie bezpośredniej, ponieważ nie możemy sobie pomóc takimi środkami pozawerbalnymi, jakimi są mimika i gest. Jedynie z głosu rozmówca może odczytać niewidoczne sygnały zarówno pozytywne jak i niepozytywne.

We wszystkich rodzajach rozmów telefonicznych do dobrego tonu należy:

- rzeczowość wypowiedzi (nie domysły, ale fakty)

- poprawność językowa (bardzo staranny język oficjalny)

- znajomość psychologii (całkowite nastawienie na rozmówce)

Rzeczowość wypowiedzi – przestrzeganie zasad rzeczowości to koncentracja na faktach, należy wie uważać, aby przy różnicy zdań koncentracja nie została przesunięta na osobę i aby rozmowa nie stała się bezprzedmiotową, ponieważ w takich sytuacjach dochodzi do podniesienia głosu, werbalnego ataku, znieważenia partnera lub agresywnej obrony własnego ja

Poprawność wypowiedzi – rzeczowość nie może być jedynym celem, zatem należy zwrócić uwagę na językowy aspekt wypowiedzi jako uzupełnienie jej prawdziwości, dlatego zwracamy uwagę na poprawność względem normy ortofonicznej, intonacje, akcent, wymowę. Zwracamy baczną uwagę na używanie wyrazów i wyrażeń fachowych lub innych zrozumiałych dla rozmówcy jak np. skróty, wyrazy obcego pochodzenia. Język powinien być zrozumiały pod względem wszystkich kryteriów także grup społecznych. Wypowiedzi powinny być krótkie, proste, przejrzyste i logiczne. Właściwa akcentacja (akcent logiczny) winien być dostosowany do odpowiednich elementów wypowiedzi. Podczas rozmowy telefonicznej powinno być właściwe, zrozumiałe stosowne tempo mowy.

Znajomość psychologii – akcent psychologiczny (cała otoczka rozmowy) tj. koncentracja na rozmówcy, przekazywanie informacji tak, aby innym się to podobało (nadawcy nie musi się to podobać). Najlepiej, aby informacje w rozmowie telefonicznej były przekazywane tak jak sam nadawca chciałby by się do niego zwracano (ton, intonacja, grzeczność). Odpowiednie (delikatne, ale rzeczowe) sformułowanie i przekazanie niemiłych dla rozmówcy informacji np. odwołanie rezerwacji, powiększenie kosztów itp. Ponieważ praca z telefonem jest swego rodzaju pracą na forum publicznym to zachowania słowne werbalne są kreowaniem nie tylko swego wizerunku, ale tez wizerunku twojego przedsiębiorstwa.

Czynności „zawodowe” przed podniesieniem słuchawki:

- przygotować przybory do pisania

- przerwać trwające rozmowy, prowadzenie jednoczesnej rozmowy z kimś innym nie ma prawa mieć miejsca. Prowadzenie jednoczesnej rozmowy jest lekceważeniem klienta i brakiem dobrych manier.

- nie mówić z pełnymi ustami np. guma do żucia.

- wyeliminować głosy i dźwięki, które mogą zagłuszać rozmowę

- koncentrować się na rozmowie. Najważniejsze są pierwsze słowa w rozmowie telefonicznej, które nie mogą zabrzmieć gorączkowo, obcesowo, nie należy sprawiać wrażenia mów szybko, bo nie mam czasu, bo w ten sposób demonstrujemy brak zainteresowania rozmówcą.

- uśmiechnąć się do siebie dosłownie i w duchu, ponieważ wtedy zmienia się głos a uśmiech jest odprężający i jest balsamem dla duszy, co ma wpływ na barwę i ton głosu.

Sposoby prowadzenia rozmowy

Tylko przyjemna intonacja głosu to niezbędny warunek przekonującej argumentacji. Innym niezbędnym warunkiem jest dynamika wypowiedzi jako podstawa warunkująca przekonujące oddziaływanie np. „można to i tak ująć, ale należałoby także wziąć pod uwagę fakt…”

Reguły prowadzenia rozmów:

- nie należy rozpoczynać żadnej rozmowy od „nie” niezależnie czy jest to kontakt bezpośredni telefoniczny czy pismo urzędowe

- treści negatywne formułujemy tak, aby nadać im pozytywne brzmienie a przynajmniej nadać akcent neutralny np. formułowanie „przykro mi jest” zawsze będzie wyrażać troskę i zakłopotanie i ciągłe ich wypowiadanie sprawi wrażenie pogrążenia w żalu. Należy unikać częstego sformułowania „niestety”. Pod koniec rozmowy nie powracamy nigdy to tego, co miało wydźwięk negatywny.

- stosujemy technikę zakamuflowania negatywnych myśli tj. forsowania pytań

Błędy w komunikacji telefonicznej

- niepewność w wyrażaniu się tj. drżący głos, zacinanie się, problem w doborze słów, strach przed popełnienie błędu językowego

- nieprawidłowy dobór słów (niezrozumiałe, za mądre)

- nieznajomość zasad prowadzenia rozmowy, czyli czas trwania, sposób słuchania, stawiania pytań

- zbyt długie wstępy

- zbyt duża ilość wyrażeń spoza języka literackiego, czyli tzw. kolokwializmy

- nieprawidłowa modulacja głosu

- nieprawidłowa intonacja i akcent

- nie koncentrowanie się na rozmowie

- przeoczenie istotnych faktów

- przerywanie wypowiedzi rozmówcy

- dominacja nad rozmówca

- ostry moralizatorski ton

- nieuprzejme zachowanie np. arogancja

- brak dyplomacji (nietaktowne postępowanie werbalne, nietaktowny dobór, slow)

- zadawanie niedyskretnych pytań

- nieśmiałość i zdenerwowanie

- brak reakcji na komunikat rozmówcy

- zbyt długie monologi ze strony nadawy

- przedstawienie zbyt dużej ilości argumentów

- zbyt rzeczowe suche mówienie

- zbyt skomplikowane słownictwo

- nieprawidłowe formy zwracania się do rozmówcy

- zbyt dużo sformułowań negatywnych

Różne sposoby słuchania rozmówcy

- nieme słuchanie – polega na użyciu słów potwierdzania, potakiwania „Ahaa” , „myhyy”, „oczywiście”, „dokładnie” ma zastosowanie w sytuacji, gdy nasz rozmówca ma potrzebę wygadania się i wyrzucenie z siebie złości

- uważne słuchanie polega na użyciu zdań potwierdzających i stosowane jest, gdy nasz rozmówca musi być kierowany, stymulowany, motywowany. Nigdy w takiej sytuacji, gdy rozmówca narzuca nam pogląd nie licytujemy się z nim ani nie wyrażamy swoich wątpliwości tylko wysłuchujemy go.

- aktywne słuchanie – polega na wymianie zdań i stosujemy je, gdy sprawa jest trudna albi wielopłaszczyznowa.

POWIEDZIANE NIE ZNACZY USŁYSZANE, USŁYSZANE NIE ZNACZY ZROZUMIAŁE, ZROZUMIAŁE NIE ZNACZY ZAAKCEPTOWANE.

Czynniki głosowe w rozmowach telefonicznych:

- mówimy wolniej niż w kontaktach bezpośrednich, ale bez wrażenia, że usypiamy, używamy właściwego, stosownego, kontrolowanego przez siebie tempa mowy gdyż wtedy dopiero panujemy nad rozmową a rozmówca za nami nadąża

- modulujemy głos tak, aby wiadomo było czy na końcu zdania jest pytajnik czy jest to inny rodzaj zdania

- uśmiechamy się sympatyczny uśmiech nadaje sympatyczny ton i ciepłe brzmienie głosu, co wywołuje wrażenie, że rozmówca jest przyjemny, pomocny, skuteczny i najważniejsze zainteresowany rozmową

- właściwie rozkładamy akcenty zdaniowe – logiczne poszczególnych zdaniach a przede wszystkim w całych partiach wiadomości albo informacji, na które chcemy zwrócić uwagę podkreślając „to jest naprawdę ważne”

- upewniamy się ze jesteśmy dobrze rozumiani a na zrozumienie ma wpływ bardzo staranna artykulacja a szczególnie liczebniki i głoski bezdźwięczne

- jeśli chcemy na interesancie wywrzeć dobre wrażenie unikamy słowa „może”, „niewykluczone” unikać zmyślania i zaproponować, że się zatelefonuje w tej sprawie

- mówimy zwięźle bez zawiłych opisów

- unikamy żargonu firmowego w rozmowie z kontrahentem