Opisz drogę duchową wspólnoty modlącej się Księga Psalmów
Wg. Gilberta psałterz to duchowa pielgrzymka (tak zatytułowany jest jeden z rozdziałów). Autor dzieli psalmy na sześć zasadniczych części:
Ps 1-2
Ps 3-41(40)
Ps 42(41)-72(71)
Ps 73(72)-89(88)
Ps 90(89)-106(105)
Ps 107(106)-150
Psalmy z pierwszej części uznawane są, jako wstęp do całego zbioru. Często psalmy te były czytane razem, jako jeden psalm. Psalm pierwszy podejmuje temat „dwóch dróg” – jedna prowadzi do katastrofy, a druga jest pełna żywotności, szczęścia z powodu obecności Pana w ich życiu. Psalm drugi rozszerza to na wszystkie ludy a nie na pojedynczą jednostkę. Każdy bunt narodu musi się skończyć kapitulacją ludu wobec wielkości JHWH. Psalmy niosą ze sobą stwierdzenia takie jak: szczęście każdego człowieka zależy od wyboru, którego on dokonuje na rzecz Pana oraz postać Mesjasza, który kiedyś powszechne poddanie się wszystkich narodów Panu uczyni rzeczywistością, znajduje się w centrum historii wszystkich narodów.
Wszystkie psalmy z tej części (księga pierwsza) należą do zbioru noszącego imię Dawida z wyjątkiem Ps 33(32). Psalm ten różni się od pozostałych że nie jest modlitwą inwidualną, tylko całego narodu. Większość z nich to prośby skierowane do Boga – suplikacje lub lamentacje – zanoszone w najtrudniejszych sytuacjach życiowych. Walka jest bolesna dla psalmisty, ale dzięki pomocy Boga, nie beznadziejna.
W tym zbiorze następuje problem z autorstwem poszczególnych psalmów. Psalmy od 42-49 przypisane są autorstwu synów Koracha. Psalmy 51-72 to zbiór Dawidowy z tym, że Ps 50 przypisany jest Asafowi, psalmy 66, 67 i 71 nie mają przypisanego autorstwa, a psalm 72 przypisywany jest Salomonowi, ale kończy się wzmianką o Dawidzie. Widać zasadnicze różnice z poprzednimi częściami: wymiar wspólnotowy, narodowy tekstów, a nie tylko inwidualny; Syjon ukazany jest, jako zasadniczy punkt odniesienia. Psalmista zwraca się do Boga, oczekując Jego pomocy, a w niektórych psalmach widać zwycięstwo Boga nad narodami. Pan również występuje przeciwko swojemu narodowi (Ps 50), który go w kolejnym psalmie przeprasza. Jest to przejście od doświadczenia jednostki do doświadczenia ludu, który w konfrontacji z nieprzyjaciółmi doznaje niepowodzeń. Jednak całą nadzieje pokłada w Panu i to od Boga oczekuje pomocy. Druga księga psałterza kończy się wizją pokoju. Doświadczenie udręki jest tu bardziej stonowane.
W księdze III psałterza znajdują się psalmy przypisane autorstwu Asafa (Ps 73-83) i synom Koracha (Ps 84, 85, 87, 88). Psalm 86 jest przypisany Dawidowi, a 89 Etanowi. Psalmy Asafa kładą nacisk na sąd Boży, można powiedzieć, że zawierają przepowiednie prorockie. Psalmista zwraca się do JHWH, a Ten zdaje się milczeć. Autor wspomina cuda zdziałane przez Niego na rzecz swojego ludu. Psalmy autorstwa synów Koracha mają podobny charakter: proszą o Boże przebaczenie. Tu też pojawia się watek upadku dynastii Dawidowej. Pobrzmiewa wyraźnie echami kryzysu. Psalmista wraz z całym ludem znalazł się w ciemnościach. W tej sytuacji pozostaje mu jedynie modlitwa i nadzieja, że Bóg wysłucha swojego ludu i powróci do niego, czyli odnowi z nim swoje przymierze.
Jest to najkrótsza księga psałterza. Większość należących to tej części psalmów nie jest nikomu przypisana. Psalm 98 jest „pieśnią nową”, mówiącą o zwycięstwie Pana. Nieprzyjaciele już nie górują nad narodem wybranym, bo Pan jest ponad nimi. Lud jednak nie ukrywa swojej winy, wie, że Pan przebacza. Wspólnota zostaje wezwana, by już nie grzeszyć i obiecuje nie popełniać więcej grzechów. Księgę rozpoczyna i kończy psalm, w których pojawia się modlitwa o powrót Łaski Bożej, a potem o powrót wygnańców z niewoli.
To jest największa i najobszerniejsza księga psałterza. To tutaj najczęściej występuje wezwanie Alleluja, znajdujące się już pod koniec poprzedniej księgi. Środkową część księgi zajmują psalmy wstępowania, które poprzedzone zostały długą, medytacyjną modlitwą nad Prawem. Tu też znajdują się modlitwy zarówno wspólnotowe, jak i inwidualne oraz jeden psalm (112) będący pochwałą człowieka sprawiedliwego. To głównie uwielbienia zanoszone przez synów Syjonu przy końcu księgi, oraz dziękczynienia za dar wyzwolenia przez Pana. Widać tu radość, a jej prawdziwym źródłem jest JHWH. To droga wspólnoty dotykająca wielu wymiarów jej życia, często bardzo bolesnych, ale przeżywanych w radości i naznaczonych błogosławieństwem. Widać wyraźnie, że przeważające w przeszłości doświadczenie cierpienia, wyrażone w księdze pierwszej, przezwyciężone zostało przez postawę uwielbienia Boga. Wierności człowieka odpowiada jak echo wierność Pana, który triumfuje i pociąga do siebie.