SYSTEM MEDIALNY:
Według Małgorzaty Dobek-Ostrowskiej jest to zespół mediów masowych działających w społeczeństwach narodowych, w różnych sektorach, jak prasa, radio, telewizja czy telekomunikacja.
Media masowe są dziś nieodłącznym elementem współczesnego świata. Wiąże się to z dużym oddziaływaniem na życie każdego człowieka. Jeśli pójdziemy dalej można stwierdzić, że determinują one życie całych społeczeństw. O tym, że technologie komunikacyjne zmieniają w znacznym stopniu funkcjonowanie naszego świata i nas samych, mówi Marshall McLuhan. To właśnie jego autorstwa są pojęcia globalna wioska czy galaktyka Guttenberga.
Każdy system medialny operuje na określonym terytorium, którego zasięg wyznaczają granice konkretnych państw. Oddziałuje on na otoczenie zewnętrzne, ma wpływ na ewolucję i przeobrażenia dokonujące się w sferze społ. Polit., kult. I ekonom.
Wg definicji McQuail’a system medialny to zespół mediów masowych działających w społeczeństwach narodowych, w różnych sektorach jak prasa, radio, telekomunikacja.
CENTRALNE ELEMENTY SYSTEMU MEDIALNEGO SĄ ORGANU FUNKCJONUJĄCE NA RYNKACH:
PRASOWYM- REDAKCJE DZIENNIKÓW I CZASOPISM
RADIOWYM- STACJE I SIECI RADIOWE
TELEWIZYJNYM- KANAŁY I SIECI TV
NOWYCH MEDIÓW- PORTALE INTERNETOWE
TELEKOMUNIKACYJNYM- OPERATORZY SIECI TELEFONICZNYCH.
NA ZRÓŻNICOWANIE SM WPŁYWA:
Wielkość ( zasięg) systemu i jego centralizacja
Stopień polityzacji mediów
Źródła finansowania
Stopień publicznej regulacji i kontroli
CZTERY SFERY NACISKU WG D. MCQUAIL’A:
SFERA EKONOMICZNA- Konkurenci, agencje prasowe, reklamodawcy
SFERA POLITYCZNA I SPOŁECZNA- legalne instytucje polit., grupy nacisku
PUBLICZNOŚĆ ZE SWOIMI WYMAGANIAMI, POTZREBAMI, OCZEKIWANIAMI I ŻYCZENIAMI W STOSUNKU DO MEDIÓW
SFERA KULTURY ORAZ WYDARZENIA
Kryteria, w odniesieniu do których można dokonywać porównywania systemów medialnych (zachodnioeuropejskich i północnoamerykańskich):
Rozwój rynków medialnych , ze szczególnym naciskiem na słaby lub wysoki rozwój prasy masowej.
Paralelizm polityczny, czyli stopień i charakter powiązań pomiędzy mediami i partiami politycznymi, lub w szerszym znaczeniu stopień , w jakim dany system medialny odzwierciedla główne podziały polityczne w społeczeństwie.
Rozwój profesjonalizmu dziennikarskiego.
Stopień i charakter interwencji państwa w system medialny
Kryteria dla analizy porównawczej- Blumler i Gurevitch (1975 r.):
Stopień kontroli państwa nad organizacją mediów masowych
Stopień stronniczości mediów masowych.
Stopień integracji elit medialnych i politycznych.
Charakter legitymizacji instytucji medialnych.
STRUKTURA SYSTEMÓW MEDIALNYCH:
Jedna z najbardziej oczywistych różnic miedzy SM związana jest z rozwojem prasy masowej. Ma ona wymiar ilościowy, wskazuje na rozbieżności związane z charakterem prasy, związki między czytelnikami a prasą , rolę prasy w szerszym kontekście komunikowania społecznego i politycznego.
Gazety w krajach południowoeuropejskich są skierowane do wąskiej grupy elit, czyli wykształconych i politycznie aktywnych mieszkańców miast. (są wyrafinowane i upolitycznione). Natomiast gazety w krajach Europy Północnej i Ameryki Południowej są adresowane do publiczności masowej, niekoniecznie zaangażowanej w świat polityki.
W krajach Europy Południowej można zauważyć znaczne rozbieżności we wskaźnikach czytelnictwa prasy pod względem płci, natomiast w pozostałych regionach te rozbieżności są niewielkie lub wcale nie istnieją. W Europie Płd. Media były silnie związane ze sferą polityki, którą od lat zajmowali się wyłącznie mężczyźni ( względy historyczne), dlatego kobiety rzadziej czytały gazety.
Rozbieżności pod względem mediów drukowanych i elektronicznych. W krajach, gdzie występuje niski poziom czytelnictwa gazet, podstawowym źródłem informacji na temat wydarzeń politycznych dla odbiorców masowych są media elektroniczne.
W krajach, gdzie prasa masowa nie rozwinęła się na przełomie XIX i XX wieku, nie wykształciła się ona już nigdy, mimo że kraje te osiągnęły taki sam poziom piśmiennictwa oraz rozwoju politycznego i gospodarczego jak kraje, w których prasa taka istnieje.
Rozróżnienie miedzy masową prasą tabloidową a elitarnymi gazetami ‘opiniotwórczymi’ oraz systemami, w których taka stratyfikacja rynku prasowego nie występuje wcale lub w niewielkim stopniu.
Rynki prasowe różnią się też pod względem proporcji gazet lokalnych lub regionalnych i gazet ogólnokrajowych. W niektórych państwach ( WB, WŁ., HISZP.) rynki są zdominowane przez gazety o zasiegu ogólnokrajowym lub ponadregionalnym, a w niektórych ( SZ,KANADA)- przez gazety lokalne, a np. w Niemczech, Francji- istnieje równowaga między prasą o zasięgu ogólnokrajowym i regionalnym. Większe zróżnicowanie polityczne istnieje głównie na rynkach o zasiegu ogólnokrajowym
Niektóre rynki krajowe są po prostu większe od innych, co może wpływać na liczbę instytucji medialnych, na krajowe prawo medialne, relacje między tymi instytucjami, a aktorami politycznymi
Czynniki językowe, które prowadzą do segmentacji rynków medialnych np. Szwajcaria lub Belgia lub wzrostu znaczenia konkurencji spoza rynków krajowych np. w Irlandii, Kanadzie lub Austrii.
PARALELIZM POLITYCZNY:
Od czasów reformacji istotną rolą mediów drukowanych było wspieranie stronnictw politycznych. (dziennikarz jako wysłannik partii politycznej/ dziennikarz jako neutralny arbiter)
Dziennikarze nie są neutralni, zawsze niosą jakieś poglądy polit.
Jedną z różnic między systemami medialnymi jest to że nie we wszystkich krajach media mają wyraźnie odmienne orientacje polityczne
Paralelizm partyjno-medialny- to stopień w jakim struktura systemu medialnego wykazuje podobieństwa do struktury systemu politycznego. Podobieństwo to jest szczególnie silne, gdy każda organizacja medialna jest powiązana z określoną partią, której poglądy reprezentuje na forum publicznym. Np. Dania w XX w, w której istniały 4 gazety reprezentujące 4 główne partie polityczne.
Paralelizm polityczny ( elementy): zawartość mediów- zakres, w jakim odrębne orientacje polityczne znajdują odzwierciedlenie w informacjach i relacjach dot. Bieżących wydarzeń, połączenia organizacyjne – pomiędzy mediami i partiami politycznymi lub innymi organizacjami np. związkami zawodowymi, skłonność pracowników mediów do podejmowania aktywności w sferze politycznej- np. poprzez pełnienie funkcji w biurze partyjnym czy urzędzie publicznym, stronniczość odbiorców mediów- czyli popieranie konkretnych partii lub tendencje do kupowania konkretnych gazet czy oglądania określonych kanałów TV, role lub praktyki dziennikarskie- rolą dziennikarzy jest ‘publicystyka’, która kiedyś była dominującą rolą dziennikarstwa politycznego i polegała na wywieraniu wpływu na opinię publiczną. (było to kiedyś, w niektórych systemach), w innych- dziennikarz postrzega swoja rolę jako dostarczanie neutralnych informacji lub rozrywki (niski poziom paralelizmu politycznego).
System medialny w ekonomicznej i politycznej sferze wpływów
W dzisiejszych czasach system medialny wchodzi w różnorakie interakcje z otoczeniem zewnętrznym ze względu na wiele czynników. Jednymi z tych czynników są wpływy ekonomiczne oraz polityczne. Media stały się areną walki między różnymi ekonomicznymi i politycznymi interesami. Każda z stron tych sporów chce, aby pokazano je z jak najlepszej strony. W grupie ekonomicznej będą to sponsorzy, inwestorzy itp. a w grupie politycznej frakcje polityczne, partie polityczne itp.
Sfera ekonomiczna i polityczna tworzą 2 z 4 sfer nacisku na media. Dwie pozostałe sfery to publiczność ze swoimi wymaganiami oraz kultura i wydarzenia. Media powinny być wolne, od jakichkolwiek nacisków ekonomicznych bądź też politycznych.
Według Mrozowskiego media to integralna część rynku i rządzą się takimi samymi prawami, co inne podmioty gospodarcze. Obecnie na rynku funkcjonuje wiele przedsiębiorstw medialnych, co zmusza je do stałego konkurowania między sobą.
Przedstawiciele różnych szkół o komunikowaniu się podzielają różne zdania na temat wpływu ekonomi na media. Tak, więc przedstawiciele szkoły frankfurckiej, imperializmu kulturowego czy teorii hegemonicznej postrzegają media, jako przemysł kulturowy. Pod tym pojęciem kryje się standaryzacja produkcji medialnej i techniki jej dystrybucji. Autorami tego pojęcia byli Theodor Adorno oraz Max Horkheimer. Bernard Miège rozwinął tą koncepcje mówiąc o wielu przemysłach kulturowych.
Gillian Doyle zwraca uwagę na związek miedzy systemem ekonomicznym a systemem medialnym. Czynniki wpływające na tą relacje to: konkurencyjność, jakość i pluralizm. Z kolei te trzy wymienione przez ze mnie czynniki są splotem innych czynników. Na pluralizm może wpływać polityka medialna państwa, dostępne technologie a także kapitał, to z kolei wpływa na zróżnicowanie dostawców medialnych, czyli na konkurencyjność oraz jakość.
Polityka medialna oraz wzory konkurencyjności wpływają na proces konsolidacji, czyli np.:
Koncentracja horyzontalna - wiążą się firmy działające na tym samym rynku (np. połączenie wydawnictw prasowych),
Koncentracja wertykalna - łączące się przedsiębiorstwa funkcjonują na różnych szczeblach (np. fuzja w wytwórni filmowej ze stacją telewizyjną),
Koncentracja diagonalna (konglomeracyjna) - łączy firmy, które działają na zupełnie różnych rynkach
Bogactwo na rynku, ilość dostawców to właśnie w największej mierze wpływa na pluralizm mediów.
Na runku medialnym wyróżnia się cztery kryteria modeli mediów, które są determinowane przez system polityczny oraz ekonomiczny. Na rynku medialnym można mówić o następujących własnościach.
Własność państwowa. Własność ta jest charakterystyczna dla reżimów niedemokratycznych
bądź dyktatury. Media są całkowicie podporządkowane oraz finansowane przez państwo. Ludzie pracujący w mediach są wybierani przez państwo i muszą być całkowicie lojalni. Media służą głównie do wzmacniania pozycji rządzących, transmisji propagandy politycznej. Media są, więc instrumentem do kreowania wizerunku państwa.
Własność publiczna. Pierwszymi mediami publicznymi była powstała w 1922 roku korporacja
BBC. Pierwszy dyrektor BBC John Reith określił zasady funkcjonowania korporacji a te stały się wzorem dla mediów elektronicznych. Stacje kontroluje rząd, lecz zarządzający nią maja na uwadze obiektywizm i misję publiczną.
W niemieckich mediach nie ma mowy o apolityczności mediów, ponieważ skład zarządu zależy od układu politycznego.
Media publiczne są finansowane z pobieranego od publiczności abonamentu. Abonament trafia do kas państwa, a z tych kas w formie dotacji do mediów, lecz nie pokrywają one w całości budżetu. Resztę budżetu trzeba pozyskać z reklam, sponsoringu lub produkcji własnych.
Własność społeczna. W tym modelu właścicielem mediów mogą być pewne instytucje
społeczne, które nie mogą czerpać z tego korzyści finansowych. Np. TRWAM
Własność prywatna. Jest to najstarszy model mediów, który powstał już w XVII wieku. „La
Gazzete de la France” należała do Théophraste’a Renaudota. Media drukowane w reżimach demokratycznych jak i niedemokratycznych (wyjątek komunizm) należą do prywatnych przedsiębiorstw. Jednak działają różnie w różnych systemach. W systemie autorytarnym gazety mogą czerpać zyski, lecz nie mogą decydować o jej zawartości. W systemie liberalnym najważniejszy jest klient tak, więc gazety są niezależne. W XIX wieku w Europie gazety czerpały dotacje od państwa i były uzależnione od partii politycznych. W latach 80 rozpoczął się proces komercjalizacji, ponieważ państwa otwarły rynek dla prywatnych mediów. W Stanach media były cały czas prywatne. O funkcjonowaniu mediów zaczęły decydować prawa ekonomiczne.
Koncentracja własności objęła najszybciej prasę. Na dużych rynkach istnieją wielkie wydawnictwa, które skupiają wiele a nawet większość tytułów, przez co posiadają uprzywilejowaną pozycję. Odbywa się to przez absorpcję konkurencji, zewnętrzne wsparcie itp. Największe rynki wydawnicze znajdują się w Japonii, USA, Niemczech oraz Wielkiej Brytanii.
Do rywalizacji na rynku medialnym w dużej mierze dochodzi na poniższych płaszczyznach:
Rynek produktów medialnych: media konkurują między sobą o jak największą sprzedaż
swoich produktów
Rynek reklamy: przedsiębiorstwa medialne konkurują o jak największa liczbę
reklamodawców.
Konkurencja odbywa się również na rynkach geograficznych.
Istnieje także konkurencja na dwóch poziomach. Pierwszy z nich to konkurencja intermedialna. A przykład można podać TV-video-kino oraz prasa-książka-nowe media. W dużym stopniu konkurencja jest określana poprzez funkcję, jaką pełnią media oraz preferowany sposób odbioru przez odbiorcę. Media z różnych segmentów mogą ze sobą lepiej konkurować na rynku reklamy. Podstawą konkurencji intermedialnej jest zróżnicowanie produktu (głównie aspekty: lokalizacja, zróżnicowanie zawartości i formy produktu)
Druga konkurencja odbywa się na poziomie intramedialnym. Konkurencja ta odbywa się pomiędzy mediami z tego samego segmentu oraz tego samego rejonu geograficznego. Oparta jest ona na zawartości produktów oraz sposobie dostępu dla reklamodawców.
Ostatnimi czasy zauważono upodobnianie się programów, co daje łatwą możliwość zmiany.
Najistotniejszym elementem wpływającym na konkurencję jest struktura rynkowa (organizacja rynku, liczba przedsiębiorstw medialnych itp.)
Można wyróżnić następujące struktury rynku:
Monopol. Następuje wtedy, gdy na rynku jest jeden tylko dostawca danego segmentu mediów i to on dyktuje ceny. Istnieją wówczas bardzo wysokie bariery wejścia na rynek.
Monopson. Jest to sytuacja, gdy na rynku jest wielu producentów mediów (wytwórnia filmowa), ale jeden odbiorca (TV). Wtedy to odbiorca dyktuje warunki nabycia produktu
Duopol. Jest to sytuacja, gdy występuje dwóch znaczących dostawców mediów. Konkurują wtedy na rynku reklamy, marketingu oraz ceny.
Oligopol. Występuje, gdy na rynku medialnym istnieje kilka przedsiębiorstw medialnych.
Niedoskonała konkurencja monopolistyczna. Jest to struktura, którą tworzy duża ilość przedsiębiorstw medialnych. Oferują one produkty, które są substytutami oraz są słabo rozpoznawalne na rynku. Najważniejszym celem jest maksymalizacja zysku. Istnieje również brak barier przy wejściu na rynek.
Konkurencja doskonała. Jest to struktura gdzie istnieje dużo, ale drobnych przedsiębiorstw medialnych wytwarzających taki sam lub podobny produkt. Charakterystyczna jest wielość mediów jak i odbiorców. Kolejnymi cechami są: maksymalizacji zysków, łatwość wejścia lub wyjścia z rynku oraz hegemoniczność produktów. Najbliższy tej strukturze jest rynek telewizyjny.
Bardzo ważną rolę na rynku mediów odgrywają dostawcy zawartości mediów oraz technologii.
Pierwszą grupą dostawców są producenci filmowi, fonograficzni i audiowizualni. Bez nich rynek mediów byłby bardzo ograniczony. To oni dostarczają programy telewizyjne oraz radiowe. Na wielkich rynkach media nastawiają się na kupno programu właśnie od dostawców. Stacje kupują produkty od tych dostawców, aby zapełnić swój program.
Kolejną grupą dostawców są agencje prasowe, informacyjne oraz fotograficzne. Są oni producentami takich produktów jak zdjęcia, newsy, wydarzenia, które to trafiają do odbiorców za pośrednictwem mediów masowych. Z otrzymanych informacji media produkują dzienniki na żywo, gazety codzienne, tygodniowe itp. Wytworzyła się funkcja gate-keepera, osoby, która kontroluję, jakie informacje mają zostać przekazane do odbiorców. Agencje informacyjne można podzielić ze względu na własność są to różnego rodzaju korporacje lub spółki. Bądź też na zasięg działania, czyli agencje lokalne, globalne. Obecnie na globalnym rynku agencji informacyjnych mówimy o duopolu. Są to agencję Routers oraz Associated Press. Na rynkach krajowych po tym względem zazwyczaj panuje monopol.
Ostatnią grupą dostawców są dostawcy technologii. Dostarczają takie rozwiązania jak sprzęt, oprogramowanie oraz wyposażenie, które jest niezbędne do produkcji mediów. W dużej mierze to właśnie oni wpływają na jakość wyprodukowanych mediów.
Reklama ma decydujący wpływ na funkcjonowanie prywatnych przedsiębiorstw. Krokiem na przód okazał się rozwój reklamy telewizyjnej. Dla producentów towarów i usług media są głównym nośnikiem reklamy. Głównymi dochodami mediów są właśnie reklamy. Dlatego też media walczą o reklamodawców. Na rynku reklamy głównymi podmiotami są agencje reklamowe lub domy Medialne. Najważniejszymi holdingami reklamowymi są: Omnicom Groupe, WPP Groupe, Interpublic Groupe of Cos oraz Publicis Groupe. Są to potężne korporacje, które kontrolują większą cześć rynku marketingowego.
Powiązania mediów oraz polityki, jako pierwsi zbadali Sibert, T. Peterson oraz Wilbur Schramm. Wskazują oni, iż system polityczny wpływa na media poprzez różnorakie regulacje np. ustawy dotyczące koncesji na nadawanie, regulacje dotyczące publikowanie itp. Wyróżnili również 4 typy mediów, które są odzwierciedleniem systemu politycznego.
Autorytarny model mediów: Wykształcił się w monarszej władzy absolutnej w Wielkiej Brytanii, Francji i Niemiec. W późniejszych czasach został zaadaptowany przez niedemokratyczne reżimy polityczne, co do prowadziło do całkowitego uzależnienia mediów od państwa poprzez pozwolenia, które mogą otrzymać jedynie lojalni wobec państwa. Media mają wzmacniać władzę. Charakterystyczna jest również cenzura poprzez rząd informacji publikowanych przez media. Przedsiębiorstwa oraz dziennikarze za nie podporządkowanie się państwu są karani w różnoraki sposób.
Silne państwo → słabe media
Model komunistyczny: Model ten istniał w państwach bloku sowieckiego. Dzisiaj obecny jest w państwach gdzie rządy sprawuje partia komunistyczna. Cechami charakterystycznymi są takie cechy jak: media są własnością państwa, służą kreowaniu wizerunku politycznego oraz są narzędziem w rekach partii politycznej.
Model liberalny mediów: początki tego modelu wskazuję się na przełom XVII oraz XVIII w wielkiej Brytanii oraz USA. Charakteryzuję się wolnością jednostki, swobodami obywatelskimi i politycznymi. Stawia społeczeństwo ponad państwo. Media są w pełni niezależne oraz wolne i dążą do ukazania prawdy, uwidocznienia wszelkich nieprawidłowości. Tutaj to rząd, państwo i politycy są kontrolowani przez media. Media to czwarta władza i czasami można stwierdzić, że właśnie one są silniejsze od państwa. Rynek jest otwarty dla przedsiębiorstw medialnych, nie ma żadnych barier funkcjonowania.
Silne media → słabe państwo
Model odpowiedzialności społecznej: narodziny tego modelu to okres amerykańskiej demokracji. Jest to reakcja na spadek zaufania do mediów w modelu liberalnym. Głównym celem mediów jest udostępnianie rzetelnej informacji a także same media ułatwiały rozwiązywanie problemów poprzez wymianę opinii. Media mają na celu prezentację celów i idei jak największej grupy społeczeństwa. Przedsiębiorstwo medialne może założyć każdy, kto czuję potrzebę przekazania informacji. Interes społeczeństwa jest tutaj najważniejszy.
Te modele systemów medialnych na długo zakorzeniły się na świecie.
M. Gurevitch oraz J. Bulmer stworzyli cztery koncepcje powiązań polityki mediami są to: stopień kontroli państwa, stopień upartyjnienia mediów masowych, stopień integracji mediów masowych z aktorami politycznymi oraz legitymizującą wiarę w instytucje medialne.
W dzisiejszych czasach wyróżnić można cztery sposoby podporządkowania mediów aktorom politycznym.
Ustawodawstwo. Prawo i ustawy dotyczące mediów są tworzone przez władzę państwową i w praktyce jest to główny instrument kontroli państwa nad mediami. Państwa, które w niewielkim stopniu kontrolują media to Luksemburg i USA, jedynym warunkiem do rozpoczęcia działalności jest posiadania częstotliwości nadawczych, którymi rozporządza państwo. W modelu dualnym tj. media publiczne i prywatne jedynym warunkiem jest uzyskanie koncesji na nadawanie. Prywatne media, aby taką koncesję otrzymać muszą być klientem aktorów politycznych. Model ten nie jest w staniu uchronić mediów przed uciskami politycznymi i ekonomicznymi.
Mianowanie personelu mediów. W większości krajów gdzie media są częściowo lub całościowo własnością państwa to właśnie ono decyduje, kto zasiądzie na stanowisku dyrektora rady radiofonii i telewizji lub stacji telewizyjnej. W ten sposób media mogą być obsadzane politycznymi sojusznikami. Przykładem dosyć małej interwencji w takie stanowiska jest Wielka Brytania gdzie premier może mianować dyrektora BBC, ale nie może być to osoba aktywna politycznie. Tak, więc czy media będą niezależne, zależy od układu politycznego.
Kontrola finansów przedsiębiorstw medialnych. Państwo nie może obsadzać mediów prywatnych, ale może je kontrolować poprzez nakładanie podatków, ustanawiać różne opłaty itp. W ten sposób może zamknąć drogę rozwoju.
Regulacje dotyczące zawartości mediów. Poprzez taką kontrolę państwo może narzucić, co może być publikowane a co nie (zakazane prawnie tematy, poglądy itp.). Za załamanie cenzury media mogą zostać ukarane. Można wyróżnić wysoki stopień regulacji reżimy polityczne oraz niski stopień regulacji gdzie zabrania się ukazywania treści obraźliwych (religia, uczucia), narażających bezpieczeństwo narodowe itp.
W świecie polityki i mediów można wyróżnić następujące poziomu upartyjnienia mediów.
Bardzo wysoki – media są własnością partii: ma to miejsce, gdy media są własnością partii lub ich liderów. Zaangażowanie polityków jest tutaj bezpośrednie.
Wysoki – dobrowolny związek mediów z partią: partia pomimo braku oficjalnych powiązań zawsze może liczyć na lojalność pracowników mediów i ich właścicieli.
Średni – media udzielają warunkowego wsparcia partii: Media są przychylne danej partii politycznej i wskazują jej wady i zalety.
Niski - poparcie ad hoc: ma to miejsce, kiedy media bez ukierunkowanych poglądów politycznych niespodziewanie popierają partie polityczną. Samo poparcie jest zależne od obecnego kierunku polityki.
Najniższy – neutralność mediów: ma miejsce, gdy media nie udzielają poparcia żadnej partii. Może być to uwarunkowane decyzją właściciela lub zarządu.
Zdarza się również, że politycy wchodzą w skład zarządu mediów bądź dziennikarze wchodzą w skład partii. Jest to integracja personelu politycznego i medialnego. Personel może udzielać sobie nawzajem poparcia, rad itd.
M. Gurevitch oraz J. Bulmer, uważają, że postępowanie właścicieli mediów oraz ich pracowników może ograniczyć wpływ polityki na media. A ma to się odbywać poprzez prace z dala od presji zewnętrznej, wykonywanie zawodu zgodnie z etyką oraz pozostanie wiernym normom. Główna linią obrony mediów przed polityką jest przekonanie, że praca w mediach to służba publiczna.