29.luty.2012 rok
Społeczeństwo różnorodne – morficzne, mają różne klasy, warstwy.
Kultura ludowa.
Tradycja ustna przekazywana z pokolenia na pokolenie, najczęściej treści pozostają w obrębie jednej wsi.
Kultura popularna/ masowa.
Posiada szeroki zasięg, ogarnia różne klasy i grupy społeczne. Wykorzystuje środki masowego przekazu, jest możliwy do niej szeroki dostęp. Każdy może w niej uczestniczyć. Kultura, która schlebia prostym gustom. Nastawiona na komercję i na zysk. Ustawowo jest 60% propagowania programu krajowego w radio - nocą. Niestety politycy również dążą do schlebiania gustom kultury popularnej.
Kultura elitarna.
Jest to twórczość oryginalna, która posiada tylko odbiór wytrawnych sędziów, znawców.
Kultura narodowa – to złożony układ sposobów działania norm, wartości, symboli, wierzeń, wiedzy, dzieł symbolicznych, który przez jakąś zbiorowość uznawany jest za własny szczególnie jej przysługujący i wyrastający z jego tradycji. Język jest najważniejszym elementem kultury narodowej, inne: historia, tradycja, terytorium, religia.
Stosunki kulturalne – wszystko z nich wyrasta. Wszelkiego rodzaju interakcje państw, grup społecznych, oraz ludzi do jakich dochodzi po przez granice państw a których przedmiotem jest kultura. Realizujemy w trzech formach: zinstytucjonalizowana, komercyjna, spontaniczna. Stosunki te sięgają czasów najdawniejszych – początki ludzkości i pisane SA przez pierwsze pielgrzymi/ wędrówki plemion oraz walkami plemiennymi i do styku różnych kultur dochodziło za pomocą styku różnych grup społecznych i ludzkie potrzeby materialne, estetyczne, duchowe prowadziły do absorpcji (zapożyczeń) obcych dotąd grupie dóbr w tym wartości kulturowych.
Podział ze względu na czas :
od czasów najdawniejszych do końca świata antycznego – wiele różnych ośrodków kulturowych o różnym stopniu rozwinięcia, które często nie wiedzą o sowim istnieniu, nie ma zapożyczeń – wojny, handel, wędrówki (komercjalizacja). Pierwszymi ośrodkami dla Europy to kultura Starożytnego Rzymu i Grecji również tradycje żydowskie. Odwołujemy się do wzorców reżimowych, politycznych, architektura, poczucie piękna/ estetyki, filozofia, gramatyka (wykształcenie sfery życia intelektualnego, obywatelstwo, igrzyska olimpijskie, zawody (poeci, politycy, uczeni, rzeźbiarze), prawo, ustrój państwa, drogi, akwedukty, płacenie podatków, model republikańskiej armii. Chrześcijaństwo wprowadziło pewien ład moralny, rozprzestrzenianie języka (łaciny), propagowanie określonych wzorców, prawa człowieka, tolerancja.
od wieków średnich do końca XIX wieku – dyfuzja kulturowa (spontaniczność); to samoistne rozprzestrzenianie się kultury w przestrzeni ; małżeństwa dynastyczne prowadziły to dyfuzji kultury. Wystąpienie określonych prądów kulturowych i stylów architektonicznych.
Romanizm – sięga wieku XI- XII; sam termin został wprowadzony w wieku XIX dla języków wywodzących się z łaciny następnie określono w ten sposób elementy sztuki i architektury, które odwoływały się w swojej konstrukcji do starożytności. Najważniejszym rokiem był rok 1000 ponieważ był to oczekiwanie końca świata co spowodowało budowanie kościołów na wielka skalę. Z jednej strony były to miejsca kultu a z drugiej twierdzy obronne w razie napaści. Charakteryzują się: charakter obronny, budulcem jest kamień, SA to najczęściej proste bryły w kształcie prostopadłościany, walca lub ostrosłupa. Mury są grube, otwory okienne małe służące tylko miejscom strzelniczym, masywne wieże. W środku jest dość ciemno, zdobienia są ograniczone, nie występuje rzeźba wolnostojąca, mamy rzeźbę architektoniczną (zwięczenie kolumn, drzwi Gnieźńskie) jeśli idzie o ściany to występują mozaiki; malarstwo to ograniczona baza kolorów, postaci nierealistyczne; zdobienie ksiąg (kolegiata w Tumie)
Gotyk – od XII-XIV wieku. Są to budowle strzeliste, wysokie budowle. Budulcem staje się cegła, okna duże wypełnione zdobionymi witrażami, bogato zdobione portale, we wnętrzu stosowanie łuku ostrego, sklepienia krzyżowo-żebrowe. Wnętrza są zimne. Elementem odmiennym jest pojawienie się rzeźby wolnostojącej, pojawiają się freski, które przedstawiają treści biblijne. Malarstwo – głównym przedstawicielem jest Hans Merling – obraz Sąd Ostateczny . Postacie są zdeformowane, wydłużone. Ich istotą jest siła wyrazu, ekspresja, z lubością przedstawiają sceny męki Chrystusa. Istotą staje się zbawienie, pokazanie świętości. Ograniczona paleta kolorów – głównie barwy ciemne, sztuka anonimowa. Najbardziej charakterystyczne miejsca – Kościół Mariacki w Gdańsku, Zamek krzyżacki w Malborku, zabudowa miasta Toruń.
Renesans – przypada na XV-XVI wiek; za początek uważa się odkrycie Ameryki przez Kolumba; odrodzenie sztuk oraz nauk. Wartością staje się człowiek, nie tylko trwanie ku zbawieniu. Architektura: doskonała symetria, nawiązywanie do wzorców greckich, są zwarte, proste, harmonijne, bardzo głęboko oparte na ziemi (np. Wawel), dziedzińce, krużganki, balustrady, klatki schodowe, budowane na planie prostokąta, zamknięta bryła, kasetony, arrasy (ozdobne tkaniny), freski, w malarstwie postacie posiadają głębię, ukazuje się światłocień. Budowle z tego okresu to. Kopuła św. Piotra, Zamość, Luwr, katedra św. Marka w Wenecji.
Barok – pochodzi od portugalskiego słowa barocco co oznacza nieregularną perłę. Scala wszystkie segmenty kultury europejskiej, wykracza po za Europę (rozszerza granice kulturalne) . Cechą charakterystyczną są: wpisanie w krajobraz (trzy rodzaje parków: francuski (uporządkowany, symetryczny, fontanny), angielski (niby nieuporządkowane, nieprecyzyjność, brak symetrii), ogrody włoskie (ułożone są kaskadowo w okolicach Verony, rzeźby wolnostojące, kamienne kwietniki, labirynty), doskonały przepych (rzeźby wolnostojące, złocenia, kryształy, szkoło, wierze, bardzo bogato zdobione klatki schodowe, bogato zdobione wejście); Malarstwo: portret trumienny, pejzaże, zaczątki martwej natury; polifonia. Dyfuzja kończy się wraz z oświeceniem z powodu: rewolucji Francuskiej (pobudza tożsamość narodową) i rewolucji przemysłowej (początek globalizacji).
Wiek XIX doprowadza do sytuacji, że to państwo staje się najważniejszym podmiotem z punktu widzenia działania kultury oraz instytucje międzynarodowe ( to nie tylko konkretna organizacja ale też umowy).
od końca XIX w do dnia dzisiejszego – główną rolę odgrywa państwo (instytucjonalizacja)
wzmocniona rola państwa działania w sferze kultury 1874 – powstaje pierwsza instytucja, która działa na rzecz promocji swojego własnego państwa (Francja); dwa lata później w 1886 roku powstaje pierwsza umowa międzynarodowa, która jest gwarancją w sferze ochrony własności intelektualnej.
Pierwszym podmiotem, który działa jako quasi – organizacja 1822 rok Komisja Współpracy Intelektualnej powstała jako organ Ligi Narodów i była to organizacja międzynarodowa i jednocześnie nie była; prezentowały swoje własne stanowisko a nie państwa. Ich celem było rozpowszechnianie nauki, sztuki. Organem wykonawczym był Instytut współpracy intelektualnej. Są podwaliną dzisiejszego UNESCO. Rozpoczęcie dyplomacji kulturalnej.
Instytucjonalizacja to takie formy współpracy międzynarodowej, które charakteryzują się pewna trwałością, minimalna strukturą organizacyjną, służą określonym celom w dziedzinie kultury i przynoszą korzyści partnerom , państwom lub innym uczestnikom stosunków międzynarodowych.
Cztery modele promowania kultury państwa:
Francuski – jest związany z działaniem podmioty nie stricte związanego z rządem Francuskim, jest to propagowanie kultury Francji po przez język. Kierowany głównie do imperiów kolonialnym. Był to model po za państwowy. Stworzono komórkę ds. kulturalnych 1911 w MSZ, która po II Wojnie przekształciła się w dyrekcję Generalna ds. Naukowych, kulturowych i technicznych.
Wielka Brytania – nie jest ściśle scentralizowany (nie jest związany tylko z MSZ); wzorce zachowań w sferze polityki, mniejsze eksponowanie kultury, 1934 rok działania, które służą propagowaniu wzorców brytyjskich. BBC – drugi kanał promocji
Włoski – związany z Ruchem narodowym, silnie akcentuje pierwiastki narodowe, sięga swoja tradycją lat 80 tych XIX zakładania szkół włoskich po za granicami państwa włoskiego. Chodziło wytworzenie związków z macierzą. 1889 rok – stowarzyszenie Dantego Aligeri propagujące wzorce kultury włoskiej.
Niemiecki - zakładanie niemieckiego powszechnego szkół po za Niemcami, budowany w sferze ruchu nacjonalizmu a wszystkie działania były my podporządkowane. Republika Weimarska to czas największego rozkwitu. Działanie w sferze międzynarodowej to nawiązywanie stosunków z państwami.
Rada Europy
Granice kultury europejskiej:
„Tam gdzie barok, tam Europa” – wyprowadzony z Europy za sprawą jezuitów.
Kontynent wiary – od czasów przyjęcia chrześcijaństwa przez Chlodwiga
Zawężenie tylko do katolicyzmu (schizma wschodnia)
Ujecie geograficzne
Procesy integracji europejskiej – prawa człowieka, wartości