2.Rzeczownik. Cechy gramatyczne rzeczowników. Temat fleksyjny rzeczownika. Paradygmaty fleksyjne rzeczowników: podział na deklinacje. Końcówki równoległe rzeczownika oraz kryteria ich repartycji. Formy synkretyczne rzeczownika. Formy nieregularne rzeczowników.
3. Przymiotnik. Cechy gramatyczne przymiotników. Formy fleksyjne przymiotnika. Paradygmaty fleksyjne przymiotnika, podział na deklinacje. Kryteria doboru końcówek fleksyjnych. Formy stanowiące pozostałość odmiany rzeczownikowej przymiotników.
4. Czasownik. Cechy gramatyczne czasowników. Tematy fleksyjne (formotwórcze) czasownika. Paradygmat fleksyjny czasownika. Podział na koniugacje. Typy strukturalne form fleksyjnych czasownika. Formy finitywne i niefinitywne. Czasowniki niefleksyjne. Aspekt jako kategoria przejściowa między słowotwórstwem a fleksją.
5. Zaimek. Klasy znaczeniowe zaimków: zaimki osobowe, zwrotne, pytajne, nieokreślone, przeczące. Morfologiczne właściwości zaimków.
RZECZOWNIK
Ten typ odmiany jest mocno zróżnicowany, zwłaszcza w liczbie pojedynczej, gdzie daje się wyodrębnić szereg typów odmiany; odrębne końcówki charakteryzują też rzeczowniki poszczególnych rodzajów gramatycznych. Należy pamiętać, że:
według deklinacji męsko-nijakiej odmienia się większość rzeczowników męskich i wszystkie nijakie (o ile w ogóle są odmienne);
według deklinacji żeńskiej odmieniają się rzeczowniki żeńskie i niektóre rzeczowniki męskoosobowe, w tym wszystkie zakończone na ~a, np. mężczyzna,
według deklinacji żeńskiej odmieniają się niektóre rzeczowniki męskoosobowe zakończone na ~o, np. tato;
inne rzeczowniki m-os. na ~o należą do deklinacji męsko-nijakiej, np. maestro, dziadzio;
w obrębie deklinacji żeńskiej wyróżnia się deklinacje: samogłoskową twardą ( np. kobieta), samogłoskową miękką ( np. ziemia) i spółgłoskową, np. kość; podział na deklinacje twardą i miękką w obrębie deklinacji męsko-nijakiej jest mniej wyraźny;
rzeczowniki dekl. żeńskiej samogłoskowej są rodzaju żeńskiego (np. kobieta, skrobia) lub męskoosobowego (poeta, hrabia);
rzeczowniki dekl. żeńskiej spółgłoskowej są rodzaju żeńskiego z wyjątkiem archaicznego dziś m-os. mość;
w liczbie mnogiej nie ma wyraźnego podziału na deklinacje;
rzeczowniki nijakie obcego pochodzenia zakończone na ~um są nieodmienne w liczbie pojedynczej (odmieniają się w liczbie mnogiej);
rzeczownik m-os. państwo występuje formalnie w liczbie pojedynczej, choć składniowo jest to liczba mnoga we wszystkich przypadków.
CZASOWNIK
Charakterystyczną właściwością czasowników jest także to, że ich formy nie opierają się na jednym temacie podstawowym, modyfikowanym wskutek występujących w nim zmian tematycznych, lecz na dwu zasadniczych tematach – czasu teraźniejszego i czasu przeszłego. Tak więc tryb rozkazujący, imiesłów przymiotnikowy, czynny i przysłówkowy współczesny są oparte na temacie czasu teraźniejszego, bezokolicznik zaś, imiesłów przymiotnikowy bierny i przysłówkowy uprzedni mają za punkt wyjścia temat czasu przeszłego.
Tematy te wyodrębniamy z form osobowych. Pierwszy z nich otrzymujemy po odrzuceniu końcówek 1. i 2. os. l.p. czasownika odmienianego w czasie teraźniejszym trybu oznajmiającego bior- ę, bierz- esz , pisz- ę, pisz- esz lub 1. os. l.p. i 3 os. l.m. czyt-am, czytaj-ą; um(i)- em, umiej- ą. Temat czasu przeszłego wydzielamy z formy 3 os. l.p. czasownika odmienianego w czasie przeszłym: bra-ł, niósł-ł. Umiejętność wyodrębniania obu tematów czasownika jest bardzo ważna dla urabiania jego form.