Solwatacja jest to proces otaczania cząsteczek rozpuszczanego związku chemicznego przez cząsteczki rozpuszczalnika. Jeżeli rozpuszczalnikiem jest woda, zachodzi szczególny przypadek solwatacji – hydratacja. Proces solwatacji zależy zarówno od właściwości substancji rozpuszczonej ( w przypadku elektrolitów przede wszystkim od wartości ładunku i promienia jonów), jak i własności rozpuszczalnika ( m.in. wielkości cząsteczki, obecności grup funkcyjnych, momentu dipolowego i względnej przenikalności elektrycznej). Stanowi od sumę wszelkich oddziaływań między rozpuszczonymi jonami a rozpuszczalnikiem. Dipolowe cząsteczki rozpuszczalnika otaczają zarówno dodatnie jak i ujemne jony rozpuszczonego elektrolitu, orientują się w ich polu elektrycznym, tworząc wokół jonu wielowarstwową koncentryczną sferę. Wielowarstwowość ta jest zależna od gęstości elektronowej danego jonu i powinowactwa do rozpuszczalnika, w którym badany jest proces rozpuszczania. Entalpia solwatacji jest zawsze egzotermiczna i rośnie, co do bezwzględnej wartości, wraz ze spadkiem gęstości elektronowej jonu. Funkcja ta, zgodnie z elektrostatycznym modelem solwatacji wykazuje wartości tym bardziej ujemne, im wyższe są wartości względnej przenikalności elektrycznej rozpuszczalnika. Suma standardowej entalpii solwatacji ∆H0solw i entalpii sieci krystalicznej ∆Hkrys jest równa wartości standardowej entalpii rozpuszczania badanej substancji ∆H0s.
∆H0s=∆Hkrys + ∆H0solw